บททั้งหมดของ เพียงชั่ววูบเดียว [MPREG]: บทที่ 11 - บทที่ 20

ทิณกรมาถึงก็นั่งพัก ไม่มีทีท่าจะสนใจการตีกอล์ฟครั้งนี้สักเท่าไหร่“สั่งอาหารและเครื่องดื่มก่อนไหมครับ”“เชิญคุณก่อนเลยครับ”“งั้นกาแฟและเค้กอย่างละหนึ่งก็พอ…คุณเดนีสล่ะครับ”“กาแฟเย็นสักแก้วก็พอแล้วครับ” เมื่อท่านสองคนนั่งลงเริ่มพูดคุยนั่นนี่วินตราก็ปลีกตัวออกไปเพื่อความเป็นส่วนตัวแต่ไม่คิดว่าจะเจอกับ…สองตาเบิกกว้างมือและเท้าเย็นเยียบฝ่ามือชื้นเหงื่อร่างกายทรงตัวแทบไม่ไหวได้แต่แนบลำตัวชิดกับซอกตึกเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายมองเห็น“เย็นไว้เย็นไว้” วินตราเป่าปากและพูดเตือนตัวเองก่อนจะหายเข้าไปในห้องน้ำข้างในตัวตึกด้านหลัง“สีหน้าดูไม่สดชื่นเลยนะครับ”“อ้อ…ขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้คุณต้องมาเห็นผมในสภาพนี้พอดีเมื่อคืนเลี้ยงส่งลูกค้านิดหน่อย”“นั่นสินะผู้บริหารอย่างคุณคงไม่ค่อยมีเวลาสักเท่าไหร่”“แล้วคุณทิณกรทำอะไรอยู่เหรอครับ”“ผมน่ะ…กำลังเรียนรู้งานที่บริษัทของคุณพ่อแต่ดูเหมือนว่าพลังงานไม่ค่อยเหมาะกับผมสักเท่าไหร่”“ฮ่าๆหัวอกเดียวกับผมเลยนะเนี่ย”“เอาตรงๆผมไม่ชอบทำธุรกิจแต่ก็ไม่รู้ว่าชอบอะไรเรียกได้ว่ากำลังหาตัวเองอยู่ละมั้ง”“แล้วคุณอยากทำอะไรล่ะครับ” “ไม่รู้สิแต่ว่าตอนนี้ก็ไม่ได้ลำบากอะไร” เดน

สามเดือนผ่านไปเดนีสก็เริ่มชินกับพฤติกรรมของคุณเลขา ก็เป็นเลขามือทองจริง ๆ นั่นแหละเขายอมรับ! แต่แม่งมีสิ่งหนึ่งที่เขาเหมือนจะถูกเหยียดหยามตลอดเวลาคือดวงตาคู่นั้น ใครจะคิดว่าเขาคิดมากก็ช่างเถอะอ้าปากด่าเขาตรงๆอาจจะรู้สึกดีกว่าอย่างเช่นตอนนี้ที่เขาทำงานผิดพลาด“ท่านประธานเซ็นลงไปได้ยังไงทั้งๆที่ไม่ได้อ่านด้วยซ้ำ” “ฉันอ่านมาแล้ว” วินตรายื่นมือมาปิดแฟ้มที่เดนีสกำลังจะจับปากกาเซ็นลงไปวินตรายกแฟ้มสีดำในมือพลิกไปพลิกมาก่อนจะปิดพรึบเอ่ยปากถาม“ท่านประธานเห็นดีเห็นชอบด้วยหรือครับ”“ก็…”“ท่านประธานมีความคิดของตัวเองหรือเปล่าคณะกรรมการบริหารเห็นว่าดีท่านประธานก็ว่าดี?”“ถ้าฉันว่าไม่ดีพวกนั้นก็สับฉันเละอีก”“แล้วท่านประธานไม่สมควรถูกสับตรงไหน”“ฉันเป็นประธานเป็นเจ้าของที่นี่เข้าใจหรือยัง” เดนีสเสียงแข็งนั่นนี่ก็ไม่ดีอันนั้นก็ไม่ได้เลขาก็จี้พ่อก็ด่าบอร์ดบริหารยังรุมกระทืบอีกต่อแม่งเอ๊ย! ใครกันแน่ที่เป็นเจ้านายลูกน้องใครกันแน่ที่เป็นลูกเจ้าของกันแน่ฮะ? เดนีสกำด้ามปากการาคาแพงในมือแน่นจ้องเลขามือทองเขม็ง“ท่านประธานรู้หรือเปล่าว่าคำว่า Boss กับ Leader ต่างกันตรงไหน” เดนีสเอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่าง

เมื่อกลับมาถึงคอนโด วินตราก็หลับลึก เขาขดตัวอยู่กับเตียงกว้าง ร่างกายถูกห่อด้วยผ้านวมเป็นก้อนคล้ายเกราะกำบัง โผล่เพียงใบหน้าออกมาเล็กน้อย เขานอนจนสมองมึนเบลอ สะดุ้งตื่นขึ้นมานาฬิกาข้างหัวเตียงก็บอกว่าเที่ยงคืนกว่าแล้ว วินตราถอนหายใจอย่างแรงก่อนจะลุกไปอาบน้ำ หาอะไรเบา ๆ รองท้อง ในขณะที่รอน้ำเดือดก็ควานหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพาย แล้วก็เป็นอย่างที่คิดจริง ๆ แม้จะทำงานร่วมกับท่านประธานมา 3 เดือนกว่า ๆ แล้วแต่ไม่เคยมีสักครั้งที่ไอ้หมอนั่นจะโทรมาหรือส่งข้อความมาจิก ๆ เขาอย่างเคียดแค้นแบบนี้มาก่อน“พรุ่งนี้นายเจอดีแน่!” วินตรามุมปากกระตุกตอนแรกเขาก็ยังรู้สึกผิดที่กดดันอีกฝ่ายมากเกินไปที่ไหนได้…ท่านประธานเฮงซวยยังโดนน้อยไปด้วยซ้ำตั้งแต่วินาทีที่อีกฝ่ายคุกคามเขาด้วยสีหน้าและท่าทางแบบนั้นเส้นเขตแดนระหว่างเจ้านายกับลูกน้องที่ต้องให้ความเคารพยำเกรงอีกฝ่ายก็ขาดผึงลงและเป็นสิ่งที่เขาเกลียดมากที่สุดเกลียดอย่างไหนก็มักจะได้อย่างนั้นจริงๆต่อให้ท่านประธานจะคิดทีเล่นทีจริงก็ช่างแต่มันเล่นกับความรู้สึกของคนมากเกินไปและเลขาอย่างเขาก็มักจะดึงดูดคนประเภทนี้อยู่เสมอทั้งๆที่คิดว่าตีหน้านิ่งไม่เล่นหูเล่นต

วินตรามักจะตอกบัตรเข้างานก่อนเวลาจริงสัก 30 นาทีเป็นประจำไม่ใช่ว่าขยันแต่เพราะบ้านไกลและภาระงานที่มากมายในแต่ละวันไม่ใช่เลขาส่วนตัวอย่างวินตราเพียงเท่านั้นที่มาทำงานเช้าปรียานุชเองก็เช่นกันเธอมีครอบครัวมีลูกวัยอนุบาลจึงต้องออกจากบ้านเร็วเพื่อหลีกเลี่ยงรถติดจะได้ไม่กระทบกับงานทั้งสองคนทักทายกันเป็นปกติดังเช่นทุกวัน“สวัสดีครับคุณนุช”“สวัสดีค่ะคุณวินมาเช้าอีกเช่นเคยนะคะ”“คุณนุชก็เช่นกัน” วินตราตอบไปตามมารยาท “นั่นสิคะวันนี้ไม่รู้ท่านประธานมีงานด่วนอะไรหรือเปล่ามาถึงบริษัทตั้งแต่ 8 โมงเช้า” วินตราที่นั่งเคาะแป้นสองตาโฟกัสที่หน้าจอชะงักก่อนจะเลื่อนเก้าอี้มาสอบถาม“ท่านประธานอยู่ในห้องอย่างนั้นเหรอครับ”“ค่ะรปภ. บอกมา” “ขอตัวนะครับ” วินตราพูดเสร็จก็ลุกขึ้นหยิบแฟ้มเอกสารบนโต๊ะของตัวเองติดมือไปด้วยเคาะหน้าห้องเมื่อได้ยินเสียงอนุญาตก็เข้าไปทันทีวินตราเอ่ยทักทายทำความเคารพเหมือนเช่นทุกวัน“อรุณสวัสดิ์ครับ” “สวัสดีครับ” แต่ภาพที่เห็นทำเอาคุณเลขาแปลกใจอยู่ไม่น้อยกับถ้วยขนมหวานหลายถ้วยบนโต๊ะแถมในมือยังมีเอกสารที่เขาเขียนสรุปต่างๆให้ก่อนหน้าแม้จะแปลกใจกับท่าทางวันนี้แต่สายตาของวินตราก็พบกับคว

เดนีสรู้แค่ว่าการอ่านภาษากาย สีหน้า แววตาช่วยให้เขามีชั้นเชิงในการเจรจาต่อรองธุรกิจมากยิ่งขึ้น คุณเลขาเคยแนะนำหนังสือให้เขาอ่านหลายเรื่องในด้านจิตวิทยาการแสดงออกของคน ท่วงท่า การพูด รวมไปถึงการแต่งกายที่อีกฝ่ายสวมมาในการต่อรองเจรจาธุรกิจ เดนีสเริ่มซึมซับและค่อย ๆ ทำความเข้าใจแต่ละบุคคลที่พบเจอทีละเล็กทีละน้อย อีกอย่างเลขามือทองก็มักจะถามเขาหลังจากเจรจาเสร็จทุกครั้งถึงเรื่องที่ว่า“ท่านประธานคิดว่าคุณXXเป็นยังไงบ้างครับ” การโน้มน้าวการคล้อยตามหรือการชักนำให้เห็นพ้องไปในทางเดียวกัน“แล้วท่านประธานให้คะแนนตัวเองในการเจรจาธุรกิจครั้งนี้กี่คะแนนครับ” ข้อบกพร่องข้อเสียรวมไปถึงท่าทีของฝ่ายตรงข้ามเช่นกันที่จะถูกวิเคราะห์และนำมาหารือหากการเจรจาครั้งนี้ไม่สำเร็จวินตราเหมือนเครื่องจักรกลสมองอัจฉริยะมากกว่าจะเป็นเพียงเลขาบางทีเดนีสก็คิดว่าคนเราแม่งจะรู้ทุกเรื่องได้ยังไงวะแต่วินตรามักจะทำให้เขาต้องอึ้งเสมอจนเผลอถามออกไปอยู่หลายครั้ง“นายได้นอนบ้างหรือเปล่าเนี่ย” ถามอะไรตอบได้เหมือนอับดุลแต่บางครั้งคำตอบที่ตรงเหมือนไม้บรรทัดนั้นบางครั้งก็ทำให้ประธานอย่างเขาหัวร้อนเหมือนกัน พอหัวเสียก็จะพาลมาลงกับ