เพียงชั่ววูบ 14

“วินตราพูดครับ”

“เข้ามา”

วินตราลุกจากเก้าอี้พลางถอนหายใจหยิบเอกสารพวกนั้นติดมือมาด้วยแถมยังถ่ายเอกสารเอาไว้อีกหลายชุด

วินตราเคาะประตูพอได้ยินเสียงตอบรับเขาก็เข้าไปภายในห้องยืนกุมเป้าอยู่หน้าโต๊ะท่านประธาน

“นั่งลง” วินตรานั่งลงก่อนจะโฟกัสกับเอกสารที่ถูกยื่นมาให้ตรงหน้า

“ฉันให้ปรียานุชส่งเมลมาให้เมื่อครู่อ่านดูสิใช้ได้หรือยัง” วินตราพยักหน้าก่อนจะรับเอกสารมาไว้ในมือกวาดสายตาอ่านตั้งแต่ตัวอักษรตัวแรกจนถึงบรรทัดสุดท้าย

“ดีกว่าฉบับแรกแต่ยังไม่รัดกุมพอ” เดนีสตวัดสายตามองมาที่คุณเลขาอย่างเอาเรื่องเอ่ยถามน้ำเสียงที่แฝงความไม่พอใจเอาไว้

“แล้วแบบไหนถึงจะรัดกุม?”

“การทำธุรกิจสัญญาต้องคำนึงผลประโยชน์ของบริษัทเป็นหลัก”

“ฉันไม่นึกถึงตรงไหน”

“งั้นลงนามเลยก็ได้ครับ”

“วินตรา!” เดนีสหัวเสียถึงขีดสุดเขาที่พยายามตั้งใจทำงานอย่างดีแต่อีกฝ่ายกลับกวนประสาทเขาเสียอย่างนั้น

“ถึงยังไม่รัดกุมแต่ก็พอใช้ได้ครับไม่งั้นก็ให้ฝ่ายกฎหมายเช็กอีกรอบ” เดนีสยกหูโทรศัพท์สั่งการตามที่คุณเลขามือทองว่า

“แล้วมันไม่รัดกุมตรงไหน”

“ตรงนี้ครับประโยคนี้” วินตราค่อยๆอธิบายอย่างใจเย็นอีกทั้งวัสดุที่นำเข้ามาประเทศต้นทางก็กำลังจะขึ้นภาษีประเทศไทยเองก็มีกำแพงภาษีที่สินค้านำเข้าหากไม่เผื่องบประมาณเอาไว้และไม่ติดตามนโยบายกำแพงภาษีของประเทศคู่ค้าอาจจะขาดดุลการค้าได้

เดนีสพยักหน้า “อย่างนี้นี่เอง” ก่อนจะทำเป็นไขสือ

“แล้วตารางงานของฉันมีอะไรอีกบ้างในสัปดาห์หน้า”

เมื่อฟังที่คุณเลขาร่ายจบท่านประธานก็ขมวดคิ้วทันที

“ทำไมฉันต้องไปทำไมฝ่ายการตลาดประชาสัมพันธ์โฆษณาไม่ไปเอง”

“แล้วทำไมฝ่ายการตลาดประชาสัมพันธ์ต้องไปด้วยล่ะครับเป็นงานนวัตกรรมการบริหารและพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ (Thailand HR Innovayion Award 2025) ระดับ (Gold award) ที่โรงแรม A ฝ่ายบริหารไปสิถึงจะถูกความจริงคุณเกียรติโสภณที่ดำรงตำแหน่งรองกรรมการผู้จัดการอาวุโสไปคนเดียวก็ได้แต่เพราะภาพลักษณ์ของบริษัทคณะผู้บริหารควรไปอย่างน้อย 6 ท่านซึ่งรายชื่อแนบท้ายวาระการประชุมเมื่อวานตอนบ่ายครับ” วินตราเว้นจังหวะก่อนจะชื่อไปยังรายชื่อที่ข้างล่างมีลายเซ็นเป็นลายลักษณ์อักษรเซ็นรับทราบแล้ว

“เราได้รางวัลด้วยเหรอ”

“จะเอารางวัลด้านไหนล่ะครับ” เดนีสเงยหน้าขึ้นมาจากแฟ้มวาระการประชุมก่อนจะจ้องมองคุณเลขาที่กำลังจ้องมองเขาอยู่เช่นกัน

“ได้มากขนาดนั้น?”

“ท่านเจ้าสัวทำไว้ดีน่ะครับบริษัทเองก็ยึดถือและปฏิบัติสืบต่อกันมาไม่ว่าจะด้านบรรจุภัณฑ์สิ่งพิมพ์สถานประกอบการดีเด่นต่อเนื่องมา 10 ปีองค์กรที่สนับสนุนงานด้านคนพิการระดับดีเยี่ยมรางวัลประกาศเกียรติคุณ—”

“พอๆเลย” เดนีสไม่เคยใส่ใจเรื่องพวกนี้มาก่อนเพราะนอกจากประธานแล้วยังมีรองกรรมการผู้จัดการบอร์ดบริหารอื่นๆส่วนใหญ่เขาจะเป็นฝ่ายเซ็นลงนามเอกสารเสียมากกว่า

“ไม่ทราบมาก่อนสินะครับ” ใบหน้าแย้มยิ้มแต่เป็นภาพรอยยิ้มที่แปลกประหลาดเหมือนยิ้มประชดมากกว่า

“อ้อ…ปีหน้าต้นปีมีงานรับรางวัลที่ประเทศญี่ปุ่นณเมืองเกียวโตท่านประธานเห็นชอบจะไปร่วมงานด้วยไหมครับ”

“ถ้าฉันไม่อยากไปล่ะ” เดนีสยอกย้อน

“จะไปหรือไม่ไปก็มีค่าไม่ต่างกันไปก็ไม่รู้อะไรอยู่ดีไม่ใช่เหรอครับ”

“วินตรา!”

“ผมพูดผิดตรงไหนเป็นประธานบริษัทบริหารงานอยู่บนหอคอยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าได้รับรางวัลอะไรบ้างไม่เคยร่วมงานรณรงค์จิตอาสาต่างๆภาพลักษณ์ไม่เคยสร้างแต่กลับหวงแหนเก้าอี้ประธานกอดไว้โดยไม่มีความรู้ความสามารถอะไรทั้งนั้นมีดีแค่เป็นบุตรชายคนโตของท่านเจ้าสัว”

“จะมากไปละนะวินตราพ่อฉันจ้างนายมาช่วยฉันทำงานไม่ได้จ้างมาสั่งสอนฉัน” เดนีสเริ่มเก็บอารมณ์ไม่อยู่ตะคอกใส่หน้าคุณเลขาเสียงดังลั่นห้องทำงานไม่เคยมีใครหน้าไหนวิจารณ์การทำงานของเขาตรงๆซึ่งๆหน้าอย่างนี้มาก่อนวินตราที่กล้าวิจารณ์ต่อหน้าไม่มีท่าทีหวั่นเกรงเลยสักนิด

“ได้” เดนีสตบโต๊ะเสียงดังเดินย่างสามขุมเข้าไปหาคุณเลขาวินตราไม่มีท่าทีหวาดกลัวอะไรยังคงตีสีหน้าราบเรียบเดนีสยื่นหน้าเข้าไปใกล้พลางเชยคางอีกฝ่ายอย่างถือวิสาสะ

“ทำตัวเป็นรุ่นพี่มากประสบการณ์อยู่หรือไง” วินตราผินหน้าหนีสัมผัสนั้น

“ทำไมแตะต้องไม่ได้” วินตราก้าวเท้าถอยหลังไปหนึ่งก้าวท่านประธานก็ประชิดเข้ามาใกล้อีกหนึ่งก้าว

“เป็นรุ่นพี่แล้วไงคิดจะสั่งสอนฉัน?” เดนีสไล่ต้อนอีกฝ่ายจนชิดกับมุมหนึ่งของห้องสองแขนกักกันไม่ให้อีกฝ่ายดิ้นหนีไปไหนได้อีกวินตราผินหน้าไปอีกทางตีหน้าขรึมไม่ปริปากพูดอะไรออกมาอีกแต่ฝ่ามือกลับชื้นเหงื่อจนเหนียวเหนอะหนะไปหมดเขากำหมัดแน่นก่อนจะยกฝ่ามือขึ้นมากั้นผลักอกเบาๆเพื่อสร้างพื้นที่ให้ตัวเองก่อนนะหันหน้ามาประจันหน้า

“มาตรา 16 ระบุว่าห้ามมิให้นายจ้างหัวหน้างานผู้ควบคุมงานหรือผู้ตรวจงานกระทำล่วงเกินคุกคามหรือก่อความเดือดร้อนรำคาญทางเพศต่อลูกจ้าง”

“อ้อทีอย่างนี้ยกกฎหมายมาอ้างทีนายด่าฉันฉอดๆล่ะ” เดนีสที่หัวเสียสุดๆไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากแค่ไหนใกล้จนรู้สึกสัมผัสอุ่นร้อนที่ต่างฝ่ายต่างรินรดกันบนใบหน้าวินตรากลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอเผลอกลั้นลมหายใจโดยไม่รู้ตัว

“มันหน้าที่ของผมที่จะต้องทำให้ท่านประธานเก่งขึ้นและบริหารงานได้มีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น” พูดเสร็จก็ผินหน้าหนีตอนนี้เดนีสเหมือนวัวกระทิงที่พร้อมจะขวิดหากอีกฝ่ายพูดจาไม่เข้าหูอีโก้ของลูกชายคนโตท่านเจ้าสัวสูงเสียดฟ้าขนาดนั้นจะยอมลดราวาศอกได้ง่ายๆได้ยังไงมือหนาถือวิสาสะจับปลายคางนั้นให้หันหน้ามาประจัน

“ด่าฉันด้วยสายตาแล้วคิดจะหลบอย่างนั้นเหรอ” เมื่ออีกฝ่ายหันหน้ามาเดนีสยิ่งยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกใกล้ชนิดที่ว่าสายตาของวินตราไม่สามารถโฟกัสภาพตรงหน้าได้เพราะระยะที่ใกล้จนเกินไป

“ถอย” วินตราพูดเสียงสั่น

“กล้าสั่งฉันเหรอ” วินตราพยายามสะบัดหน้าหนีจากการเกาะกุมสองมือพยายามแกะมือที่เหมือนคีมที่จับคางเขาไว้แน่นให้หลุดจากสัมผัสที่แข็งกระด้างนี้มืออีกข้างที่ว่างของเดนีสเลยจับสองข้อมือนั้นเอาไว้ด้วยฝ่ามือเดียวมืออีกข้างก็คว้าต้นคอวินตราเอาไว้ไม่ให้หลบสายตาได้อีก

“คุณจะทำอะไร” วินตราถามเสียงเข้มไม่มีท่านประธงประธานอะไรอีกม่านตาเบิกกว้างร่างกายเริ่มตึงเครียดตื่นตระหนกขึ้นมาเขาหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนจะกดยิ้มที่มุมปากอย่างถือดีสายตาที่จ้องมองไม่มีคำว่ายอมแพ้อยู่ในนั้น

“ปล่อย!”

“ไม่” วินตราเลยกระทุ้งเข่าใส่ตรงกล่องดวงใจของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างแรงเมื่อเดนีสงอตัวเพราะความจุกและเจ็บปวดวินตราก็ประสานมือทุบแผ่นหลังที่งองุ้มนั้นอย่างแรงอีกหนึ่งปึก

วินตรายืนหอบหายใจยืนมองลูกชายผู้มีพระคุณที่กุมเป้าตัวงองุ้มอยู่บนพื้นใบหน้าแดงก่ำก่อนจะพยายามแค่นเสียงลอดไรฟันเอ่ยเรียกชื่อเขาอย่างยากลำบาก

“วิ-น-ตรา”

“ตอนบ่ายผมขอลาป่วย” พูดเสร็จก็หันหลังเดินจากไปด้วยร่างกายที่สั่นเทิ้มไม่หยุดวินตราปั้นหน้านิ่งพยายามพยุงร่างกายที่สั่นเทาไปหลบในห้องน้ำฝ่ามือชื้นเหงื่อสั่นระริกสัมผัสเมื่อครู่ทำเอาเขารู้สึกพะอืดพะอมภาพเหตุการณ์ในอดีตผุดขึ้นมาวินตรารีบควานหายาในกระเป๋าสะพายออกมากลืนเม็ดยาหล่นเกลื่อนพื้นห้องน้ำเพราะฝ่ามือที่สั่นเทาประคองยาเม็ดเอาไว้ไม่อยู่สูดลมหายใจช้าๆลึกๆพยายามปรับสภาพร่างกายและจิตใจก่อนจะขับรถกลับบ้านด้วยร่างกายที่รู้สึกไม่สู้ดี