เพียงชั่ววูบ 13

สามเดือนผ่านไปเดนีสก็เริ่มชินกับพฤติกรรมของคุณเลขา ก็เป็นเลขามือทองจริง ๆ นั่นแหละเขายอมรับ! แต่แม่งมีสิ่งหนึ่งที่เขาเหมือนจะถูกเหยียดหยามตลอดเวลาคือดวงตาคู่นั้น ใครจะคิดว่าเขาคิดมากก็ช่างเถอะ

อ้าปากด่าเขาตรงๆอาจจะรู้สึกดีกว่าอย่างเช่นตอนนี้ที่เขาทำงานผิดพลาด

“ท่านประธานเซ็นลงไปได้ยังไงทั้งๆที่ไม่ได้อ่านด้วยซ้ำ”

“ฉันอ่านมาแล้ว” วินตรายื่นมือมาปิดแฟ้มที่เดนีสกำลังจะจับปากกาเซ็นลงไปวินตรายกแฟ้มสีดำในมือพลิกไปพลิกมาก่อนจะปิดพรึบเอ่ยปากถาม

“ท่านประธานเห็นดีเห็นชอบด้วยหรือครับ”

“ก็…”

“ท่านประธานมีความคิดของตัวเองหรือเปล่าคณะกรรมการบริหารเห็นว่าดีท่านประธานก็ว่าดี?”

“ถ้าฉันว่าไม่ดีพวกนั้นก็สับฉันเละอีก”

“แล้วท่านประธานไม่สมควรถูกสับตรงไหน”

“ฉันเป็นประธานเป็นเจ้าของที่นี่เข้าใจหรือยัง” เดนีสเสียงแข็งนั่นนี่ก็ไม่ดีอันนั้นก็ไม่ได้เลขาก็จี้พ่อก็ด่าบอร์ดบริหารยังรุมกระทืบอีกต่อแม่งเอ๊ย! ใครกันแน่ที่เป็นเจ้านายลูกน้องใครกันแน่ที่เป็นลูกเจ้าของกันแน่ฮะ? เดนีสกำด้ามปากการาคาแพงในมือแน่นจ้องเลขามือทองเขม็ง

“ท่านประธานรู้หรือเปล่าว่าคำว่า Boss กับ Leader ต่างกันตรงไหน” เดนีสเอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างแรงทิ้งปากกาลงกับโต๊ะกอดอกอย่างฮึดฮัด

“แล้วแบบไหนได้ใจผู้คนมากกว่ากัน”

“ทำไมฉันต้องสนด้วย”

“เพราะท่านประธานไม่สนใจใครบอร์ดบริหารถึงได้สับเละทุกครั้งที่เข้าประชุมไม่มีความเป็นผู้นำโลเลสร้างความกลัวและมักจะคิดว่าเป็นเจ้าของจะทำอะไรก็ได้หากไม่มีฟันเฟืองเล็กๆพวกนั้นบริษัทจะไปรอดได้ยังไงท่านประธานรู้หรือเปล่าลายเซ็นของท่านประธานสามารถชี้เป็นชี้ตายกับความเป็นไปของบริษัทลูกจ้างทั้งหลายการเป็นผู้นำต้องไม่ทำตัวสูงส่งกว่าคนอื่นเกิดปัญหาอะไรใครจะกล้ารายงานท่านประธานสร้างแต่ความหวาดกลัวแต่ไม่เคยสร้างความเคารพที่คนอื่นเคารพเพราะท่านประธานมีตำแหน่งประธานบริษัทค้ำคอเป็นลูกชายคนโตท่านเจ้าสัวเดรโกสักวันหนึ่งถ้าขาด Power ที่มีในมือไปวันนั้นท่านประธานก็เป็นแค่คนไร้ค่าคนหนึ่งต่อให้มีนามสกุล ‘ศศิภักดี’ ห้อยท้ายก็ตาม”

“แม่งจะมากไปแล้วนะนั่นนี่ก็ไม่ได้”

“Leader ที่ดีไม่ควรจะใช้อารมณ์ในการทำงาน” วินตราอ่านรายละเอียดในแฟ้มอีกครั้งก่อนจะวางไว้บนโต๊ะทำงานของท่านประธานที่เอาแต่ทำหน้าบอกบุญไม่รับสายตาที่จ้องมองมาเหมือนอยากจะลุกขึ้นมาสาวหมัดใส่เขาสักเปรี้ยง

“หากท่านประธานเซ็นบริษัทจะขาดดุลการค้าไม่แน่ว่ามูลค่าอาจคลาดเคลื่อนกว่าที่คาดการณ์ไว้ท่านประธานลองอ่านดีๆอีกสักสองสามรอบ” วินตราพูดทิ้งท้ายก่อนจะเปิดประตูเดินออกไปปล่อยให้ท่านประธานได้ใช้สมองไตร่ตรองอย่างละเอียดถี่ถ้วนอีกสักครั้ง

วินตราที่กลับมานั่งโต๊ะทำงานหน้าห้องของตนเปิดแฟ้มอ่านแฟ้มแล้วแฟ้มเล่า 15 นาทีผ่านไปโทรศัพท์บนโต๊ะของเลขาหน้าห้องอย่างปรียานุชก็ดังขึ้น

“ปรียานุชพูดค่ะ”

“ได้ค่ะได้ค่ะ” วินตราแม้ไม่เงยหน้ามองมาแต่หลังจากวางโทรศัพท์ปรียานุชก็ลุกออกจากโต๊ะเข้าไปในห้องทำงานวินตรายกยิ้มที่มุมปากก่อนจะส่ายหน้าให้อย่างระอา

บางคนทำงานแทบตายมีทั้งประสบการณ์การทำงานวุฒิการศึกษาจากต่างประเทศกลับได้เงินเดือนเพียงสามหมื่นนึกถึงตอนที่เขาจบการศึกษาวุฒิปริญญาเอกจากมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งณสหราชอาณาจักรเงินเดือนเริ่มต้นไม่ได้มากพออย่างที่คาดหวังเอาไว้ต้องดิ้นรนเรียนรู้ต้องทำงานอยู่หลายปีค่อยๆสร้างมูลค่าให้กับตัวเองลงทุนกับตัวเองกว่าจะได้เงินเดือนตามที่หวังก็เคี่ยวกรำกับตัวเองนานหลายปีแต่กับบางคนได้อะไรมาง่ายดายแถมยังไม่รู้จักจะรักษาเอาไว้เด็กกำพร้าอย่างเขากว่าจะดั้นด้นไปเรียนที่มหาวิทยาลัยชั้นนำระดับโลกนั้น…ไม่ง่ายเลยต้องทำงานในสายงานที่เกี่ยวข้องสอบชิงทุนแข่งขันกับอีกหลายสิบชีวิตเขามีหนี้ตั้งแต่ยังไม่ก้าวออกจากประเทศไทยด้วยซ้ำเงินทุนที่ว่าคือ 25 ล้านบาทตลอดปริญญาโท-เอกดีที่ไม่บ้าไปเสียก่อนความกดดันที่แบกไว้บนบ่าหากเขาไม่สำเร็จต้องเป็นหนี้หัวโตหวังจะเติบโตในหน้าที่การงานแต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อเจอกับเหตุการณ์ไม่คาดฝันจนได้ท่านเจ้าสัวยื่นมือเข้ามาช่วยเหลืออีกครั้ง

วินตราเขียนวิเคราะห์รายงานและประมาณการตัวเลขในไตรมาสถัดไปความจริงเขาไม่ต้องทำก็ได้แต่บางครั้งตัวเลขที่ถูกส่งมาถูกต้องหรือเปล่าเป็นอีกเรื่องฝ่ายบัญชีฝ่ายการตลาดโปร่งใสหรือเปล่าบอร์ดบริหารผู้ถือหุ้นการเป็นประธานบริษัทเหมือนการนั่งบัลลังก์ของฮ่องเต้ชิงบัลลังก์น่ะง่ายแต่บริหารและปกครองนั้นยากยิ่งฮ่องเต้ไม่มีความรู้ห่าอะไรด้วยแล้วไม่ต่างจากหุ่นเชิดที่พวกขุนนางชักจูงไปมาสุดท้ายก็นองเลือดอีกครั้งคนที่เดือดร้อนสุดก็คงจะเป็นพนักงานตัวเล็กๆที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่เพราะฉะนั้นวินตราเลยทุ่มสุดตัวเพื่อจะฝึกฝนไอ้งั่งให้กลายเป็นฮ่องเต้ผู้สง่างามรอบรู้และทันเล่ห์เหลี่ยมพวกขุนนาง

วินตรารู้ดีว่าท่านประธานไม่ใช่คนโง่แต่แค่แกล้งบ้าใบ้และยั่วโทสะท่านเจ้าสัวเท่านั้นรวมไปถึงเลขาส่วนตัวอย่างเขาด้วยวินตราเลือกที่จะพิมพ์และปริ้นออกมาทีละเรื่องความจริงเขียนสรุปในไอแพดก็สะดวกอยู่หรอกแต่ท่านประธานที่ทำตัวต่อต้านเหมือนเด็กไม่รู้จักโตยื่นไอแพดให้ก็เหมือนยื่นไม้กระดานไม่แม้แต่จะชายตาแลเจ้าไอแพดที่บรรจุข้อมูลเอาไว้มากมาย

วินตราทำ Mind Mapping แจกแจงขอบเขตของการทำงานทีละเรื่องแยกแยะหน้าที่หลักโดยทั่วไปแตกหัวข้อใหญ่เป็นหัวข้อย่อยให้อ่านเพื่อทำความเข้าใจได้ง่ายมองเห็นภาพแต่ละเหตุการณ์ได้ชัดเจนและเป็นลำดับขั้นตอนมากขึ้น

-กำหนดวิสัยทัศน์และกลยุทธ์ของบริษัท

-บริหารงานและกำกับดูแลการดำเนินการของบริษัท

-รับผิดชอบต่อผลการดำเนินงานของบริษัทต่อผู้ถือหุ้น

-ดูแลความสัมพันธ์กับหน่วยงานภาครัฐและหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง

-ดูแลการประชาสัมพันธ์และภาพลักษณ์ของบริษัทนอกจากนี้ยังใส่หัวข้ออื่นๆเพิ่มเติมแบบไม่มีตกหล่น

-เป็นประธานในการประชุมคณะกรรมการบริษัท

-ลงนามในเอกสารสำคัญของบริษัท

-เจรจาต่อรองกับคู่ค้าและลูกค้า

-เข้าร่วมประชุมและสัมมนาต่างๆ

ท่านประธานของเขาจะได้รู้หน้าที่ของตัวเองสักทีไม่ใช่เอาแต่ลอยชายไปมานั่งตำแหน่งเก้าอี้บริหารแต่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะต้องแบกรับหน้าที่ความรับผิดชอบอะไรเอาไว้บ้างที่ผ่านมาคุณนิติพลก็ทำหน้าที่ให้แทบจะทุกอย่างท่านประธานเลยไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรแทนที่จะนั่งนอนผิวปากแทะถั่วลิสงไปวันๆวินตราที่เย็บเอกสารแต่ละชุดแยกกันโทรศัพท์บนโต๊ะก็ดังขึ้นเสียก่อน