เพียงชั่ววูบ 15

เมื่อกลับมาถึงคอนโด วินตราก็หลับลึก เขาขดตัวอยู่กับเตียงกว้าง ร่างกายถูกห่อด้วยผ้านวมเป็นก้อนคล้ายเกราะกำบัง โผล่เพียงใบหน้าออกมาเล็กน้อย เขานอนจนสมองมึนเบลอ สะดุ้งตื่นขึ้นมานาฬิกาข้างหัวเตียงก็บอกว่าเที่ยงคืนกว่าแล้ว วินตราถอนหายใจอย่างแรงก่อนจะลุกไปอาบน้ำ หาอะไรเบา ๆ รองท้อง ในขณะที่รอน้ำเดือดก็ควานหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพาย แล้วก็เป็นอย่างที่คิดจริง ๆ แม้จะทำงานร่วมกับท่านประธานมา 3 เดือนกว่า ๆ แล้วแต่ไม่เคยมีสักครั้งที่ไอ้หมอนั่นจะโทรมาหรือส่งข้อความมาจิก ๆ เขาอย่างเคียดแค้นแบบนี้มาก่อน

“พรุ่งนี้นายเจอดีแน่!” วินตรามุมปากกระตุกตอนแรกเขาก็ยังรู้สึกผิดที่กดดันอีกฝ่ายมากเกินไปที่ไหนได้…ท่านประธานเฮงซวยยังโดนน้อยไปด้วยซ้ำตั้งแต่วินาทีที่อีกฝ่ายคุกคามเขาด้วยสีหน้าและท่าทางแบบนั้นเส้นเขตแดนระหว่างเจ้านายกับลูกน้องที่ต้องให้ความเคารพยำเกรงอีกฝ่ายก็ขาดผึงลงและเป็นสิ่งที่เขาเกลียดมากที่สุด

เกลียดอย่างไหนก็มักจะได้อย่างนั้นจริงๆต่อให้ท่านประธานจะคิดทีเล่นทีจริงก็ช่างแต่มันเล่นกับความรู้สึกของคนมากเกินไปและเลขาอย่างเขาก็มักจะดึงดูดคนประเภทนี้อยู่เสมอทั้งๆที่คิดว่าตีหน้านิ่งไม่เล่นหูเล่นตาก็น่าจะเพียงพออีกอย่างเขาก็วางตัวดีมาตลอดแต่เปล่าเลย…ผู้ชายพวกนั้นที่ใช้ส่วนล่างนำสมองมักจะเห็นว่าเลขาหรือพนักงานอย่างเขาเป็นของเล่นชิ้นโบแดงที่ต้องพิชิตให้ได้สักครั้งบีบคั้นทุกวิถีทางเพื่อให้ยอมจำนนยอมเป็นของเล่นเมียเก็บหรือสุนัขที่ต้องจงรักภักดีเพียงเพราะพวกเขาเหล่านั้นมีอำนาจมากกว่า

แต่ผู้ชายอย่างเขาก็มีศักดิ์ศรีมากพอ…

และวินตราก็เหนื่อยนมากที่จะต้องสู้รบตบมือกับคนพวกนี้เขาทนทำงานเพื่อตอบแทนท่านเจ้าสัวเมื่อไหร่ที่เจ้านายซังกะบ๊วยของเขาเข้าที่เข้าทางมีสมองและสติในการแก้ไขปัญหาเมื่อไหร่วันนั้นเขาจะหันหลังให้สายงานบริษัททั้งหมดอาจจะไปหางานออนไลน์ทำงานที่ไม่ต้องพบปะผู้คนเลี้ยงหมาเลี้ยงแมวอะไรก็ว่าไป

แต่พอเห็นสภาพท่านประธานของเขาที่ถามวัวตอบควายวินตราก็ถอนหายใจไม่รู้ว่าจะได้ใช้ชีวิตที่ต้องการได้เมื่อไหร่

ทางด้านเดนีสเหมือนถูกลูบคมแม่ง! ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครหน้าไหนทำกับเขาแบบนี้มาก่อนโดยเฉพาะเจ้ากล่องดวงใจของเขาวินตรา! เลขาตัวดีทำกับเขาได้เจ็บแสบนักแผ่นหลังที่ช้ำจนเป็นปื้นเดนีสมองแผ่นหลังตัวเองที่เขียวจ้ำด้วยความโมโหแค่หยอกขำๆแต่อีกฝ่ายดันจริงจังจัดเขาเสียชุดใหญ่เสียชื่อนักกีฬายูโดสายดำหมดเห็นบอบบางแบบนั้นมือหนักเหมือนกันความจริงเดนีสเป็นเจ้านายที่ไม่เคยโทรหาหรือติดต่อนอกเวลางานมาก่อนเลขาคนเก่าอย่างคุณนิติพลมักจะเป็นฝ่ายติดต่อเขาเสียมากกว่าในเวลานอกเมื่อมีธุระอื่นยกเว้นก็แต่…เด็กเส้นของพ่อเขาอย่างวินตราที่ทำให้เดนีสสติแตกโทรจิกๆส่งข้อความไปก่อกวนแทบทุกชั่วโมงหลังจากที่อีกฝ่ายบอกว่าจะลาพักในช่วงบ่าย

เดนีสนั่งหน้าเขียวในห้องทำงานอย่างหัวเสียแม้แต่ปรียานุชยังไม่กล้าเอาเอกสารเข้าไปให้อันไหนที่ไม่ใช่เอกสารเร่งด่วนก็วางไว้บนโต๊ะเลขาส่วนตัวอย่างคุณวินตราแล้วปรียานุชก็ภาวนาให้คุณเลขาคนเก่งไม่ลาในวันพรุ่งนี้

เช้าวันใหม่วินตรามาทำงานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นยกเว้นสีหน้าของท่านประธานที่ย่ำแย่ตั้งแต่เมื่อวานเหมือนไปกินรังแตนที่ไหนมาแผ่กลิ่นอายความอาฆาตแค้นออกมาไม่หยุดแต่วินตรากลับนิ่งสงบไม่สนใจสายตาที่จ้องจะกินเลือดกินเนื้อของท่านประธานมันปูดโปนเหมือนปลาทองคล้ายจะหลุดออกจากเบ้าวินตราเลยยกแฟ้มขึ้นสูงอีกนิดปิดบังใบหน้าบึ้งตึงที่เอาแต่จ้องมองเขาด้วยความโมโห

อ่านรายงานการประชุมที่สรุปให้ฟังคร่าวๆความจริงอ่านไปก็ไม่มีประโยชน์เพราะสมาธิของท่านประธานไม่ได้จดจ่ออยู่ที่ใจความสำคัญของวาระการประชุมเลยสักนิดในหัวคงมีแต่แผนการที่จะเอาคืนเขาอย่างสาสมวินตราอ่านจบก็ปิดแฟ้มดังพรึบ

“มีอะไรที่ต้องแก้ไขอีกไหมครับ” ก่อนจะวางแฟ้มเอาไว้บนโต๊ะก้มหน้าหลุบตามองพื้นสีหน้าราบเรียบไร้อารมณ์เหมือนเช่นเคย

“ทำได้ดีมาก” เดนีสแค่นเสียงพูดลอดไรฟัน

“ทำฉันได้เจ็บแสบมากแต่ยังตีหน้านิ่งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

“วาระการประชุม…”

“อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง!”

“ฉันน่ะมันคนเจ้าคิดเจ้าแค้นนายกล้าดียังไงถึงกล้าลงมือกับ…”

“หากท่านประธานขัดเคืองเรื่องเมื่อวานผมก็ต้องกราบขออภัย”

“อย่ามาเล่นลิ้นเงยหน้าขึ้นมามองฉัน” วินตรายังก้มหน้าลงเหมือนเดิมเอาจริงพอเงยหน้าสบตาเดี๋ยวก็โดนหาว่าด่าด้วยสายตาอีก

“หากไม่มีอะไรแล้ว”

“มี! มีมากซะด้วย” เดนีสลุกขึ้นยืนเท้าแขนสองข้างไว้บนโต๊ะยื่นหน้าไปหาคุณเลขามือทองที่เอาแต่ก้มหน้า

“ก็ได้ตั้งแต่วันนี้ไปนายต้องเป็นคนขับรถไปรับไปส่งฉันตามติดฉันเหมือนเงาฉันอยู่ที่ไหนนายต้องอยู่ที่นั่น” วินตราเงยหน้ากำลังจะอ้าปาก

“นายมาอยู่ที่นี่ในฐานะเลขาส่วนตัวไม่ใช่เหรอหรือว่าตอนเซ็นสัญญาการทำงานนายไม่ได้อ่านทุกตัวอักษรค่าจ้างตั้งยี่สิบห้าล้าน”

“ถ้างั้น…ไม่เอาซูเปอร์คาร์ปีกนกคุณจะทนนั่งรถ SUV ธรรมดาได้ไหมล่ะครับ” แม้ใบหน้ายังคงราบเรียบแต่ความเหยียดหยันกลับวาบผ่านนัยน์ตาทำเอาคนเจ้าคิดเจ้าแค้นอย่างเดนีสหัวร้อนไปอีกความอยากเอาชนะอยากเห็นอีกฝ่ายก้มหัวด้วยความจำยอม

“นายจะเล่นสงครามประสาทกับฉัน?”

“ท่านประธานคิดมากไปแล้วหน้าที่ของผมคือดูแลจัดการตารางงานในแต่ละวันไม่มีเวลามาเล่นสงครามประสาทอะไรพวกนี้หรอกครับ”

“แต่ฉันมีฉันมีเวลามากเสียด้วย”

“นั่นนะสิครับถ้างั้นรายงานวาระการประชุมที่เหลือยังรอท่านประธานลงนามอีก 3 ฉบับเพราะท่านประธานมีเวลามากมายควรอ่านและทำความเข้าใจด้วยตัวเองขอตัวครับ” วินตราพูดเสร็จก็หันหลังเดินกลับไปยังโต๊ะทำงานข้างนอกของตัวเองทันทีทิ้งให้เดนีสทุบโต๊ะทำงานของตัวเองด้วยความเจ็บใจ

“แม่งเอ๊ย! เสียท่าอีกจนได้”