เพียงชั่ววูบ 16

ตอนพักเที่ยงท่านประธานก็หนีบเลขาส่วนตัวอย่างเขามาทานอาหารที่ภัตตาคารโรงแรมหรู

“นายคงไม่แพ้อะไรใช่ไหม”

“ไม่ครับ”

“ดี” ไอ้สีหน้าและแววตารวมถึงคางที่วางไว้บนมือประสานกันนั้นดูยังไงก็ไม่ได้มาดี

“ตอนบ่ายสองมีนัดประชุมที่ห้องบอลลูมโรงแรม XX” 

“ฉันรู้แล้ว”

อาหารที่บริกรมาเสิร์ฟเรียงรายตรงหน้าทำเอาความอยากอาหารของวินตราหายไปหมดเมื่อกี้เขาเปิดเมนูผ่านๆราคาเซตนี้ 8,000 บาทสำหรับสองท่าน

วินตราหั่นสเต๊กเข้าปากต่อมลิ้นไม่รับรสเท่าไหร่ไม่เหมือนท่านประธานที่สีหน้าดูแตกต่างจากเมื่อเช้าอย่างสิ้นเชิงมีความสุนทรีย์หากใช้สมองในการทำงานมากกว่าจะกลั่นแกล้งเลขาอย่างเขาก็คงจะดี

เมื่อถึงเวลาเช็กบิลก็เป็นอย่างที่วินตราคิดเอาไว้แต่แรกเดนีสกอดอกมองเขาด้วยสีหน้าเยาะเย้ยแต่เพราะเตรียมพร้อมรับมือมาอย่างดีเลยหยิบ Black card จากกระเป๋าเสื้อออกมาส่งให้บริกร “ขอใบกำกับภาษีด้วยครับ” พร้อมกับค้อมหัวน้อยๆให้ท่านประธาน

“ขอบคุณที่เลี้ยงนะครับ” เป็นรอยยิ้มที่เสียดสีและบาดตาของเดนีสเป็นอย่างมากตอนแรกเขายังมีรอยยิ้มแววตาขี้เล่นประดับเอาไว้อยู่บ้างแต่พอเห็นอีกฝ่ายหยิบบัตรของเขาออกมาแถมยังโบกมือน้อยๆนั่นแล้ว…

“มันไปอยู่กับนายได้ยังไง”

“ก็ตอนที่ผมไปรับคุณจากคลับไงครับ” วินตราตอบยิ้มๆเดนีสจำสถานการณ์วันนั้นไม่ได้หยิบแบล็กการ์ดให้เนี่ยนะ! อีกอย่างช่วงนี้เขาก็ไม่ได้ซื้ออะไรกับข้าวกับปลาเพื่อนฝูงก็เป็นคนเลี้ยงไม่ก็กลับไปกินบ้านใหญ่น้ำมันรถก็ใช้อีกใบ

“แถมยังบอกให้ผมติดตัวเอาไว้ไม่ต้องคืน”

“วินตรานายแม่ง!”

“ลำพังเงินเดือนของผมคงไม่อาจเอื้อมเลี้ยงอาหารท่านประธานได้สักมื้อมื้อนี้มื้อเดียวร่วมหมื่นรวมเซอร์วิสชาร์จอีกหน่อยต้องเดินทางไปไหนมาไหนกับท่านประธานบ่อยๆบัตรใบนี้ทางที่ดีให้ผมถือจะดีที่สุดอีกอย่างเวลาไปเจอคู่ค้าจะได้หยิบจ่ายได้สะดวก” วินตราพูดจบลุกขึ้นพร้อมผายมือไปยังท่านประธานที่สีหน้าบึ้งตึงแทบอยากจะเข้ามาดึงทึ้งเขาสักยกทำได้เพียงกระชับสูทอย่างลวกๆก่อนลุกเดินออกไปอย่างหัวเสียสุดๆ

วินตราหลุดขำกับท่าทางเหมือนเด็กไม่รู้จักโตไม่แปลกที่ท่านเจ้าสัวไม่อาจวางใจก็ดูทำแต่ละอย่าง…

“ร้ายอย่างนายต้องเจออย่างฉัน” วินตราเยาะเย้ยถากถางอีกฝ่ายอยู่ในใจก่อนจะเดินตามออกไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ

เดนีสรู้ว่าวินตราไม่ชอบรถสปอร์ตคู่ใจของตนเพราะด้วยตัวรถออกแบบเฉพาะให้เหมาะกับเจ้าของเนื้อที่ภายในก็ไม่ได้มีมากมายเอกสารมากมายที่คุณเลขาหอบมาด้วยต้องจำใจต้องกอดไปตลอดทาง

ก่อนจะเข้าร่วมประชุมทั้งที่ๆเวลากระชั้นชิดเข้ามาเรื่อยๆอีกฝ่ายยังใจเย็นขับรถชมวิวสวนทางกับวินตราที่รู้สึกกระวนกระวาย

“สมรรถภาพรถคงไม่ใช่แค่ 60 กิโลเมตรต่อชั่วโมงมั้งครับ”

“แล้วไงฉันพอใจ”

“เหลือเวลาอีกไม่ถึง 40 นาที”

“อ้อ…ฉันอยากดื่มกาแฟ” พูดเสร็จก็แวะร้านเงือกแบบไดรฟ์ทรูเพราะรถเป็นแบบพวงมาลัยซ้ายรูปแบบของร้านอยู่ทางฝั่งของวินตราพอดีในขณะที่รอคิว

“นายสั่งให้ฉัน”

“จะรับอะไรดีครับ”

“นั่นสิฉันไม่ชอบของหวานงั้น…แครมบรูว์เลเอสเพรสโซเย็นทอปปิ้งด้วยวิปครีมราดด้วยบัทเตอร์สก็อตแกรนเดไซซ์” วินตราสั่งให้ตามที่ว่าพร้อมขอใบกำกับภาษีเจ้านายเคี่ยวแบบนี้เขาไม่พลาดเป็นอันขาด

เมื่อได้เครื่องดื่มที่ต้องการก็เดินทางต่อเดนีสมือจับแก้วข้างหนึ่งจับพวงมาลัยข้างหนึ่ง

“ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง”

“ก็ท่านประธานบอกไม่ชอบของหวานผมเลยแปลกใจ”

“แล้ว?”

“ไม่มีอะไรครับ” วินตราบอกปัดก็ไอ้เครื่องดื่มนี่สำหรับวินตรามันหวานขึ้นตาเลยต่างหากล่ะแครมบรูว์เลเองก็เป็นขนมสไตล์ฝรั่งเศสเนื้อเป็นคัสตาร์ดโรยด้วยน้ำตาลแล้วเบิร์นจนเป็นคาราเมลเอาตรงไหนมาไม่หวาน…เหอๆ

“ฉันมือไม่ว่างขับรถข้างเดียวไม่ถนัดนายมาถือแก้วให้ฉัน”

วินตราหันหน้ามามองก่อนจะเอื้อมมือมาจับแก้วให้อีกฝ่ายดูดอย่างสบายใจเฉิบแต่ภายในใจก่นด่ายาวเหยียด

“ด่าในใจขนาดนั้นด่าออกเสียงออกมาเถอะ”

“ไม่กล้าหรอกครับ”

“เฮอะยอมรับสินะว่าด่าฉันอยู่ในใจอยู่น่ะ”

“ผมก็แค่แปลกใจไม่ว่าสีหน้าแววตาของผมเหมือนว่าจะสร้างความรำคาญใจให้กับท่านประธานความจริงหากท่านประธานใส่ใจเรื่องงานมากกว่าเรื่องมโนสาเร่พวกนี้ก็จะดีไม่น้อย”

“ใครบอกว่าเป็นเรื่องมโนสาเร่สำหรับฉันมันเป็นเรื่องที่สนุกและน่าสนใจมากกว่าเรื่องงานพวกนั้นอีก” ไม่พูดเปล่ายังหันมายกคิ้วกวนๆให้คุณเลขาอีกหนึ่งกรุบวินตราหางตากระตุกแทบอยากจะบีบแก้วกาแฟให้พุ่งใส่หน้ากวนๆนั้นสักที

ชีวิตของวินตราที่ไม่รู้ว่าพ่วงติดกับเจ้านายแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

ตอนนี้มือของเขาทั้งสองข้างมือหนึ่งถือข้าวเหนียวมือหนึ่งถือหมูปิ้งป้อนข้าวป้อนน้ำให้เจ้านายอยู่อย่างนี้ไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่

“ความจริงถ้าใช้รถตู้บริษัทก็สะดวกกว่าไม่ใช่เหรอครับ”

“ก็ใช่…แต่ฉันไม่ได้ใช้งานนายอย่างนี้” คำตอบที่จริงใจและชวนให้อยากทุบมากวินตราที่เก็บสีหน้าได้ดีมาตลอดบางครั้งยังเกือบหลุดที่จะกลอกตาใส่หน้าท่านประธานให้รู้แล้วรู้รอด

“ทำไมไม่ทานมาจากที่บ้านให้เรียบร้อยครับ”

“ฉันตื่นสายถ้านายไม่อยากป้อนก็มาทำข้าวเช้าให้ฉันสิ” เดนีสปากโพล่งออกไปแบบนั้นแต่ทั้งสองคนกลับชะงัก

“มันเหนือขอบเขตงานของเลขาหรือเปล่าครับทุกวันนี้เหมือนเลี้ยงลูก”

“อ้อ…เหมือนตรงไหนถ้าเลี้ยงลูกฉันต้องได้กินนมจากเต้าจริงไหมล่ะ”

“มาตราที่ 16” วินตราเอ่ยเตือนแต่เดนีสกลับท่องข้อกฎหมายนั้นออกมาเสียยาวเหยียด

“มาตราที่ 16 ห้ามมิให้นายจ้างหัวหน้างานผู้ควบคุมงานหรือผู้ตรวจงานกระทำการล่วงเกินคุกคามหรือก่อความรำคาญทางเพศต่อลูกจ้างโดยมีบทลงโทษตามมาตราที่ 147 ผู้ใดฝ่าฝืนมาตรา 16 ต้องระวางโทษปรับไม่เกินสองหมื่นบาท” พร้อมกับยักคิ้วกวนๆให้วินตราอดที่จะกลอกตาใส่ไม่ได้

“อันไหนที่ไม่สำคัญท่านประธานกลับจดจำมันได้ดีไม่มีบกพร่องแต่พอเรื่องงานกลับตรงกันข้าม” เดนีสยักไหล่อย่างไม่หยี่ระพร้อมกับหันมากัดข้าวเหนียวและหมูปิ้งที่วินตราถือไว้ให้

“นี่ไม้มันจะทิ่มตาฉันอยู่แล้ว”

“งั้นก็จอดรถและถือเองสิครับ”

“งั้นนายก็มาขับเป็นลูกน้องแท้ๆทำไมฉันต้องขับให้นายนั่งด้วยวะ”

“งั้นก็ใช้รถตู้บริษัทสิครับ” สองคนทะเลาะกันดังไปทั่วห้องโดยสารแต่ก็แปลกที่ทั้งสองแม้จะมีวิธีแก้ไขปัญหาหยุมหยิมแบบนี้มากมายแต่ก็ยังคงก่นด่าและถกเถียงกันอยู่อย่างนี้ไม่มีใครยอมใครและเส้นแบ่งที่กั้นไว้แต่แรกไม่รู้ว่าระยะทางทั้งสองสายต่างก็ร่นระยะเข้ามาประชิดกันตั้งแต่เมื่อไหร่รู้ตัวอีกทีพวกเขาทั้งสองก็ตัวติดกันตามจิกตามเถียงกันเป็นเงาผู้คนในบริษัทต่างก็เห็นภาพนี้จนชินตาแม้แต่ปรียานุชเองก็แทบจะภาวนาให้วินตราคุณเลขามือทองอย่าได้เจ็บป่วยและลาป่วยเลยสักวันไม่มีใครจะเอาท่านประธานได้อยู่หมัดเท่าวินตราอีกแล้ว!