เพียงชั่ววูบ 24

วินตราที่หลบมายืนสูบบุหรี่บนดาดฟ้าเพื่อไล่อารมณ์ที่คุกรุ่นเมื่อครู่ ปกติเขาไม่ใช่คนสูบบุหรี่จะสูบเฉพาะตอนที่เครียดมาก ๆ นิโคตินช่วยให้สมองปลอดโปร่ง และหัวสมองของเขาตอนนี้กำลังวิ่งวุ่นอย่างหนักเพื่อแก้วิกฤตของบริษัทที่ตัวเองไม่ได้ก่อ

ไม่ว่าจะกำหนดการส่งสินค้าที่กำหนดเดดไลน์ไว้ทุกล็อตไหนจะเรื่องการปรับค่าเสียเวลาที่คิดมูลค่าความเสียหายเป็ยรายวันหากสินค้าผลิตไม่ทันตามกำหนดวัตถุดิบยิ่งขาดแคลนเพราะภาวะสงครามทางฝั่งตะวันออกกลางภาษีนำเข้าก็สูงขึ้นพลันโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นครืดคราดไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นใครปล่อยให้ร้อนใจจนตายเสียให้เข็ด! จะได้รู้สำนึกเสียบ้าง

และที่เขาด่าใส่หน้าเมื่อครู่ยังน้อยไปด้วยซ้ำอีโก้ที่มันสูงเสียดฟ้าจนใครก็สั่งสอนไม่ได้ต้องเจอวิกฤตเป็นตายแบบนี้แหละถึงจะรู้สึกรู้สาให้ความจริงมันตีแสกหน้าว่าไอ้ที่ทำอยู่เนี่ยมันรังจะสร้างแต่ความเดือดร้อนให้กับองค์กร

มันสั่นไม่หยุดเจ้าของสายเรียกเข้าที่เดินไปมาเหมือนหนูติดจั่นขบเล็บไปด้วยอย่างคิดไม่ตก

“รับสิวะรับสักที” นั่งเก้าอี้บริหารไม่ทันครบสองปีก็ก่อปัญหาใหญ่ขนาดนี้แล้วอีกอย่างเขาไม่กล้าแบกหน้าไปร้องขอความช่วยเหลือจากพ่อพลันหวนไปถึงน้ำเสียงและท่าทางของท่านเจ้าสัวที่วางใจให้เขาเข้ามาบริหารบริษัทนี้บริษัทที่ในตอนแรกเขาคิดว่ามันไม่โก้ไม่เท่เหมือนพวกยานยนต์และอสังหาริมทรัพย์แต่ความจริงกลับมั่นคงที่สุดเพราะเจาะกลุ่มเกษตรกรรากหญ้าไม่ว่าจะรวยหรือจนต้องใช้ท่อพีวีซีของเขาลำเลียงน้ำประปาเข้ามาในบ้านร้านอาหารก็ต้องใช้ห่อบรรจุภัณฑ์แม้รายได้จะไม่ฟู่ฟ่าแต่เหมือนเสือนอนกินขายได้ทุกสภาวะและสถานการณ์กล่องพลาสติกจานชามบรรจุภัณฑ์ทั้งหลายล้วนเป็นสิ่งของที่ใช้กันแทบทุกครัวเรือน

นั่นแหละถ้าไม่เกิดปัญหาเขาคงไม่ตระหนักรู้ถึงธุรกิจในมือของตนเองว่าทำไมผู้เป็นพ่อที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมากว่าครึ่งชีวิตมอบบริษัทนี้ให้อยู่ในความดูแลของเขาเดนีสคลึงหัวตาความคิดมากมายวิ่งวนในหัวไม่คิดเลยว่าความสะใจของเขาเพียงคนเดียวจะสร้างปัญหาให้กับบริษัทมากมายขนาดนี้

“โธ่เว้ย!” เดนีสคำรามอย่างหัวเสียกวาดแฟ้มทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะลงพื้นหมดเสียงข้าวของตกกระทบกับพื้นปรียานุชก็ขวัญหนีดีฝ่อรายงานในมือที่ได้รับมายังพิมพ์ไม่เสร็จความเครียดความกดดันที่ได้รับทำเอาประสิทธิภาพลดลงไปกึ่งหนึ่งอย่างเช่นได้ชัด

“ค่อยๆทำไปครับคุณนุชอย่าลน” หญิงสาวพยักหน้าพลางเอามือทาบอก

“ขอบคุณค่ะแต่ว่าพี่ได้ยินเสียงในห้อง…”

“เดี๋ยวผมเข้าไปดูเองครับ” วินตราเดินเข้าไปในห้องโดยที่ไม่ลืมเคาะประตูเมื่อเห็นอีกฝ่ายปรากฏตัวต่อหน้าเดนีสเหมือนเห็นตัวนำโชคเหมือนพบแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์วินตรากวาดสายตามองไปรอบๆห้อง

“นี่คือการแก้ไขปัญหาของท่านประธาน?” น้ำเสียงสงบนิ่งทำเอาคนฟังสงบตามไปด้วย

“ฉัน…นายมาก็ดี”

วินตราถามไถ่ถึงปัญหาอย่างใจเย็นพร้อมคิดวิเคราะห์สถานการณ์ไปด้วยพร้อมกับติเตียนไปหลายประโยคเดนีสที่ทนไม่ได้กับคำติเตียนซึ่งๆหน้าก็อดไม่ได้ที่จะแก้ต่างให้ตัวเอง

“นั่นมันน้องชายฉันเลยนะนายจะไปรู้สึกรู้สาอะไร” แต่สายตาที่คุณเลขาจ้องมองมาเหมือนอยากจะประเคนหมัดหนักๆใส่เขาสักเปรี้ยงทำเอารู้สึกร้อนๆหนาวๆเหมือนกันคุณเลขาปกติที่เอาแต่ตีหน้าขรึมเจ้าระเบียบคนนี้จู่ๆก็เบรกแตกใส่อารมณ์ใส่เจ้านายอย่างเขาตกลงใครเป็นเจ้านายใครเป็นลูกน้องกันแน่เดนีสกอดอกเอนตัวกับเก้าอี้โดยไม่รู้สึกรู้สาก็เขาเป็นผู้บริหาร…ใครจะทำไม

“อ้อ…ที่แท้ผู้บริหารอย่างคุณก็ไม่ได้มองว่าพนักงานที่นี่คือครอบครัวสินะ” เดนีสเลิกคิ้วเมื่อได้ฟังน้ำเสียงเย็นๆของคุณเลขาแถมยังก้มหน้าเหมือนกำลังสะกดกั้นอารมณ์ที่กำลังจะปะทุออกมาสองมือกำหมัดแน่นจนสั่น

“อะไร”

“คุณรู้หรือเปล่านอกจากจะจ่ายเงินชดเชยค่าผิดสัญญาแล้วหากส่งของไม่ทันจะต้องเสียค่าปรับเป็นรายวันคุณรู้หรือเปล่าว่ามูลค่าที่บริษัทเสียไปเพราะความไม่คิดของคุณมันมากมายขนาดไหน”

“ฉันจ่ายเองก็จบ”

“คุณคิดว่าจบเหรอ” วินตราตะโกนเสียงดังพลางปรี่เข้ามาคว้าเนกไทของเดนีสอย่างแรงอีกฝ่ายหน้าแทบจะกระแทกกับโต๊ะทำงาน

“ผมจะบอกอะไรให้คุณคิดว่าคุณรวยมากใช้เงินฟาดทุกอย่างก็จบงั้นเหรอฝ่ายบัญชีเขาจะทำงานยังไงต่อให้เงินหายไป 50 สตางค์ก็ต้องหาให้เจอหัวหน้าฝ่ายการตลาดฝ่ายการผลิตคุณรู้หรือเปล่าว่าพวกเขามีภาระอะไรบ้างคนรวยหัวxวยอย่างคุณสร้างความฉิบหายให้บริษัทขนาดไหนคุณล้มบนฟูกแล้วพวกเขาล่ะ”

วินตราตะคอกใส่หน้าอีกฝ่ายด้วยอารมณ์ที่เดือดพล่านหน้ารวมไปถึงลำคอแดงไปหมดพลางชี้นิ้วมือไปยังนอกประตูตอนนี้พนักงานฝ่ายผลิตกำลังหัวหมุนและทำโอทีกันอย่างไม่มีทางเลือกเพราะซัพพลายเออร์ที่ใช้ประจำถูกยกเลิกกะทันหันอีกทั้งเดดไลน์กำหนดส่งผลิตภัณฑ์ก็ใกล้เข้ามาถึงทุกทีวินตราไม่รู้ตัวเลยตัวเองแทบจะปีนโต๊ะไปบีบคอเจ้านายอยู่แล้ว

เดนีสอึ้งทั้งยังตกใจไม่หาย

“ฉัน…” เดนีสตอบอ้ำอึ้งเนกไทก็รัดคอเขาจนแทบหายใจไม่ออก

“ลุกมาลุกมาดูผลงานที่คุณทำลงไป” วินตรากระชากเนกไทอย่างแรงทั้งดึงทั้งลากเจ้านายตัวแสบไปดูผลงานชิ้นโบแดงที่ตัวเองได้ทำลงไปแม้แต่เลขาหน้าห้องยังตกใจกับภาพที่เห็น

“นี่ปล่อยฉันนะนายเป็นใครนายกล้าทำอย่างงี้กับฉันเหรอฉันจะไล่นายออก”

“ก็เอาสิดูสิระหว่างคุณกับผมท่านเจ้าสัวจะเลือกใคร” เดนีสไม่อยากจะเชื่อ

“ฉันเป็นลูกในไส้นายเป็นใครทำไมพ่อฉันต้องเลือกนาย”

“แล้วใครกันที่ส่งผมมาที่นี่หากคุณได้ยินถ้อยคำฝากฝังคุณคงคิดไม่ถึง”

“ไม่จริง”

“ไม่ใช่ประเด็นที่คุณต้องสนใจ” วินตรายัดร่างกายที่โซซัดโซเซตามแรงลากของเขามายังรถสปอร์ตคันหรูปิดประตูใส่หน้าเดนีสดังปังก่อนจะประจำที่คนขับ

“เฮ้นายจะพาฉันไปไหน”

“ไปโรงงาน”