เพียงชั่ววูบ 27

ตอนนี้ไลน์ในกลุ่มแก๊งห้าสิงห์กลับมาคึกคักเพราะเดนีสถามไถ่ถึงซัพพลายเออร์เจ้าอื่นที่พอจะมีวัตถุดิบอยู่บ้าง

อินทราตอนนี้อยู่ต่างประเทศมีเพียงคุณชายแห่งวังสลาลินพอจะพึ่งพาได้อยู่บ้าง

“พอจะมีอยู่พรุ่งนี้ตอนบ่ายว่างไหมล่ะมาเจอที่บริษัทกูฝั่งรัชโยธิน”

“โอเค” อย่างน้อยก็โล่งใจไปได้อีกเปลาะหนึ่ง

เดนีสเข้านอนด้วยความตึงเครียดที่ฉายชัดอยู่บนใบหน้าตื่นเช้ามาเขาปวดกรามไปหมดแม่งเอ๊ย! นอกจากสะใจแล้วก็ไม่ได้อะไรอีกมีแต่ความฉิบหายแล้วก็ฉิบหายให้ตายแล้วเขาก็ไม่น่าให้คุณเลขาลาเลยหากตอนนั้นวินตราอยู่ด้วยคงไม่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น

เดนีสมานั่งรอที่ร้านกาแฟก่อนเวลาด้วยซ้ำวินตราเลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจพลางหอบเอกสารในมือมาวางไว้บนโต๊ะด้วย

“ทานข้าวเช้ามาหรือยังครับ”

“ยัง”

“กินก่อนแล้วค่อยวางแผน”

“ฉันกินไม่ลงหรอก” สีหน้าซังกะตายเหมือนหมาหงอยแบบนี้ก็ชวนให้น่าสงสารอยู่เหมือนกันอีกฝ่ายเติบโตภายใต้ปีกท่านเจ้าสัวไม่เคยออกล่าหาอาหารเองแม้จะเคยฝึกสอนให้บินแต่ก็ไม่เหมือนกับลูกนกที่เติบโตเองตามธรรมชาติพวกมันนอกจากจะเรียนรู้วิธีหาอาหารเองแล้วยังเรียนรู้ที่จะเอาตัวรอดจากนักล่าตั้งแต่ยังเป็นลูกนกตัวแดงๆไม่เหมือนลูกชายคนโตท่านเจ้าสัวที่เติบโตมาท่ามกลางความสะดวกสบายครบครันไม่ขาดเหลืออะไรแต่เลือกที่จะผ่าเหล่าผ่ากอเองตามสไตล์เด็กมีปัญหา

“ไม่ทานอะไรเลยจะเอาสารอาหารที่ไหนไปเลี้ยงสมองล่ะครับปัญหาต้องใช้สมองอย่างหนักในการแก้ไขปัญหา” เดนีสไม่ตอบโต้อะไรตอนนี้ต่อให้อีกฝ่ายโขกสับเขาก็ไม่มีแรงด่าทอตอบโต้ยิ่งเห็นตัวเลขประเมินความเสียหายแล้วขายรถสปอร์ตที่มีทั้งหมดยังไม่พอ…ท่านเจ้าสัวเอาเขาตายแน่เงินมหาศาลขนาดนั้นวินตราพูดเสร็จก็ลุกออกไปทำงานด้วยกันมานานพอจะจดจำรายละเอียดอย่างเรื่องเครื่องดื่มอะไรพวกนี้ได้

เอสเพรสโซแครมบรูว์เลกับทาร์ตผลไม้รวมสองชิ้นส่วนวินตราเป็นอเมริกาโน่เย็นกับโดนัทเคลือบน้ำตาลและแครมบรูว์เลสองชิ้นอย่างที่คุณเลขาว่าพอท้องอิ่มหัวก็แล่น

“การบอกเลิกสัญญาใช่ว่าจะบอกเลิกเมื่อไหร่เวลาไหนก็ได้แล้วท่านประธานให้ฝ่ายกฎหมายส่งไปหรือยัง” เดนีสส่ายหน้า

“วันหยุดยาวพอวันจันทร์มาก็ตู้ม” วินตราเงยหน้าขึ้นมามองถามวัวตอบควายอีกแล้ว

“อย่าเรียกฉันท่านประธานเลย” เดนีสอ้อมแอ้มพูดท่านประธานนั่นแสลงหูเป็นบ้าและตำแหน่งความรับผิดชอบของมันก็ใหญ่เกินกว่าที่เขาคิดเอาไว้มาก

“แล้วทาง NIIT GROUP จู่ๆก็ไม่ส่งวัตถุดิบมาเสียดื้อๆ” วินตราพูดลอยๆแต่เดนีสกลับเสริมขึ้นมา

“ใครจะไปคิดว่าฝ่ายนั้นจะกลัวจนหัวหด”

“ไม่ได้กลัวจนหัวหดหรอกแต่เพราะกลัวว่าจะถูกจับได้ในฐานะฉ้อโกงมากกว่า”

“ยังไง”

“ก่อนจะลาหยุดยาวผมได้รายงานจากฝ่ายผลิตว่าสินค้าล็อตหลังๆไม่ได้คุณภาพขึ้นรูปไม่ได้ตามแบบอยู่หลายชิ้นซึ่งพอตรวจสอบไปตามจุดต่างๆพบว่าวัตถุดิบจาก NIIT ยัดไส้มาสองล็อตแล้ว”

“หมายความว่ายังไง”

“ก็หมายความว่าทาง NIIT ส่งวัตถุดิบไม่มีคุณภาพปนมากับวัตถุที่ได้มาตรฐานท่อพีวีซีหลังๆที่ไม่ได้รูปตามแบบที่ต้องการ”

“แสบนัก”

“การที่ฝ่ายเราบอกเลิกสัญญาก็สมเหตุสมผลอยู่แล้วแต่…”

“โอเคฉันยอมรับฉันผิดเองฉันจะไม่วู่วามแบบนี้อีก”

“แล้วเรื่องทางพ่อเลี้ยงดนัยล่ะ”

“ก็ต้องฟ้องร้องเป็นขั้นเป็นตอนกันต่อไป” เดนีสลูบหน้าตัวเองขึ้นลงด้วยความเหนื่อยล้า

“ฉันไม่น่าให้นายลาเลย” วินตราเงยหน้าขึ้นมาสบตา

“ผมจะอยู่หรือไม่อยู่ไม่เกี่ยวกันเลยขึ้นกับท่านประธานมากกว่าเห็นอำนาจของท่านประธานหรือยังหากใช้ในทางที่มิชอบ…”

“ถ้านายอยู่ข้างฉันฉันคงมีสติมากกว่านี้” เดนีสตัดพ้อ

“ปกติผมพูดอะไรไปท่านประธานสนใจฟังที่ไหน”

“ต่อไปฉันจะตั้งใจฟังจะทำตามที่นายบอกทุกอย่างเลยขอแค่แก้วิกฤตตอนนี้ได้ฉันสัญญาจะเป็นคนใหม่” แววตาเว้าวอนเหมือนหมาโกลเด้นเวลาทำความผิดแล้วเจ้านายเงื้อมือจะฟาด…มันน่านักพอเกิดปัญหาต่อมสำนึกชั่วดีก็ทำงานขึ้นมาทันที

วินตราไม่ตอบอีกอย่างเขาไม่เชื่อในคำสัญญาอะไรที่ออกมาจากปากท่านประธานเลยสักนิดกลับกันปัญหาตรงหน้าตอนนี้สำคัญกว่าจริงอยู่ที่ทาง NIIT ผิดสัญญาก่อนทำให้ขั้นตอนผลิตล่าช้าแต่ยังไงก็ต้องแต่งตั้งทนายไปไล่บี้เรียกร้องเงินค่าชดเชยไม่ใช่ใช้อำนาจทางวาจาของท่านประธานพูดออกไปแบบนั้นลมปากไม่สามารถยกเลิกสัญญาได้วินตรากุมขมับแก้ปัญหาไปได้อีกเปลาะยังเหลืออีกเปลาะเพราะมันส่งผลกระทบกันเป็นลูกโซ่

“ตอนบ่ายไปกับฉันที่หนึ่งสิ”

“ไปไหนครับ”

“พอดีกิตติกรเพื่อนฉันเหมือนว่าจะหาซัพพลายเออร์เจ้าใหม่ให้ได้เป็นการชั่วคราวน่ะนะเลยอยากจะให้นายไปช่วยฉันดูหน่อยเรื่องเอกสารสัญญาต่างๆแล้วรวมไปถึงเรื่องเจรจา” วินตรามองไปยังท่านประธานของเขาที่ตอนนี้จะมีความเจี๋ยมเจี้ยมเพราะก่อเรื่องราวใหญ่โตมาขนาดนั้นแต่เรื่องเจรจา…วินตราถอนหายใจ

“คุณต้องเป็นฝ่ายเจรจาด้วยตัวเอง”

“ฉันไม่รู้เรื่องวัตถุดิบพวกนั้น”

“ยิ่งไม่รู้ยิ่งต้องอ่านให้มาก” ไม่พูดเปล่ายังยื่นเอกสารที่เย็บมุมชุดหนึ่งมาให้วินตราเคาะที่นาฬิกาบนข้อมือของตัวเอง

“ยังพอมีเวลา” เดนีสก้มหน้าอ่านอย่างช่วยไม่ได้

“ไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามไม่มั่นใจอย่าพูดไม่รู้ก็บอกว่าไม่รู้แต่ไม่ใช่พูดไปเรื่อยอันไหนไม่รู้กลับไปต้องไปหาข้อมูลกลัวลืมก็ต้องจดไม่ว่าจะในไอแพดหรือสมุดเล็กๆสักเล่มที่เอาไว้จดรายละเอียดต่างๆเรื่องงานอะไรก็ว่าไปการจดจะช่วยในเรื่องความจำเพราะสมองทำงานร่วมกับไขสันหลังฟังแป๊บๆก็ลืม”

“อีกอย่างการเป็นผู้บริหารต้องรักษาท่าทีเพื่อขวัญกำลังใจของพนักงานในบริษัทสีหน้าวิตกกังวลของคุณทำเอาคุณปรียานุชกินไม่ได้นอนไม่หลับแน่ๆช่วงนี้” เดนีสจับใบหน้าของตัวเอง

“ฉันดูออกง่ายขนาดนั้น” วินตราไม่ตอบแต่ถอนหายใจออกมาแทน

“เอาล่ะๆคราวหลังฉันจะฝึกตีหน้านิ่งขรึมๆแบบนายโอเค?”

“บุคลิกภาพสำคัญแต่ไม่ใช่ว่าจะทำตามคนอื่นคุณต้องสร้างภาพลักษณ์ของตัวเองขึ้นมาให้สอดคล้องกับชีวิตจริงอีกอย่างผมไม่ได้จะให้คุณเปลี่ยนแปลงภาพลักษณ์จนกลายเป็นคนใหม่อะไรทำนองนั้นแต่เป็นการสร้างลักษณ์เพื่อความน่าเชื่อถือให้ความมั่นใจแก่พนักงานและลูกน้องไม่ว่าจะเกิดปัญหาอะไรขึ้นขอเพียงมีคุณอยู่ทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดีคุณจะเป็นคนแบกปัญหาพวกนั้นเอาไว้จนสุดกำลังหากไม่ไหวแล้วถึงขั้นปลดพนักงานออกเชื่อไหม…ผู้คนจะก่นด่าคุณน้อยลงและยอมรับว่าคุณทำดีที่สุดแล้วที่จะยื้อบริษัทในฐานะท่านประธานนายจ้างของพวกเขาผมเคยบอกคุณไปแล้วเรื่องรถประจำตำแหน่ง…”

“คุณคงเคยเห็นสายตาพนักงานไลน์การผลิตที่มองคุณขับรถสปอร์ตราคาแพงในขณะที่ฝ่ายการผลิตเกิดปัญหาคุณวินัยหัวหน้าฝ่ายการผลิตคงพูดอะไรกับคุณไม่มากก็น้อย” เดนีสพยักหน้าก้มหน้ามองรายงานตรงหน้า