เพียงชั่ววูบ 28

“ภาพลักษณ์คุณต่อองค์กรนอกจากมันไม่ดูภูมิฐานเหมือนได้ตำแหน่งมาเพราะเป็นลูกท่านเจ้าสัวอีกทั้งคุณไม่ได้วางตัวเป็น Leader ที่ดีแต่คุณใช้อำนาจกดให้พวกเขากลัวไม่มีลูกจ้างที่ไหนจะชอบนายจ้างแบบนี้แต่เพราะปากท้องเขาจึงต้องยอมทนกลับกันถ้าคุณเป็นนายจ้างที่ใส่ใจรายละเอียดของลูกน้องบางทีเพียงเอ่ยปากถามไถ่สภาพความเป็นอยู่เพียงไม่กี่ประโยคมันก็สื่อให้เห็นว่าพวกเขาคือครอบครัวกำลังใจในการทำงานสำคัญอย่างคุณปรียานุชเองที่เขามาทำงานเช้าทุกวันคุณรู้หรือเปล่าว่าเพราะอะไร” เดนีสส่ายหน้า

“เพราะเขามีลูกในวัยอนุบาลหากคุณถามไถ่ถึงลูกเขาสักสองสามคำเชื่อไหมบรรยากาศในการทำงานระหว่างคุณกับเลขาหน้าห้องจะดีกว่านี้มากการเป็นเจ้านายที่ดีต้องใช้พระเดชและพระคุณในการปกครองคน”

“แล้วตอนนี้มีคนที่คุณพอจะใช้งานหรือฝากผีฝากไข้ในบริษัทได้สักกี่คนบอร์ดบริหารถึงได้สับคุณเละทุกครั้งที่เข้าประชุมในสายตาพวกเขาคุณค้านสายตาและไม่เหมาะกับตำแหน่งประธานที่ท่านเจ้าสัวฝากไว้ในสองมือของคุณเลยสักนิด” วินตราเอ่ยเสียงเรียบแต่ละคำแต่ละประโยคไม่ได้เจือด้วยความขุ่นเคืองเหมือนรุ่นพี่หรือพี่ชายที่สั่งสอนน้องชายเสียมากกว่าเดนีสสะอึกพูดไม่ออกสักคำที่ผ่านมาเขาไม่ค่อยรู้สึกรู้สาที่บอร์ดบริหารสับเขาและอยากจะกวนใจพวกนั้นให้ขุ่นเคืองเสมอเดนีสคิดว่าเขาเป็นลูกชายของท่านเจ้าสัวยังไงเขาต้องได้รับการยอมรับอยู่แล้วไม่ว่าฝ่ายไหนจะค้านอะไรก็ตามเพราะเขามีศักดิ์ตามสายเลือดแต่การบริหารบริษัทขนาดใหญ่ไม่ใช่การเล่นขายของ

“เป็นเจ้านายไม่ใช่ว่าจะไม่สนใจสีหน้าและแววตาของลูกน้องแต่ละคำแต่ละประโยคจะพูดอะไรจะทำอะไรต้องคิดและไตร่ตรองให้ดีเพราะคุณเป็นคนที่มีอำนาจในมือ” เดนีสเท้าศอกกับโต๊ะกุมหน้าตัวเองก่อนจะเปลี่ยนไปขยุ้มผมด้วยความรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“นายรู้ไหมตอนฉันเป็นเด็กตามก้นพ่อตัวเองไปดูงานผู้คนต่างเรียกพ่อฉันว่า ‘ท่านประธาน’ มันดูขลังมากแววตาพวกเขามีความยินดีเป็นล้นพ้นเวลาเจอหน้าพ่อฉันบ้างก็เดินมาจับมือตอนนั้นฉันเห็นแผ่นหลังของพ่อเห็นเงาของพ่อที่ทาบทับมายังที่ฉันยืนอยู่บางทีฉันอาจจะเป็นลูกของพ่อตลอดไปเป็นลูกที่ยืนอยู่ใต้เงาพ่อของตัวเองตลอดไป” วินตราส่ายหน้า

“ไม่หรอกประสบการณ์ของคุณกับท่านเจ้าสัวต่างกันมากอย่าลืม…คุณก้าวเข้าสู่ผู้บริหารเป็นนักธุรกิจได้เพียงปีครึ่งบารมีสู้ท่านเจ้าสัวไม่ได้อยู่แล้วอีกอย่างที่คนให้การยอมรับท่านเจ้าสัวนั่นก็คือ…ความสามารถที่แท้จริงเหมือนฮ่องเต้ที่ชิงบังลังก์น่ะง่ายแต่การจะปกครองคนบริหารงานน่ะยากอำนาจบารมีนอกจากจะให้คนหวาดกลัวแล้วยังบีบให้คนต้องก้มหัวให้แม้ในใจจะไม่ยินยอมแต่ถ้าอำนาจบารมีที่มาพร้อมกับความสามารถที่แท้จริงล่ะผู้คนจะก้มหัวและยอมรับคุณจากใจจริงโดยไม่สนว่าคุณจะเป็นลูกเต้าเหล่าใครอายุเท่าไหร่มันขึ้นกับผลงานที่ทำว่าจะทำให้คนอื่นยอมรับในตัวคุณมากน้อยแค่ไหนอีกอย่างเรื่องนี้เรื่องใหญ่คุณปิดท่านเจ้าสัวไม่ได้หรอกบอร์ดบริหารเองก็เช่นกันแต่ในทางตรงกันข้ามก็เป็นคุณเองที่จะต้องพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสอีกครั้ง”

ใบหน้าเดนีสเต็มไปด้วยความทึ่งระคนแปลกใจเหมือนดินแห้งแล้งที่แตกละเอียดได้หยดฝนโปรยปรายลงมาอีกครั้งก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือคุณเลขาแต่วินตราไวกว่าชักมือกลับทันที

“วินตราขอโทษฉันดีใจจนลืมตัวไปหน่อยแฮะๆ” พร้อมกับยกนิ้วโป้งสองนิ้วให้หน้าระรื่น

“นายมีแผนการรับมืออะไรดีๆแล้วใช่ไหม” เดนีสเลียบเคียงถามแต่วินตราไม่ยอมให้ท่านประธานได้ใจหรอกตีเหล็กต้องตีตอนร้อนๆท่านประธานจะต้องโดนสั่งสอนให้รู้สำนึกเสียก่อนจะได้หลาบจำ

“ยังหรอกครับ”

“อ้าว” เมื่อเห็นสายตาคุณเลขาที่มองมาเดนีสก็ได้แต่ยิ้มแห้งไม่พูดอะไรอีกก้มหน้าก้มตาอ่านรายละเอียดของวัสดุวัตถุดิบรวมไปถึงกระบวนการผลิตต่างๆเพื่อเตรียมตัวเจรจาในตอนบ่าย

ตอนบ่ายที่บริษัทของกิตติกรในห้องประชุมเล็กของเขามีผู้คนกลุ่มเล็กกลุ่มหนึ่งพูดคุยกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียดการประชุมในวันนี้ไม่เป็นทางการเป็นการประชุมเพื่อแก้วิกฤตของแต่ละฝั่งเสียมากกว่าอีกทั้งกิตติกรเองยังเป็นตัวกลางจึงนั่งฟังอยู่ที่หัวโต๊ะด้วย

“เอาเป็นว่าตกลงตามนี้” ก้องกิจสรุปตัดบทก้องกิจทำธุรกิจเรื่องบรรจุภัณฑ์เหมือนกันแต่ว่าเขากำลังจะปรับเปลี่ยนรูปแบบใหม่จึงต้องการจะระบายวัตถุดิบที่กักตุนไว้อยู่พอดีเก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์แถมยังต้องใช้เงินเพื่อบำรุงและรักษาอีก

เดนีสยิ้มแห้งการเจรจาต้องคำนึงถึงผลประโยชน์ของตัวเองเป็นหลักแต่ครั้งนี้มัน…

“ถ้าไม่คิดว่าไม่คุ้มก็กลับไปคิดดูก่อนได้” ก้องกิจเอ่ยยิ้มๆ

“แต่ถ้าเลขาของคุณไปทานมื้อค่ำกับผมข้อเสนอที่ทางคุณเสนอมาก่อนหน้าผมจะรับเอาไว้ทันทีตกลงไหม” เดนีสที่กำลังจะอ้าปากฉะวินตราก็เหยียบเท้าเขาอย่างแรงเดนีสตีหน้านิ่งแต่โกรธจนหน้าดำหน้าแดงปั้นยิ้มแกนๆก่อนจะผายมือไปยังคุณเลขาที่นั่งอยู่ด้านข้าง

“ต้องถามความสมัครใจของคุณเลขาอีกอย่างวินตราเป็นเลขาส่วนตัวเป็นพนักงานของ SS GROUP อยู่ในความดูแลของบริษัททางเราไม่เห็นด้วยที่จะเจรจากันด้วยวิธีนี้” ก้องกิจป้องปากหัวเราะน้อยๆ

“แล้วเราล่ะคิดว่าไงวินตรา” วินตรายิ้มให้

“ยินดีครับ” เดนีสหันขวับมามองคุณเลขาด้วยสีหน้าเหลือเชื่อแถมยังฉีกยิ้มให้ก้องกงก้องกิจที่เจอกันเป็นครั้งแรกด้วยทำงานกันมาจะเป็นปีไม่เคยฉีกยิ้มหวานแบบนี้ให้เขาเลยสักครั้งเดนีสลอบส่งสายตาถมึงทึงให้คุณเลขาก่อนจะปั้นหน้ายิ้มยื่นเอกสารไปอีกฟาก

“ถ้ายินยอมทั้งสองฝ่ายงั้นก็เซ็นสัญญากันเลยนะครับ” เมื่อเหลือกันอยู่สองคนที่มุมหนึ่งของตึกท่านประธานก็โวยลั่น

“นายตอบรับไปได้ยังไงถึงแม้จะเป็นวิธีการเดียวแต่ฉันก็ไม่ใช่คนเห็นแก่ตัวจะให้นายเอาตัวเข้าแลกหรอกนะวินตรา”

“นายโง่หรือเปล่าฮะ” เดนีสเดือดดาลอีกฝ่ายแม่งก็เจ้าเล่ห์จ้องมองคนของเขาไม่วางตาตั้งแต่ก้าวเข้าไปในห้องประชุมแล้วแม่ง! อยากจะควักลูกตานั้นทิ้งซะ

“แล้วคุณจะหัวร้อนไปทำไมครับ”

“ก็นายจะไปกินข้าวกับมันรู้หรือเปล่าว่าบางทีอาจไม่จบที่กินข้าวอย่างเดียว”

“รู้ครับ”

“รู้แล้วยังไปนายไม่ชอบให้ใครถูกเนื้อต้องตัวนี่” ประโยคหลังเสียงอ่อนลงเดนีสเองก็ไม่รู้ตัว

“ก็เพราะใครล่ะครับ”

“วินตราฟังนะ” มือที่พยายามจะเกากุมไหล่ค้างที่กลางอากาศก่อนจะปล่อยทิ้งแนบลำตัวเหมือนเดิมเดนีสหลับตาก่อนจะลืมตาขึ้นมาเอ่ยช้าๆชัดๆ

“ฉันไม่อนุญาต”

“ไม่ไปคงไม่ได้” เดนีสเบิกตากว้างอ้าปากพะงาบๆอยากจะสบถหยาบๆใส่หน้าหลายๆคำแต่ทำได้เพียงกัดฟัน

“นี่นายจะขัดคำสั่งฉันงั้นเหรอ”

“ท่านประธานได้ฟังจนจบหรือเปล่าครับ”​ เดนีสเลิกคิ้ว

“ก็อาหารค่ำมื้อนี้ท่านชายกิตติกรเป็นเจ้ามืออีกอย่างผมกับคุณก้องกิจรู้จักกันมานานแล้วหลายปีท่านประธานเองก็ต้องไปด้วยมันเป็นธรรมเนียมที่ต้องเลี้ยงอยู่แล้วไม่ไปไม่ได้”

“ฉัน…”

กิตติกรที่เผอิญเดินผ่านมาพอดีกอดอกฟังอย่างตั้งใจแค่ได้ฟังก็เห็นได้ชัดว่าเพื่อนรักกำลังเสียอาการมากแค่ไหนอีกทั้งสีหน้าในห้องประชุมเมื่อกี้ก็ตลกเป็นบ้ากิตติกรกับก้องกิจรู้จักกันมานานเป็นคู่ค้าที่ทำการค้ามาร่วมกันหลายชั่วอายุคนเหมือนลูกพี่ลูกน้องกันเลยก็ว่าได้และที่ก้องกิจตอบรับความช่วยเหลือนั้นหนึ่งในเหตุผลก็คือวินตราเมื่อวานซืนเขาเองก็ได้รับสายจากคนที่ไม่คิดว่าจะติดต่อมาหากันง่ายๆก้องกิจคิดไว้แล้วว่าต่อให้อีกฝ่ายจะออกปากขอความช่วยเหลืออะไรเขาจะช่วยอย่างไม่ลังเล

และเขาเองก็หวังผลจากการช่วยเหลือครั้งนี้เช่นกันไม่แน่ว่าสายใยบางๆในกาลก่อนอาจจะก่อร่างสร้างตัวขึ้นมาใหม่ก็เป็นได้