เพียงชั่ววูบ 23

“อ้อ…จะว่าผมไม่มืออาชีพก็ได้นะผมแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวไม่ออกอีกอย่างผมไม่สามารถร่วมงานกับคนที่เกลียดน้องชายผมและพูดถึงในทางที่เสียหายได้ส่วนเรื่องฉีกสัญญาทางทนายผมจะติดต่อคุณไปอีกทีคุณนิชา” ทิ้งระเบิดลูกใหญ่เสร็จเขาก็เดินล้วงกระเป๋าออกไปอย่างสะใจมันน้อยไปด้วยซ้ำกับสิ่งที่สองคนนั้นทำกับน้องชายเขาโดยเฉพาะไอ้พัดแม่ง! ไม่คิดจะปริปากปกป้องเมียของตัวเองสักหน่อยก็ไม่ได้รู้ว่าไม่รักรู้ว่าไม่มีใจให้แต่ยืนฟังน้องนุ่งที่โตมาด้วยกันถูกพูดถึงในทางเสียหายแบบนี้ได้ยังไงวะ

แม่งเอ๊ย! หากเขาสืบทอดกิจการทุกอย่างของพ่อได้หมดเมื่อไหร่ไอ้พัดจะเป็นคนแรกที่เขาจะเช็กบิลฝากไว้ก่อนเถอะ!

วินตราที่ได้พักห้าวันวันนี้เป็นวันที่สี่พอสภาพจิตใจดีขึ้นก็มีเรี่ยวแรงลุกขึ้นมาจัดการกับขยะที่กองสุมภายในห้องค่อยๆทำความสะอาดไปเรื่อยๆใช้วันหยุดได้อย่างคุ้มค่าแต่จู่ๆก็จามติดกันถึง 3 ครั้งหนังตาขวากระตุกเหมือนว่าจะมีเหตุการณ์อะไรหรือคลื่นลูกใหญ่รอเขาให้เขาเผชิญอยู่และไม่รู้เพราะความบังเอิญหรือลางสังหรณ์ที่แม่นยำของตัวเองห้าวันที่ได้พักวินตราหลับเหมือนตายนอนพักฟื้นฟูร่างกายออกไปจ๊อกกิ้งบ้างเรียกได้ว่าปล่อยพลังงานลบจากการทำงานไปกับการออกกำลังกายนั่งดูต้นไม้ใบหญ้าและออกไปเลือกซื้อหนังสือจิตวิทยาการที่ชอบมาอ่านสองสามเล่มอีกด้วย

เช้าวันจันทร์ที่แสนสดใสสีหน้าของคุณเลขาก็แช่มชื่นแตกต่างจากปรียานุชที่นั่งเก้าอี้ทำงานก้นไม่ทันร้อนก็ได้รับสายจากฝ่ายการผลิตตอนนี้ท่านประธานยังไม่เข้าบริษัทด้วยสีหน้ายับยู่ยี่ของปรียานุชทำเอาวินตราที่ไม่ค่อยถามไถ่เรื่องส่วนตัวเท่าไหร่อดที่จะถามออกไปไม่ได้

“มีอะไรหรือเปล่าครับคุณนุช” ปรียานุชก็ไม่รู้จะเริ่มเล่ารายละเอียดที่มาที่ไปของเรื่องนี้ยังไงเหมือนกันรู้เพียงแต่ว่าฝ่ายการผลิตมีปัญหา

“คือ…ฝ่ายการผลิตมีปัญหาน่ะค่ะ” วินตราเริ่มสังหรณ์ใจหวังว่าสาเหตุคงไม่มาจากท่านประธานตัวแสบของเขา

เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะปรียานุชดังขึ้นอีกครั้งอีกฝ่ายรับสายด้วยใบหน้าไม่สู้ดีน้ำเสียงที่ตอบกลับก็เบ่งรับเบ่งสู้วางสายด้วยสีหน้าจืดเจื่อน

“คุณวินตรา…พอจะทราบไหมคะว่าท่านประธานจะมาทำงานเมื่อไหร่”

“เดี๋ยวก็คงจะมามั้งครับนี่ยังไม่ 9 โมงเลย” ปรียานุชพยักหน้าอย่างหนักใจ

“ร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอครับ”

“ก็ไม่เชิงมั้งคะ” หญิงสาวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ทางนั้นก็กดดันอยากจะคุยกับท่านประธานปรียานุชเองก็ไม่มีความกล้ามากพอจะต่อสายหาโดยตรงเธอเป็นตัวกลางระหว่างทั้งสองฝ่ายเงยหน้ามองไปยังฝั่งตรงข้ามสายตาพลันทอประกายแห่งความหวังออกมา

“คุณนุชมีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่าครับ” ปรียานุชพยักหน้าเหมือนไก่จิกข้าวสาร “มีค่ะมีมีมากเสียด้วย”

แล้วสิ่งที่วินตรากลัวมากที่สุดก็เกิดขึ้น…ท่านประธานตัวดีของเขาก่อเรื่องใหญ่ร้ายแรงขึ้นมาจนได้เพราะความใจร้อนหุนหันพลันแล่นของเจ้าตัวบวกกับความมั่นใจไร้สติวินตราแปลกใจตั้งแต่ที่ให้เขาลาโดยไม่บอกล่วงหน้าถ้ารู้ว่าเป็นอย่างนี้เขาคงไม่ปล่อยให้คลาดสายตาคิดว่าไปกับครอบครัวจะไม่ก่อเรื่องอะไรที่ไหนได้!

เดนีสที่ผิวปากแกว่งกุญแจรถเดินฮัมเพลงมายังโถงทางเดินเอ่ยทักทายคุณเลขาสาวหน้าห้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสหัวใจพองโตที่จัดการนิชากับปานัสได้ฮึ! ทำร้ายน้องชายเขาต้องโดนอย่างนี้นี่แหละนั่งลงเก้าอี้ผู้บริหารก้นยังไม่ทันจะนั่งคุณเลขาก็ผลักประตูเข้ามาด้วยใบหน้าถมึงทึงเดนีสเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นท่าทีของคุณเลขาให้พักตั้งห้าวันยังอารมณ์เสียใส่อีกหรือว่ายังโกรธเขาอยู่อีกกำลังจะอ้าปากถากถางอีกฝ่ายก็เดินมาวางรายงานปึกหนึ่งบนโต๊ะเขาอย่างแรงพร้อมกับเท้าแขนไว้กับโต๊ะอย่างเดือดดาลเดนีสกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ

“ท่านประธานยกเลิกซัพพลายเออร์กะทันหันด้วยอารมณ์เพียงชั่ววูบเนี่ยนะ!”

“เปล่า! ฉันไม่ได้ใช้อารมณ์ชั่ววูบซะทีเดียวฉันคิดและไตร่ตรองมาอย่างดีแล้ว” เดนีสตอบด้วยน้ำเสียงสะใจพลางยักไหล่

“คุณนี่มัน…” วินตราแทบอยากจะเข้าไปผ่าหัวสมองของผู้ชายตรงหน้าที่ขึ้นชื่อว่าเป็นประธานบริษัทออกมาดูว่าข้างในมีเนื้อสมองเหลืออยู่บ้างไหมความเดือดดาลเหลืออดทำให้สรรพนามเรียกขานเปลี่ยนไป

“ด่าด้วยสายตาขนาดนี้ด่าออกมาเถอะ”

“คุณแม่ง! เจ้านายหัวxวยที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมาเลย”

“…!…” เดนีสอ้าปากค้างจะด่ากลับอีกฝ่ายก็เดินตึงตังออกไปก่อนแล้วเขาทุบหมัดลงกับโต๊ะทำงานอย่างแรง

“จะมากเกินไปแล้วนะใครเป็นเจ้านายใครเป็นลูกน้องกันแน่ฮะวินตราอย่านึกว่าพ่อฉันให้ท้ายนายนายจะด่าฉันเหมือนหมูเหมือนหมาแบบนี้ได้นะก็แค่คู่ค้าคนเดียวจะอะไรกันนักกันหนา” เดนีสเองก็ด่าไล่หลังมาต่อให้อีกฝ่ายจะไม่ได้ยินเขาก็ยังจะตะโกนด่าอยู่อย่างนี้

ศศิภักดีร่ำรวยขนาดนี้จะง้อกะอีแค่คู่ค้าที่นิสัยไม่ดีแบบนั้นคนเดียวได้ยังไงไม่ชอบน้องชายเขาก็อย่ามาทำการค้าด้วยกันสิปากหวานก้นเปรี้ยวแบบนั้นใครอยากจะได้เงินกันเฮอะ! ก่นด่างึมงำก่อนจะได้รับสายจากฝ่ายการผลิตทำเอาสีหน้าภูมิอกภูมิใจที่ได้แก้แค้นคู่ค้าเมื่อครู่หดเหลือเพียงสองนิ้วใบหน้าจืดเจื่อนแม้ว่าอีกฝ่ายจะรายงานด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่มันแฝงไปด้วยความจนใจความยากลำบากที่ทางฝั่งการผลิตต้องแบกรับและเผชิญปัญหาอยู่ในขณะนี้

“ครับครับจริงหรือครับ” เมื่อครู่ยังวางอำนาจใหญ่โตเสียคับฟ้าตอนนี้คุณชายใหญ่ร่างกายหดเล็กลงเหลือเพียงตัวกระจ้อยร่อยเมื่อเทียบกับปัญหาตรงหน้า

“วินตราวินตรา” เสียงก่นด่าไล่หลังกลายเป็นร้องเรียกหาเสียงหลง “ฉันจะทำยังไงดีวินตรา!”