บททั้งหมดของ โปรดพันธกานต์รัก: บทที่ 1 - บทที่ 10

"ซี๊ดด"ร่างสูงที่นอนซุกอยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ในสภาพเปลือยเปล่าส่งเสียงครางออกมาเบา ๆ เมื่อลืมตาขึ้นมาก็รู้สึกปวดตุบ ๆ บริเวณขมับทั้งสองข้างคงเป็นผลพวงมาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปเมื่อคืน เขาผงกศีรษะขึ้นสะบัดพรึบ ๆ ไล่อาการมึนงงออกแล้วหยัดกายลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงพลางใช้มือนวดขมับเบา ๆ คิ้วเข้มพลันขมวดผูกกันเป็นปมในตอนที่สายตาสะดุดเข้ากับคราบเลือดเกรอะกรังบนผ้าปูที่นอน ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนพลันฉายขึ้นในโสตประสาทเป็นฉาก ๆ แม้สติจะไม่เต็มร้อยแต่เขาก็พอจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างเมื่อคืนเขาพรากพรหมจารีผู้หญิงคนหนึ่งมีอะไรกันอย่างถึงพริกถึงขิง รอยเลือด ผ้าปูที่นอนที่ยับยู่ยี้ และเสื้อผ้าที่ตกเกลื่อนกลาดข้างเตียงเป็นเครื่องยืนยันได้ดี แต่ตื่นมากลับไม่เจอเธอคนนั้นแล้วช่างเป็นอะไรที่น่าแปลกนักคิดว่าตื่นมาเธอคงเรียกร้องให้รับผิดชอบหรือโวยวายเสียอีกเพราะเขาดันพรากพรหมจารีของเธอแต่เขากลับคิดผิดถนัดนัยน์ตาสีดำขลับจ้องคราบเลือดบนผ้าปูที่นอนสีขาวอย่างใช้ความคิดน่าเสียดายที่เมื่อคืนในห้องมืดเขาเลยไม่เห็นหน้าเธอ ยอมรับว่าพึงพอใจกับเนื้อชิ้นหวานเมื่อคืนไม่น้อย และยังรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูกกะว่

ตกเย็นของอีกวันหลังจากเลิกงานประภากรณ์ก็ให้พายัพไปพาเติมรักมาพบเขาที่ห้องอาหารในโรงแรมชื่อดังแห่งหนึ่งทันทีเพราะต้องการต้อนเธอให้จนมุมร่างสูงในชุดสูทสีเทาเข้มนั่งไขว้ห้างพลางแกว่งไวน์ในแก้วเล่นอย่างใจเย็นระหว่างรอการมาของพนักงานสาว ดวงตาคมกริบทอประกายวาววับด้วยความเจ้าเล่ห์ตวัดมองนาฬิกาข้อมือก่อนเริ่มนับเวลาถอยหลัง "5 4 3 2 1"แกร๊ก! สิ้นเสียงนับประตูห้องอาหารก็ถูกเปิดออกพอดิบพอดี ก่อนจะเผยให้เห็นร่างสูงโปร่งของลูกน้องคนสนิทเดินนำร่างบางของคนที่เขาต้องการเจอเข้ามานัยน์ตาดำขลับมองผ่านลูกน้องคนสนิทไปยังร่างบางด้านหลังที่เดินก้มหน้างุดอย่างคนมีพิรุธนิ่ง ๆ มุมปากหยักกระตุกยิ้มอย่างมีเลศนัยแต่เพียงเสี้ยวนาทีก็มลายหายไปดูท่าทางพนักงานสาวคนนี้คงจะนิสัยขี้อาย และขี้กลัวไม่น้อยไม่แปลกใจเลยว่าทำไมวันนั้นถึงได้หนีออกมาก่อน ซึ่งบอกตามตรงว่าบุคลิกแบบนี้ไม่ค่อยเร้าใจเขาสักเท่าไรหรอก แต่ที่ถูกใจเขาคือความบริสุทธิ์และเรื่องบนเตียงของเธอต่างหากจากที่คิดไว้ว่าจะเล่นสนุกกับกระต่ายน้อยตัวนี้สักหน่อยก็ล้มเลิกความคิดเพราะดูแล้วเธอไม่มีอะไรให้น่าค้นหาสักนิด หนำซ้ำยังค่อนข้างอ่านง่ายอีก"สวัสดีค่ะท่านปร

คนฟังอย่างคามิลลาถึงกับหน้านิ่วคิ้วขมวดที่ประธานหนุ่มเอ่ยมามันไม่เกี่ยวกับงานเลยสักนิด เธอนึกเอะใจตั้งแต่แรกแล้วเชียวว่ามันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ ๆ “กลิ่นน้ำหอมของคุณเหมือนผู้หญิงที่ปีนขึ้นเตียงผมในคืนงานปาร์ตี้ที่พัทยาเลย” คำพูดต่อมาของประธานหนุ่มทำเอาเธอสะอึกฉุกคิดขึ้นมาได้ หากเขาจำกลิ่นน้ำหอมผู้หญิงในคืนนั้นได้แสดงว่าเขาต้องกำลังสงสัยเธอกับเพื่อนสาวอยู่แน่เพราะน้ำหอมกลิ่นนี้เป็นกลิ่นที่เธอผสมขึ้นมาเองเป็นสูตรเฉพาะไม่มีขาย และมีแต่เธอกับเพื่อนเท่านั้นที่ใช้มันต้องใช่แน่ ๆ เธอลืมคิดเรื่องนี้ไปได้ยังไงกันนะที่เขาเรียกเธอกับเพื่อนสาวสลับกันไปมาคงเพราะต้องการพิสูจน์ว่าตกลงผู้หญิงในคืนนั้นเป็นใครกันแน่ แต่ก็ทำให้อดคิดไม่ได้อยู่ดีว่าทำไมระดับผู้บริหารอย่างเขาถึงต้องมาเสียเวลากับเรื่องไร้สาระแบบนี้ด้วย การที่พลาดมีอะไรกับพนักงานในบริษัทมันเป็นเรื่องคอขาดบาดตายที่ปล่อยผ่านไปไม่ได้เลยเหรอยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจขนาดเธอที่เป็นฝ่ายเสียเปรียบถูกเขาพรากพรหมจรรย์ไปยังไม่คิดติดใจ หรือเรียกร้องอะไรเลย ใช่ฟังไม่ผิดเธอคือผู้หญิงที่ปีนขึ้นเตียงประธานหนุ่มเองเป็นเพราะความเมาทำให้เธอตาลายมองเลขห้อง

วันต่อมาคามิลลาก็มายืนรอประธานหนุ่มหน้าบริษัทตามที่เขาบอกไว้ ระหว่างยืนรอเธอก็เป็นที่จับตามองของคนทั้งบริษัท สาเหตุก็เพราะการถูกเลื่อนตำแหน่งให้ไปเป็นเลขาของประธานหนุ่มแบบสายฟ้าแลบยังไงล่ะไม่รู้ว่าใครเป็นคนปล่อยข่าวกันทั้งที่เธอก็เพิ่งได้รับตำแหน่งเลขาเมื่อวานนี้เอง หูตาไวเสียจริงกับเรื่องชาวบ้านเนี่ยคิด ๆ แล้วก็พานทำให้หงุดหงิดไม่น้อย เมื่อวานได้รับตำแหน่งวันนี้ออกทำงานนอกสถานที่กับประธานหนุ่มแล้วยิ่งทำให้พนักงานในบริษัทพากันคิดไปในทางที่ไม่ดีแอบซุบซิบนินทาว่าเธอคงใช้เต้าไต่ แต่ถามว่าเธอแคร์ไหมบอกเลยว่าไม่ยังคงเชิดหน้าอย่างเต็มภาคภูมิเพราะเธอรู้แก่ใจตัวเองดีไม่ได้เป็นดั่งคำเขาว่าสักนิด แล้วทำไมต้องเก็บมาใส่ใจให้เสียสุขภาพจิตใจตัวเองบรืนนน!ผ่านไปประมาณสิบนาทีรถตู้คันหรูสีขาวก็เคลื่อนตัวมาจอดลงตรงหน้า เธอยังคงยืนมองอยู่อย่างนั้นเพราะไม่แน่ใจว่าใช่รถประธานหนุ่มหรือไม่จนเห็นพายัพเปิดประตูฝั่งข้างคนขับลงมาจึงลากกระเป๋าเดินทางใบเล็กตรงไปหาเขา“คุณขึ้นรถเถอะผมเอากระเป๋าไปเก็บหลังรถให้” “ขอบคุณค่ะ” เธอยื่นกระเป๋าให้พายัพแต่โดยดีพร้อมกับกล่าวขอบคุณด้วยท่าทางนอบน้อมจากนั้นก็เปิดประตูขึ้น

คามิลลาถึงกับเบิกตาโพลงสะดุ้งโหยงผุดนั่งหลังตรงด้วยความตกใจ ขณะที่ใช้มือข้างขวาจับหูเบา ๆ เพราะเสียงเรียกของประธานหนุ่มทำเอาแสบแก้วหูไม่น้อย ดวงตาคมตวัดขึ้นมองร่างสูงที่ยืนกอดอกทำหน้านิ่งด้วยความขุ่นเคืองปากก็บ่นขมุบขมิบ "คนบ้าปลุกดี ๆ ไม่ได้รึไงแก้วหูแตกแล้วมั้งเนี่ย"ถึงแม้พนักงานสาวจะบ่นเบา ๆ แต่ประภากรณ์ก็ดันหูดีได้ยิน มุมปากหยักยกยิ้มอย่างนึกตลกกับเสียงบ่นและใบหน้าบอกบุญไม่รับของเธอเสียมากกว่าราวกับเด็กน้อยโดนปลุกยังไงยังงั้น ทว่าเพียงเสี้ยวนาทีก็กลับมาราบเรียบเหมือนเดิม "จะนั่งงงอีกนานไหมคามิลลา ตกลงผมเป็นเจ้านายคุณหรือคุณเป็นเจ้านายผมกันแน่ถึงต้องให้ผมปลุกคุณ แล้วรอคุณไปทานข้าวแบบนี้" เสียงทุ้มเอ่ยแกล้มดุ ใบหน้าหล่อเหลาที่ราบเรียบแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมบ่งบอกให้อีกคนรู้ว่าเขากำลังไม่พอใจมาก"ขอโทษค่ะ ต่อไปดิฉันจะปรับปรุงตัวให้ดีกว่านี้ค่ะ" คามิลลารู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยกับคำต่อว่าของประธานหนุ่มการที่เธอแค่ผล็อยหลับในเวลาว่างซึ่งไม่มีงานอะไรให้ทำเลยมันผิดขนาดนั้นเลยหรือ แต่กระนั้นเธอก็ยังน้อมรับคำต่อว่าด้วยสีหน้าท่าทางราบเรียบ ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพลางใช้มือจัดผมเผ้า