บทที่ 9 คนอันตราย2

สีหน้าบึ้งตึงของพนักงานสาวที่เผลอแสดงออกมาโดยไม่รู้ตัวทำให้ประภากรณ์ที่ปรายตามองพอดิบพอดีหลุดยิ้มออกมา ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะเห็นเธอแสดงอารมณ์ออกมาทางสีหน้า แต่เพียงเสี้ยวนาทีเขาก็ปรับสีหน้าเคร่งขรึมเหมือนเดิม ก่อนบอกกล่าวกับเธอหลังจากพนักงานของพูลวิลล่าเดินกลับไปแล้ว "ลากกระเป๋าเข้ามาด้วย"

สิ้นเสียงทุ้มคามิลลาก็ลากกระเป๋าสัมภาระตัวเองกับของประธานหนุ่มเข้าไปในห้องพักสไตล์ทรอปิคอลร่วมสมัยทันที ภายในห้องพักกว้างขว้างและหรูหรามาก 

พูลวิลล่าตั้งอยู่บนไหล่เขาจึงสามารถมองวิวสวย ๆ ของชายหาดสีขาวและท้องทะเลได้โดยรอบแบบ 300 องศาผ่านผนังกระจกใสได้ เปิดประตูกระจกออกไปก็จะเป็นระเบียงที่มีสระว่ายน้ำยื่นออกไปทางทะเลเรียกได้ว่าเป็นห้องที่บรรยากาศดีมาก ๆ หากเป็นคู่รักมาพักผ่อนคงโรแมนติกไม่น้อย

"เอาเสื้อผ้าผมจัดใส่ตู้ให้เรียบร้อยด้วยนะ" เสียงทุ้มดังขึ้นอีกครั้งทำให้เธอเลิกสนใจสิ่งรอบข้างตวัดสายตามองเจ้าของคำสั่งอย่างเคือง ๆ เป็นเลขามันต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรือไงชักสงสัยแล้วสิ 

เท่าที่รู้มาเลขามีหน้าที่ช่วยเจ้านายแค่เรื่องงานไม่ใช่หรือ แต่ที่เขากำลังสั่งเธอมันเป็นงานของคนใช้ชัด ๆ

คิดหรือว่าคนอยากเธอจะยอมทำงานที่นอกเหนือหน้าที่แสร้งเอ่ยถามไปอย่างหน้าซื่อตาใส "นี่เป็นหน้าที่ของเลขาด้วยเหรอค่ะท่านประธาน ดิฉันคิดว่าเลขามีหน้าที่แค่ช่วยเรื่องงานในบริษัทค่ะ"

ทำเอาประภากรณ์ที่ยืนกอดอกทอดสายตามองออกไปนอกท้องทะเลขมวดคิ้วเป็นปมหันกลับไปมองเจ้าของคำถามด้วยแววตาดุ 

ทว่าพอเห็นเธอทำหน้าซื่อตาใสก็ทำให้เขานึกมันเขี้ยวขึ้นมา มุมปากหนากระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนเท้าใหญ่จะก้าวเข้าประชิดร่างบางด้วยความเร็ว

เจ้าของร่างบางถึงกับต้องรีบถอยหลังกรูดด้วยความตกใจกับการจู่โจมกะทันหันของประธานหนุ่ม และด้วยความไม่ทันระวังจึงถอยหลังไปชนกับขอบเตียงทำให้เสียหลักล้มลงไปนอนหงายบนเตียง "อ๊ะ!" 

ครั้นจะหยัดกายลุกขึ้นนั่งกลับถูกร่างสูงโถมตัวลงมาคร่อมไว้จนเธอต้องล้มตัวลงไปนอนราบบนที่นอนอีกครั้งพร้อมกับเบือนหน้าหลีกหนีใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ห่างเพียงเอื้อม มือก็พยายามยกขึ้นดันอกแกร่งเพื่อผลักร่างสูงให้พ้นตัว "ออกไปนะคะท่านประธาน"

แรงดันเพียงน้อยนิดไม่ได้ทำให้ผู้ชายตัวโตอย่างประภากรณ์ขยับเขยื้อนสักนิด จับมือเรียวทั้งสองกดตรึงไว้ข้างศีรษะทุยแล้วโน้มหน้าลงกระซิบชิดกกหูเล็กด้วยคำพูดสองแง่สองง่าม "การเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้ไม่ใช่หน้าที่เลขาหรอก แต่เป็นหน้าที่เมียต่างหาก"

สิ้นเสียงพูดก็เลื่อนใบหน้ามามองสบดวงตาคมด้วยใบหน้าเคลือบรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเอ่ยต่อ "แต่พอดีผมไม่มีเมียเลยต้องให้เลขาอย่างคุณทำแทน"

"อ๋อค่ะ" คามิลลาขานรับด้วยน้ำเสียงแดกดันนึกหมั่นไส้กับคำพูดของประธานหนุ่มไม่น้อยหากไม่ติดว่าเป็นเจ้านายอยากจะเบาะปากใส่สักร้อยที ดวงตาคมมองสบแววตาดุอย่างไม่เกรงกลัว หรือนึกเคอะเขินสักนิด

สองสายตามองสบประสานกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ก่อนคามิลลาจะเริ่มดันอกกว้างอีกครั้ง "ท่านประธานก็ปล่อยสิคะ ดิฉันจะได้ไปเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้ให้ค่ะ"

คนด้านบนได้ยินแต่ไม่คิดจะปล่อยยังคงจับจ้องใบหน้าเรียวอยู่อย่างนั้น เธอช่างเป็นผู้หญิงที่ไร้ความรู้สึกจริง ๆ ขนาดใกล้ชิดกับเขาแบบนี้แล้วยังไม่มีท่าทีเขินอาย หน้าแดงหรือมีอาการใด ๆ ให้เห็นเลย หากเป็นผู้หญิงคนอื่นคงเคอะเขินจนหน้าดำหน้าแดงส่งเสียงร้องท้วง กรีดกราดทำเป็นผู้หญิงบอบบางโดนรังแกไปแล้ว 

คงเป็นเพราะเธอเป็นแบบนี้เลยยิ่งดึงดูดความสนใจชักชอบเธอขึ้นมาแล้วสิ แต่ในขณะเดียวกันทำไมเขาถึงได้รู้สึกคุ้นเคยกับเธออย่างบอกไม่ถูก 

รู้สึกคุ้นเคยราวกับรู้จักกันมานานช่างน่าแปลกยิ่งนัก แววตาสีน้ำตาลอ่อนของเธอก็คล้ายกับคนที่เขาเคยรู้จัก แต่ต่างกันตรงที่แววตาคู่นี้มีแต่ความเด็ดเดี่ยวและแข็งแกร่ง ขณะที่แววตาอีกคู่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความเอื้ออาทร

"ท่านประธานคะ" เสียงหวานดังขึ้นดึงให้เขาหลุดออกจากภวังค์ความคิด ดวงตาคมกริบมองสบแววตาเด็ดเดี่ยวต่อเพียงครู่ ก่อนจะยอมลุกออกจากร่างบางแต่โดยดี แล้วเดินออกไปยืนสูบบุหรี่ริมสระว่ายน้ำนอกระเบียง 

คามิลลารีบหยัดกายลุกขึ้นนั่งจับจ้องไปยังร่างสูงที่ยืนพ่นควันสีขาวคลุ้งด้วยความสงสัย เมื่อกี้ตอนเขาจ้องเธอแววตาของเขาดูอ่อนโยนขึ้น หนำซ้ำตอนลุกไปยังมีท่าทีแปลก ๆ อีก

แต่ก็ช่างเถอะยังไงก็ไม่เกี่ยวอะไรกัน เธอจึงสลัดความสงสัยออกแล้วลุกเดินไปลากกระเป๋าสัมภาระของเขามาเปิดจัดการเอาเสื้อผ้า และของใช้ต่าง ๆ เก็บไว้ในตู้อย่างเป็นระเบียบ เมื่อเสร็จก็เดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาล้วงมือถือในกระเป๋ากางเกงออกมาเล่นฆ่าเวลาเพราะไม่รู้จะทำอะไรดี จะนอนเกลือกกลิ้งบนเตียงก็ไม่ได้ จะออกไปเที่ยวไหนก็ไม่ได้ สรุปก็คือทำอะไรไม่ได้สักอย่างเพราะติดที่ประธานหนุ่ม

มือเรียวยกขึ้นปิดปากห้าววอดหลังจากนั่งเล่นมือถือได้เพียงไม่นานเพราะถูกความง่วงเข้าเล่นงานอย่างหนักจนเปลือกตาหนักอึ้งคงเป็นเพราะเมื่อคืนกว่าจะข่มตาให้หลับได้ก็ตีหนึ่งแล้ว และในที่สุดเธอก็มิอาจต้านทานอนุภาพของความง่วงได้ผล็อยหลับไปในที่สุดโทรศัพท์ในมือร่วงหล่นลงไปอยู่ข้างเท้า

"หึ" ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ประภากรณ์เข้ามาพอดี เขาส่ายหน้าอย่างอ่อนใจกับภาพของพนักงานสาวที่นั่งหลับคอพับคอแคงหมดท่าหมดคาบสาวมั่น แต่ยามหลับไม่มีฤทธิ์เดชก็น่ามองไปอีกแบบเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างทำให้เขาต้องเดินเข้าไปนั่งลงข้าง ๆ เธอ

มือหนายื่นไปเกลี่ยเส้นผมสีน้ำตาลที่หล่นปกคลุมใบหน้าเรียวไปทัดไว้ข้างกกหู ดวงตาคมกริบไล่มองคิ้วโก้งงาม แพรขนตางอนยาวระเรื่อยลงตามสันจมูกโด่งมาหยุดตรงริมฝีปากอวบอิ่มที่เคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูมันวาว อดไม่ได้จะเคลื่อนมือไปสัมผัสใช้นิ้วโป้งลากไล้ไปตามกลีบปากอวบอย่างแผ่วเบาพร้อมกับกลืนน้ำลายเหนี่ยว ๆ ลงลำคออึกใหญ่

อยากจะลิ้มลองเสียเหลือเกินว่าริมฝีปากอวบอิ่มนี้จะหวานฉ่ำเหมือนในคืนนั้นหรือเปล่า แต่ก็ต้องหักห้ามใจไว้รีบดึงมือกลับแล้วลุกเดินออกไปรับลมเย็น ๆ ริมระเบียงอีกครั้งดับความร้อนรุ่มในร่างกายและจิตใจ

มือหนาล้วงไปหยิบบุหรี่ในกระเป๋ากางเกงออกมาจุดไฟสูบสารนิโคตินเข้าปอดพรืดใหญ่ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาเพิ่งสูบไปหยก ๆ ดวงตาคมกริบทอดมองไปยังท้องทะเลสีเขียวมรกตพลางครุ่นคิดอะไรเรื่อยเปื่อย 

การที่เขากับพนักงานสาวต้องมาอยู่ร่วมห้องเดียวกันไม่ใช่ความผิดพลาดแต่เขาจงใจทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ ความจริงเขาสั่งให้นิดาจองห้องเดียวตั้งแต่แรกแล้วพอมาถึงที่พักเขากับลูกน้องก็แค่เล่นละครตบตาเพื่อให้พนักงานสาวเชื่อว่าทุกอย่างเกิดจากความผิดพลาดจริง ๆ เธอจะได้ยอมพักกับเขาโดยไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ

หลังจากสูบบุหรี่จนหมดมวนเขาก็ยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลาเมื่อเห็นว่าเที่ยงตรงพอดิบพอดีจึงเดินกลับเข้าในห้อง เท้าใหญ่ก้าวมาหยุดตรงหน้าร่างบางที่นั่งหลับไหลบนโซฟาก่อนจะโน้มลงไปใช้มือเขย่าไหล่มนเบา ๆ เพื่อปลุกให้เธอตื่นไปทานมื้อเที่ยงด้วยกัน "คามิลลาตื่นคามิลา"

"อื้อ ๆ" คนถูกรบกวนเวลานอนส่งเสียงครางอื้ออึงในลำคอพลางใช้มือปัดป่ายสิ่งรบกวนทั้งที่ตายังปิดสนิทอยู่ทำเอาประภากรณ์ถึงกับถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่กับความขี้เซาของพนักงานสาวไม่รู้ว่าไปอดหลับอดนอนมาจากไหนกัน ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปเรียกใกล้กกหูเล็กด้วยเสียงที่ดังพอสมควร "คามิลลาตื่น!"