บทที่ 10 คนอันตราย3

คามิลลาถึงกับเบิกตาโพลงสะดุ้งโหยงผุดนั่งหลังตรงด้วยความตกใจ ขณะที่ใช้มือข้างขวาจับหูเบา ๆ เพราะเสียงเรียกของประธานหนุ่มทำเอาแสบแก้วหูไม่น้อย ดวงตาคมตวัดขึ้นมองร่างสูงที่ยืนกอดอกทำหน้านิ่งด้วยความขุ่นเคืองปากก็บ่นขมุบขมิบ "คนบ้าปลุกดี ๆ ไม่ได้รึไงแก้วหูแตกแล้วมั้งเนี่ย"

ถึงแม้พนักงานสาวจะบ่นเบา ๆ แต่ประภากรณ์ก็ดันหูดีได้ยิน มุมปากหยักยกยิ้มอย่างนึกตลกกับเสียงบ่นและใบหน้าบอกบุญไม่รับของเธอเสียมากกว่าราวกับเด็กน้อยโดนปลุกยังไงยังงั้น ทว่าเพียงเสี้ยวนาทีก็กลับมาราบเรียบเหมือนเดิม 

"จะนั่งงงอีกนานไหมคามิลลา ตกลงผมเป็นเจ้านายคุณหรือคุณเป็นเจ้านายผมกันแน่ถึงต้องให้ผมปลุกคุณ แล้วรอคุณไปทานข้าวแบบนี้" เสียงทุ้มเอ่ยแกล้มดุ ใบหน้าหล่อเหลาที่ราบเรียบแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมบ่งบอกให้อีกคนรู้ว่าเขากำลังไม่พอใจมาก

"ขอโทษค่ะ ต่อไปดิฉันจะปรับปรุงตัวให้ดีกว่านี้ค่ะ" คามิลลารู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยกับคำต่อว่าของประธานหนุ่มการที่เธอแค่ผล็อยหลับในเวลาว่างซึ่งไม่มีงานอะไรให้ทำเลยมันผิดขนาดนั้นเลยหรือ แต่กระนั้นเธอก็ยังน้อมรับคำต่อว่าด้วยสีหน้าท่าทางราบเรียบ ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพลางใช้มือจัดผมเผ้า และเสื้อผ้าให้เรียบร้อยจากนั้นผายมือเชิญประธานหนุ่มออกจากห้อง "เชิญค่ะท่านประธาน"

"คราวหลังอย่าให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก" เสียงทุ้มมิวายเอ่ยทิ้งท้ายแล้วหันหลังเดินออกไปทันที

"ไม่รู้จะวางมาดขรึมไปถึงไหนกัน" อีกคนได้แต่เบะปากใส่ร่างสูงที่เดินออกไปด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะก้าวเท้าเดินตามไปห่าง ๆ จนถึงห้องอาหารของพูลวิลล่า

"คุณอยากทานอะไรก็สั่งได้เลย" เสียงทุ้มเอ่ยบอกกับพนักงานสาวทันทีที่หย่อนก้นนั่งบนโต๊ะอาหาร ก่อนจะหยิบเมนูมาเปิดดูแล้วหันไปสั่งอาหารกับพนักงานที่ยืนรอรับออเดอร์อยู่ "ล๊อบเตอร์อบชีส ต้มยำกุ้งมะพร้าวอ่อน ข้าวผัดปูครับ"

"ของฉันสเต๊กปลากระพงซอสเนยกระเทียมค่ะ" คามิลลาเอ่ยต่อหลังจากประธานหนุ่มสั่งเสร็จ เมื่อสั่งอาหารเรียบร้อยแล้วต่างคนก็ต่างนั่งเงียบ ๆ ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลยกระทั่งอาหารถูกนำมาเสิร์ฟ

"ทานให้อร่อยนะคะ" ทั้งสองพยักหน้ารับด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มกับคำบอกกล่าวของพนักงานสาวที่มาเสิร์ฟอาหารจากนั้นก็เริ่มลงมือทานทันที

คามิลลาตั้งหน้าตั้งตาทานอาหารของตัวเองอย่างเอร็ดอร่อยไม่สนใจ หรือรู้สึกเคอะเขินร่างสูงที่นั่งตรงข้ามสักนิด ใบหน้าเรียวเคลือบด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ตลอดเวลาบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเธอมีความสุขกับการทานอาหารแค่ไหน 

ความเป็นธรรมชาติของเธอทำให้ประภากรณ์มองอย่างเพลิดเพลิน ยามปากเล็กนั่นเคี้ยวอาหารตุ้ย ๆ จนแก้มพองช่างน่ามองยิ่งนัก 

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เขาเผลอมองเธออยู่อย่างนั้นจนรู้สึกว่าตัวเองเริ่มมองนานเกินไปแล้วจึงรีบดึงสายตากลับมาสนใจอาหารตรงหน้า 

"หากคุณอยากจะไปเที่ยวไหนก็ไปได้นะผมอนุญาต" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นหลังจากทานอาหารและเช็คบิลเสร็จเรียบร้อยแล้ว ว่าจบก็ลุกเดินออกไปทันทีไม่รอฟังว่าอีกคนจะพูดอะไรหรือไหม

"ฮึ" คามิลลาเค้นเสียงในลำคออย่างไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้จากประธานหนุ่มทั้งที่ก่อนหน้ายังดุเธออยู่เลย ดวงตาคมมองตามหลังร่างสูงด้วยความฉงน

สรุปแล้วเขาเป็นคนที่คาดเดาอารมณ์ยากจริง ๆ แต่ก็ถือว่ายังมีคุณธรรมอยู่บ้างนึกว่าจะให้นั่งเฝ้าตัวเองอยู่ในห้องตลอดเวลาเสียอีก เธอมองร่างสูงเดินจากไปจนลับสายตาจึงลุกเดินออกไปนั่งใต้ร่มไม้ริมชายหาดชมทิวทัศน์ของทะเล 

หลายชั่วโมงผ่านไปคามิลลายังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อนไปไหน เธอเลือกจะนั่งโง่ ๆ อยู่ริมชายหาดดีกว่าต้องอยู่ร่วมห้องกับประธานหนุ่มกระทั่งสี่โมงเย็นจึงลุกเดินกลับห้องพัก 

พอเปิดห้องพักเข้าไปก็พบว่าประธานหนุ่มนอนหลับอยู่บนเตียงเธอจึงเดินย่อง ๆ ไปยกกระเป๋าสัมภาระมาวางบนโซฟาพร้อมกับหย่อนก้นนั่ง มือเรียวค่อย ๆ รูดซิบกระเป๋าอย่างแผ่วเบาที่สุดเพราะกลัวทำให้อีกคนตื่น แล้วหยิบแฟ้มขอมูลเกี่ยวกับลูกค้าออกมาอ่านทบทวนอีกครั้งเผื่อไม่ให้มีอะไรผิดพลาดในวันพรุ่งนี้

เธอนั่งอ่านทุกตัวอักษรบนกระดาษอย่างตั้งอกตั้งใจจนไม่รู้เลยว่าอีกคนตื่นแล้ว และตอนนี้ก็กำลังนอนมองเธออยู่

ประภากรณ์นอนมองพนักงานสาวอยู่อย่างนั้นไม่คิดจะลุกลงจากเตียงหรือส่งเสียงใด ๆ ออกมาให้อีกคนรู้ตัว เวลาเธอดูตั้งใจกับอะไรสักอย่างก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบหนึ่งชวนให้น่ามองไม่รู้เบื่อ

ผ่านไปเนินนานเกือบครึ่งชั่วโมงคามิลลาก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเหมือนโดนจ้องมองอยู่จึงเงยหน้าขึ้นจากเอกสารทำให้สบสายตากับร่างสูงบนเตียงที่นอนตะแคงใช้มือค้ำศีรษะจ้องมองมาจัง ๆ คิ้วสวยพลันขมวดชนกันเพิ่งรู้ว่านอกจากเขาจะชอบวางมาดแล้วยังชอบแอบมองอีกด้วย แต่คิดหรือว่าคนอย่างเธอจะกลัวมองสบนัยน์ตาสีดำขลับเขม็ง

สองสายตามองสบประสานกันอย่างไม่ลดละราวกับจะทำสงครามประสาทยังไงยังงั้น ก่อนประภากรณ์จะเป็นฝ่ายละสายตาออกหยัดกายลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงเปล่งเสียงเรียกพนักงานสาวให้มาหา "มาหาผมหน่อยคามิลลา"

คามิลลาแม้จะรู้สึกงุนงงว่าประธานหนุ่มเรียกทำไม แต่ก็ยอมลุกไปหาโดยดีเพราะเขาเป็นเจ้านายมิอาจขัดใจได้ เธอเดินไปหยุดข้างเตียงแล้วถามไถ่ถึงความต้องการของเขา "ท่านประธา.."

"ว๊าย!" แต่ไม่ทันจะได้เอ่ยจบเธอก็ต้องหลุดอุทานด้วยความตกใจเมื่อจู่ ๆ เขาก็ตวัดมือมารั้งเอวคอดทำให้เสียหลักล้มคะมำลงไปนอนทับอยู่บนอกเขา ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนเธอตั้งตัวไม่ทันเพิ่งมาคิดได้ตอนนี้ว่าตัวเองเสียรู้เขาแล้วจะลุกหนีก็ทำไม่ได้เพราะวงแขนแกร่งกอดรัดเอวคอดไว้แน่น

"ท่านประธานกำลังปฏิบัติตัวไม่เหมาะสมกับพนักงานอยู่นะคะ นี่มันเป็นการกระทำไม่ดีต่อพนักงานดิฉันสามารถแจ้งความเอาผิดและฟ้องกระทรวงระ.." เสียงหวานเอ่ยอย่างไม่พอ ทว่าไม่ทันจะได้เอ่ยจบก็ถูกกลืนหายไปในลำคอเมื่อริมฝีปากหนาประกบจูบปิดริมฝีปากอวบอิ่มไว้เพราะไม่ชอบใจกับความปากมากของเธอ เจ้าของริมฝีปากตาเบิกโพลงด้วยความตกใจเธอก็แค่พูดหวังให้เขายอมคล้ายพันธนาการไม่คิดว่าผลจะออกมาเป็นแบบนี้

ตุ้บ ๆ! พยายามพาหน้าหนีริมฝีปากหนาพัลวันพลางรัวกำปั้นเล็กทุบตีอกแกร่งให้เขาหยุดการกระทำ แต่อีกคนไม่ได้สะเทือนสักนิดหนำซ้ำยังกดท้ายทอยและกอดรัดเอวคอดแน่นขึ้นจนร่างกายแนบชิดสัมผัสได้ถึงไออุ่นของกันและกัน เนินหน้าอกคัพดีบดเบียดกับมัดกล้ามเนื้อหน้าท้อง

ยิ่งเธอพยายามดีดดิ้นก็ยิ่งทำให้เนินอกอวบเสียดสีกับมัดกล้ามเนื้อกระตุ้นอารมณ์บางอย่างในกายของประภากรณ์ให้คุกรุ่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ริมฝีปากหนาค่อย ๆ ผละออกจากริมฝีปากอวบอิ่มอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนน้ำลายเหนี่ยว ๆ จะถูกกลืนลงลำคอแห้งผากอึกใหญ่ ดวงตาคมกริบจับจ้องใบหน้าบูดบึ้งนิ่ง ๆ ความจริงเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนี้สักนิด แต่เพราะปากพนักงานสาวช่างดีเหลือเกินจนเขาต้องกำราบ

"ท่านประธานไม่มีสิทธิ์มาทำกับพนักงานแบบนี้นะคะ ท่านประธานกำลังใช้กำลังข่มแหงรังแกคนด้อยกว่ามีความผิดนะคะ" แต่ถามว่าคามิลลาจะยอมสงบปากสงบคำไหมตอบเลยว่าไม่ทันทีที่ริมฝีปากได้รับอิสระก็เปล่งเสียงพูดไปด้วยความไม่พอ มือก็พยายามดันอกแกร่งเพื่อผลักตัวเองให้ออกห่าง

"ทำไมจะไม่ได้ขนาดคุณยังเคยแอบปีนขึ้นเตียงผมเลย" สิ้นเสียงหวานวงแขนแกร่งก็ยอมคลายออกจากร่างบางโดยดี แต่กลับเอ่ยประโยคที่ทำคนฟังถึงกับสะอึก ดวงตาคมกริบแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์จับจ้องร่างบางที่ดีดตัวลุกขึ้นไปยืนข้างเตียงด้วยใบหน้าเคลือบรอยยิ้มอ่อน ๆ "จริงไหมคามิลลา"

"ท่านประธานพูดเรื่องอะไรคะดิฉันไม่เข้าใจสักนิด ใครปีนขึ้นเตียงใครกันคะ" ถึงแม้จะสะอึกกับคำพูดของประธานหนุ่มแต่คามิลลาก็ยังเก็บอาการได้ดีตอบกับอย่างหน้าซื่อตาใสทำเหมือนไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ถ้าเธอไม่ยอมรับเสียอย่างเขาจะทำอะไรได้ อีกคนกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อยกับความปากแข็งของเธอหากเขาไม่รู้มาก่อนคงเชื่อสนิทใจว่าเธอไม่รู้เรื่องจริง ๆ เพราะเก็บพิรุธเก่งและแสดงได้แนบเนียนมาก

เขาเลือกจะไม่เอ่ยอะไรต่อลุกลงจากเตียงเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัว แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปยังมีเวลาเหลืออีกหลายวันให้เขาได้เค้นความจริงออกมาจากปากเธอ

คามิลลาหมุนตัวมองตามหลังร่างสูงด้วยแววตาขุ่นเคืองจนประตูห้องน้ำปิดลงจึงเดินออกไปยืนริมระเบียงรับลมเย็นเพื่อดับไฟแห่งความโมโหที่คุกรุ่นอยู่ในใจ

"บ้าที่สุด" เสียงหวานสบถออกมาเบา ๆ ยิ่งนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นยิ่งทำให้เธอหงุดหงิดเอามาก ๆ ยกมือขึ้นเช็ดริมฝีปากซ้ำ ๆ จนแดงเถือกถึงแม้เขาจะแค่ประกบปากไม่ได้ใช้ลิ้นรุกล้ำเข้าไปข้างในแต่เธอก็นึกรังเกียจอยู่ดี

นี่แค่วันแรกยังไม่สิ้นสุดวันเธอยังโดนเขาฉวยโอกาสขนาดนี้ เชื่อว่าเขาไม่ยอมหยุดอยู่แค่นี้แน่จนกว่าเธอจะยอมรับว่าเป็นคนปีนขึ้นเตียงเขาในคืนนั้นสินะ จะอะไรกันนักหนาก็ไม่รู้กับอีแค่เรื่องไม่เป็นเรื่อง

ดวงตาคมทอดมองออกไปยังท้องทะเลอันไกลโพ้นด้วยความรู้สึกเซ็ง ในขณะที่สมองก็ครุ่นคิดอะไรเรื่อยเปื่อย

เธอยืนอยู่ริมระเบียงจนแน่นใจแล้วว่าอีกคนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วจึงเดินกลับเข้าไปข้างใน หยิบผ้าเช็ดตัว เสื้อผ้า และของใช้ส่วนตัวต่าง ๆ ออกจากกระเป๋าจากนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำไป

เธออาบน้ำ และแต่งตัวในห้องน้ำจนเสร็จสรรพจึงเดินออกมานั่งทาครีมที่ใบหน้าต่อโดยไม่สนใจร่างสูงที่นั่งพิงหัวเตียงก้มหน้าก้มตาเล่นไอแพดสักนิด แต่บอกตามตรงเลยว่าการต้องอยู่ร่วมห้องกับประธานหนุ่มโคตรลำบากจริง ๆ จะแต่งตัวก็ต้องแต่งในห้องน้ำ จะนอนเล่นนอนเกลือกกลิ้งบนเตียงก็ไม่ได้ 

และคืนนี้คงไม่พ้นต้องนอนบนโซฟาแน่ ๆ หนำซ้ำยังไม่รู้เลยว่าจะนอนหลับไหมไหนจะไม่คุ้นชินกับสถานที่ ไหนจะระแวงเขาอีก แต่ก็ยังอุ่นใจหน่อยที่เธอพกสเปรย์พริกไทย และที่ช็อตไฟฟ้าติดตัวตลอดเวลาเดินทางไปไหนมาไหน