บทที่ 5 ไล่ต้อน1

“เป็นอะไรเติม มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า” คามิลลา หญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยคมตามแบบฉบับลูกครึ่งไทย อเมริกันวัย 24ปี เอ่ยถามเพื่อนสาวคนสนิทด้วยความสงสัยเพราะตั้งแต่เข้างานมาเพื่อนสาวก็มีท่าทีแปลก ๆ ใบหน้าเคร่งขรึมตลอดเวลาไม่ยิ้มหัวเราะเหมือนทุกวันคล้ายกับมีอะไรในใจ 

แวบหนึ่งเรื่องที่ลูกน้องประธานหนุ่มมาบอกเพื่อนสาวให้ไปพบเมื่อวานหลังเลิกงานก็ลอยเข้ามาในโสตประสาททำให้เธออดคิดไม่ได้ว่าอาจจะเป็นเพราะเรื่องนี้หรือเปล่าจึงถามไถ่ไปโดยไม่รอช้า “หรือเพราะเมื่อวานที่แกไปพบท่านประธาน เขาทำอะไรแกใช่ไหม”

“ไม่ใช่ ๆ ท่านประธานแค่เรียกฉันไปสอบถามเรื่องงาน” เติมรักที่ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันควันพร้อมกับพร่ำขอโทษเพื่อนสาวในใจซ้ำ ๆ ที่รักษาความลับไว้ไม่ได้ หนำซ้ำยังต้องโกหกอีก

“แน่ใจนะ” คามิลลายื่นหน้าเข้าไปจับจ้องหน้าเพื่อนสาวอย่างจับพิรุธ เธอไม่อยากจะเชื่อเท่าไรนักว่าประธานหนุ่มแค่เรียกเพื่อนไปคุยเรื่องงานไม่มีอะไรแอบแฝงเพราะหากคุยเรื่องงานทำไมไม่คุยเวลางาน และยังให้ลูกน้องมารับไปคุยนอกบริษัทอีก 

เติมรักเพื่อนสาวของเธอเป็นผู้หญิงที่อ่อนหวาน เรียบร้อย ขี้กลัว ใสซื่อหัวอ่อนไม่ค่อยทันคนเสียด้วยสิแบบนี้จะให้วางใจได้อย่างไร เธอเป็นเพื่อนกับเติมรักมาไม่รู้กี่ปีมองตาก็รู้ใจแล้ว แค่เพื่อนแปลกไปนิดหน่อยทำไมเธอจะดูไม่ออก 

เพื่อนสาวโคตรเป็นคนที่อ่านง่ายมากเป็นอะไร มีอะไรก็เผลอแสดงออกมาทางสีหน้าหมด ซึ่งนิสัยต่างกันโดยสิ้นเชิงเธอค่อนข้างจะเป็นคนหัวรั้น เด็ดเดี่ยว แก่นแก้ว กล้าได้กล้าเสีย เป็นสายลุย สายแกร่งมากกว่าสายหวาน 

หรือเรียกง่าย ๆ ว่ามีนิสัยคล้ายกับผู้หญิงฝรั่งทั่วไปเพราะไปอยู่กับบิดาที่ประเทศอเมริกาตั้งแต่เด็ก ๆ ถูกสอนให้เข้มแข็งและมีความเป็นผู้นำตั้งแต่เล็ก แต่ถึงเธอกับเพื่อนสาวจะมีนิสัยต่างกันสุดขั้วก็ยังคบกันได้มาจนถึงทุกวันนี้

“แน่ใจแกจะมาจับผิดฉันทำไมเนี่ยรัก” เติมรักมองค้อนเพื่อนสาวกลบเกลื่อนพิรุธพลางใช้มือดันใบหน้าเรียวออกห่างจากนั้นก็แสร้งก้มหน้าก้มตาทำงาน “ตั้งใจทำงานเดี๋ยวก็โดนหัวหน้าว่าหรอก”

“จ้าแม่คนขยัน” คามิลลาลากเสียงยาวใส่เพื่อนสาวอย่างนึกหมั่นไส้พร้อมกับกลั้วหัวเราะเบา ๆ โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าทุกปฏิกิริยา ทุกการขยับตัวของเธอมีแววตาดุดันคู่หนึ่งจับจ้องผ่านทางกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่ภายในห้อง

“แล้วเธอจะหัวเราะไม่ออกคามิลลา” ประภากรณ์นั่งจ้องภาพเคลื่อนไหวบนหน้าจอโน้ตบุ๊คไม่วางตา ก่อนจะพึมพำออกมาเบา ๆ ด้วยความรู้สึกมันเขี้ยวแม่ตัวดีที่ทำเขาเสียเวลาไม่น้อยแถมยังหลอกเขาเสียจนหลงทาง

“ไปตามคามิลลามาพบฉันหน่อย” มือหนากดปิดหน้าจอโน้ตบุ๊ค แล้วเงยหน้าขึ้นออกคำสั่งกับพายัพที่ยืนอยู่ 

พายัพพยักหน้ารับแล้วหันหลังเดินออกไปทำตามคำสั่งทันที

ระหว่างรอการมาของพนักงานสาวประภากรณ์ก็หยิบแฟ้มประวัติของเธอมาเปิดดูอีกครั้งไล่สายตาอ่านทุกตัวอักษรอย่างละเอียด เมื่อวานเขาอ่านประวัติของเธอผ่าน ๆ ตาไม่ค่อยใส่ใจเท่าไรหนัก

ก็อก! ก็อก!

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเขาจึงปิดแฟ้มประวัติลงแล้วเงยหน้าขึ้นตะเบ็งเสียงตอบไป “เข้ามา”

ดวงตาคมกริบจับจ้องบานประตูไม่วางตาจนเผยให้เห็นร่างบางระหงของพนักงานสาวเดินเข้ามา มุมปากหยักกระตุกยิ้มเล็กน้อยนึกชอบใจในท่าทางของเธอที่เดินเชิดหน้าเข้ามาอย่างมั่นอกมั่นใจราวกับว่าระหว่างเธอกับเขาไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น 

ต่างจากเติมรักโดยสิ้นเชิงรายนั้นแสดงอาการออกมาอย่างชัดเจนทำเอาเขาหลงคิดว่าเป็นผู้หญิงในคืนนั้น

“สวัสดีค่ะท่านประธาน” ปลายคิ้วหนากระตุกขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงทักทายของพนักงานสาว น้ำเสียงของเธอฟังดูหวานหูเป็นเสียงโทนเดียวกันกับในคืนนั้น แต่คืนนั้นจะหวานหยดย้อยกว่านี้คงเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ มุมปากหนากระตุกยิ้มอีกครั้งแต่เพียงเสี้ยวนาทีก็หายไป ก่อนเขาจะผายมือบอกให้เธอนั่งลง “นั่งก่อนสิคุณคามิลลา”

“ค่ะ” คามิลลาน้อมรับคำพูดประธานหนุ่มด้วยใบหน้าราบเรียบพร้อมกับหย่อนก้นนั่งบนเก้าอี้ ขณะที่ในใจก็เกิดความสงสัยไม่น้อยว่าทำไม่ช่วงนี้เขาถึงเรียกเธอกับเพื่อนสาวมาพบบ่อย ๆ มีเรื่องอะไรกันแน่ 

และด้วยความสงสัยทำให้เธอเผลอมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างลืมตัว แววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคมกริบราวกับจะอ่านให้ทะลุปุโปร่งว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ 

ประภากรณ์เองก็ไม่ได้หลบหลีกสายตาแต่อย่างใดจ้องเข้าไปในแววตาขี้สงสัยของพนักงานสาวเช่นกัน ก่อนจะค่อย ๆ ไล่สายตาสำรวจใบหน้าเรียว องค์ประกอบบนใบหน้าของเธอเรียกได้ว่าถูกจัดสรรมาอย่างลงตัวมาก ๆ คิ้วโก้งยาวรับกับดวงตาเฉี่ยวคม แพรขนตางอนยาวเรียงตัวอย่างสวยงามขับให้ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่แฝงไปด้วยความเด็ดเดี่ยวโดดเด่นยิ่งขึ้น จมูกโด่งรับกับริมฝีปากอวบอิ่มที่แดงระเรื่อชวนให้น่าสัมผัสยิ่งนักจนคนมองอย่างเขาถึงกับลำคอแห้งผาก

ยิ่งกลิ่นหอม ๆ จากร่างบางตรงหน้าลอยมาแตะจมูกก็ยิ่งทำให้ความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นมา เหตุการณ์สุดเร่าร้อนในคืนนั้นพลันฉายขึ้นในโสตประสาทอีกครั้ง 

เขาอยากจะบ้าตายเพียงแค่นึกถึงส่วนนั้นของเขาก็เริ่มตื่นตัวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้จนต้องหลับตาพรูลมหายใจออกเบา ๆ พยายามระงับอารมณ์และความคิดบ้า ๆ ในสมอง

“ท่านประธานเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” คามิลลาอดสงสัยไม่ได้กับท่าทางแปลก ๆ ของประธานหนุ่มเอ่ยถามไปตามมารยาทเผื่อว่าเขาจะไม่สบาย

“เปล่า” เขาตอบเพียงสั้น ๆ แววตาที่จ้องใบหน้าเรียวนิ่ง ๆ ในตอนแรกฉายแววเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันใด ก่อนเขาจะหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพลางใช้มือคลายเนคไทออกหลวม ๆ ระบายความร้อนรุ่มในกาย แล้วเดินอ้อมไปยืนด้านหลังร่างบางวางมือทั้งสองข้างบนพนักเก้าอี้

ทำให้คามิลลาต้องรีบแอ่นตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย และบอกตามตรงเลยว่าการที่ประธานหนุ่มทำแบบนี้เธอไม่ชอบใจเอาเสียเลยเขาเหมือนคนโรคจิตไม่มีผิดแต่ก็น่าแปลกพออยู่ใกล้เขาเธอกับรู้สึกคุ้นเคยแปลก ๆ แต่กระนั้นก็ทำได้แค่เก็บความสงสัยเอาไว้ ก่อนเอียงตัวเอี้ยวหน้ามองสบตาร่างสูงที่ยืนด้านหลังนิ่ง ๆ “ท่านประธานมีอะไรหรือเปล่าคะ”

“หึ” เสียงเค้นหัวเราะดังกระหึ่มในลำคอหนาด้วยความชอบใจกับความใจกล้าของพนักงานสาวเขาทำถึงขนาดนี้แล้วเธอยังมีท่าทางปกติไม่ขวัญหนีดีฝ่อแต่อย่างใด 

ดวงตาทอประกายมองสบนัยน์ตาเด็ดเดี่ยวเนินนานหลายนาทีก่อนเปล่งเสียงตอบโดยไม่อ้อมค้อม “กลิ่นน้ำหอมบนตัวคุณหอมดีนะ..ผมชอบ” 

เขาเอ่ยเสียงเน้นในประโยคหลังอย่างจงใจ แล้วเอ่ยต่อในใจว่าเขาชอบน้ำหอมในตอนที่มันอยู่บนร่างกายเธอของเท่านั้น นอกจากน้ำหอมแล้วเขายังชอบร่างกาย ชอบเสียงครางหวานๆ เวลาอยู่บนเตียงของเธอด้วย