บทที่ 6 ไล่ต้อน2

คนฟังอย่างคามิลลาถึงกับหน้านิ่วคิ้วขมวดที่ประธานหนุ่มเอ่ยมามันไม่เกี่ยวกับงานเลยสักนิด เธอนึกเอะใจตั้งแต่แรกแล้วเชียวว่ามันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ ๆ 

“กลิ่นน้ำหอมของคุณเหมือนผู้หญิงที่ปีนขึ้นเตียงผมในคืนงานปาร์ตี้ที่พัทยาเลย” คำพูดต่อมาของประธานหนุ่มทำเอาเธอสะอึกฉุกคิดขึ้นมาได้ หากเขาจำกลิ่นน้ำหอมผู้หญิงในคืนนั้นได้แสดงว่าเขาต้องกำลังสงสัยเธอกับเพื่อนสาวอยู่แน่เพราะน้ำหอมกลิ่นนี้เป็นกลิ่นที่เธอผสมขึ้นมาเองเป็นสูตรเฉพาะไม่มีขาย และมีแต่เธอกับเพื่อนเท่านั้นที่ใช้

มันต้องใช่แน่ ๆ เธอลืมคิดเรื่องนี้ไปได้ยังไงกันนะ

ที่เขาเรียกเธอกับเพื่อนสาวสลับกันไปมาคงเพราะต้องการพิสูจน์ว่าตกลงผู้หญิงในคืนนั้นเป็นใครกันแน่ แต่ก็ทำให้อดคิดไม่ได้อยู่ดีว่าทำไมระดับผู้บริหารอย่างเขาถึงต้องมาเสียเวลากับเรื่องไร้สาระแบบนี้ด้วย การที่พลาดมีอะไรกับพนักงานในบริษัทมันเป็นเรื่องคอขาดบาดตายที่ปล่อยผ่านไปไม่ได้เลยเหรอยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ

ขนาดเธอที่เป็นฝ่ายเสียเปรียบถูกเขาพรากพรหมจรรย์ไปยังไม่คิดติดใจ หรือเรียกร้องอะไรเลย ใช่ฟังไม่ผิดเธอคือผู้หญิงที่ปีนขึ้นเตียงประธานหนุ่มเองเป็นเพราะความเมาทำให้เธอตาลายมองเลขห้องผิดคิดว่าห้องประธานหนุ่มเป็นห้องพักตัวเองเลยเข้าไป 

หลังจากนั้นเรื่องบนเตียงก็เกิดขึ้น ตอนนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์หรือเปล่าที่ทำให้เธอเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสวาบหวามของประธานหนุ่ม หรือเพราะร่างกายมันเป็นไปตามกลไกของธรรมชาติ หรือเพราะอะไรเธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกันรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนรุ่งสางของอีกวันแล้ว

ตอนนั้นยอมรับว่าตกใจมากที่พบว่าตัวเองนอนกอดอยู่กับประธานหนุ่มในสภาพเปลือยเปล่า เสื้อผ้าของเธอกับเขาตกเกลื่อนกลาดเต็มพื้นไปหมดพอกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก็พบว่าไม่ใช่ห้องพักของตัวเอง พยายามรวบรวมสติเรียบเรียงเหตุการณ์เท่าไรก็นึกไม่ออก จำได้เพียงว่าเธอนั่งดื่มกับเพื่อนสาวและพนักงานคนอื่น ๆ ในบริษัทจนเมาแอ้ 

เธอรู้สึกมึนหัวมากจึงขอแยกตัวกลับมาพักก่อนคาดว่าเธอคงจะเมาจนเข้าห้องผิดแน่ ๆ 

เธออยากจะคิดว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ความเจ็บตรงกลางกายสาวและคราบเลือดเกรอะกรังที่ติดบนผ้าปูที่น้องก็เป็นเครื่องยืนยันได้ดีว่าเธอไม่ใช่แค่เข้าไปนอนห้องผิดแต่มันมีอะไรเกิดขึ้นมากกว่านั้น ถึงเธอจะเติบโตอยู่เมืองนอก เติบโตมาในวัฒนธรรมที่ไม่เคร่งครัดเหมือนประเทศไทยแต่เธอก็รักนวลสงวนตัวไม่เคยผ่านมือชายมาก่อน 

ถามว่าเสียใจไหมก็เสียใจบ้างเล็กน้อย แต่มันคือความผิดพลาดร้องไห้ฟูมฟายไปก็เปล่าประโยชน์ยังไงก็เรียกคืนสิ่งที่เสียไปไม่ได้แล้ว นึกโกรธนึกตำหนิตัวเองเสียมากกว่าที่เมาจนได้เรื่องและอาจเป็นเพราะเธอเติบโตมาในวัฒนธรรมฝรั่งด้วยเลยไม่ซีเรียสเท่าไรเสียแล้วเสียไปถือว่าเป็นประสบการณ์ชีวิต

“คุณคิดว่าไงคามิลลา” เสียงทุ้มดังขึ้นอีกครั้งทำให้เธอหลุดออกจากห้วงความคิด ถึงจะรู้ว่าประธานหนุ่มสงสัยในตัวเธอเลยถามแบบนี้ แต่เธอก็ยังทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวตีหน้าซื่อตาใสตอบไปอย่างฉะฉาน “น้ำหอมแบบนี้มีหลายคนนะคะที่ใช้ อาจจะเป็นใครก็ได้ในบริษัทนี้ค่ะท่านประธาน”

เธอพูดเฉไฉไปโดยไม่ได้หวังผลสักนิดว่าคนฟังจะเชื่อหรือไม่เพราะถึงยังไงเขาก็ไม่มีหลักฐานอยู่ดีว่าเธอเป็นผู้หญิงในคืนนั้นหากเธอไม่ยอมรับออกมาจากปากเอง จะไปขอดูกล้องวงจรปิดที่รีสอร์ทก็คงไม่ได้เพราะเธอให้พนักงานที่ทำหน้าที่ดูแลกล้องวงจรปิดลบไฟล์ภาพช่วงเกิดเหตุตั้งแต่วันนั้นที่หนีออกจากห้องพักเขาแล้วโดยให้ค่าตอบแทนกับพนักงานเป็นเงินจำนวนหนึ่ง โชคดีที่เธอป้องกันไว้เสียก่อนมิอย่างนั้นคงเสร็จประธานหนุ่มไปแล้วแน่ ๆ

“นั่นสินะคามิลลา” ประภากรณ์ก็ไหลไปตามน้ำไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ ก้าวเท้าเดินกลับมานั่งลงบนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงานดั้งเดิม วันนี้เขาก็แค่หยั่งเชิงพนักงานสาวดูเท่านั้นว่ามีนิสัยใจคออย่างไร

จากการที่ได้สัมผัสและสังเกตในระยะเวลาสั้น ๆ ดูแล้วนิสัยของเธอคงไม่ค่อยยอมคนเท่าไร มีความกล้าพอตัวถึงได้กล้าจ้องหน้าจ้องตาคนเป็นเจ้านายอย่างเขาได้ขนาดนี้ หนำซ้ำยังทำหน้าซื่อตาใสไม่แสดงพิรุธหรือท่าทางเป็นกังวลออกมาสักนิด 

เขาพยายามอ่านใจเธอผ่านสีหน้าและแววตาเท่าไรก็อ่านไม่ออกจริง ๆ ไม่รู้เลยว่าเธอกำลังนึกคิด หรือรู้สึกอะไรอยู่เป็นคนที่อ่านยากมากเท่าที่เขาเคยเจอมา

แต่นิสัยและความอ่านยากของเธอนี่แหละที่ดึงดูดทำให้เขาอยากจะค้นหาตัวตนของเธอให้ทุกซอกทุกมุม ทั้งนอกทั้งในค้นหาแบบลึกซึ้ง อะไรที่ยิ่งยากยิ่งท้าทายและกระตุ้นต่อมอยากเอาชนะของเขาได้เป็นอย่างดี 

วันนี้มันแค่น้ำจิ้มหลังจากนี้ต่างหากคือของจริงมาดูกันว่าเธอจะทำหน้าซื่อตาใสได้นานแค่ไหน 

ทั้งสองนั่งมองหน้ากันโดยไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมา ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบเนินนานเกือบห้านาที ก่อนประภากรณ์จะเอ่ยทำลายความเงียบเมื่อก้มมองนาฬิกาข้อมือแล้วพบว่าใกล้ถึงเวลาประชุมกับบอร์ดบริหารแล้ว “คุณกลับไปทำงานต่อเถอะ” 

“ค่ะ” คามิลลาขานรับด้วยน้ำเสียงปกติยังคงสงวนท่าทีแม้ในใจจะไม่ชอบใจกับการกระทำ และคำพูดของเขาเท่าไรพยายามท่องไว้ในใจว่าคือเจ้านาย จากนั้นก็หยัดกายลุกขึ้นยืนแล้วหันหลังเดินออกไป

“ท่านประธานเรียกแกไปพบทำไมมิลลา” เมื่อเธอเดินกลับมาหย่อนสะโพกนั่งที่โต๊ะทำงานเพื่อนสาวคนสนิทก็ยิงคำถามใส่ทันที แต่เธอกลับสัมผัสได้ว่าภายในน้ำเสียงของเพื่อนสาวมีความร้อนรนกังวลใจอยู่ 

เธอมองสบตาเพื่อนสาวนิ่ง ๆ นานนับนาทีก่อนเริ่มเล่าทุกอย่างให้ฟังโดยไม่ปิดบัง

ฟังเพื่อนสาวเล่าจบเติมรักก็ยิ่งกังวลเข้าไปอีกกลัวเพื่อนสาวจะโกรธหากรู้ว่าเธอเก็บความลับไว้ไม่อยู่ เปล่งเสียงถามไปด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น “จะ..จริงเหรอแล้วแบบนี้เราจะทำยังไงกันดีอะ” 

“แกมีอะไรจะบอกฉันไหมเติม มีอะไรก็บอกกันตรง ๆ เราเป็นเพื่อนกันนะฉันไม่ฆ่าแกหรอกน่า” คามิลลาไม่ตอบคำถามของเพื่อนสาวแต่ยิงคำถามใส่แทนเพราะเธอสัมผัสได้ว่าเพื่อนสาวมีท่าทีแปลก ๆ เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้คล้ายกับมีอะไรในใจ

“แกจะไม่โกรธฉันจริง ๆ ใช่ไหมมิลลา” ถึงแม้เพื่อนสาวจะบอกเสียงหนักแน่นว่าไม่โกรธแต่เติมรักก็อดหวั่นใจไม่ได้อยู่ดีเพราะเพื่อนสาวย้ำกับเธอหนักหนาว่าห้ามให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาดแต่สุดท้ายเธอก็ทำไม่ได้ 

เธอหลับตาสูดลมหายใจเข้าปอดพรืดใหญ่ก่อนปรือตาขึ้นสารภาพผิดกับเพื่อนสาวเสียงระรัว “คือว่าเมื่อวานที่ท่านประธานเรียกฉันไปพบท่านประธานคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงในคืนนั้นเลยพยายามคาดคั้นให้ฉันยอมรับอย่างหนัก แต่พอฉันไม่ยอมรับท่านประธานก็ขู่ว่าจะไล่ฉันกับแกออกจากบริษัท ฉันตกใจมากจึงพรั่งปากพูดไปว่าไม่ใช่ ท่านประธานจึงเดาได้ว่าเป็นแก

“…”

“ฮื่ออ มิลลาฉันขอโทษนะ ขอโทษจริง ๆ ที่ปากพ้อย” ว่าจบเธอก็แบะปากเหมือนกับจะร้องไห้ออกมาพร้อมกับโอดครวญเบา ๆ ถามว่าคามิลลาโกรธไหมตอบเลยว่าไม่เพราะรู้จักนิสัยเพื่อนสาวดีว่าเป็นอย่างไร กลับกันนึกเอ็นดูเสียมากกว่าเพราะเหตุผลนี้สินะตลอดทั้งวันเพื่อนสาวจึงทำหน้าอมทุกข์ตลอดทั้งที่ไม่ใช่เรื่องอะไรของตัวเองเลยสักนิด 

ก็ว่าอยู่ทำไมท่านประธานถึงได้พูดจาแบบนั้นคงเป็นเพราะอยากหยั่งเชิงเธอ แต่แล้วยังไงถ้าเธอไม่ยอมรับเสียอย่างเขาจะทำอะไรเธอได้ 

อีกใจก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าถ้าเธอยอมรับเขาจะจัดการกับเธอยังไงแต่คงไม่ถึงขั้นไล่ออกแน่นอนเพราะดูเขาก็เป็นคนมีวุฒิภาวะ มีเหตุผลมีผลคงไม่ไล่ใครออกเพียงเพราะเหตุผลส่วนตัวและแสนจะไร้สาระหรอก

เธอลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนสลัดความคิดเรื่องประธานหนุ่มออก ฉีกยิ้มให้เพื่อนสาวจนตาหยีเพื่อยืนยันว่าไม่ได้โกรธจริง ๆ พร้อมกับยื่นมือทั้งสองข้างบีบพวงแก้มนวลเบา ๆ เชิงหยอกล้อ “ทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย ฉันไม่โกรธแกหรอกไม่ต้องรู้สึกผิด..โอเค๊”

การกระทำของเพื่อนสาวเรียกรอยยิ้มจากเติมรักได้เป็นอย่างดีเธอหัวเราะออกมาทั้งน้ำตาคลอเบ้าพลางส่ายหน้าหนีมือเรียว และไม่ลืมจะยื่นมือไปบีบพวงแก้มเพื่อนสาวกลับหนึ่งทีด้วยความรู้สึกรักใคร่ “ฉันรักแกนะ”

“จ้า” คามิลลาลากเสียงยาวใส่เพื่อนสาวแต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับเธอเน้นที่การกระทำมากกว่าคำพูด หลังจากหยอกล้อและได้เปิดเผยสิ่งที่อยู่ในใจกันเสร็จทั้งสองก็ต่างก้มหน้าทำงานของตัวเองไป