All Chapters of โปรดพันธกานต์รัก: Chapter 11 - Chapter 20

ผ่านไปกว่าสามชั่วโมงการเลี้ยงฉลองก็เสร็จสิ้นลงประภากรณ์และคามิลลาจึงกลับห้องพัก“การเซ็นสัญญาผ่านไปได้ด้วยดีท่านประธานจะเดินทางกลับกรุงเทพเลยไหมคะ” คามิลลาเปล่งเสียงถามทันทีที่เดินเข้ามาในห้องพัก“นี่เพิ่งวันที่สองผมบอกว่าสี่วันคุณจำไม่ได้เหรอคามิลลา” ประภากรณ์หันกลับไปมองหน้าตอบร่างบางที่ยืนอยู่ด้านหลังด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเรียบนิ่งแต่มุมปากกลับยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ใช่ที่จริงเซ็นสัญญาเสร็จก็สามารถบินกลับกรุงเทพได้เลยแต่ที่เขาอยู่ต่อเพราะจะใช้เวลาสองวันนี้ต้อนเธอให้จนมุม จะง้างปากคนปากแข็งให้ยอมรับให้ได้ว่าเธอคือคนในคืนนั้น คนฟังถึงกับหน้านิ่วคิ้วขมวดช้อนสายตาขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างไม่เข้าใจ เธอไม่เห็นว่ามีความจำเป็นอะไรจะต้องอยู่ต่อเลยในเมื่องานก็เรียบร้อยแล้ว หรือเขาคิดจะทำอะไรกันแน่เธอชักหวั่นใจแล้วสิยิ่งเห็นสายตาที่เขามองมาก็ยิ่งไม่น่าไว้ใจทั้งสองยืนมองสบตากันนิ่ง ๆ เนินนานหลายนาที ก่อนเสียงทุ้มจะเอ่ยทำลายความเงียบ “โทรสั่งไวน์และของว่างให้ผมด้วย”ว่าจบเขาก็เดินไปนั่งเอนกายบนโซฟาวางแขนทั้งสองบนพนักยกขาขึ้นไขว้ห้างด้วยท่าทางสบายใจ ขณะที่อีกคนได้แต่เก็บความขุ่นข้องหมองใจไว้ เดิ

เมื่อรับรู้ได้ว่าร่างเล็กเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสเขาจึงหยัดกายลุกขึ้นนั่งตัวตรงแยกขาเรียวออกจนกลีบกุหลาบสีสวยที่ปิดสนิทผลิบานโชว์ความสวยงาม แววตาทอประกายด้วยความปรารถนาจับจ้องอย่างลุ่มหลงพร้อมกับจับปลายหัวบานถูไถ่ขึ้นลง“อื้อ” สร้างความวาบหวามให้ร่างเล็กจนหลุดเสียงครางหวานออกมาเบา ๆ ใบหน้าเรียวเริ่มแดงระเรื่อด้วยพิษความเสียว เม็ดเหงื่อผุดพรายขึ้นตามกรอบหน้ายิ่งทำให้ดูเซ็กซี่ยั่วยวนอารมณ์คนด้านบน ค่อย ๆ ดันแท่งเนื้อเข้าไปในร่องฉ่ำแฉะแต่เข้าไปได้แค่ส่วนหัวเท่านั้นเขาก็ต้องกัดกรามกรอดเมื่อความคับแน่นบีบรัดจนรู้สึกปวดหนึบไปหมด ขณะที่ร่างเล็กนั้นใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บเริ่มดิ้นเล็กน้อยพร้อมทั้งยกมือขึ้นดันหน้าท้องแกร่ง ร้องบอกด้วยน้ำเสียงสั่น “จะ..เจ็บ”ประภากรณ์ไม่ได้เอ่ยอะไรโน้มตัวลงไปจูบซับทั่วใบหน้าเรียวเชิงปลอบประโลมทุกอย่างเป็นไปตามความรู้สึกโดยที่เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้อ่อนโยนกับเธอขนาดนี้ทั้งที่ไม่เคยทำแบบนี้กับใครมาก่อน แต่เขาก็ไม่ได้คิดจะหาคำตอบประทับจูบริมฝีปากอวบอิ่มเคล้นคลึงอย่างนุ่มนวลพร้อมทั้งส่งเรียวลิ้นเข้าไปกวาดต้อนในโพรงปากฉ่ำ ดูดดึงพัวพันกับลิ้นเล็กอย่า

"เอาคุณไงคามิลลา" ประภากรณ์โน้มใบหน้าลงตอบชิดกกหูเล็กด้วยน้ำเสียงแหบพร่าพร้อมจับมือเรียวที่เอาแต่ผลักไสเขาตรึงไว้ข้างศีรษะอย่างนึกรำคาญ ขณะที่อีกคนนั้นรีบเบือนหน้าหนีในทันทีก่อนจะหันกลับมาถลึงตาใส่เจ้าของคำพูดลามกด้วยความไม่พอใจ "ท่านประธานอย่ามาเล่นลิ้นนะคะ""ผมไม่ได้เล่นลิ้น" ว่าจบริมฝีปากหนาก็ประทับจูบริมฝีปากอวบอิ่มทันทีพร้อมกับใช้โอกาสที่เธอเผยอปากร้องท้วงสอดเรียวลิ้นเข้าไปไล่ต้อนเรียวลิ้นเล็ก หยอกเย้าเกี่ยวกระหวัดสอนคนอ่อนด้อยประสบการณ์ให้รู้ว่าเล่นลิ้นจริง ๆ มันเป็นยังไงริมฝีปากบดคลึง เรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดพัวพันอย่างร้อนแรงตามอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นเรื่อย ๆ ทำคนอ่อนด้อยประสบการณ์แทบขาดอากาศหายใจส่งเสียงร้องอื้ออึงในลำคอระรัว เขารับรู้ได้จึงยอมถอนจูบออกเอ่ยชิดกลีบปากอวบด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “แบบนี้ต่างหากที่เขาเรียกว่าเล่นลิ้นของจริง"“ขอบคุณที่ทำให้รู้นะคะ” เสียงหวานประชดประชันคนอย่างเขาคงช่ำชองในเรื่องแบบนี้มากสินะก็แหง่ล่ะสิได้ข่าวว่าพาสาวขึ้นเตียงไม่ซ้ำหน้า ดวงตาคมจ้องลึกเข้าไปในแววตาทอประกายอย่างไม่เข้าใจพร้อมกับร้องท้วงอีกครั้ง “ปล่อยค่ะท่านประธานจะเอายังไงก็บอกมาเลยค่ะ ถ้าจ

คามิลลาอดหัวเราะออกมาไม่ได้กับคำพูดของเอมิลี่สงสัยคงเรียกตามเธอสินะก็ประธานหนุ่มดันไม่บอกชื่อกับเด็กน้อยเองนิ แต่เพียงเสี้ยวนาทีเธอก็ต้องรีบเม้มปากแน่นเมื่อประธานหนุ่มส่งสายตาดุมา"เรียกพี่ว่าพี่กรณ์ก็ได้ครับ" ประภากรณ์จับจ้องใบหน้าเรียวเพียงเสี้ยวนาทีแล้วตวัดสายตากลับมาพูดกับเด็กน้อยต่อ เขาบอกชื่อพยางค์สุดท้ายของชื่อจริงไปแทนชื่อจริงเพราะชื่อโปรดเขาจะให้คนที่สนิทด้วยจริง ๆ เรียกเท่านั้น"ค่ะพี่กรณ์" เอมิลี่ยิ้มรับ "พี่กรณ์กับพี่คามิลลามาถ่ายรูปกับเอมิลี่สิคะ""น้องเอมิลี่ถ่ายกับพี่คามิลลาเถอะครับ พี่ไม่ชอบถ่ายรูปครับ" เขาปฏิเสธไปทำเอาเอมิลี่หน้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัดพลอยทำให้เขารู้สึกผิดไม่น้อย"ถ่ายหน่อยเถอะค่ะท่านประธานเห็นไหมคะน้องเอมิลี่เศร้าแล้ว" คามิลลาเอียงหน้ากระซิบใกล้ ๆ ประธานหนุ่มเพราะนึกสงสารเด็กน้อยดูจากสีหน้าแล้วคงผิดหวังมาก ๆ ไม่รู้ว่าเขาจะอะไรกันนักหนาก็แค่ถ่ายรูป อีกคนช่างใจสักพักก่อนจะพยักหน้าตกลงอย่างเลี่ยงไม่ได้หากไม่ยอมก็ดูจะใจร้ายเกินไปหากน้องเอมิลี่กลับไปบอกพ่อแม่คงทำให้ทั้งสองรู้สึกไม่ดีแน่"พี่คะรบกวนช่วยถ่ายรูปให้หน่อยได้ไหมคะ" เมื่อประธานหนุ่มตอบตกลงคามิลลาก็

ประภากรณ์ยกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจกับความสงบนิ่งของร่างบางบนวงแขน ก่อนจะเดินอุ้มเธอไปที่รถโดยมีเอมิลี่จับชายเสื้อเดินขนาบข้างไปติด ๆ"ขอบคุณค่ะท่านประธาน" เสียงหวานเอ่ยขอบคุณร่างสูงด้วยความเกรงใจหลังจากเขาวางเธอลงบนเบาะข้างคนขับแล้ว อีกคนเพียงมองใบหน้าเรียวเล็กน้อยไม่ได้เอ่ยหรือแสดงปฏิกิริยาอะไรออกมา ก่อนจะปิดประตูรถให้เธอแล้วเดินอ้อมไปขึ้นฝั่งคนขับ ส่วนเอมิลี่นั่งอยู่เบาะหลังประภากรณ์ขับรถไม่เร็วมากนักเพราะอยากให้สองสาวได้ชมบรรยากาศยามค่ำคืนของเมืองภูเก็ต มือหนารีบตบไฟเลี้ยวจอดข้างทางเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นร้านขายยาที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของถนน ก่อนเขาจะเปิดประตูลงจากรถแล้วข้ามถนนไปยังร้านยาทิ้งให้คามิลลามองตามหลังด้วยความงุนงงว่าเขาจะไปไหนกันคิ้วสวยพลันขมวดชนเป็นปมเมื่อเห็นว่าร่างสูงเดินเข้าไปในร้านยาเขาก็ไม่ได้ป่วยนิจะเข้าร้านยาทำไมกัน หรือจะซื้อยาให้เธอ แต่ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้คนอย่างเขาน่ะเหรอจะมาสนใจพนักงานอย่างเธอ พอความคิดนี้แสบเข้ามาก็ทำให้เธอรู้สึกหง่อยขึ้นมาดื้อ ๆ เธอต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ ๆ ถึงได้รู้สึกแบบนี้"คิดอะไรอยู่เนี่ยคามิลลาบ้าจริง" ใบหน้าเรียวส่ายไปมาระรัวเพื่อสลัดความคิด