บททั้งหมดของ โปรดพันธกานต์รัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

ประภากรณ์ยืนหอบหายใจแน่นิ่งอยู่อย่างนั้นโดยมีอีกคนโอบกอดซบหน้ากับบ่าแกร่งอาการหอบเหนื่อยไม่ต่างกันจนทรวงอกเต่งตึงกระเพื่อมสั่นไหวยิ่งทำให้เสียดสีกับมัดกล้ามเนื้อปลุกอารมณ์ของประธานหนุ่มให้ลุกโชนอีกครั้ง"คุณกำลังหาเรื่องใส่ตัวนะคามิลลา" น้ำเสียงกระเส่าเอื้อนเอ่ยชิดศีรษะทุยที่ซุกซบบนบ่าทำให้คนฟังต้องผงกหน้าขึ้นขมวดคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ "หาเรื่องอะไรค..""อื้อ!" ไม่ทันจะได้เอ่ยจบเธอก็ต้องร้องประท้วงเมื่ออีกคนจงใจกดกระแทกท่อนเนื้อที่ยังคาอยู่ในร่องสาวอย่างแรงจนชนกับผนังมดลูกทั้งจุกและเสียววาบในเวลาเดียวกัน เจ้าของการกระทำกดยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ ก่อนอุ้มร่างบางไปยืนใต้ฝักบัวเรนชาวเวอร์แล้วเปิดน้ำให้รินรดลงมา"ท่านประธานปล่อยฉันลงได้แล้วค่ะ" คามิลลาร้องท้วงน้ำเสียงเบาหวิวเมื่อร่างสูงไม่ยอมถอดถอนตัวตนออกไปสักทีแล้วแบบนี้จะอาบน้ำยังไงกัน อีกคนเหมือนจะยอมทำตามแต่โดยดียอมถอดถอนตัวตนออกแล้วปล่อยเธอลง มือเรียวจับไหล่กว้างประคองตัวไว้เพราะเจ็บเท้าข้างขวาอยู่จึงยืนลำบากเล็กน้อย ใบหน้าเรียวพลันแดงระเรื่ออย่างห้ามไม่ได้เมื่อเงยขึ้นไปพบกับแววตาเปล่งประกายร้อนแรงของประธานหนุ่มที่มองร่างกายเธออย่างแทะโ

ความทรงจำในอดีตไหลย้อนเข้ามาในโสตประสาทเรื่อย ๆ เมื่อรถเคลื่อนตัวผ่านบ้านหลังที่เคยอยู่ในวัยเด็ก ซึ่งตอนนี้กลายเป็นของคนอื่นไปแล้วเพราะแม่เธอขายไปตั้งแต่วันที่ย้ายไปอยู่อเมริกาแล้วรอยยิ้มบาง ๆ ค่อย ๆ ผุดขึ้นประดับใบหน้าเรียวเมื่อนึกถึงเรื่องราวดี ๆ ระหว่างเธอกับพี่โปรดในวัยเด็กเมื่อก่อนเธอกับเขาชอบมาปั่นจักรยานเล่นริมถนนแถวหน้าบ้านบ่อย ๆ เธอปั่นให้เขานั่งซ้อนท้ายบ้าง เขาปั่นให้เธอนั่งซ้อนท้ายบ้างสลับกันไปมา และเวลาเธอปั่นจักรยานล้มเขาก็จะรีบวิ่งมาปลอบมาโอ้เธอทันที แต่ที่ทำให้เธอประทับใจไม่ลืมและเป็นจุดพีคทำให้รู้สึกดีกับเขามากกว่าพี่ชายคือเหตุการณ์ที่มีหมาวิ่งไล่เธอเกือบจะโดนหมากัดแต่เขากลับกระโจนเข้ามาขว้างทำให้คนโดนกัดเป็นเขาแทน เขาคอยปกป้องเธอเสมอแม้ตัวเองจะต้องเจ็บก็ตามเพียงแค่คิดก็ทำให้อบอุ่นหัวใจ หัวใจดวงน้อย ๆ ของเธอยิ่งเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อรถเคลื่อนมาถึงรั้วบ้านเขา เธอพรูลมหายใจออกมาเบา ๆ ข่มความตื่นเต้นไว้ แล้วเปิดประตูลงจากรถเดินไปกดกริ่ง รอเพียงไม่นานก็มีแม่บ้านวัยกลางคนวิ่งมาเปิดประตูรั้วแล้วถามไถ่เธอ“สวัสดีค่ะมาพบใครคะ”“ดิฉันมาเยี่ยมคุณหญิงรตีค่ะ”“งั้นเชิญด้าน

การหายไปของเธอทำให้เขาเจ็บปวดและเสียใจมากในสมองมีแต่คำถามมาตลอดว่าทำไมเธอกับครอบครัวถึงหายไป แล้วหายไปไหนทำไมถึงไม่บอกกล่าวกันสักคำ แต่กระนั้นเขาก็ยังแอบมีความหวังว่าเธอจะกลับมา ทุกวันหลังเลิกเรียนเขาจะมายืนรอหน้าบ้านเธอเสมอกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบเดือนจู่ ๆ ก็มีเจ้าของคนใหม่เข้ามาอยู่พอถามไถ่ก็ได้รู้ว่าเจ้าของคนเก่าขายบ้านหลังนี้แล้วความหวังที่มีเพียงน้อยนิดดับลงในพริบตาเขาเจ็บปวดมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะตอนนั้นยังเด็กไม่มีกำลังเพียงพอที่จะตามหาเธอ แต่กาลเวลาก็ไม่ได้ทำให้เขาลืมเลือนเธอได้เลยภาพใบหน้า รอยยิ้ม ความน่ารักสดใส และเรื่องราวดี ๆ ที่เกิดขึ้นตลอดสิบปียังคงชัดเจนอยู่ในใจ เมื่อเขาเรียนจบและได้เข้ารับตำแหน่งผู้บริหารในบริษัทแทนผู้เป็นพ่อมีเงิน มีอำนาจจึงเริ่มจ้างนักสืบฝีมือดีตามหาเธอ เขามีความหวังเต็มเปี่ยมว่าจะได้เจอเธอที่ไหนสักที่ของประเทศไทยแต่ผ่านมาหลายปีก็ยังไร้วี่แวว เขาลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนสลัดความคิดในอดีตออกยังไงมันก็ไม่สำคัญแล้วในเมื่อตอนนี้เธอกลับมาหาเขาแล้ว เขานั่งมองบ้านหญิงสาวอยู่อย่างนั้นจนเวลาล่วงเลยมาถึงสามทุ่มจึงขับรถกลับบ้านอย่างน้อยวันนี้เขาก็ได้เห็นบ

ประภากรณ์นั่งมองประภาวินท์ผู้เป็นพี่ชายที่อายุห่างจากเขาแค่ปีเดียวความสงสัยเพราะตั้งแต่มาถึงพี่ชายก็เอาแต่กระดกเหล้าเข้าปากไม่พูดไม่จาสักคำคงมีเรื่องเครียดมากแน่ ๆ ถึงได้ดื่มแอลกอฮอล์เหมือนกับน้ำเปล่าแบบนี้ทั้งที่ปกติแทบจะไม่แตะเลยหากไม่จำเป็น “ไหนบอกมีเรื่องจะปรึกษา” เขาปล่อยให้พี่ชายดื่มไปสักพักก่อนจะเริ่มถามไถ่ทำให้คนที่กำลังยกน้ำสีอำพันขึ้นดื่มหยุดชะงักฉับพลัน มองหน้าผู้เป็นน้องนิ่ง ๆ นานนับนาทีก่อนระบายเรื่องกลัดกลุ้มในใจออกไป “ฉันเจอวารีแล้วแถมเธอยังมีลูกที่เกิดจากฉันด้วย”“จริงเหรอแล้วเธอว่าไงบ้าง บอกสาเหตุที่หายไปไหม” พอพี่ชายบอกถึงสาเหตุเขาก็เข้าใจได้ในทันทีรู้สึกเห็นใจและเป็นห่วงความรู้สึกพี่ชายในเวลาเดียวกันวารีเป็นแฟนที่พี่ชายรักมากมากจนถึงขั้นยอมทะเลาะกับแม่เพราะท่านไม่ชอบที่พี่ชายคบกับวารีซึ่งเป็นเพียงเด็กกำพร้าเติบโตมาในสถานสงเคราะห์ ทั้งสองฝ่าฟันอุปสรรคด้วยกันจนแม่ของเขายอมใจอ่อนแต่หลังจากอยู่ด้วยไม่กี่ปีจู่ ๆ วารีก็มาหายไปโดยไม่บอกกล่าว และไม่ทราบสาเหตุหายไปราวกับบนโลกใบนี้ไม่เคยมีเธออยู่ทำให้พี่ชายเสียใจอย่างหนักไม่เป็นอันทำอะไรนานหลายเดือนเลยทีเดียว“เพราะแม่ แม่ใ

“หลังจากนี้ไม่อนุญาตให้หายไปไหนแล้วนะครับ” ประภากรณ์ยิ้มจนแก้มแทบแตกกับคำตอบตอนแรกก็แอบกลัว แต่ตอนนี้หัวใจพองโตคับอกแล้ว รู้สึกดีใจและมีความสุขจนอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ ริมฝีปากหนากดจูบบนหน้าผากมนอีกครั้งพร้อมกับสวมกอดร่างบางอย่างแนบแน่นให้สมกับที่เขารอเธอมานานแสนนาน ร่างบางกอดตอบแนบแน่นไม่ต่างกัน ใบหน้าเรียวที่เคลือบด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ซบลงบนแผงอกแกร่งพร้อมหลับตาลง เธอชอบอ้อมกอดนี้ ไออุ่นนี้เหลือเกินให้ความรู้สึกอบอุ่นหัวใจและปลอดภัยเหมือนในตอนเด็ก ๆ ที่เขาค่อยปกป้องเธอไม่มีผิดทั้งสองยืนกอดกันอยู่อย่างนั้นโดยไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาปล่อยให้ภาษากายบอกความรู้สึกที่มีต่อกันแทน ผ่านไปเนินนานหลายนาทีเสียงทุ้มจึงเอื้อนเอ่ยอีกครั้ง “คืนนี้นอนที่นี่นะครับ”“ไม่ค่ะรักต้องกลับไปเลี้ยงฉลองงานวันเกิดเพื่อนต่อ แล้วกลับไปนอนที่คอนโดเติม” ใบหน้าเรียวผงกขึ้นปฏิเสธทันควัน ก่อนจะอธิบายเหตุผลให้ฟัง “รักบอกเพื่อนไว้ว่าคุยธุระกับพี่เสร็จจะกลับไปฉลองด้วย รักไม่อยากผิดคำพูดกับเพื่อนค่ะ”“ครับ” ประภากรณ์เข้าใจเหตุผลของเธอ แต่ที่ไม่ชอบคือผู้ชายคนนั้นที่มาใกล้ชิดสนิทสนมกับเธอเกินไป ดวงตาคมกริบมองหน้าถามคนในอ้อ