All Chapters of เมียสวมรอย: Chapter 111 - Chapter 120

ญาณินไม่ได้โทษชีวิตเลย ชาติหนึ่งได้เกิดมาเป็นมนุษย์ก็ดีเท่าไรแล้ว สิ่งที่ถูกปรุงแต่งตามมามันคือบุญวาสนาของแต่ละคน..ซึ่งของเธอคงมีอยู่แค่นี้หญิงสาวตัดสินใจกวักมือเรียกแท็กซี่ เพราะนานๆ ทีจะเห็นว่าแท็กซี่เปิดไฟว่างมา"จะไปไหนครับ""เข้าไปส่งในกรมค่ะ""กรมทหารราบเหรอครับ""ใช่ค่ะ""เอาไงดีผมใกล้จะส่งรถแล้วด้วย ไม่เป็นไรขึ้นรถเลยครับเดี๋ยวไปส่งก่อน"หญิงสาวรีบขึ้นรถทันที..แต่ขณะที่นั่งรถมาเธอกระวนกระวายใจมากเพราะไม่มีเงินติดตัวมา คิดว่าคนขับแท็กซี่คงไม่ใจดำหรอกมั้งที่เธอกล้าเรียกแท็กซี่เพราะคิดว่าจะไปขอยืมเงินสาริศาเพื่อจ่ายค่ารถ[หน้ากรมทหารราบ]"มีธุระอะไรจะเข้าไปข้างในครับ" แน่นอนว่าถ้าเป็นรถภายนอกต้องการเข้าไปด้านในมันไม่ได้ง่ายเลย"ฉันพักอยู่ข้างในค่ะ""พักอยู่หลังไหนครับ ขอดูบัตรด้วย""ฉันไม่ได้เอาบัตรติดตัวออกมาค่ะ""ถ้างั้นก็โทรติดต่อคนข้างในให้ออกมารับได้ไหมครับ""ฉันไม่ได้เอาโทรศัพท์มาด้วย""ผมให้ยืมก็ได้ครับ" คนขับแท็กซี่ล้วงเอาโทรศัพท์ออกมา เพราะถ้าช้ากว่านี้มีหวังส่งรถไม่ทันแน่"ฉันไม่รู้จักเบอร์โทรใครเลยค่ะ""อะไรครับคุณผู้หญิง คุณก็รู้ว่าผมรีบไปส่งรถ ถ้างั้นคุณคงต้องได้ลง

"อุ๊ย?" หญิงสาวที่เดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อตกใจ อยู่ดีๆ มีมือของใครไม่รู้มารั้งตัวเธอ "คุณ?""จะไปไหน" ศิลามองทางที่เธอจะไปมันไม่ใช่ทางกลับบ้านพัก"จะ..เออ..""จะไปไหน" เขาถามซ้ำอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเธอตอบไม่ได้"จะออกไปตลาด""เดินไปเนี่ยนะ"ญาณินไม่ตอบ..ที่จริงเธอคิดว่าคงมีคนใจดีให้ติดรถออกไปบ้าง"ตามมา" ชายหนุ่มจูงแขนของเธอให้เดินตามกลับมา เพราะเขาจอดรถไว้ที่สำนักงาน"ฉันเดินเองได้" หญิงสาวที่ก้าวเดินตามแรงฉุดแกะมือเขาออก เพราะเห็นสายตาทหารหลายคนที่มองมาแต่ศิลาไม่ยอมปล่อย..เขายังจูงเธอให้เดินตามมาที่รถ แบบไม่ได้สนใจคนรอบข้างเลยอึก? ทหารสองนายที่คุยกันอยู่เมื่อสักครู่ ถึงกับสะดุ้ง เมื่อเห็นว่าผู้พันเดินไปจูงแขนเธอคนนั้น "เราจะคอขาดไหมวะ" แค่นี้ก็ดูออกแล้วว่าใครเป็นคนทำให้เธอได้มาซื้อยาคุมฉุกเฉิน"กูว่าไม่ถึงคอขาดหรอก..แค่ทำความสะอาดรอบกรมเท่านั้นแหละ""ฆ่ากูให้ตายดีกว่า"ที่จอดรถ.."คุณจะทำอะไร""จะออกไปซื้อของไม่ใช่เหรอ""แต่มันยังเป็นเวลางานของคุณอยู่นะ""ก็รีบซื้อรีบกลับ""ฉันไม่รบกวนคุณหรอก" หญิงสาวที่ถูกเขาจับนั่งเบาะข้างคนขับกำลังจะลุกออกมา แต่ถูกอีกฝ่ายจับให้นั่งลงพร้อมกับดึง

เช้าวันต่อมา..ศิลาตื่นขึ้นก็ไม่เห็นเธอกับลูกนอนอยู่ข้างๆ ชายหนุ่มรีบหยิบผ้าเช็ดตัวที่กองอยู่ปลายเตียงเมื่อคืนนี้ขึ้นมาพันรอบร่างกายก่อนจะออกมาจากห้องพอเปิดประตูออกมาก็ไม่มีใครอยู่ด้านนอกเลยสักคน เขาก็เลยเดินไปเปิดดูห้องข้างๆ ว่าเพื่อนยังอยู่ในห้องนั้นไหม เพราะวันนี้เป็นวันหยุด"ไปไหนกันหมด" ชายหนุ่มรีบกลับเข้ามาดูเสื้อผ้าข้าวของของเธอว่ายังอยู่ไหม ..ใช่แล้วสิ่งที่เขากลัวคือกลัวว่าเธอจะพาลูกไปแบบไม่ลา ถึงแม้ข้าวของของเธอจะยังคงอยู่แต่เขาก็ไม่นิ่งนอนใจ ชายหนุ่มรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ววิ่งออกมาที่รถขณะที่กำลังจะสตาร์ทเครื่องยนต์ รถของซันเดย์ก็วิ่งเข้ามา"ไปไหนกันมา" มองเข้าไปในรถก็เห็นว่าเธอกับลูกนั่งอยู่ในนั้น ส่วนข้างหน้าก็มีน้องสาวนั่งอยู่"มึงนั่นแหละจะไปไหน" ซันเดย์ลงจากรถก็เดินอ้อมไปเปิดประตูให้กับภรรยาสุดที่รักก่อน ส่วนศิลาเดินมาเปิดประตูฝั่งที่ลูกชายนั่งอยู่ เพราะตอนนี้เคาะกระจกใหญ่เลยเมื่อเห็นพ่อ"ไปไหนมาครับ" ชายหนุ่มอุ้มลูกลงมาก็เลยแกล้งถามแบบหยอกๆ แต่ในใจรู้สึกโล่งมากที่เธอไม่ได้พาลูกไปไหนไกล"แม่ไม่ซื้อปืนให้อีกแล้วครับพ่อ" มาถึงเทวินก็ฟ้องพ่อใหญ่เลย ดูจากหน้าตาแล้วคงผ่านกา

"ศิลา?" พอเห็นว่าเป็นใครที่อยู่มุมนั้นศักดินาถึงกับหันมองไปดูลูกน้อง ส่วนลูกน้องต่างก็หลบสายตานั้น เพราะไม่มีใครคิดว่าเขาจะเข้ามาได้ยิน"บอกความจริงผมมา เมื่อ 5 ปีก่อนพ่อทำอะไรกับเธอ" เท้าแกร่งค่อยๆ ก้าวเดินเข้ามาหาลูกกับเมีย ซึ่งตอนนี้ดูเหมือนลูกชายของเขาจะตกใจมาก"พ่อครับ" เทวินอยากจะไปหาพ่อแต่แม่ไม่ยอมปล่อย เธอต้องดูก่อนว่าความยุติธรรมในตัวเขามีมากพอที่จะคุ้มครองเธอกับลูกได้ไหม ไม่ใช่ว่าพอพ่อพูดอะไรก็จะเชื่อท่าน"อย่าบอกนะว่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่ผมเห็นในวันนั้น มันเป็นฝีมือของพ่อ" เขาหมายถึงตอนที่เห็นเธอนอนอยู่บนเตียงกับผู้ชายคนอื่น เป็นใครถ้าเห็นภาพแบบนี้ไม่ได้คิดเยอะหรอกนอกจากกำลังถูกนอกใจ"เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วจะฟื้นฝอยหาตะเข็บอีกทำไม""หึ!!!" นี่มันอะไรกัน ทำไมเขาถึงโง่งมขนาดนี้ เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะพ่อของเขาสร้างสถานการณ์ขึ้นมาเองหรอกเหรอ ถึงว่าความรู้สึกตอนที่มีอะไรกับเธอ เหมือนเธอไม่เคยมีใครอื่นเลย"พวกคุณปล่อยพ่อฉันนะ" เวลานี้ไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับพ่อของเธออีกแล้ว เรื่องที่เคยผ่านมาแล้วแต่เขาจะจัดการ เพราะถึงยังไงเขาก็รู้ความจริงจากปากของพ่อเขาเองคนของศักดิน

"อือ!" ไม่ใช่ว่าเธอจะปล่อยให้เขาล้วงแบบสบาย ญาณินก็พยายามดึงมือเขาออกมาอยู่ แต่แรงแค่นี้เหรอจะสู้เขาได้ "คุณ!" เสียงนี้ดังเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบางเพียงเบาๆ แต่ก็หนักแน่น เมื่อนิ้วนั้นไม่ได้อยู่แค่รอบนอกเพราะตอนนี้เขาแหย่มันเข้าไปในร่องแล้ว"ไม่ทำอะไรมากไปกว่านี้หรอก" ชายหนุ่มกระซิบพูดใกล้ใบหูของคนที่นอนหันหลังให้"อื้อ พอแล้วค่ะ" โชคดีที่ยังได้ยินเสียงพ่อกรนอยู่ ถ้าพ่อเงียบเธอคงไม่กล้าพูด"คิดถึงจัง คิดถึงคุณมากเลยรู้ไหม" ที่เขาไม่เอ่ยพูดคำนี้ออกมาแต่แรก เพราะคิดว่าเธอไปมีคนใหม่แล้วจริงๆ แต่พอรู้ว่าเป็นแผนการของพ่อ เขาก็เลยไม่จำเป็นต้องเก๊กท่าอีก"ฉันไม่เชื่อ" ถ้าเขาคิดถึงเธอจริงต้องตามหาเธอบ้างสิ ทั้งๆ ที่เธอรอเขากลับมาโดยตลอด แต่ก็ไร้วี่แวว ถ้าไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้นเธอคงไม่ได้เจอหน้าเขาอีกตลอดชีวิต แล้วเขาจะรู้ไหมว่าเขามีลูกชายที่น่ารักขนาดนี้ศิลาไม่รู้จะพูดยังไงเพื่อให้เธอเชื่อ มันอาจจะเร็วไปคงต้องใช้เวลาอีกหน่อย"เอามือออกไปนะคุณศิลา!" เธอเผลอตะคอกเขาเสียงดังแต่ก็ไม่ดังมาก"จุ๊จุ๊" เขาส่งสัญญาณบอกให้เธอเงียบเพราะเสียงกรนของท่านเงียบไปแล้วญาณินคิดว่าพ่อต้องตื่นตอนที่ตะคอกเขาเมื่อ