All Chapters of เมียสวมรอย: Chapter 1 - Chapter 10

"ที่รักขาาทางนี้ค่ะ" มือเรียวชูขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้คนที่กำลังงงอยู่ว่าเธอเรียกใคร ได้เห็นว่าเรียกเขานั่นแหละ "คุณผู้พันกองทัพครับ" พอนักข่าวช่วยเรียกอีกแรง กองทัพก็เลยต้องได้เดินมา เพราะถ้าไม่มาคงดูเสียมารยาทมากเกินไป"??" เข้ามาใกล้ถึงจำได้ว่าผู้หญิงที่เรียกเขาว่าที่รักคือใคร ทีแรกที่จำไม่ได้เพราะเธอไม่ได้แต่งตัวเหมือนวันนั้น วันนั้นมโนราห์ลงจากเครื่องบินก็ตรงมาที่งานเลี้ยงเลย แต่วันนี้มโนราห์ตั้งใจแต่งตัวให้สวยเด่นที่สุด"......" สายตาคมมองต่ำลงไปดูมือหญิงสาวที่เอื้อมมาคล้องแขนของเขา"พวกผมขอสัมภาษณ์หน่อยได้ไหมครับท่านผู้พัน""สัมภาษณ์อะไร" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม"งานแต่งของท่านพลเอกกำลังจะผ่านไป เมื่อไรจะมีข่าวดีของบุตรชายท่านพลเอกบ้างครับ" "ข่าวดี?" ชายหนุ่มยังไม่ทันได้ตอบเลยด้วยซ้ำอีกคนก็รีบชิงตอบให้ก่อน"ข่าวดีหรือคะ เร็วๆ นี้แหละค่ะ พวกพี่ๆ ได้เซอร์ไพรส์กันแน่" คนที่ชิงตอบก็คือมโนราห์"ช่วยกระซิบพวกพี่หน่อยได้ไหมครับ อยากรู้จังเลยครับว่าเร็วๆ นี้คือวันที่เท่าไร""เอาวันที่เลยเหรอคะ"ที่กองทัพไม่พูด เพราะอยากจะรู้ว่าเธอคนนี้กำลังจะทำอะไร "ถ้าไม่สะดวกบอกก็ไม่เป็นไรนะครับ" นักข่า

วันต่อมา.. มโนราห์ครุ่นคิดว่าจะทำยังไงกับเรื่องนี้ อย่างที่รู้กันอยู่เธอโตมาจากต่างประเทศ ไม่มีเพื่อนที่ประเทศนี้เลยสักคน ก็เลยไม่รู้จะปรึกษาใครดี คิดถึงหน้าเมขลาขึ้นมาก็อดอิจฉาไม่ได้ อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่ดูเมขลาจะมีแต่คนให้ความสนใจ เพราะตอนนี้มโนราห์รู้แล้วว่าผู้ชายที่เข้าหาเมขลาไม่ใช่แบบที่คิด พวกเขาเป็นพี่ชาย และก็เป็นพี่ชายของเธอด้วย แต่พวกเขาคงไม่ยินดีต้อนรับน้องสาวแบบเธอ"ทำไมทำหน้าแบบนั้น""แบบไหนคะ""ทำหน้าซังกะตายอยู่ได้ ถ้าว่างก็ไปร้านเสริมสวย""ไปทำไมคะแม่""ถึงแม้จะสวยอยู่แล้ว แต่เราต้องสวยกว่านี้""ค่ะ" ถ้าขัดใจกลัวว่าแม่จะอารมณ์ไม่ดีอีก ถือว่าออกไปเปิดหูเปิดตาแล้วกันเวลาผ่านเลยมาจนถึงงานวันเกิดของท่านพลเอกเกษมราษฎร์ ทุกปีท่านพลเอกเรวทัตเพื่อนรักเป็นคนแรกที่อวยพรวันเกิด แต่ปีนี้และปีต่อๆ ไปคงไม่มีอีกแล้ว นี่แหละที่เขาเรียกว่าได้อย่างเสียอย่างวันเกิดของท่านถึงแม้จะบอกว่าไม่จัดใหญ่โต แต่ก็คงเล็กไม่ได้ เพราะตำแหน่งสูงสุดในกรมตอนนี้คือท่านเกษมราษฎร์ก็เลยถือโอกาสเชิญทุกคน และถือว่าเป็นงานเลี้ยงฉลองหลังแต่งงาน"มากันแล้วเหรอลูก""สวัสดีค่ะคุณแม่" สโรชาซึ่งตอนนี้ท้องขอ

พุดตาลมองตามเด็กที่เพิ่งเดินจากไป ทำไมเด็กคนนี้ถึงใจกล้านัก เป็นใครก็คิดว่าเลือดแม่คงแรง นี่ขนาดมาแค่ลูก..ถ้าคนเป็นแม่มาด้วย.."คุณกำลังคิดอะไรอยู่""เปล่าหรอกค่ะ คุณคิดว่าเรื่องที่เด็กคนนั้นพูดเป็นเรื่องจริงไหมคะ" ที่นางถามสามีแบบนี้ เพราะไม่มีคำไหนเลยที่กองทัพบอกว่าจะแต่งงานกับเธอคนนี้"ผมก็ไม่รู้หรอก ต้องถามเจ้าตัวเขา" เกษมราษฎร์หมายถึงต้องถามลูกชายดูก่อน "เราเข้าไปในงานกันเถอะ"ทั้งสองท่านก็เลยพากันมานั่งรวมตัวกับลูกๆ"ข้างนอกมีอะไรหรือครับแม่" คนที่ถามก็คือรามสูรลูกชายคนโต และเขาก็มีศักดิ์เป็นพี่ชายคนโตมโนราห์ด้วย"ก็เรื่องเดิมนั่นแหละลูก ฝ่ายหญิงขอให้จัดงานที่โรงแรมนี้""แล้วผู้พันว่ายังไงล่ะครับ" รามสูรหมายถึงผู้พันกองทัพ เพราะทีแรกก็เห็นว่ามาติดพันเมขลา แต่เอาไปเอามาทำไมจะไปแต่งงานกับมโนราห์ ถ้าวันนั้นผู้พันปฏิเสธ มันอาจจะทำให้ฝ่ายหญิงเสียหน้าบ้าง แต่เรื่องแต่งงานจะไม่เกิดขึ้นเลย"แม่ว่าเราอย่าพูดเรื่องนี้กันดีกว่า" อย่างที่รู้กันอยู่ว่าพุดตาลเป็นคนจิตใจดีงาม แต่นางยอมรับว่าเรื่องนี้มองไม่ออกจริงๆ ดูฝ่ายหญิงจะเข้าหาฝ่ายชายตลอด คงไม่แปลกหรอก ถ้าไม่งั้นแม่ของมโนราห์จะแย่งสามีนาง

มโนราห์ยอมนั่งรถออกมากับเขา โดยที่ไม่รู้ว่าจะพาไปไหน ผู้ชายคนนี้ถือว่าแปลกหน้ามากสำหรับเธอ และชีวิตของทั้งสองไม่น่าจะมาบรรจบกันได้เลย แต่ในเมื่อแม่ต้องการแบบนั้น ถือว่าทดแทนบุญคุณที่ท่านอุ้มท้องและคลอดเธอมา เพราะถ้าจะให้ทำมากกว่านี้ ก็คงต้องแยกร่างกับวิญญาณออกจากกันเท่านั้นแหละ"เธอจะไม่ถามหน่อยเหรอว่าฉันจะพาไปไหน""จะพาไปไหนก็พาไปเถอะค่ะ""เธอนี่คงจะไปกับทุกคนง่ายแบบนี้เสมอเลยใช่ไหม"ประโยคนี้มโนราห์ไม่ได้ตอบ เพราะรู้ดีว่ามันเป็นคำพูดที่ดูถูกเธอ แล้วจะตอบเขาไปทำไม หญิงสาวนั่งมองไปด้านหน้า ยิ่งเขาพาไปไกลเท่าไรได้ยิ่งดีเขาใช้เวลาขับรถอยู่นานพอสมควรจนเธอเผลอหลับไป มาตื่นอีกทีเมื่อรถจอดสนิทแล้ว"??" พอตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นคนที่ทำหน้าที่ขับรถอยู่เมื่อสักครู่ หญิงสาวรีบเปิดประตูลงมาดูคนตัวเล็กมองไปตรงหน้าก็เห็นบ้านหลังหนึ่ง แค่มองตอนกลางคืนก็รู้แล้วว่าบรรยากาศที่นี่ดีมากเห็นไฟในบ้านเปิดเธอก็คิดว่าต้องเป็นเขาแน่ที่อยู่ในนั้น จะปลุกกันหน่อยก็ไม่ได้ก๊อก ก๊อก "ใช่คุณไหมคะที่อยู่ในนั้น" แต่คนที่อยู่ด้านในก็เงียบ มโนราห์ผลักประตูเข้าไปเบาๆ เพื่อดูว่าเขาล็อกไหม แต่พอไม่เห็นว่าล็อกเธอก็เลยเข้าไ

มโนราห์พยายามสาวเท้าเดินให้ทันคนร่างสูง ที่เธอเกาะแขนอยู่ มืออีกข้างยกชายกระโปรงขึ้นไม่ให้ปลายรองเท้าส้นสูงเหยียบ รู้ดีว่าถ้าล้มลงไปเขาคงไม่ช่วยแน่ เพราะฉะนั้นเธอต้องระวังตัวเองให้มาก"ฉันเดินไม่ทัน คุณเดินช้าๆ หน่อยได้ไหม""ถ้าเดินไม่ทันก็ปล่อยสิจะเกาะทำไม" เสียงทุ้มต่ำพูดออกมาให้เธอได้ยินเพียงคนเดียวแต่หญิงสาวไม่ปล่อยถ้าเธอปล่อยคงถูกแม่ตำหนิยับแน่ หันซ้ายก็โดนหันขวาก็โดน นี่แหละชีวิตเธอใครมองก็ดูออกว่าเจ้าบ่าวเหมือนไม่เต็มใจแต่งงาน ส่วนทางผู้ใหญ่เจ้าสาวยิ้มระรื่นภูมิใจมากจนออกนอกหน้างานแต่งผ่านล่วงเลยมาจนถึงช่วงสุดท้าย"เรื่องห้องหอแม่ไม่ได้จัดให้นะ เพราะคิดว่า.." ที่นางไม่ได้จัดเพราะคิดว่าแม่ฝ่ายหญิงคงจะอยากให้ใช้บ้านตัวเองเป็นเรือนหอ ทั้งสองฝ่ายไม่ได้ประสานงานกัน ก็เลยมีปัญหาเรื่องห้องหอ แต่พุดตาลก็มีแผนสำรองไว้แล้ว คือใช้โรงแรม ถ้าไม่งั้นก็ห้องนอนของเจ้าบ่าว"เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอกครับคุณน้า เดี๋ยวผมจัดการเอง งานแต่งเสร็จแล้วใช่ไหมครับ""เสร็จแล้วจ้า"พอได้ยินว่างานแต่งจบแล้ว กองทัพก็ขยับเนคไทออก เพื่อให้หายใจสะดวก "ตามมา" พูดกับเจ้าสาวหมาดๆ โดยไม่มองหน้าเลยด้วยซ้ำ แถมไม่รอด้