บทที่ 117

หญิงสาวกลับเข้ามาในบ้านด้วยท่าทางแปลกๆ จะพูดกับใครก็ไม่ได้ เพราะสิ่งที่พ่อของเขาเอามาต่อรอง มันมีค่าที่สุดในชีวิตของเธอ

"ฉันคิดว่าพี่ออกไปซื้อของ" สาริศามองดูไม่เห็นญาณินหิ้วอะไรกลับมาด้วย

"พี่ออกไปเดินเล่นมาค่ะ คุณริศามีธุระอะไรหรือเปล่าคะ"

"เปล่าหรอกค่ะ ตอนเย็นริศาจะไปตลาด พี่อยากได้อะไรไหมคะ"

"พี่มีครบทุกอย่างแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะ"

"ถ้าอยากได้อะไรก็บอกนะคะ หรือถ้าพี่อยากออกไปด้วย.."

"ไม่หรอกค่ะ" ญาณินรีบตอบไป..ดีเหมือนกันทางจะได้สะดวก แต่ก็ยังไม่สะดวกซะเลยทีเดียวเพราะยังมีเขาอยู่

หญิงสาวค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปดูในห้องนอน น้ำตาที่กลั้นอยู่เมื่อครู่ถึงกับไหลออกมา เมื่อเห็นพ่อกับลูกนอนกอดกันอยู่บนเตียง ชีวิตที่แสนอบอุ่นใครจะไม่ต้องการ

เย็นวันเดียวกัน.. ตอนนี้สาริศาก็ไปตลาดแล้ว เหลือแต่ศิลาที่กำลังเล่นของเล่นเป็นเพื่อนลูกอยู่

ครื่นนน ครื่นนน

ขณะที่ญาณินกำลังเก็บห้อง เสียงโทรศัพท์นี้ก็ได้ดังขึ้นอยู่ใกล้ๆ

หญิงสาวอดมองไม่ได้ว่าใครที่โทรมา แต่เพียงแค่ครู่เดียวเจ้าของโทรศัพท์ก็เปิดประตูเข้ามา..

พอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเห็นว่าเป็นเบอร์ใคร ศิลาก็อดมองเธอไม่ได้ เพราะคนที่โทรมาก็คือผู้กองฝ้ายซึ่งมีช