บททั้งหมดของ เมียสวมรอย: บทที่ 101 - บทที่ 110

"แม่ครับ" พอแม่ปิดหูลูกไว้นานเข้าเด็กก็เริ่มอึดอัด และสงสัยว่าทำไมแม่ถึงต้องปิดหูตัวเองไว้ด้วย"แม่ขอโทษนะครับ" หญิงสาวยอมเอามือออก แล้วหยิกแก้มลูกเบาๆ เหมือนว่าเธอกำลังหยอกเขาอยู่ศิลามองภาพนั้นอยู่ครู่หนึ่งเขาตัดสินใจออกจากห้องไป เพราะสิ่งที่เห็นมันอาจเป็นแค่การแสดงของผู้หญิงที่มักมากหลายใจพอเขาออกจากห้องไปเท่านั้นแหละ ไม่รู้ว่าน้ำตามันไหลมาจากไหนบ้าง อุตส่าห์จะไม่ให้ลูกเห็นน้ำตาของตัวเองอีกแล้ว"แม่ร้องไห้อีกแล้ว""แม่รักหนูนะครับ""ผมก็รักแม่ครับ" ทั้งสองบอกรักกันแบบนี้แทบจะทุกวัน ทำให้อีกคนเหมือนไม่ขาดอะไรหญิงสาวมองตามหลังคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของลูกออกไป ถ้าเขาจะหันหลังให้เธออีกครั้งเธอจะทำอะไรได้ นอกจากรับชะตากรรมที่ตัวเองไม่ได้ก่อ จะเรียกว่าไม่ได้ก่อก็ไม่ใช่เพราะเธอจนฐานะต่ำต้อยก็เลยไม่คู่ควรกับเขา"นอนนะครับคนดีของแม่""อยากกอดแม่ครับ" เวลานอนถ้าไม่ได้สัมผัสร่างกายของแม่เทวินนอนไม่ค่อยหลับ ขอให้ได้แค่กอดมือแม่ก็หลับได้แล้ว"แม่อยู่ข้างๆ หนูครับ นอนนะ" เขาไม่เห็นความน่ารักของลูกชายของเขาเลยเหรอ ใบหน้านี้เหมือนแกะออกมาจากแม่พิมพ์เดียวกับพ่อเลย ทำไมเขาถึงมองไม่เห็นทำไมศิลาจะม

อึก อึก จากที่ลูกร้องไห้ พอรถคันนั้นวิ่งไปจนลับสายตา คนที่ร้องไห้ก็คือแม่บ้าง ทำไมเขาถึงใจดำกับเธอและลูกมากเพียงนี้ถึงแม้เขาคิดว่าเธอเลว แต่นี่คือเลือดเนื้อเชื้อไขทำไมเขาถึงไม่ใยดีลูกเลย"แม่หยุดร้องนะครับผมไม่ร้องแล้ว" เทวินโทษตัวเองคิดว่าเป็นเพราะตัวเขาที่ทำให้แม่ร้องไห้ เด็กน้อยเอื้อมมือขึ้นไปซับน้ำตาให้กับแม่เบาๆ"แม่ขอโทษครับ" ถึงแม้เธอจะหยุดร้องแล้วแต่เสียงสะอื้นก็ยังคงมีอยู่[บ้านพักในกรม]กว่าเขาจะกลับมาถึงก็ดึกดื่นเที่ยงคืน เพราะระหว่างทางที่ขับรถมาเขาคิดอะไรหลายต่อหลายอย่าง"กูว่าแล้วต้องเป็นเสียงรถของมึง" ที่จริงซันเดย์หลับไปแล้วแต่พอได้ยินเสียงรถเขาก็สะดุ้งตื่น"แล้วน้องกูล่ะ""ไม่ต้องถามหารายนั้นหรอก ถ้าไฟไหม้กูคงต้องได้อุ้มน้องมึงวิ่ง""ขอบใจนะที่ดูแลน้องกู""เรื่องที่บ้านเป็นยังไงบ้าง" อุตส่าห์พูดให้เพื่อนขำแล้วแต่ศิลาดูจะไม่มีอารมณ์ร่วมเลย คงเป็นเรื่องปัญหาที่บ้านแน่"กูยังไม่อยากพูดตอนนี้""มึงจะไม่ลาออกจากราชการใช่ไหม""กูยังไม่รู้""มันเป็นงานที่มึงรักนะเว้ย มึงอย่ายอมแพ้ง่ายๆ สิ"เช้าวันจันทร์..วันนี้ซันเดย์ออกไปแต่เช้าหน่อย เพราะเขาต้องไปฝึกทหารใหม่ ..ส่วนศิลาก็

ที่ญาณินเดินช้าเพราะแปลกใจมันผิดปกติมาก เป็นไปไม่ได้ที่พ่อของเขาจะปล่อยเธอกับลูกออกมาง่ายๆแบบนี้แน่ แต่เธอจะทำยังไงได้ หันไปทางไหนก็ไม่มีที่ให้ปรึกษาให้คุยด้วย แล้วแต่โชคชะตาจะเล่นตลกกับชีวิตก็แล้วกัน คิดได้แบบนั้นหญิงสาวก็รีบก้าวเดินตามหลังทั้งสองไปกว่าจะเดินมาถึงรถ เท้าไม่รู้เหยียบอะไรมาบ้างแล้ว เพราะเธอไม่ได้ใส่รองเท้าเดินมาใกล้ก็เห็นว่าเขาเปิดประตูรอให้เธอเข้าไปก่อนจะได้วางลูกไว้กับตักแม่..หญิงสาวก็รีบขึ้นไปนั่ง"เราจะได้ไปจากที่นี่แล้วจริงๆ ใช่ไหมครับแม่ ผมดีใจจังเลย""นอนนะครับคนดี" เธอไม่อยากให้ลูกชายพูดเรื่องนั้น เพราะถึงยังไงเจ้าของบ้านหลังนั้นก็เป็นพ่อของเขา ระหว่างเธอกับลูกและพ่อถ้าให้เลือกเขาคงต้องเลือกพ่ออยู่แล้ว นี่แหละมันคืออีกปัญหาหนึ่งที่เธอไม่พูดอะไรเลย ถ้าพูดไปไม่มีหลักฐานก็จะถือว่าใส่ร้ายพ่อเขา พ่อใครใครก็รัก เธอจะว่าให้เขาก็ไม่ได้ ขนาดเธอที่ทำอยู่ทุกวันนี้ก็เพื่อพ่อรถเคลื่อนตัวเพียงไม่นานเทวินก็หลับไป เธออุ้มลูกพาดไหล่ไว้ เพราะตัวเด็กยาวมากแล้วไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากของทั้งสองในระหว่างที่นั่งรถมาเลยแม้แต่น้อย เขาไม่ถามไม่พูด แล้วเธอจะพูดอะไรได้ล่ะ พอลูกหลับไปท

"เทวินถ้าลูกยังงอแงแม่จะโกรธแล้วนะ" หญิงสาวไม่ได้หยุดถึงแม้ลูกจะร้องหาพ่อ เธอรีบอุ้มลูกเข้าบ้านไป เพราะรู้ดีว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไรก่อนที่สาริศาจะเดินตามหลังหลานชายเข้าไป อดมองดูหน้าพี่ชายและผู้หญิงที่มาหาพี่ชายไม่ได้"มาหาอาดีกว่าครับ""คุณริศาจะพาเทวินไปไหนคะ""พี่ไม่เห็นเหรอว่าหลานร้องไห้หาพ่อ""เดี๋ยวแกก็หายงอแงเองค่ะ""ผมยังไม่เล่นกับพ่อเลยครับ" เทวินหันไปอ้อนคุณอาบ้าง"เดี๋ยวอาพาออกไปเล่นกับพ่อหนูครับ""คุณริศาคะ" ญาณินเดินตามมาพอถึงประตูเธอก็หยุด เพราะไม่กล้าออกไปให้พวกเขาเห็น"พ่อครับ" จากที่ยืนคุยกับผู้กองฝ้ายอยู่พอได้ยินเสียงลูกชายศิลาก็หันกลับไปมอง"มาหาพ่อมา"ฝ้ายถึงกับหน้าเปลี่ยนสีเมื่อได้ยินเต็มสองหูว่าศิลาเรียกเด็กคนนั้นยังไงพอคุณอาคนสวยปล่อยลงเท่านั้นแหละ เทวินก็รีบวิ่งเข้าไป "พ่อครับ""ลูกชายผมเองครับ" ศิลาเห็นว่าฝ้ายมองเด็กก็เลยแนะนำให้รู้จัก"หน้าตาน่ารักน่าชังจังเลยนะคะ" ไม่มีใครรู้เลยว่าผู้พันศิลามีลูกโตขนาดนี้ ฝ้ายก็เป็นอีกคนที่ไม่รู้ ถึงว่าทำไมเขาไม่สนใจผู้หญิงคนไหนเลย และเธอคนนั้นคงจะเป็นภรรยาที่อยู่ต่างจังหวัด..นี่คือความคิดของฝ้าย"เมื่อกี้กูได้ยินว่าอะไรนะ

ริมฝีปากหนาบดขยี้จูบลงมาจนอีกฝ่ายตั้งรับไม่ทัน หลายปีแล้วที่ไม่ได้รับสัมผัสแบบนี้จากชายคนที่เธอโหยหา ญาณินขัดขืนอยู่ครู่หนึ่งก็นิ่งไป เพราะอีกใจต้องการสิ่งนี้จากเขามากพอเห็นว่าเธอไม่ขัดขืนแล้ว ศิลาก็ยกใบหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อมองดูเธอให้ชัด"เธอกลับมาอีกทำไม อยากเห็นฉันตายต่อหน้าเลยใช่ไหม" ศิลาคิดว่าถ้าเธอมาเพราะเรื่องลูกมันยังคงมีอีกหลายวิธี แต่นี่เหมือนเธอกลับมายั่วอารมณ์ให้เขาคลั่งอีกครั้งจากที่หลับตาอยู่ดวงตางามก็ค่อยๆ ลืมขึ้นช้าๆญาณินไม่ได้ตอบเพียงแค่หลบสายตาเขา มือเรียวจับคอเสื้อของตัวเองขยับเข้าเพื่อปิดหน้าอกไว้"ฉันจะลงไปนอนข้างล่างค่ะ" หญิงสาวกำลังจะลุกขึ้น แต่คนที่คร่อมร่างเธออยู่ไม่ได้ขยับออกให้ก็เลยลุกไม่ได้"เธอยังไม่ตอบฉันเลย""ถ้าฉันพูดคุณจะเชื่อเหรอคะ""ก็ลองพูดมาก่อนสิ""ฉันกลับมาเพราะพ่อคุณให้ข้อเสนอที่ดี อึบ" หญิงสาวตกใจอยู่ดีๆ คนที่คร่อมร่างเธออยู่ก็ดีดตัวขึ้นอย่างแรงแบบโมโหแต่ขณะที่เธอกำลังจะลุกตามขึ้นไป ก็ถูกเขาจับให้นอนลงที่เดิมอีกครั้ง"เธอก็เลยยอมเลิกกับผู้ชายคนที่เธอบอกว่ารักนักรักหนาอย่างนั้นเหรอ""เรื่องนั้นมันผ่านมานานแล้ว""อย่าบอกนะว่าเธอเลิกกับผู้ชายค