All Chapters of เฮียฉีคนนี้ยังรัก: Chapter 51 - Chapter 60

[17/2]ผลัก!ฟุ่บ!!“ผิง!? … ผิงเป็นอะไร!?”“อื้ออ!!”ขณะที่กำลังยืนอยู่ในอ้อมกอดของคนตัวโตอยู่นั้น ร่างบางได้รีบใช้มือผลักอกแกร่งให้ถอยออกห่างตนเองด้วยแรงทั้งหมดเท่าที่มี ก่อนที่จะได้ล้มตัวนั่งลงที่พื้นพรมหน้าทีวี คล้อยหลังจากที่ตนเองเป็นอิสระแล้วส่วนฉีเมื่อเห็นร่างบางลงไปนั่งกุมขมับตัวเองบนพื้นแล้วก็เกิดอาการตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้าตอนนี้ผิงเป็นอะไรอยู่เขาไม่อาจทราบสาเหตุ เลยได้แต่พยายามจะเข้าไปพยุงเธอให้ลุกขึ้น ทว่ากลับโดนมือเรียวบางปัดออกเสียก่อนแปะ!“ออกไปให้ห่างผิง อึกก!” ว่าพลางใช้มืออีกข้างกุมขมับตนเองเอาไว้แน่น ทั้งๆ ที่สีหน้าของเธอเริ่มไม่สู้ดีแล้ว“ผิงเป็นอะไร? ไหวไหม?” ฉีเองก็ยังพยายามเข้าไปสัมผัสผิงให้ได้ ด้วยความหวั่นกลัวว่าคนตัวเล็กจะเป็นอะไรขึ้นมา“ฮึกก... อื้อออ! ผิงปวดหัว ฮือออ~” ตอนนี้ในหัวของเธอมันหนักอึ้งมากขึ้นเรื่อยๆ จนลามมาถึงบริเวณดวงตาคู่สวย เธอต้องการยา อย่างน้อยแค่ได้ทานยาและพักผ่อนสักนิดก็ยังดี“อื้ออ~ หยิบยาให้ผิงหน่อย”“ยา? อยู่ตรงไหน?” ฉีถามขึ้นทั้งยังลนลานกลัวว่าคนตัวเล็กของเขาจะเป็นอะไรไป“มันอยู่ในกระเป๋า”ผิงชี้นิ้วไปทางกระเป๋าที่เธอสะพายมา ตอนน

[18/1] วันนี้ทั้งวันผิงเลยต้องขลุกตัวอยู่กับฉีที่คอนโดของเขา ชายหนุ่มทั้งยึดโทรศัพท์ของเธอเอาไว้ติดตัวตลอด และไม่ยอมไปส่งง่ายๆ ผิงทำใจยอมแพ้เลิกต่อต้านอีกฝ่ายเพราะเหนื่อยต่อปากต่อคำเกินทน ดังนั้นบทสรุปก็เลยต้องมานั่งดูหนังที่หน้าทีวีเป็นเพื่อนฉีแทนหลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวกันเสร็จแล้วทั้งคู่ “ดูเรื่องนี้ไหม? เพิ่งเข้าใหม่เลยนะ” ฉีถามคนที่นั่งข้างๆ ตัวเอง ตอนนี้แม้ว่าสีหน้าของผิงจะดูเหมือนโดนบังคับ ทว่าเขาก็ยังชวนเธอคุยต่อไป ราวกับกดปุ่มรีเซ็ตเรื่องทั้งหมดในหัวไปได้ชั่วพริบตา และเมื่อร่างบางยังไม่ตอบเขา ดังนั้นแล้วฉีจึงต้องมาเลือกหนังดูเอง เขาพอรู้ว่าผิงนั้นชอบหนังแนวไหนอยู่แล้ว เรื่องเดาใจอีกคนจึงไม่ได้ยากนักสำหรับคนอย่างเขา คราวนี้หนังบนหน้าจอทีวีเริ่มฉายขึ้นแล้ว ฉีวางรีโมททีวีลงก่อนจะหันไปคว้ารีโมทอีกอันมาแทน เขากดปรับตั้งค่าอะไรบางอย่างก่อน สักพักผ้าม่านที่เดิมทีมันถูกเปิดออกรับแสงเข้าห้อง ทว่าตอนนี้กลับค่อยๆ เลื่อนปิดปกคลุมกระจกแผ่นใหญ่ที่อยู่ทั่วห้อง ทำให้บรรยากาศตอนนี้มันกลายเป็นโรงหนังย่อมๆ ได้เลย แต่แล้วสิ่งที่เขาทำมันก็ยังไม่จบเพียงเท่านี้ เพราะว่าเขาเดินหายไปทางด้านประ

[18/3] “ว่ามาสิคะ” ฟ้าใสเองก็ไม่ได้อยากจะฟังอะไรที่มันยืดเยื้อเสียเวลาตัวเองนัก เธอพอรู้อยู่แล้วคร่าวๆ ว่าคนต้องหน้ามีเรื่องอะไรที่อยากจะคุยกับเธอ เฮียซานเป็นคนฉลาด ที่เห็นท่าทางนิ่งขรึมของเขาแบบนี้ มันคือความเงียบที่มาพร้อมกับการสังเกตคนต่างหาก และเธอเองก็ไม่ชอบผู้ชายคนนี้มาตั้งแต่ที่รู้จักกันในชมรมแล้ว เพราะเขามักจะไม่พูด ทว่ากลับรู้ทันคนอื่นหมดทุกอย่าง ไม่เว้นแม้แต่คนอย่างเธอด้วย ฟ้าใสไม่ชอบคนรู้ทันแบบเขาเลยสักนิด... ซานน้อมรับว่าตัวเขาเองไม่ใช่คนดีอะไร คนอื่นชอบชมว่าเขาฉลาด อันนี้เขาเองก็ต้องยอมรับ การอยู่นิ่งเฉยของเขาไม่ใช่การเฉยเมยอย่างที่คนอื่นคิด ทว่าเขากลับทำมันตรงกันข้ามแบบนี้มานานแล้ว มือหนาขยับเนกไทตนเองลงเล็กน้อย ก่อนจะไขว่ขาขึ้นวางพาดอีกข้าง เขาแสดงท่าทีออกมาราวกับว่าตอนนี้เขานั้นได้ถือไพ่ที่เหนือกว่าเธออยู่ ก่อนจะเอ่ยปากบอกในสิ่งที่เขาต้องการกับคนตรงหน้า “เธอคิดจะทำอะไร อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ เรื่องน้องชายของฉัน ถึงจะไม่ได้คุยกันบ่อย แต่ฉันก็จับตาดูมันตลอด ...เลิกเล่นได้แล้ว และก็รีบกลับไปอยู่ในที่ของเธอ บอกพี่ชายของเธอด้วย” “เหอะ... นี่ฟ้าไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะคะ

[19/2]เช้าวันใหม่ฉีขับรถกลับบ้านของตัวเองในรอบเกือบเดือนที่ผ่านมา เขามัวแต่ยุ่งวุ่นวายกับหลายเรื่องจนลืมไปเลยว่าคุณนายเพลงพิณบ่นหาผ่านทางไลน์กลุ่มครอบครัวหลายวันแล้วและวันนี้ก็คงได้ฤกษ์ที่เขาจะต้องกลับบ้านจริงๆ ได้เสียที อันที่จริงต้องบอกตามตรงว่าที่กลับมาบ้าน ไม่ใช่เพียงเพราะมีคนบ่นหา ทว่าเขากำลังมีบางอย่างอยากให้คุณนายเพลงพิณช่วยเหลือต่างหากล่ะฟอร์ด มัสแตง อีโค่บูสท์ สีแดงเข้มรุ่นใหม่ล่าสุดที่เพิ่งเข้ามาไทยได้ไม่นาน ถูกขับเคลื่อนเข้ามาจอดหน้าบ้านหลังใหญ่ของตระกูลเจียรกิติ ทางเข้าบ้านร่มรื่นเต็มไปด้วยไม้ยืนต้นนานาชนิด หนึ่งในนั้นยังมีไม้สักขนาดใหญ่เป็นสัญลักษณ์โดดเด่นประจำบ้านที่ตั้งตระหง่านอยู่บ้านหลังใหญ่ของเขากินพื้นที่ราวๆ 1,000 ตารางวา ติดกับพื้นที่สนามกอล์ฟที่เสี่ยชัชชาติเป็นคนดูแล บ้านของเขาใหญ่เทียบเท่าบ้านหลายหลังของดาราฮอลวูด หรืออาจจะเทียบเท่าบ้านของเศรษฐีในเขตรัฐแคริฟอร์เนียประมาณนั้นหลายคนชอบกล่าวว่าเขาคือลูกนอกคอก ที่พ่อแม่มีทรัพย์สมบัติให้ใช้มากมาย ทว่ากลับชอบทำตัวเป็นยาจก ซึ่งเขาเองก็ไม่เถียงเลย เพราะมันก็คือเรื่องจริงที่เขาเป็นคนเช่นนั้นเงินทองมากมายเขาเห็นมันจ

[20/1] “เหลืออะไรอีกไหม? ถ้าไม่มีงั้นกลับละนะ” ผิงหันหน้าไปคุยกับเพื่อนสนิทหลังจากที่เก็บร้านเสร็จก็ออกมาเดินหาเลือกซื้อของในตลาดเดียวกันกับที่ตนเองเช่าอยู่ แฟนท์จึงก้มหน้านับถุงต่างๆ ในมือ พลางคิดว่ายังขาดอะไรบ้างที่ยังไม่ได้ซื้อ แต่เท่าที่ดูแล้วคิดว่าน่าจะไม่มีของที่ต้องซื้อแล้ว “อืม ไม่มีแล้วล่ะมึง งั้นแยกกันตรงนี้เลยก็นะ เดี๋ยวกูแวะเอาของไปแช่ไว้ตู้เย็นในร้านเราก่อน” “เคๆ ฝากด้วยนะ กลับบ้านก่อนแล้ว” “ขับรถดีๆ นะมึง” เมื่อแยกตัวออกมาจากเพื่อนสาวคนสนิทได้แล้ว ร่างบางก็มุ่งหน้าไปทางลานจอดรถที่ประจำของตนในทันที ระหว่างทางผิงเหลียวมองซ้ายขวาหาใครบางคนที่ชอบมาดักรอเธอแทบทุกวัน ทว่าวันนี้กลับไร้แม้แต่เงาของเขาทุกที่ วันนี้ทั้งวันเธอก็ไม่เห็นเขามาที่ร้านเลยด้วยซ้ำ หรืออาจจะดีแตกก่อนเสียแล้ว ทั้งที่ยืนกรานว่าจะง้อเธอเอง “เหอะ แค่นี้ก็ไม่รอดแล้ว” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันบ่นใครบางคนที่หายหน้าหายตาไม่มาหาวันนี้ ป่านนี้เขาคงล้มเลิกความตั้งใจแล้ว และถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ต่อจากนี้ผิงก็จะไม่มองหน้าเขาอีกเลย 18.00 น. ผิงขับรถเข้ามาจอดไว้ที่หน้าบ้านของตนเอง ก่อนจะลงจากรถสะพายกระเป๋