All Chapters of เฮียฉีคนนี้ยังรัก: Chapter 21 - Chapter 30

[7/2]17.00 น.‘เย็นนี้หลังตลาด เจอกันหน่อย’‘รอนะ’กระดาษใบเล็กที่วางเอาไว้บนโต๊ะมุมสุด ตอนที่พี่น้องเจ้าของตลาดออกไปผิงเป็นคนเก็บโต๊ะนั้นเองเธอเห็นมันทิ้งไว้ตอนนี้ลูกค้าเริ่มทยอยออกจากร้านกันหมดแล้ว เพราะร้านกำลังจะปิด ผิงจึงมีเวลานั่งอ่านข้อความข้อในกระดาษใบจิ๋วนี้“เจอกันงั้นหรอ?” ทำไมต้องเจออีก เธอกับเขาจบกันไปเป็นชาติแล้ว ยังจะมีอะไรให้คุยกันอีก ไม่กลัวแฟนใหม่ของเขารู้สึกไม่ดีหรืออย่างไรร่างบางถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา จากนั้นก็ตั้งหน้าตั้งตาเก็บโต๊ะต่อ วันนี้ที่ร้านไม่เหลือของให้ทำขายแล้ว เพราะลูกค้าเยอะและสั่งกันทีก็แทบจะทำไม่ทันแล้ว ดังนั้นจึงได้ฤกษ์เก็บกวาดร้านก่อนเวลาที่รีบเก็บเพราะเหนื่อยและอยากกลับบ้าน ไม่ใช่จะแวะไปตามคำสั่งในกระดาษจิ๋วใบนั้นหรอกนะ... อยากรอก็รอไปสิควันบุหรี่คลุ้งไปทั่วทั้งมุมบริเวณตรอกซอยด้านหลังตลาด ตะวันคล้อยแสงเริ่มหรี่ลงเรื่อยๆ แล้ว อากาศก็เย็นลงจนสัมผัสได้ แต่กระนั้นคนที่ยืนดูดแท่งนิโคตินยังคงไม่ไปไหนเขารู้ว่าผิงคงไม่มาตามนัด แต่ก็ยังอยากวัดใจรออยู่แบบนี้ ดีไม่ดีป่านนี้คงมีสารถีขับรถมารับกลับบ้านไปแล้วก็อาจจะเป็นไปได้ ไอ้หน้าอ่อนนั้นคงจะคบกับเธอมาน

ตอนที่ 8[8/1]“วันนี้เจ้ฟ้าจะกลับบ้าน กูขอปิดร้านเร็วหน่อยนะ” แฟนท์บอกกับขนมผิงที่กำลังขมักเขม่นทำออเดอร์ให้ลูกค้าอยู่วันนี้พี่สาวของเธอจะกลับมานอนที่ค้างที่บ้าน เพราะเห็นว่าลาพักร้อนอยู่ ดังนั้นหน้าที่น้องที่ดีอย่างแฟนท์ก็ต้องรีบกลับบ้านไปต้อนรับขับสู้สักหน่อยฟ้าเป็นฝาแฝดของเฟยและเป็นพี่คนกลางของบ้าน แม้ว่าในบ้านจะมีพี่น้องสามคนก็จริง ทว่าเหมือนกับมีแฟนท์คนเดียวเท่านั้นที่ไม่ค่อยสนิทกับพวกพี่ๆ เลย โดยเฉพาะกับเจ้ฟ้า รายนั้นเขาอยู่สูงราวกับหงส์คงไม่ลดตัวลงมาสนิทกับน้องสาวอย่างเธอหรอกและที่บอกว่าต้องรีบกลับไปต้อนรับนี่ไม่ใช่อะไรหรอก เป็นเพราะว่ายังไม่ได้ทำความสะอาดห้องนอนของพี่สาวเอาไว้ก็เท่านั้น ขืนมาแบบเห็นสภาพห้องตัวเองเลอะเทอะเปอะเปื้อนมีหวังได้วีนแตกกลางบ้านแน่นอน“เจ้ฟ้ากลับมากี่วันอ่ะ นี่กูไม่ได้เจอพี่สาวมึงนานเท่าไหร่แล้ววะ ฮ่าๆ”“เออ ดีแล้วที่ไม่เจอ” เพราะแฟนท์เองยังไม่อยากเจอเลย“สมัยเรียนก็เรียนเก่ง ตอนทำงานก็คงจะทั้งสวยและก็เก่งอย่างนั้นไหมวะ?”ฟ้าใสเป็นถึงดาวโรงเรียน เป็นถึงดรัมเมเยอร์ไม้หนึ่งสามปีซ้อน แถมยังเป็นเด็กแถวหน้าของชั้นอีก รวมๆ แล้วพี่สาวแฟนท์แทบจะไม่มีอะไรให

[8/3]เมื่อเห็นว่าผู้ใหญ่ทั้งสองเดินหายขึ้นไปบนห้องแล้ว พอร์ชจึงหันหน้ามาคุยกับแฟนสาว พร้อมกันบอกในสิ่งที่ตนเองก็เห็นสมควร เช่นเดียวกับคำพูดของพ่อกับแม่เขาเมื่อครู่นี้ “อันที่จริงพ่อแม่เราพูด มันก็ถูกนะ”ผิงคิดเอาไว้ไม่ผิดเลยว่าแฟนหนุ่มของตนเองจะคิดเช่นนี้ อย่างไรเสียเขาก็ต้องทำตามที่ครอบครัวตัวเองบอกทุกอย่างอยู่แล้วอย่างนั้นสินะ“งั้นเหรอพอร์ช?”“….”“ฟังนะ ...คือพอร์ชเป็นลูกคนเดียว เราก็เป็นลูกคนเดียวเหมือนกัน พ่อแม่พอร์ชคาดหวังอยากให้พอร์ชอยู่กับท่าน เตี่ยกับม๊าเราก็คาดหวังอย่างนั้นเหมือนกัน” ผิงเริ่มขึ้นเสียงโมโหใส่คนที่นั่งข้างๆ โดยที่ไม่สนใจแม่เหล่าแม่บ้านที่คอยดูแลอยู่ไม่ไกลจากโต๊ะนี้ตั้งแต่ไหนแต่ไรพอร์ชก็เชื่อฟังคำพ่อกับแม่ของเขาเสมอมา เขาจะรู้ตัวบ้างไหมว่านับวันตัวเองเริ่มจะกลายเป็นหุ่นยนต์รอทำตามสั่งของพวกท่านอยู่แล้ว เมื่อไหร่เขาจะมีความคิดเป็นของตัวเองบ้าง ผิงเองก็หนักใจที่มีแฟนกลายเป็นหุ่นเชิดให้พ่อกับแม่ของเขาแบบนี้เหมือนกัน“ผิงรู้นะว่าพอร์ชจะต้องเลือกทำตามคำที่พวกท่านบอก”“พอร์ชขอโทษนะ”“เหอะ! พอร์ชก็เป็นแบบนี้ แล้วเมื่อไหร่พอร์ชจะตัดสินใจด้วยตัวเองได้สักที?” เขาพูดออ

[9/2]ฉีพาฟ้าใสมาหาของทานถึงตลาด ซึ่งต้องยอมรับว่าอันที่จริงจะไปร้านหรูกว่านี้ก็ได้ทว่ากลับไม่พาไป ฉีรู้ว่าฟ้าใสคงจะไม่ได้อยากมาที่นี่เท่าไหร่นัก เพราะดูจากการแต่งตัวของเธอแล้ว การพามาที่ที่แบบนี้มันไม่เหมาะเอาเสียเลย“ขอโทษนะที่ฉีพามาที่นี่”“ไม่เป็นไร นานๆ ทีฟ้าจะได้มาแถวนี้บ้าง” เธอเด็กๆ เธอก็เคยมาตลาดแห่งนี้อยู่บ่อยครั้ง ตอนนั้นก็ดูเหมือนจะชอบมาบ่อยๆ ด้วยความที่รู้ว่าเจ้าของที่นี่คือใคร ทว่าตอนนี้อะไรหลายอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว และในเมื่อฉีเป็นคนพามาถึงถิ่นของเขา เธอจะปฏิเสธได้อย่างไร“ร้านนี้เพิ่งเปิดใหม่ ฉีจำได้ว่าฟ้าชอบกินพวกเส้น ก๋วยจั๊บร้านนี้เห็นเค้าว่าเด็กนะ คนเยอะดี”“เห็นฟ้าแต่งตัวดูแพงแบบนี้แต่กินง่ายนะขอบอก” ว่าพลางยิ้มหัวเราะใส่คนที่พามา จากนั้นทั้งคู่ก็เดินเข้าไปในร้านขนาดวันนี้ที่เขามาเป็นวันธรรมดาแท้ๆ แต่ลูกค้ากลับเนืองแน่นจนแทบจะไม่เหลือที่นั่งเลยด้วยซ้ำ แม่ค้าสาวสวยทั้งสองคนก็ต่างช่วยกันทำออเดอร์เสิร์ฟให้ทัน จนไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่ากำลังมีลูกค้ามาใหม่อีกสองคน ฉียกยิ้มอย่างมีเลสนัยก่อนจะจูงมือฟ้าใสไปนั่งโต๊ะใกล้ๆ กับจุดรับส่งออเดอร์ของแม่ค้า คราวนี้แม่ค้าทั้งสองจึงไ

[10/1]20.00 น.เป็นเวลาหลายชั่วโมงได้แล้วที่ผิงยังติดอยู่ที่อู่ของฉี ตั้งแต่ตอนเลิกงานจนถึงตอนนี้ตัวเธอยังไม่กลับบ้านเสียที ไม่รู้ว่าป่านนี้เตี่ยกับม๊าของเธอจะเป็นห่วงมากแค่ไหนแล้วร่างบางยังนอนอยู่บนโซฟาภายในห้องทำงานของคนใจร้ายที่เพิ่งจะลงมือขืนใจของเธอไป ร่างกายของผิงไม่ได้คุ้นชินหรือพร้อมรับมือกับเรื่องอย่างว่าแบบนี้เลย เธอไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อนทั้งนั้น ถึงแม้จะเคยมีแฟนมาก่อนแล้วก็ตามไม่รู้ว่าโซฟาที่เอาไว้ใช้รับแขกตอนนี้มันแปรเปลี่ยนเป็นโซฟาเบดตอนไหนแล้ว พอรู้ตัวหลังจบเสร็จเห็นการณ์ป่าเถื่อนของเขาไปเมื่อไม่กี่นาทีมานี้ เธอก็มีพื้นที่นอนกว้างขวางมากกว่าเดิมแล้วและตอนนี้ขนมผิงแทบจะลุกขยับตัวไปที่ไหนไม่ได้เลย แม้แต่แรงจะเปร่งเสียงออกมากร่นด่าเขาก็ยังไม่มีเลยด้วยซ้ำใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาในตอนนี้หันฟุบลงเข้าหาหมอนพิงบนโซฟา เพราะว่าไม่อยากจะเห็นหน้าคนใจร้ายที่กำลังนั่งเปลือยท่อนบนมองมายังเธอ อย่างนึกพอใจที่ได้เห็นชีวิตของเธอบัดซบเช่นนี้“เห็นหน้าตาใสซื่อแบบนี้แล้ว ไม่คิดว่าจะเด็ดเหมือนกันนะ อ่า! เสียดายจัง ถ้าตอนนั้นที่ยังคบกันอยู่นะ จะไม่รอให้โตก่อนแล้วโดนหมาคาบไปแดกเลย