All Chapters of เฮียฉีคนนี้ยังรัก: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่ 4 [4/1] ขนมผิงเดินออกมาส่งแฟนหนุ่มถึงหน้าบ้านหลังจากทานอาหารมื้อเย็นรวมกันเสร็จ พอร์ชยังมีงานที่ต้องทำต่อที่โรงงานของเขาพรุ่งนี้ หรือต่อให้ไม่มีงานอย่างอื่นเฮียส้งก็ไม่ใจอ่อนให้ว่าที่ลูกเขยค้างแรมที่นี่ได้เด็ดขาด ดังนั้นการที่พอร์ชจะไปหรือมาที่บ้านหลังนี้ได้ก็ต้องอยู่ในการกำกับของเจ้าบ้านอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ “งั้นพอร์ชไปก่อนนะ” ชายหนุ่มกดปลดล็อกรถหรูเตรียมจะเข้าไปด้านใน ก่อนจะหันหน้ามาสั่งลาแฟนสาวของตน แม้ลึกๆ จะยังไม่อยากกลับ แต่เมื่อหลายอย่างมันไม่เป็นใจพอร์ชก็ได้แต่ทำมัน ตั้งแต่ที่คบกันมาได้ปีกว่าเตี่ยของผิงสั่งห้ามอะไร พอร์ชไม่เคยขัดแม้ในใจอยากจะแย้งออกมาบ้างก็ตาม เพราะความรักเท่านั้นที่ทำให้พอร์ชทนๆ อยู่แบบนี้ ในชีวิตของพอร์ชมีแต่สิ่งที่ต้องทำ และได้แต่เก็บสิ่งที่ตัวเองอยากจะทำเอาไว้ในใจ ไม่ใช่แค่เตี่ยผิงที่ตีกรอบให้พอร์ช แต่ที่บ้านของพอร์ชเองก็เช่นกัน “ขับรถดีๆ นะ ถึงแล้วโทรบอกผิงด้วยล่ะ” “โอเคครับ รีบอาบน้ำเข้านอนเถอะ” รุ่งสางวันใหม่เกิดอีกซ้ำๆ อีกวัน ขนมผิงตื่นตั้งแต่เช้าขึ้นมาพร้อมกับคนอื่นในบ้าน ที่ตื่นเช้าไม่ได้เป็นเพราะขยันอะไรเลยทว่าเป็นเพราะโดนคนในบ้านป

[4/3]“ไอ้แฟนท์!! ลุกเดี๋ยวนี้โว้ย!” ขนมผิงยังไม่ลดความพยายามปลุกเพื่อน ทำให้คนที่นอนคลุมโปงอยู่ถึงกับเริ่มรำคาญเพื่อนสนิทมากแล้ว จนต้องยอมออกมาจากผ้าห่มของตัวเองแฟนท์ขยี้หัวตัวเองแรงๆ เนื่องจากความหงุดหงิดที่โดนรบกวนตั้งแต่เช้า แต่กระนั้นก็ยอมลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป ส่วนขนมผิงก็นอนเล่นโทรศัพท์รอเพื่อนที่เตียงนอนแกร่ก!!“อ้าว! เฮียมีอะไรอีก?” เสียงเปิดประตูดังมาถึงหูคนนอนเล่นโทรศัพท์อยู่ จึงต้องหันหน้าไปดูว่ามีแขกที่ไหนมาห้องเพื่อนสนิท ปรากฏว่าเป็นแขกคนเดิมที่เพิ่งจะเจอหน้าไม่กี่นาทีที่แล้วนี่เอง“สั่งน้ำเขาไว้แล้วไม่ลงมาเอาสักที เสียของหมด”คราวนี้เฮียเฟยแต่งตัวใหม่ในชุดพร้อมทำงาน เสื้อเชิ้ตสีเทาเข้มกับกางเกงสแล็คสีดำช่างดูไม่เข้ากับนิสัยกวนตีนของเฮียเฟยเลยสักนิดและจากนั้นก็เดินถือแก้วโอเลี้ยงมาวางไว้ให้ตรงโต๊ะหนังสือของแฟนท์ วางเสร็จแล้วก็หมุนตัวเตรียมออกจากห้องด้วยท่าทางเร่งรีบปังงง!!“ขอบคุณนะเฮีย!” ผิงคิดว่าเฮียน่าจะรีบไปทำงาน ถึงได้ไม่ต่อปากต่อคำด้วยกันอย่างเคย แต่ถึงอย่างไรก็ต้องขอบคุณเขาที่อุตส่าห์ยกขึ้นมาให้ถึงชั้น 3 ของบ้านเฮียเฟยเพิ่งออกไปจากห้องได้ไม่นา

[5/2]ทางด้านฉีก็ยังคงใช้ชีวิตอย่างเช่นทุกวันของตัวเองไป การตื่นนอนขึ้นมาเปิดร้านในทุกๆ เช้า มันคือหน้าที่ของเขาจนเริ่มชินแล้ว โชคดีที่มีลูกน้องคู่ใจอย่างจ๋อมและต๋อง ทั้งคู่เป็นเหมือนมือข้างที่ 3 และ 4 ให้กับเจ้านายอย่างฉีได้ดีเสมอ แม้ว่าจะมีบางครั้งที่ซื่อจนสั่งงานไม่ได้ดั่งใจอยู่บ้าง แต่โดยรวมแล้วทั้งคู่ก็ทำงานใช้ได้มากกว่าคนอื่นๆ ในอู่นี้วันนี้เป็นวันทำงานของแฟนสาวอย่างอิ้งค์ ดังนั้นฉีจึงไม่ต้องเสียงานเสียการขับรถไปหาเจ้าตัวไกลถึงบางแสน ไม่เช่นนั้นรถที่รถซ่อมอีก 3-4 คันคงไม่เสร็จแน่นอนถ้าหากวันนี้เป็นวันหยุดของอิ้งค์“เฮีย มาสแตงคันนั้นต๋องยกให้เฮียกับไอ้จ๋อมเลยนะ เดี๋ยวต๋องไปดูคันนั้นเอง”“เออ แล้วแต่มึงเถอะ”“คันไหนราคาแพงนี่มึงไม่อยากจับเลยนะ ไอ้เหี้ย” จ๋อมลูกน้องมือขวาของฉีบ่นให้เพื่อนที่อุตส่าห์จัดแจงวางแผนการทำงานในวันนี้ให้ ส่วนฉีนั้นก็ได้แต่ส่ายหน้าให้ลูกน้องหัวหมออย่างต๋องจากนั้นก็แบ่งทีมกันลงงานตามที่วางแผนเอาไว้ในเช้าวันนี้ ลูกน้องฉีก็ไม่ได้มีแค่ต๋องกับจ๋อมสองคน แต่ยังมีอีก 10 คน ชายฉกรรจ์ ร่างบึกบึนในอู่นี้หน่วยกร้านงานดีใช้ได้และตามที่ฉีได้คัดเลือกมาแล้ว ลูกน้องของเข

ตอนที่ 6[6/1]“หะ... ห้าววว~”“จิ! เดินเหมือนคนปกติหน่อยซิมึงอ่ะ!”“เฮียนะเฮีย นึกคึกอะไรวะ มาเก็บค่าเช่าแผงแทนเฮียซานเนี่ย” เอาเวลานอนของจ๋อมคืนมาจะได้ไหม แค่ตื่นขึ้นมาทำงานที่อู่ได้แต่ละวันก็ดีเท่าไหร่แล้ว นี่ยังต้องเจียดเวลาอันมีค่ามาทำอะไรแบบนี้นี้ด้วยเหรอฉีไม่ตอบลูกน้องแถมยังเดินเก็บค่าแผงต่อไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆ ที่สายตาหลายคู่ของแม่ค้าพ่อค้าทั้งตลาดต่างมองมายังเขา เพราะปกติแล้วเห็นก็แต่เฮียซานหรือไม่ก็คุณนายเพลงพินณ์เท่านั้นที่จะผลัดกันมาเก็บ แต่วันนี้ฝนฟ้าคงตกหนักเมื่อเห็นทายาทคนเล็กของเศรษฐีบางพระมาทำหน้าที่ตรงนี้แทนพี่ชาย“เมื่อวานขายดีไหมเจ้?” ฉีเดินมาหยุดที่แผงคนคุ้นเคยพร้อมกับกล่าวทักทาย แม้จะไม่ได้มาที่นี่บ่อยนักแต่ร้านนี้ก็ยังไม่หายไปไหน“ไม่ค่อยเท่าไหร่เลย แล้วนี่อาซานไปไหนหรอ? วันนี้ลื้อถึงได้มาแทนน่ะ?”“เฮียไม่ค่อยสบายนิดหน่อยน่ะเจ้ เลยให้มาแทน” อันที่จริงไม่ใช่อย่างที่เขาพูดเลยสักนิด เพราะเมื่อคืนเขาเป็นคนขอเฮียซานเองว่าจะมาเก็บค่าแผงให้แทน โดยหาข้ออ้างเรื่องเพลงพินณ์ไม่สบายนั่นแหละ เพื่อให้ซานเป็นคนอยู่ดูแลคนป่วยที่บ้านแทน“อ่า... งั้นหรอ ดีแล้วๆ ช่วยๆ

[6/3]ภายหลังจากงานแต่งงานของฝ้ายเสร็จสิ้นลง ฉีและอิ้งค์ก็เตรียมตัวเดินทางกลับ ทั้งคู่ขึ้นมาในรถได้สักพักแล้ว ทว่าคนที่ทำหน้าที่เป็นสาระถียังคงนั่งนิ่งอยู่กับที่ไร้วี่แววสตาร์ทเครื่องอิ้งค์รู้ว่าตอนนี้แฟนหนุ่มกำลังคิดอะไรอยู่ และเธอเองก็ไม่คิดจะแก้ตัวเลยสักนิด แบบนี้ฉีเลยไม่พอใจเข้าไปกันใหญ่“รีบกลับกันเถอะ เดี๋ยวถึงบ้านมันจะมืดค่ำเอา พรุ่งนี้อิ้งค์มีงานเลี้ยงกับผู้ใหญ่อีก” เพราะเห็นคนที่พามาเอาแต่นั่งเงียบไม่ออกรถสักที จึงต้องรีบออกคำสั่ง ทว่าฉีก็ยังคงนั่งนิ่งอยู่เหมือนเดิม“...”“ฉี... ทำไมเรื่องแค่นี้ต้องมางอนอิ้งค์ด้วยเนี่ย!?”หญิงสาวเริ่มออกอาการไม่พอใจแฟนหนุ่มขึ้นมาบ้างแล้ว วันนี้แทนที่เขาจะดีใจที่เธอเอ่ยปากชมเขาต่อหน้าเพื่อนตัวเองไม่หยุดทั้งที่กำลังพูดเอาหน้าเอาตาของเขาไว้แท้ๆ แต่ดูผลตอบรับสิ และเกือบทั้งวันที่อยู่ในงาน เขาเอาแต่ทำหน้าบึ้งตึงและไม่ค่อยเออออตามที่เธอพูดเลยด้วยซ้ำ“เหอะ... นี่ฉีจะทำห้างฯ หรอ? ทำตอนไหนฉียังไม่รู้เลย?” ชายหนุ่มตอบแฟนสาวพลางหันหน้าเข้ากระจกฝั่งคนขับ อิ้งค์เอาเรื่องของเขาไปโพนทะนา ให้คนทั้งงานฟังว่าเขากำลังจะมีห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่เป็นของตนเองลูก