All Chapters of ข้าว่าจะไม่รักท่านแล้ว: Chapter 1 - Chapter 10

“เข้าจวนเถิดขอรับ อย่าไร้สติเช่นนี้อีก” จางหมิงเตือนสตินายหญิงของจวน แล้วก้าวขาตามเสนาบดีหนุ่มผู้เป็นนายออกไปส่ายหน้าเล็กน้อยให้กับสตรีที่ร้องไห้ฟูมฟาย สตรีที่งดงามนางนี้เป็นนายหญิงที่โมโหร้ายเอาแต่ใจที่สุด ผู้ใดก็ตามที่ทำให้ไม่พอใจต้องได้สัมผัสด้านร้ายของฮูหยิน มีเพียงนายท่านที่ฮูหยินไม่เคยตบตีด่าทอ แม้จะถูกพ่นคำขอหย่าก็ทำแค่กรีดร้องแล้ววิ่งหนี ทว่าวันนี้นายหญิงเกือบแทงหัวใจนายท่านไปแล้ว คงจะเสียใจมากทีเดียวคุณหนูที่ถูกประคบประหงมอยู่ในฝ่ามือมารดาราวไข่มุกอย่างฮูหยิน ไม่ได้ดั่งใจก็กรีดร้อง เรียกร้องความสนใจด้วยวิธีเดิม ๆ ไม่เว้นแต่ละวัน นายท่านเอือมระอาต้องการหย่าเต็มทน ทว่าฮูหยินไม่ยอมไม่รู้จะยื้อไปเพื่ออะไร นายท่านพูดชัดเจนว่าไม่รักนั่นก็หมายถึงไม่รักไม่ใช่รึไง คนไม่รักกันอยู่ด้วยกันจะมีความสุขได้อย่างไร เหตุใดนายหญิงคิดไม่ได้นะไม่พอแค่นั้นฮูหยินช่างร้ายกาจ สตรีใดเข้าใกล้นายท่านเป็นต้องเจ็บตัว คนอย่างฮูหยินไม่วางแผนลอบกัด นางจัดการซึ่ง ๆ หน้า รัก เกลียด ดีใจ เสียใจ หรือแม้แต่ไม่ชอบหน้าก็แสดงออกชัดเจน นางก็คืองูพิษที่หวงไข่ซึ่งไข่ใบนั้นก็คือนายท่าน ห้ามผู้ใดเข้าใกล้ไม่เช่นนั้นจะถ

เสียงธนูแหวกอากาศมาแต่ไกล เสียงอวิ๋นไม่อยากเห็นเขาถูกทำร้าย ช่วงเวลานั้นลืมกลัวเพราะความเป็นห่วง จวบจนเนื้อร้อนบริเวณแขนถูกธนูเฉือน จึงรับรู้ถึงความกลัวขึ้นมา ก้มมองแขนซ้ายที่มีของเหลวสีแดงซึมผ่านอาภรณ์ สีหน้าซีดเผือดยามรับรู้ถึงความเจ็บนั้น“ไม่กลัวตาย?” เฉินอี้ขมวดคิ้วเอ่ย“....” ใครบ้างไม่กลัวตาย แค่เมื่อครู่ลืมกลัวตอนนี้สั่นไปทั้งตัวแม้แต่ขาก็แทบรับน้ำหนักตัวไม่ไหว ขาอ่อนปวกเปียก มองไปที่สามีหวังว่าจะพบสายตาห่วงใยไม่ก็คำถามว่าเจ็บรึไม่ก็ยังดี กลับไม่เป็นตามที่หวัง มาถึงขั้นนี้สามียังไม่ปล่อยมือจากสตรีคนนั้น เขาหลบหลีกธนูดอกนั้นได้อย่างคล่องแคล่ว ความห่วงใยของนางเสียเปล่าแล้ว หากเมื่อครู่เฉินอี้คนสนิทอีกคนของสามีไม่โอบเอวนางดึงออกมา หลังของนางคงถูกธนูปักตำแหน่งจุดตายแทงทะลุหัวใจ ถือว่านางโชคดีเฉินอี้ที่สืบข่าวอยู่ชายแดนมาตลอดกลับมายามนี้ มิเช่นนั้นเมื่อครู่นางคงไม่รอดชีวิตมาได้“ตามไปจัดการให้สิ้น”สามีสั่งการเสร็จก็อุ้มร่างอรชรของม่านถิงเข้าไปในเรือนหลังเล็ก ไม่สนใจนางที่เป็นฮูหยินและยังได้รับบาดเจ็บอยู่ เสียงอวิ๋นยืนอึ้งอยู่กับที่น้ำตาไหล ไร้เสียงกรีดร้องแม้แต่เสียงสะอื้นก็ไม่มี

“คืนนี้พักที่นี่...รับไป...หิวก็รองท้องเสียข้าไม่ได้เตรียมอาหารมา” เว่ยเฉาโยนแผ่นแป้งย่างให้สตรีตัวเล็ก จากนั้นก็กัดแผ่นแป้งย่างอีกแผ่นบรรเทาความหิว “ไม่กินก็เอามา” ใบหน้างามมองแผ่นแป้งย่างอย่างรังเกียจ เว่ยเฉาจึงแบมือขออาหารหนึ่งเดียวที่ประทังความหิวตอนนี้ได้คืนเสียงอวิ๋นกลืนน้ำลายลงคอสายตาจับจ้องของในมือ นางรังเกียจแผ่นแป้งแข็ง ๆ นี้ เกิดมาไม่เคยกินของแบบนี้มาก่อน อาหารของนางชั้นเลิศและดีที่สุด ไม่คิดไม่ฝันว่าจะต้องมาลำบากกัดกินแป้งที่แข็งกระด้างประทังชีวิต ดวงตาหงส์ช้อนมองบุรุษที่แบมืออยู่ ริมฝีปากขยับเล็กน้อย อยากถามว่าเปลี่ยนเป็นเนื้อได้รึไม่ ทว่านางรู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้จึงไม่เอ่ยออกมาเสียงท้องร้องดังโครก ไม่อยากกินก็ต้องกินนางกัดแผ่นแป้งนั้นไปหนึ่งคำ ความรู้สึกแสบร้อนผุดขึ้นในดวงตา คิดถึงมารดาที่อยู่บนสวรรค์ คิดถึงเนื้อย่างหอมกรุ่นที่บิดาเคยป้อน กลืนแป้งแข็งกระด้างไปแล้วกัดกินอีกคำ น้ำอุ่น ๆ ไหลอาบแก้ม เหตุใดชีวิตนางต้องมาพบกับชะตากรรมเช่นนี้เดินตามคนตัวโตไป ฝีเท้าหยุดชะงักเมื่อเข้าใกล้สถานที่พัก น่ารังเกียจกว่าแผ่นแป้งคงจะเป็นกระท่อมร้างผุพังที่บังลมบังฝนไม่ได้จะซุกหัวนอนอ

“เสียงอวิ๋น”สามีกัดกรามตวาดลั่น เรียกนางด้วยน้ำเสียงแข็งราวหินผาไม่ต่างจากสายตาที่มองมา “ทำไม เสียใจที่ข้าไม่ตายรึท่านพี่ ข้าเคยบอกท่านไปแล้วข้าไม่มีความสุขท่านก็อย่าหวังจะได้มี ส่วนสตรีไร้ยางอายคนนี้ อยากอยู่ที่จวนเสนาบดีก็ให้อยู่ในฐานะสตรีอุ่นเตียงของท่าน ข้าไม่ยอมรับน้ำชาจากนางเป็นอันขาด ไม่อับอายก็เชิญอยู่เถิด ฐานะนั้นไม่ต่างอะไรกับนางคณิกาที่หอโคมเขียว ดีรึไม่ม่านถิงเหมาะสมกับเจ้านัก”สามีเงื้อมือขึ้นสูง เสียงอวิ๋นเชิดหน้าใส่ ฟาดลงมาฟาดมาที่แก้มให้หัวใจของนางแตกยับไร้ความรู้สึกที มันจุก มันเจ็บ มันชาไปทั้งใจ“อย่าริอาจทำร้ายสตรีของข้าอีก มิเช่นนั้นอย่าหาว่าข้าใจร้าย ข้าจะไม่เตือนเจ้าเป็นครั้งที่สอง”น้ำเสียงแข็งกร้าวชี้นิ้วมาที่นางอย่างออกคำสั่ง ไฟโทสะลุกโชนในแววตาของสามี เขามีโทสะแล้วนางไม่มีหรืออย่างไร เสียงอวิ๋นกำหมัดเหวี่ยงไปที่สามีจนหน้าหัน บอกเลยครั้งนี้นางตั้งใจ เขาหันกลับมาเลือดซึมที่มุมปาก แล้วอย่างไรนางเจ็บกว่าเขามานักต่อนัก แผลที่แขนก็ยังไม่หายให้เขาลิ้มลองรสชาติความเจ็บบ้างจะเป็นไรไป“รนหาที่ตาย” ฝ่ามือใหญ่คว้าลำคอระหงมาบีบแน่น ถึงกลับกล้าตบเขาไม่รู้นางเอาความกล้ามาจา

ร่างเล็กสงบลงหลี่เฉียงจึงจับไหล่บางดันออกอย่างอ่อนโยน มองสตรีใบหน้างดงามน้ำตาไหลพราก ยื่นมือทั้งสองไปโอบแก้มของนางแล้วเช็ดน้ำตาที่ไหลรินออก ดวงตาโศกมองเขาอย่างตัดพ้อ คงจะเจ็บปวดกับคำพูดของเสียงอวิ๋น สตรีแสนร้ายคนนั้นเขาไม่ต้องการให้ม่านถิงเจ็บปวดเพราะนางอีก “ข้าอยู่ตรงนี้ไม่มีผู้ใดรังแกเจ้าได้”ม่านถิงเคยช่วยชีวิตเขาไว้ ยามนั้นเขาอายุเพียงแปดขวบ กำลังเล่นน้ำเก็บสายบัวกับสหายอย่างสนุกสนาน บิดามารดาของสหายพาตัวบุตรชายกลับบ้านหมดแล้ว ทำให้เหลือเขาเพียงคนเดียวที่เล่นน้ำอยู่ ยามนั้นจู่ ๆ ขาเขาก็ขยับไม่ได้ทำให้จมน้ำไปดื้อๆ มือไขว่คว้าหาสิ่งยึดเกาะ สติพร่าเลือนลงทุกขณะ เขาจำไม่ได้ว่าขึ้นมาอยู่ริมบึงได้อย่างไร แต่คนแรกที่เขาพบยามลืมตาคือม่านถิงที่ร่างเปียกปอน นางช่วยชีวิตเขาไว้“ฮรึก..พี่หลี่เฉียงข้าไม่ใช่คนไร้ยางอาย ไม่อยากถูกตราหน้าว่าเป็นนางคณิกา” น้ำเสียงสั่นเครือ น้ำตาไหลไม่หยุด หากต้องหนีจากความตายมาถูกตราหน้าว่าเป็นสตรีไร้เกียรติ นางยอมตายเสียดีกว่าร่างเล็ก ๆ สั่นไหวรุนแรง ใบหน้างามเปื้อนหยาดน้ำตา หลี่เฉียงสงสารจับใจฝ่ามือใหญ่ที่โอบอุ้มใบหน้างามเกลี่ยเบา ๆ เช็ดคราบน้ำตา แล้วเอ่ยด้วยน้ำ