พอกันที

ร่างเล็กสงบลงหลี่เฉียงจึงจับไหล่บางดันออกอย่างอ่อนโยน มองสตรีใบหน้างดงามน้ำตาไหลพราก ยื่นมือทั้งสองไปโอบแก้มของนางแล้วเช็ดน้ำตาที่ไหลรินออก ดวงตาโศกมองเขาอย่างตัดพ้อ คงจะเจ็บปวดกับคำพูดของเสียงอวิ๋น สตรีแสนร้ายคนนั้นเขาไม่ต้องการให้ม่านถิงเจ็บปวดเพราะนางอีก “ข้าอยู่ตรงนี้ไม่มีผู้ใดรังแกเจ้าได้”

ม่านถิงเคยช่วยชีวิตเขาไว้ ยามนั้นเขาอายุเพียงแปดขวบ กำลังเล่นน้ำเก็บสายบัวกับสหายอย่างสนุกสนาน บิดามารดาของสหายพาตัวบุตรชายกลับบ้านหมดแล้ว ทำให้เหลือเขาเพียงคนเดียวที่เล่นน้ำอยู่ ยามนั้นจู่ ๆ ขาเขาก็ขยับไม่ได้ทำให้จมน้ำไปดื้อๆ มือไขว่คว้าหาสิ่งยึดเกาะ สติพร่าเลือนลงทุกขณะ เขาจำไม่ได้ว่าขึ้นมาอยู่ริมบึงได้อย่างไร แต่คนแรกที่เขาพบยามลืมตาคือม่านถิงที่ร่างเปียกปอน นางช่วยชีวิตเขาไว้

“ฮรึก..พี่หลี่เฉียงข้าไม่ใช่คนไร้ยางอาย ไม่อยากถูกตราหน้าว่าเป็นนางคณิกา” น้ำเสียงสั่นเครือ น้ำตาไหลไม่หยุด หากต้องหนีจากความตายมาถูกตราหน้าว่าเป็นสตรีไร้เกียรติ นางยอมตายเสียดีกว่า

ร่างเล็ก ๆ สั่นไหวรุนแรง ใบหน้างามเปื้อนหยาดน้ำตา หลี่เฉียงสงสารจับใจฝ่ามือใหญ่ที่โอบอุ้มใบหน้างามเกลี่ยเบา ๆ เช็ดคราบน้ำตา แล้วเอ่ยด้วยน้ำ