All Chapters of ข้าว่าจะไม่รักท่านแล้ว: Chapter 41 - Chapter 50

“คุณหนูท่านไม่เห็นยามที่เขาโกรธจนเลือดขึ้นหน้า เพราะคิดว่าคุณหนูกับข้าน้อย...ฮ่าฮ่า สาแก่ใจนักยามที่เขาหน้าเหวอตอนเห็นสองคนนั้นขี่ม้ากันอย่างรุนแรง” จูเหวินหัวเราะเสียงดัง เขาเองไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้นเขาเอาคืนเล็กน้อยเท่านั้น ในเมื่อสามีคุณหนูจับตัวเขาไว้โดยไร้เหตุผล เขาก็จัดฉากละครที่ทำให้เจ้าเด็กนั่นใจสลายเล่นถือว่าหายกันเสียงอวิ๋นนั่งลูบท้องตัวเองอยู่ในรถม้า เด็กในครรภ์ดิ้นจนสัมผัสได้ นางยิ้มกว้างออกมา เมื่อครู่นี้เพียงนิดเดียวหลี่เฉียงก็จะพบนางแล้ว โชคดีที่หลบเข้าซอยเล็ก ๆ นั้นทัน แล้วยังมีสตรีอีกคนที่แต่งกายคล้ายตนปรากฏตัว ทำให้รอดจากสายตาหลี่เฉียงมาได้ ใจยังสั่นกับคำพูดของเขาอยู่ ทว่าพอนึกไปถึงสิ่งที่เขาหลอกลวงมาตลอด ความอ่อนไหวเมื่อครู่ก็อันตรธานหายไปในพริบตาจูเหวินรู้ว่าเฉินอี้ตามมาเขาแจ้งคุณหนูแต่เพราะการเดินทางตอนกลางคืนไม่สะดวก คุณหนูจึงเลือกจะพักที่กระท่อมของเขาก่อนกระท่อมหลังนี้สร้างไว้หลังจากตามหาคุณหนูจนพบ พอเจอแล้วเขาพักที่หมู่บ้านนี้เป็นบางครั้ง ส่วนคุณหนูอยู่อีกหมู่บ้านหนึ่งสองสามีภรรยานั้นคือเพื่อนบ้าน จูเหวินจ้างทั้งสองมาทำความสะอาด เพราะเขาไม่ค่อยได้พักอาศัยจ

เสียงอวิ๋นสั่นกระดิ่งเรียกจูเหวินอีกครั้ง ครั้งนี้จูเหวินออกมาด้วยอาการสะลึมสะลือ“คุณหนูข้าน้อยไม่รู้ว่าหลับไปได้อย่างไร” เขารู้สึกว่าหลับไปนานมาก ตั้งแต่คุณหนูมาบอกให้แบ่งเนื้อให้เพื่อนบ้านจนถึงยามนี้รวมแล้วน่าจะสี่ชั่วยามได้ เขาไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน และไม่รู้ตัวเลยว่าหลับไปได้อย่างไร ราวกับถูกวางยา“จูเหวินไปตามหมอมาให้ข้าเร็วเข้า”“ขอรับคุณหนู” จูเหวินไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เห็นคุณหนูร้อนใจเพียงนั้นก็เร่งออกไปตามหมอโดยไม่เอ่ยถามให้เสียเวลาเสียงอวิ๋นกลับเข้ามาในเรือนอีกครั้งพร้อมน้ำร้อน “ท่านแม่น้ำร้อนมาแล้วเจ้าค่ะ”“เสี่ยวเสียงเขาเสียเลือดมากเกินไป ดึงธนูออกก็จะยิ่งทำให้เลือดไหลไม่หยุด พ่อหนุ่มคนนี้เกรงว่าจะไม่รอดแล้ว”เสียงอวิ๋นนั่งลงไม่เอ่ยวาจา ลูบไปที่หน้าท้องนูนเด่นเพื่อไม่ให้ตัวเองตื่นตระหนกเกินไป ลูกในท้องเหมือนรับรู้ได้ว่านางกังวลดิ้นขลุกขลักปลอบโยนนาง “ไม่มีหนทางอื่นแล้วหรือท่านแม่ เขาช่วยชีวิตท่านพ่อไว้เราก็ควรช่วยเขาอย่างเต็มที่เช่นกัน”“แม่ก็คิดเช่นนั้นเพียงแต่ไม่รู้เจ้าหนุ่มนี่จะทนไหวรึไม่”“ข้าเชื่อว่าเขาจะอดทน เราแค่ทำให้ดีที่สุดก็พอ”“เสี่ยวเสียงของแม่เจ้าไปพักเถิ

หลี่เฉียงฟื้นแล้วจางหมิงถึงกับพูดไม่ออก เมื่อลองกระซิบบอกสิ่งที่เฉินอี้กล่าวเพียงครู่เดียวนายท่านที่นอนเป็นผักมาสิบวันก็ลืมตา“น้ำ” ริมฝีปากแห้งแตกเป็นขุย เอ่ยออกมาน้ำเสียงแหบแห้ง จางหมิงยังตกตะลึงอยู่กับที่ คนที่นำน้ำไปป้อนหลี่เฉียงจึงเป็นจ้าวเซวียน เขาเองก็แทบไม่เชื่อสายตาเพราะให้ยานอนหลับฤทธิ์แรง เพื่อให้เสนาบดีหนุ่มพักผ่อนให้มากหน่อย ชายหนุ่มดันตื่นก่อนเวลาที่กำหนดเสียอีก ยังดีที่แผลแห้งสนิทแล้ว หากแต่ถ้าขยับตัวมาก ๆ ก็ปริแตกได้ตลอดเวลา“นายท่านตื่นเสียที ยามนี้เว่ยเฉายกสินสอดมาเต็มเรือนแล้วขอรับ” เฉินอี้รายงานทันทีด้วยร้อนใจแทนผู้เป็นนาย ยอมเจ็บตัวขนาดนี้หากโดนสุนัขคาบไปรับประทานก็เสียทีผู้อื่นแย่หลี่เฉียงกุมหน้าอกลุกขึ้นนั่งพิงหมอน ใบหน้าเคร่งขรึมดุดันเอ่ยถามเสียงราบเรียบ “นางไม่มาหาข้าเลยหรือ” ทุกคนส่ายหน้าแทนคำตอบ ยิ่งทำให้สีหน้าของหลี่เฉียงดำทะมึน แววตาอำมหิตพาดผ่านในดวงตาหลี่เฉียง “ข้าบอกให้พวกเจ้ารออยู่ด้านนอก ยังเสนอหน้าเข้ามาอีก” โมโหคนสนิทไม่พอยังน้อยใจนางอีกด้วยที่ไม่เคยมาเยี่ยมเยือนทั้งที่เขาเจ็บปางตายถึงเพียงนี้“โทษพวกข้าน้อยก็ไม่ได้ ฮูหยินขู่บังคับหากพวกเราไม่มาดูแ

“ฮูหยิน ท่านให้อภัยนายท่านเถอะ เขารู้สึกผิดจนไม่ยอมรักษาแผลทำให้ยามนี้จะรักษาก็ไม่ทันแล้ว เวลาหนึ่งปีต่อจากนี้ข้าน้อยขอร้องฮูหยินช่วยดูแลนายท่านได้รึไม่” จางหมิงคุกเข่าขอร้องเสียงอวิ๋น“เจ้าลุกขึ้นมาค่อยพูด คุกเข่ามีประโยชน์อันใด”หากลุกขึ้นฮูหยินก็ไม่สงสารน่ะสิ เขายังคงคุกเข่าต่อไปไม่ยอมพลาดโอกาสที่จะช่วยให้นายท่านสมหวัง “ฮูหยินข้าน้อยเป็นบุรุษดูออกนานแล้วว่านายท่านรักฮูหยิน แม่นางม่านถิงคนนั้นนายท่านก็ไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวหรือค้างแรมด้วย เพียงดูแลไม่ต่างจากน้องสาว เขาไม่เคยคิดทำร้ายฮูหยินเลยนะขอรับ เพียงแต่ซื่อบื้อไปหน่อยที่ไม่รู้ใจตัวเอง ยึดติดกับความคิดวัยเยาว์จนทำหลายอย่างผิดพลาดไป ข้าน้อย...”“จางหมิงเจ้าลุกขึ้นก่อน ข้าเองไม่ได้ใจจืดใจดำเพียงนั้น เพียงแต่หากเขาอยากให้ข้าอภัยให้ เขาต้องพยายามด้วยตัวเอง” เสียงอวิ๋นถอนหายใจออกมา ฟ้าเท่านั้นที่รู้ว่ายามนี้นางรำคาญจางหมิงเพียงใด อยากไล่ไปให้พ้น ๆ ทว่าหลี่เฉียงยังไม่ได้สติเว่ยเฉายังคงป้วนเปี้ยนอยู่หน้าจวน หลายวันมานี้เขาเองเหมือนคอยคุ้มกันความปลอดภัยของจวน ไม่ต่างจากองครักษ์ทำให้เสียงอวิ๋นรู้สึกอุ่นใจไม่น้อย“จริงรึขอรับ ฮูหยินจะยอมใ

“พวกท่านไม่ต้องทำงานทำการรึไง” สายตาเสียงอวิ๋นส่อแววรำคาญมองบุรุษสองคนที่กำลังยื้อแย่งกันอุ้มเจ้าตัวเล็ก สามเดือนมานี้พวกเขาวนเวียนไม่ห่างจากตัวนาง ยามที่เจ้าตัวเล็กร้องจ้านางแทบไม่ต้องขยับตัว เพราะหลี่เฉียงกับเว่ยเฉาเข้าถึงตัวเด็กคนนั้นก่อนนางทุกครั้ง“ข้าคือพ่อเขา” เว่ยเฉาเอ่ยด้วยเสียงทุ้มนุ่มลึก เขาคลี่ยิ้มมุมปาก “ไม่เชื่อเจ้าถามนางได้” การที่เขาพูดเช่นนี้แล้วเสียงอวิ๋นไม่ปฏิเสธเขายิ่งได้ใจแม่นางที่เคยอ่อนแอยามนี้แข็งแกร่งขึ้นแล้วจริง ๆ นางไม่ยอมให้ผู้ใดพังกำแพงที่นางสร้างขึ้น นับวันเขายิ่งสนใจในตัวสตรีคนนี้ เขาชอบที่นางไม่ยอมคน ชอบที่นางทำตามอำเภอใจ และชอบที่นางใจแข็งเหมือนหินผา ชอบทุกอย่างที่เป็นนาง “หลี่เฉียงเจ้าติดหนี้น้ำใจข้าหนึ่งครั้ง จำได้รึไม่”รูม่านตาหลี่เฉียงหดเกร็ง หนี้น้ำใจอะไรกันเขานึกย้อนไปที่ถ้ำแห่งนั้น เว่ยเฉาพูดแทนเขา หรือเจ้านั่นมีแผนการในใจมานานแล้ว หยุดฝันกลางวันเถิด!!คิดจะแย่งฮูหยินของเขาไปรึไม่ง่ายเช่นนั้นหรอก และแล้วริมฝีปากหยักของเว่ยเฉาก็เอ่ยคำพูดไร้เสียงกับเขา ข้ากำลังทวงหนี้เจ้าอยู่ จากนั้นเจ้าบ้านั่นก็มองไปที่เสียงอวิ๋นด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักใคร่