Se connecterShare
บาดเจ็บสาหัส
Dernière mise à jour:
2025-02-10 12:19:36
Related chapter
ข้าว่าจะไม่รักท่านแล้ว เสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกัน
เสียงอวิ๋นสั่นกระดิ่งเรียกจูเหวินอีกครั้ง ครั้งนี้จูเหวินออกมาด้วยอาการสะลึมสะลือ“คุณหนูข้าน้อยไม่รู้ว่าหลับไปได้อย่างไร” เขารู้สึกว่าหลับไปนานมาก ตั้งแต่คุณหนูมาบอกให้แบ่งเนื้อให้เพื่อนบ้านจนถึงยามนี้รวมแล้วน่าจะสี่ชั่วยามได้ เขาไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน และไม่รู้ตัวเลยว่าหลับไปได้อย่างไร ราวกับถูกวางยา“จูเหวินไปตามหมอมาให้ข้าเร็วเข้า”“ขอรับคุณหนู” จูเหวินไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เห็นคุณหนูร้อนใจเพียงนั้นก็เร่งออกไปตามหมอโดยไม่เอ่ยถามให้เสียเวลาเสียงอวิ๋นกลับเข้ามาในเรือนอีกครั้งพร้อมน้ำร้อน “ท่านแม่น้ำร้อนมาแล้วเจ้าค่ะ”“เสี่ยวเสียงเขาเสียเลือดมากเกินไป ดึงธนูออกก็จะยิ่งทำให้เลือดไหลไม่หยุด พ่อหนุ่มคนนี้เกรงว่าจะไม่รอดแล้ว”เสียงอวิ๋นนั่งลงไม่เอ่ยวาจา ลูบไปที่หน้าท้องนูนเด่นเพื่อไม่ให้ตัวเองตื่นตระหนกเกินไป ลูกในท้องเหมือนรับรู้ได้ว่านางกังวลดิ้นขลุกขลักปลอบโยนนาง “ไม่มีหนทางอื่นแล้วหรือท่านแม่ เขาช่วยชีวิตท่านพ่อไว้เราก็ควรช่วยเขาอย่างเต็มที่เช่นกัน”“แม่ก็คิดเช่นนั้นเพียงแต่ไม่รู้เจ้าหนุ่มนี่จะทนไหวรึไม่”“ข้าเชื่อว่าเขาจะอดทน เราแค่ทำให้ดีที่สุดก็พอ”“เสี่ยวเสียงของแม่เจ้าไปพักเถิ
Dernière mise à jour : 2025-02-10ข้าว่าจะไม่รักท่านแล้ว รู้ทัน
นายท่านต้องการเข้าจวนนี้ลำพัง เพื่อให้ฮูหยินดูแลเอาใจใส่ พวกเขาดันถูกฮูหยินจับได้เสียแล้ว แผนการของนายท่านออกจะแนบเนียนตั้งแต่ปล่อยหนูยันสร้างเรื่องจับกุมแม่ทัพประตูเมือง เอาตัวเองรับธนูเพื่อเข้าจวนมาหาฮูหยิน ไม่น่าจะมีช่องโหว่ฮูหยินรู้ได้อย่างไรกันหากนายท่านฟื้นมาคงหนีไม่พ้นต้องรองรับอารมณ์โกรธเกรี้ยวของนายท่าน ที่พวกเขาทำให้ทุกอย่างผิดแผนไปหมด ฮูหยินเฉลียวฉลาดเพียงนั้นโทษพวกเขาไม่ได้หรอกนะในระยะเวลาสิบวันที่นายท่านไม่ได้สติ มีหมอจ้าวดูแลรวมไปถึงเฉินอี้และจางหมิง ส่วนฮูหยินแทบไม่แวะมาดูเลยด้วยซ้ำ ยามนี้จางหมิงเริ่มรู้สึกเสียใจที่เคยแช่งนายท่านไว้ ไม่คิดว่าฮูหยินที่เคยรักนายท่านจะเป็นจะตายจะใจแข็งเพียงนี้“จางหมิง เจ้าสำนักเว่ยมาหาฮูหยินพร้อมของหมั้นมากมาย หากนายท่านยังไม่ได้สติอีก คาดว่าจะเสียฮูหยินให้เว่ยเฉานั่นแล้ว” เฉินอี้ที่เปลี่ยนเวรเฝ้านายท่านออกไปยังไม่ทันได้พักผ่อน เดินเร็วกลับมาเล่าเหตุการณ์ที่เห็นหน้าประตูจวนให้จางหมิงฟัง“เขารู้ได้อย่างไรว่าฮูหยินอยู่ที่นี่”“ข้าเดาว่าน่าจะรู้ทีหลังนายท่านอีก แต่ฉวยโอกาสยามนี้ทำคะแนนเจ้าไปกระซิบบอกนายท่านให้รีบตื่นที สิบวันแล้วช้ากว่านี้
Dernière mise à jour : 2025-02-10ข้าว่าจะไม่รักท่านแล้ว กระซิบตื่น
หลี่เฉียงฟื้นแล้วจางหมิงถึงกับพูดไม่ออก เมื่อลองกระซิบบอกสิ่งที่เฉินอี้กล่าวเพียงครู่เดียวนายท่านที่นอนเป็นผักมาสิบวันก็ลืมตา“น้ำ” ริมฝีปากแห้งแตกเป็นขุย เอ่ยออกมาน้ำเสียงแหบแห้ง จางหมิงยังตกตะลึงอยู่กับที่ คนที่นำน้ำไปป้อนหลี่เฉียงจึงเป็นจ้าวเซวียน เขาเองก็แทบไม่เชื่อสายตาเพราะให้ยานอนหลับฤทธิ์แรง เพื่อให้เสนาบดีหนุ่มพักผ่อนให้มากหน่อย ชายหนุ่มดันตื่นก่อนเวลาที่กำหนดเสียอีก ยังดีที่แผลแห้งสนิทแล้ว หากแต่ถ้าขยับตัวมาก ๆ ก็ปริแตกได้ตลอดเวลา“นายท่านตื่นเสียที ยามนี้เว่ยเฉายกสินสอดมาเต็มเรือนแล้วขอรับ” เฉินอี้รายงานทันทีด้วยร้อนใจแทนผู้เป็นนาย ยอมเจ็บตัวขนาดนี้หากโดนสุนัขคาบไปรับประทานก็เสียทีผู้อื่นแย่หลี่เฉียงกุมหน้าอกลุกขึ้นนั่งพิงหมอน ใบหน้าเคร่งขรึมดุดันเอ่ยถามเสียงราบเรียบ “นางไม่มาหาข้าเลยหรือ” ทุกคนส่ายหน้าแทนคำตอบ ยิ่งทำให้สีหน้าของหลี่เฉียงดำทะมึน แววตาอำมหิตพาดผ่านในดวงตาหลี่เฉียง “ข้าบอกให้พวกเจ้ารออยู่ด้านนอก ยังเสนอหน้าเข้ามาอีก” โมโหคนสนิทไม่พอยังน้อยใจนางอีกด้วยที่ไม่เคยมาเยี่ยมเยือนทั้งที่เขาเจ็บปางตายถึงเพียงนี้“โทษพวกข้าน้อยก็ไม่ได้ ฮูหยินขู่บังคับหากพวกเราไม่มาดูแ
Dernière mise à jour : 2025-02-10ข้าว่าจะไม่รักท่านแล้ว เหลือเวลาแค่ปีเดียว
จางหมิงขอถอนคำสาปแช่งที่เคยเอ่ยไว้ ไม่คิดว่าคำพูดตัวเองจะศักดิ์สิทธิ์เพียงนั้น ฮูหยินไม่ใจอ่อนไม่พอ ยามนี้แม้แต่ลมหายใจนายท่านก็เหลือเวลาแค่ปีเดียว“พ่อหนุ่มเป็นเพราะข้าเจ้าถึงได้อายุสั้น” บิดาบุญธรรมของเสียงอวิ๋นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด“ใช่แล้วพ่อหนุ่มพวกเราขอบใจเจ้ามาก มีสิ่งใดที่พวกเราตอบแทนได้พวกเราจะทำทุกอย่าง ขอเพียงเจ้าบอกมา” สตรีวัยกลางคนสะอื้นไห้ออกมากลางคัน เพราะพ่อหนุ่มคนนี้ช่วยสามีนางจึงทำให้เขามีจุดจบเช่นนี้“ท่านพ่อตาแม่ยายอย่าคิดมาก ข้าเต็มใจ” หลี่เฉียงเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงใบหน้าซีดเซียวไร้เลือดฝาด “ข้ามีเรื่องอยากคุยกับนาง” สายตาจับจ้องเพียงฮูหยินตนแล้วยื่นมือค้างไว้กลางอากาศ เขากระอักเลือดออกมาคำโต เสียงอวิ๋นเดินเร็วเข้ามากุมมือเขาไว้ “ฮูหยินข้าขอโทษเรื่องทุกอย่างที่ผ่านมา” น้ำเสียงอ่อนโยนจริงใจเสียงอวิ๋นก้มหน้าไร้คำพูดข่มกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหล ทำเพียงกุมมือหลี่เฉียงไว้แน่น ๆ หัวใจของนางยามนี้ทั้งรักทั้งเกลียดเขาสองสามีภรรยาวัยกลางคนมองหน้ากันแล้วหันไปมองบุตรบุญธรรม มีบุรุษถึงสองคนมาเปิดเผยตัวตนว่าเป็นสามีบุตรสาวของพวกเขา แล้วใครกันเป็นตัวจริง “พ่อหนุ่มเจ้าเ
Dernière mise à jour : 2025-02-10ข้าว่าจะไม่รักท่านแล้ว พิลึกคน
“ฮูหยิน ท่านให้อภัยนายท่านเถอะ เขารู้สึกผิดจนไม่ยอมรักษาแผลทำให้ยามนี้จะรักษาก็ไม่ทันแล้ว เวลาหนึ่งปีต่อจากนี้ข้าน้อยขอร้องฮูหยินช่วยดูแลนายท่านได้รึไม่” จางหมิงคุกเข่าขอร้องเสียงอวิ๋น“เจ้าลุกขึ้นมาค่อยพูด คุกเข่ามีประโยชน์อันใด”หากลุกขึ้นฮูหยินก็ไม่สงสารน่ะสิ เขายังคงคุกเข่าต่อไปไม่ยอมพลาดโอกาสที่จะช่วยให้นายท่านสมหวัง “ฮูหยินข้าน้อยเป็นบุรุษดูออกนานแล้วว่านายท่านรักฮูหยิน แม่นางม่านถิงคนนั้นนายท่านก็ไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวหรือค้างแรมด้วย เพียงดูแลไม่ต่างจากน้องสาว เขาไม่เคยคิดทำร้ายฮูหยินเลยนะขอรับ เพียงแต่ซื่อบื้อไปหน่อยที่ไม่รู้ใจตัวเอง ยึดติดกับความคิดวัยเยาว์จนทำหลายอย่างผิดพลาดไป ข้าน้อย...”“จางหมิงเจ้าลุกขึ้นก่อน ข้าเองไม่ได้ใจจืดใจดำเพียงนั้น เพียงแต่หากเขาอยากให้ข้าอภัยให้ เขาต้องพยายามด้วยตัวเอง” เสียงอวิ๋นถอนหายใจออกมา ฟ้าเท่านั้นที่รู้ว่ายามนี้นางรำคาญจางหมิงเพียงใด อยากไล่ไปให้พ้น ๆ ทว่าหลี่เฉียงยังไม่ได้สติเว่ยเฉายังคงป้วนเปี้ยนอยู่หน้าจวน หลายวันมานี้เขาเองเหมือนคอยคุ้มกันความปลอดภัยของจวน ไม่ต่างจากองครักษ์ทำให้เสียงอวิ๋นรู้สึกอุ่นใจไม่น้อย“จริงรึขอรับ ฮูหยินจะยอมใ
Dernière mise à jour : 2025-02-10ข้าว่าจะไม่รักท่านแล้ว แค้นข้าไม่ใช่หรือ
หมอตำแยมาถึงก็สั่งให้พาเข้าห้องทำคลอด “ข้าอุ้มนางเอง” เว่ยเฉาเห็นว่าหลี่เฉียงเจ็บอยู่จึงเข้าไปอุ้มเสียงอวิ๋น ทว่าสหายเก่าที่ใบหน้าซีดเซียวกลับแย่งหน้าที่นั้นของเขาไปดื้อ ๆ เดี๋ยวก็ตายก่อนเจอหน้าลูกหรอก แต่ตายเสียได้ก็ดีเขาจะได้มีหวัง มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่ถือสาหาความ ทว่าในใจนั้นด่าเจ้าหน้าตายนั่นไปหลายต่อหลายยกแล้วหลี่เฉียงจับมือเสียงอวิ๋นบีบแน่นยิ่งเห็นนางเจ็บปวดทรมานเขาก็ยิ่งเจ็บตามไปด้วย “เจ้ารีบหน่อยไม่เห็นรึว่าฮูหยินของข้าเจ็บ” เขาตวาดหมอทำคลอดเสียงดัง จนหมอหญิงผู้นั้นลนลานเสียงอวิ๋นเห็นท่าไม่ดีจึงกัดฟันเอ่ย “ท่านออกไปก่อน” หากเขาอยู่ด้วยจะทำให้ผู้อื่นหวาดกลัวไม่มีสมาธิ อาจทำให้นางและเด็กน้อยในครรภ์เป็นอันตรายได้ก็เขาห่วงนางนี่นาต้องไล่ออกไปด้วยหรือ หลี่เฉียงขมวดคิ้วยังคงจับมือฮูหยินตนแน่นไม่ยอมปล่อย“นายท่านออกไปก่อนเถิดเจ้าค่ะ ห้องทำคลอดไม่เหมาะให้บุรุษอยู่”ทำไมเขาจะอยู่ไม่ได้ทุกส่วนของร่างกายนางก็เห็นมาหมดแล้วเสียงอวิ๋นเห็นสีหน้าของหลี่เฉียงก็รู้ว่าเขาจะพูดอะไร พอเห็นเขาเริ่มอ้าปากนางก็กระแอมไอแล้วใช้สายตาไล่เขา ไร้เหตุผลเสียจริง จะเอาเรื่องพวกนี้มาพูดต่อหน้าผู้อื่
Dernière mise à jour : 2025-02-10ข้าว่าจะไม่รักท่านแล้ว ไม่ใช่ลูกท่าน
“พวกท่านไม่ต้องทำงานทำการรึไง” สายตาเสียงอวิ๋นส่อแววรำคาญมองบุรุษสองคนที่กำลังยื้อแย่งกันอุ้มเจ้าตัวเล็ก สามเดือนมานี้พวกเขาวนเวียนไม่ห่างจากตัวนาง ยามที่เจ้าตัวเล็กร้องจ้านางแทบไม่ต้องขยับตัว เพราะหลี่เฉียงกับเว่ยเฉาเข้าถึงตัวเด็กคนนั้นก่อนนางทุกครั้ง“ข้าคือพ่อเขา” เว่ยเฉาเอ่ยด้วยเสียงทุ้มนุ่มลึก เขาคลี่ยิ้มมุมปาก “ไม่เชื่อเจ้าถามนางได้” การที่เขาพูดเช่นนี้แล้วเสียงอวิ๋นไม่ปฏิเสธเขายิ่งได้ใจแม่นางที่เคยอ่อนแอยามนี้แข็งแกร่งขึ้นแล้วจริง ๆ นางไม่ยอมให้ผู้ใดพังกำแพงที่นางสร้างขึ้น นับวันเขายิ่งสนใจในตัวสตรีคนนี้ เขาชอบที่นางไม่ยอมคน ชอบที่นางทำตามอำเภอใจ และชอบที่นางใจแข็งเหมือนหินผา ชอบทุกอย่างที่เป็นนาง “หลี่เฉียงเจ้าติดหนี้น้ำใจข้าหนึ่งครั้ง จำได้รึไม่”รูม่านตาหลี่เฉียงหดเกร็ง หนี้น้ำใจอะไรกันเขานึกย้อนไปที่ถ้ำแห่งนั้น เว่ยเฉาพูดแทนเขา หรือเจ้านั่นมีแผนการในใจมานานแล้ว หยุดฝันกลางวันเถิด!!คิดจะแย่งฮูหยินของเขาไปรึไม่ง่ายเช่นนั้นหรอก และแล้วริมฝีปากหยักของเว่ยเฉาก็เอ่ยคำพูดไร้เสียงกับเขา ข้ากำลังทวงหนี้เจ้าอยู่ จากนั้นเจ้าบ้านั่นก็มองไปที่เสียงอวิ๋นด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักใคร่
Dernière mise à jour : 2025-02-10ข้าว่าจะไม่รักท่านแล้ว ไถ่โทษ
“สารเลว หลี่เฉียงเจ้ามันสารเลว” เสียงอวิ๋นโมโหใบหน้าแดงก่ำยามนี้ทั้งโกรธทั้งเจ็บ มือสองข้างถูกรวบไว้ พอยกขาจะทำร้ายเขาก็ถูกกดทับหนักกว่าเดิม คนผู้นี้ประสาทสัมผัสเร็วเหลือเกินป้องกันไว้ทุกด้าน เจ็บใจนัก!!แบบนี้สิถึงจะเป็นนาง วางท่ามากมารยาทเช่นนั้นหลี่เฉียงไม่ชิน และอยากถอดหน้ากากเช่นนั้นของนางออกนานแล้ว“ใครให้เจ้าบอกว่าเขาไม่ใช่ลูกข้า วันนี้ข้าจะลงโทษเจ้าที่หลอกลวงข้า และจะไถ่โทษที่ข้าหลอกลวงเจ้าด้วย”ไถ่โทษที่ข้าหลอกลวงเจ้าด้วยเช่นนั้นหรือ เขาจะไถ่โทษแบบไหน...พอสัมผัสได้ถึงวัตถุแข็งขืนเสียงอวิ๋นก็เข้าใจความหมายคำว่าลงโทษของเขา หลี่เฉียงยกขานางเกี้ยวเอวเขาไว้ ท่วงท่านี้ทำเอาเสียงอวิ๋นตื่นตระหนก “ทะ...ท่าน...ท่านจะทำอะไร” พูดไม่ทันจบหลี่เฉียงก็ถอดอาภรณ์ด้านบนของนางออกแล้วอกอวบอิ่มอวดสายตาหลี่เฉียงเขาก้มลงเลียยอดถันชูชันแล้วขบเม้ม “พูดอีกทีว่าจิ่นซางเป็นลูกใคร”“....” เสียงอวิ๋นไม่เอ่ยปาก ได้แต่กัดริมฝีปากข่มกลั้นความรุ่มร้อนที่ถูกริมฝีปากเขากระตุ้น ร่างกายเสียงอวิ๋นอ่อนยวบลงทุกที เหมือนมีเปลวเพลิงหลุมหนึ่งลุกไหม้อยู่ภายใน อาภรณ์ถูกเขาโยนลงพื้นอย่างไม่ไยดี ยามนี้ร่างท่อนบนของนางเปลื
Dernière mise à jour : 2025-02-10
Latest chapter
ข้าว่าจะไม่รักท่านแล้ว ให้โอกาสกันและกัน
หลังจากส่งเว่ยเฉาหลี่เฉียงพาเสียงอวิ๋นกลับจวนเพื่อรับจิ่นซางเข้าวัง เนื่องด้วยขันทีข้างพระวรกายไท่ซ่างหวงมาตามเป็นครั้งที่ร้อยแล้วก็ว่าได้ เพราะตั้งแต่รับราชโองการฝ่าบาทครั้งนั้นหลี่เฉียงก็ยุ่งกับแผนการกำจัดต้วนอ๋อง ทำให้ยังไม่ได้พาจิ่นซางและเสียงอวิ๋นไปเข้าเฝ้าไท่ซ่างหวงหลี่เฉียงคุกเข่าสองมือกุมหมัด “กระหม่อมถวายบังคมไท่ซ่างหวงขอพระองค์อายุยืนหมื่นปี หมื่น ๆ ปี“หม่อมฉันขอพระองค์อายุยืนหมื่นปีเพคะ” เสียงอวิ๋นเองก็คุกเข่าคำนับเต็มพิธีการ“ยายหนูพาจิ่นซางน้อยลุกขึ้นเถิด มาตรงนี้มาให้ปู่ดูหน่อยว่าเจ้าหน้าตาเหมือนใคร ฮ่าฮ่า จิ่นซางน้อยของปู่เจ้าเหมือนเหล่าเซี่ยมาก ดีแล้วที่เจ้าเหมือนปู่ของเจ้า ปู่ของเจ้ามีคุณธรรมโอบอ้อมอารี มีลูกศิษย์เยอะแยะมากมาย ไม่รู้ใครบางคนไปเอานิสัยแย่ ๆ มาจากไหน”หลี่เฉียงขมวดคิ้วเล็กน้อย เหตุใดไท่ซ่างหวงไม่บอกให้เขาลุกขึ้นบ้างเล่า แล้วพูดเช่นนั้นกำลังเหน็บแนมเขาหรือ เสด็จพ่อข้าเป็นบุตรบุญธรรมท่านนะ ท่านต้องเข้าข้างข้าถึงจะถูก หลี่เฉียงโอดครวญในใจ ยามนี้คุกเข่าจนขาเริ่มชาแล้ว ทว่าไท่ซ่างหวงกับเสียงอวิ๋นไม่มีใครสนใจเขาสักคน เอาแต่หยอกล้อบุตรชายหน้าเหม็นของเขาที่หั
ข้าว่าจะไม่รักท่านแล้ว ฝึกให้แข็งแกร่ง
“ฮูหยินอีกสักรอบเถอะ”“อีกรอบบ้านท่านสิ” เสียงอวิ๋นถีบหลี่เฉียงลงจากเตียง เมื่อมือไม้ของเขาเริ่มอยู่ไม่นิ่งอีกแล้ว สามวันมานี้เขาเคี่ยวกรำนางจนลงจากเตียงไม่ไหว พอลุกขึ้นจะไปหาจิ่นซางขานางก็สั่นก้าวไม่ออกมารราคะตนนั้นเท้าศีรษะมองนางแล้วยิ้มขำ บอกนางว่าจิ่นซางมีแม่นมดูแล จากนั้นก็อุ้มนางกลับมาที่เตียงและเริ่มบรรเลงเพลงรักอีกครั้งและอีกครั้งเสียงอวิ๋นรู้สึกว่าก่อนหน้านั้นนางทรมานหลี่เฉียงน้อยเกินไป พอให้อภัยเขา เขาก็เรียกคืนนางจนร่างแทบแหลก เจ็บใจเสียจริง!!รู้แบบนี้ทำตามที่เว่ยเฉากระซิบก็ดี แสร้งหย่าแล้วเดินทางไปท่องเที่ยวกับเว่ยเฉา ปล่อยให้เขาโดดเดี่ยวอยู่ที่ต้าเยี่ยลำพังเป็นนางเองที่ใจอ่อนเมื่อเห็นสีหน้าสำนึกผิดของเขา เสียใจตอนนี้ไม่ทันแล้วถูกเขากินทั้งเนื้อทั้งตัวมาสามวันเต็ม“เอาล่ะ ไม่แกล้งเจ้าแล้วมากินข้าว” ว่ากันว่าภรรยาถีบเพราะรักเขาไม่ถือสา เห็นนางไร้เรี่ยวแรงหลี่เฉียงทั้งสงสารทั้งเอ็นดู เดินเข้าไปหานางเพื่ออุ้มนางมากินข้าว พอเห็นท่าทางระแวดระวังของนางเขาก็อยากแกล้งนางอีกแล้ว “กินเจ้าก่อน...ค่อยกินข้าวก็ดีเหมือนกัน”คนบ้า!!หากยังกินนางอีกคงไม่มีแรงลุกไปส่งเว่ยเฉาเสียงอวิ๋นมอ
ข้าว่าจะไม่รักท่านแล้ว ข้าว่าจะไม่รักท่านแล้ว
“มันจะเหมือนกันได้อย่างไรนี่เป็นของแทนใจพ่อลูก เจ้าจะเข้าใจอะไรอย่าสอดปากดีกว่าหลี่เฉียงอยู่เฉย ๆ ข้าจะคุยกับลูกข้า”เรื่องใดก็ตามหลี่เฉียงล้วนสุขุมเยือกเย็นและมีแผนการล้ำลึก มีเพียงเรื่องฮูหยินกับบุตรชายที่ทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้ “เว่ยเฉาเจ้าเคยตายรึไม่หากยังข้าจะสนองให้”“หลี่เฉียงนั่นพ่อของจิ่นซางท่านเป็นคนอื่นไม่ควรมานั่งอยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ” เสียงอวิ๋นเอ่ยเสียงเยือกเย็นฮูหยินรักนี่คือการเอาคืนของเจ้าใช่รึไม่ เจ้าไม่ได้คิดเกินเลยกับเว่ยเฉาจริงใช่รึไม่ ให้ตายเถิดใจข้าเดือดปุด ๆ เหมือนน้ำร้อน อยากลงไม้ลงมือกับคนที่ยิ้มหน้าระรื่นตรงหน้าเสียจริงยามนี้เข้าใจแล้วที่เสียงอวิ๋นไล่ตบตีสตรีไปทั่ว ทำตัวไร้เหตุผลไม่น่ารัก ที่จริงนางเพียงรักเขาและอยากประกาศความเป็นเจ้าของเท่านั้น ซึ่งตอนนี้เขาอยากซัดใบหน้าสหายดับความร้อนในใจ เข้าใจความรู้สึกของนางก็ยามที่มาเจอกับตัวเองเว่ยเฉายิ้มให้อีกฝ่ายแล้วหอมแก้มนุ่มนิ่มของเด็กน้อยในอ้อมแขนจากนั้นก็โน้มกายไปกระซิบบางอย่างที่ข้างหูเสียงอวิ๋น เขาคบกับหลี่เฉียงมานานย่อมรู้ว่าวิธีใดยั่วโมโหสหายได้“ไสหัวไป” หลี่เฉียงตวาดลั่นอยากอดรนทนไม่ได้อีก หลายวันมา
ข้าว่าจะไม่รักท่านแล้ว เหมือนราวกับแกะ
เช้าวันรุ่งขึ้นเสียงอวิ๋นยังไม่ทันได้ไปที่ห้องเก็บฟืน ก็มีคนมารายงานว่าม่านถิงฆ่าตัวตายแล้วจนใจที่ยังไม่ได้กรอกยาพิษเอาคืนม่านถิงเลย นางก็วิ่งชนเสาฆ่าตัวตายเสียแล้วถือว่านางเลือกได้ดี คงรู้ตัวว่าจะถูกทรมานจึงเลือกทางนี้จูเหวินสืบข่าวเรื่องบุตรของม่านถิงมาได้ หลังจากคลอดม่านถิงก็เอาบุตรสาวไปทิ้งที่หน้าจวนตระกูลกง บุตรสาวที่น่าสงสารของม่านถิงจึงมีบิดาคอยดูแลอยู่ ถือว่าเป็นโชคดีของนางได้ข่าวว่ากงหยางรักและเอ็นดูบุตรสาวไม่น้อยส่วนหลี่เฉียงแม้จะมีความดีลบล้างความผิดไปบ้างแล้ว ก็ยังคงต้องชดใช้ให้นางอยู่ดี จูเหวินสืบมาได้ว่ายามนั้นเรื่องราวทั้งหมดเป็นแผนของเขา หลี่เฉียงได้ให้ยาแก้พิษกับกงหยางและต้านเป่าไว้แล้ว เพียงแต่มันออกฤทธิ์ช้าไปหนึ่งวัน เพื่อตบตาม่านถิงเขายังแสร้งไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังของม่านถิง หลี่เฉียงก็ยังคงชั่วช้าสารเลว เจ้าเล่ห์ คาดเดายาก หลอกลวงเก่งไม่เปลี่ยนหลิวมามาเหลือบมองผู้เป็นนายอยู่หลายครั้ง ชั่งใจว่าควรพูดดีหรือไม่ นายท่านจับไข้มาสามวันแล้วฮูหยินไม่เคยเข้าไปดูเลย หลิวมามาร้อนใจเหลือเกิน กลัวว่านายน้อยจะขาดครอบครัวอบอุ่น “ฮูหยินไปดูนายท่านหน่อยดีรึไม่เจ้าคะ”“หลิว
ข้าว่าจะไม่รักท่านแล้ว ชำระบัญชีแค้น
“นายท่านฮูหยินจับแม่นางม่านถิงโยนลงน้ำแล้วขอรับ” จางหมิงเข้ามารายงานหน้าตาตื่น นายหญิงกลับมาเป็นนายหญิงคนเก่าแล้ว กำลังเอาคืนคนที่เคยทำร้ายนางมาก่อน น่าตื่นตาตื่นใจเสียจริงเรื่องพวกนี้ต้องเชิญนายท่านไปดูเสียหน่อย ถึงเวลาที่ฮูหยินเอาคืนนายท่านจะได้รับมือทันเพียงแต่ฮูหยินคงไม่เอาคืนนายท่านหรอกเพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยเห็นเลยจริง ๆ ได้ยินเพียงต้านเป่าเล่าว่าฮูหยินยามแทงปิ่นลงอกนายท่านเด็ดเดี่ยวเพียงใด เจ้าต้านเป่าที่อยู่แดนเหนือจะเป็นอย่างไรบ้างนะ ไม่ได้พบกันหนึ่งปีแล้วจะสบายดีรึไม่หลี่เฉียงยิ้มมุมปากแล้วเดินไปยืนเคียงข้างฮูหยินของตน ยามนี้นางปรายตามองมาที่เขาเล็กน้อยแล้วไม่สนใจอีก คงจะลองใจเขาว่าจะกระโดดลงไปช่วยม่านถิงรึไม่ หากเขากล้ากระโดดลงไปจุดจบของเขาคงไม่ต้องคิดก็รู้ กว่าจะหลอกล่อให้นางยอมกลับจวนยากลำบากแทบตาย จะไม่ยอมผิดพลาดอีกเด็ดขาด “ฮูหยินร้อนรึไม่เดี๋ยวสามีพัดให้” หลี่เฉียงใช้มือโบกสะบัดให้ลมพัดใบหน้างดงามของฮูหยิน ที่ยามนี้เต็มไปด้วยเหงื่อเพื่อบรรเทาความร้อนให้นาง“ฮูหยินแม่นางม่านถิงจมไปก้นสระแล้วขอรับ” เฉินอี้กล่าวเตือน“งมนางขึ้นมา ท่านพี่ท่านควรลงไปพาม่านถิงขึ้นมานะ”เหงื
ข้าว่าจะไม่รักท่านแล้ว จิ้งจอกเจ้าเล่ห์
“เพิ่งจะรู้ว่าเสี่ยวเสียงน้อยที่เอาแต่รังแกข้ายามเด็ก ก็ห่วงข้าเหมือนกัน” เหวยต้าเซียวถูกเหล่าองครักษ์บดบังจนมิด ยามนี้มีเสียงเปล่งออกมา องครักษ์ทั้งหลายก็แหวกทางให้เขา ร่างสูงโปร่งแผ่รัศมีราชันดูสูงส่งองอาจ ใบหน้าอ่อนโยนของฝ่าบาทยิ้มเล็กน้อยให้ทุกคน แล้วก้าวเดินมาหยุดยืนรวมตัวกับพวกหลี่เฉียง“นี่ พวกท่านจะเล่นละครช่วยแจ้งข้าก่อนได้รึไม่ ข้าหัวใจแทบหยุดเต้นแล้ว” เสียงอวิ๋นตวาดอย่างโมโหมีนางคนเดียวสินะที่ไม่รู้เรื่องพวกนี้ ไม่สิยังมีอีกคนที่ตกตะลึงอ้าปากค้างอยู่ นั่นก็คือต้วนอ๋อง“พะ พะ พวกเจ้า” ต้วนอ๋องชี้หน้าอีกฝ่ายมือสั่น หมากกระดานนี้เขามั่นใจนักว่าจะชนะ แต่แพ้ยับเยินให้พวกหมาป่าเจ้าเล่ห์ ยามนี้คนที่จับกุมฮ่องเต้ก่อนหน้านั้นหันมาจับกุมเขาแทน คนพวกนี้เป็นสิบคนที่ตามคุ้มกันจูฮูหยิน แสบนักเจ้าเด็กพวกนี้วางแผนได้แนบเนียนจนเขาดูไม่ออก “ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าแพ้แล้ว ตอนไหนกันที่เจ้ามาสับเปลี่ยนตัวฝ่าบาทหลี่เฉียง” เขามั่นใจนักว่าแผนเขาล่มไม่เป็นท่าเช่นนี้ มือมืดที่อยู่เบื้องหลังก็คือเสนาบดีแห่งต้าเยี่ยที่คอยขัดแข้งขัดขาเขาไว้ตลอดนั่นเอง“ท่านอ๋องอย่าลืมว่ายังมีองค์รัชทายาทแห่งแคว้นฉินอีกคน เรื่องน
ข้าว่าจะไม่รักท่านแล้ว มือมืดที่ซ่อนตัว
“องค์รัชทายาทท่านควรสังหารหลี่เฉียงเหตุใดถึงร่วมมือกับเขาหักหลังข้า” ต้วนอ๋องเอ่ยด้วยใบหน้าดุร้ายเหี้ยมโหด ยามนี้เขาถูกล้อมจับ ทว่าเขายังมีไม้ตายไม้สุดท้ายเหลืออยู่ และหมากกระดานนี้เขาต้องพลิกกลับมาชนะให้ได้“ท่านอ๋องตบตาคนได้แนบเนียนเสียจริง ข้าหลงเข้าใจผิดมานานว่าหลี่เฉียงสังหารเหนียวเหนี่ยว ความจริงแล้วเป็นท่านต่างหาก บัญชีแค้นวันนี้อย่างไรต้องชำระให้สิ้น หากข้าไม่พบเหนียวเหนี่ยวมาก่อน คงโง่ให้ท่านหรอกใช้ต่อไปเพราะความแค้นบังตา”“ฮ่าฮ่าฮ่า ใครใช้ให้นางรู้ความลับมากมายในค่ายทหารของข้ากัน หากนางอยู่ในส่วนของนางดี ๆ ข้าจะคิดสังหารนางหรือ นางขโมยความลับในค่ายของข้าไป คงเป็นหลี่เฉียงสินะที่จัดฉากการตายนี้ขึ้นมา เจ้าเด็กวายร้ายนี่ตบตาคนเก่งนักข้าเชื่อสนิทใจว่าองค์หญิงตายแล้วไม่เคยคิดป้องกันมาก่อน คิดว่าความลับนั้นได้ตายไปกับองค์หญิงแล้ว หลักฐานพวกนั้นทำให้เจ้าหวาดระแวงข้าและก้าวออกมาตัดทางรุกของข้าก่อนหนึ่งก้าวเสมอ ใช่รึไม่หลี่เฉียง”“ท่านอ๋องเดาถูกแล้ว ยามนั้นเหนียวเหนี่ยวมาหาข้า และเล่าทุกอย่างให้ข้าฟัง หนทางเดียวที่จะทำให้นางปลอดภัยคือการตาย ข้าจึงจัดฉากนี้ขึ้นมา” หลี่เฉียงเอ่ยกับต้วน
ข้าว่าจะไม่รักท่านแล้ว เจ้าปลอดภัยก็พอ
เว่ยเฉาหัวเราะเสียงดังเมื่อได้ฟังสหายรักเอ่ยปากจบ เมื่อก่อนเขากับหลี่เฉียงเป็นสหายร่วมเป็นร่วมตาย ด้วยปณิธานอันแรงกล้า จึงออกมาหาประสบการณ์ต่างแคว้น ยามนั้นเขาเจอโจรป่ารุมทำร้ายและได้หลี่เฉียงช่วยไว้ จากนั้นหลี่เฉียงก็พาเขามาส่งให้อาจารย์ที่วังยารี หุบเขาลั่ววั่งเป็นสถานที่ในความทรงจำของเขาและหลี่เฉียงเลยก็ว่าได้ ไม่ว่าจะเป็นการฝึกยุทธ์ การเล่าเรียนพวกเขาล้วนฝึกฝนมาด้วยกัน หลังจากสิ้นอาจารย์เว่ยเฉาจึงดูแลเขาลั่ววั่งสืบต่อมาทุกอย่างเปลี่ยนไปหลังจากเหนียวเหนี่ยวตามมาสมทบ เขาเห็นหลี่เฉียงลงมือสังหารเหนียวเหนี่ยวกับตาแล้วโยนนางลงเหวลึกอย่างเลือดเย็นเขาค้นหาเหนียวเหนี่ยวพลิกแผ่นดินใต้หุบเหวที่มีแต่เศษซากกระดูกมนุษย์ เนื้อหนังบางส่วนของซากศพถูกแร้งกากัดแทะกระจัดกระจาย ยามนั้นเว่ยเฉาสาบานกับตัวเองว่าต้องแก้แค้นให้น้องสาวให้ได้เขาไม่มีหน้ากลับไปพบเสด็จพ่อเสด็จแม่ หากไม่ได้ตัดศีรษะหลี่เฉียงมาสังเวยน้องสาว เขาหาร่างไร้วิญญาณของเหนียวเหนี่ยวอยู่สามวัน ไม่รู้ว่านางถูกสัตว์ร้ายแทะกินเหลือแต่กระดูก หรือร่างอาจเละหาชิ้นส่วนไม่เจอเพราะตกจากที่สูง เขาไม่พบร่างสมบูรณ์ของนางพบเพียงป้ายหยกประจำกายองค์ห
ข้าว่าจะไม่รักท่านแล้ว ไม่รอดไปด้วยกัน
“ข้าปล่อยเวลาล่วงเลยมานานแล้ว เมื่อถึงเวลาเหมาะสมย่อมต้องสะสาง ข้าอยากเจอเจ้าอยากคุยกับเจ้า จึงใช้วิธีสิ้นคิดเช่นนี้ เสี่ยวเสียงไปกับข้าเถิด ข้าจะให้เจ้านั่งเคียงข้างข้าในจุดสูงสุด เจ้าจะเป็น...”“สูงเกินไปก็เหน็บหนาว เว่ยเฉาข้าเห็นเจ้าเป็นสหายที่ดี”คำตอบของนางชัดเจน ปิดกั้นเขาไว้ทุกทางไม่ให้โอกาสเขาเข้าไปเดินเล่นในใจนางแม้แต่น้อย “เฮ้อ!!เจ้าเลือกแบบนี้ไม่เสียดายหรือ จิ่นซางก็ยังเด็กข้าว่าเจ้าเลือกใหม่เถิดนะ เลือกข้า...เจ้ากับลูกถึงจะปลอดภัย” รอยยิ้มชั่วร้ายผุดขึ้นที่ริมฝีปากหยักได้รูป“องค์รัชทายาท”บุรุษวัยกลางคนสวมใส่ชุดทหารเดินเข้ามาคุกเข่ากำหมัดคำนับเว่ยเฉา รังสีอำมหิตแผ่ออกมาจากร่างกำยำองอาจ แค่ชายผู้นี้มองมา สายตาก็โหดเหี้ยมราวกับมัจจุราชมาแย่งชิงชีวิต เขาผู้นี้คือต้วนอ๋อง แม่ทัพรักษาการแดนเหนือของต้าเยี่ย ที่ถูกแต่งตั้งโดยฮ่องเต้องค์ก่อนต้วนอ๋องเป็นสหายร่วมรบและก่อตั้งต้าเยี่ยขึ้นพร้อมฮ่องเต้องค์ก่อน ซึ่งยามนี้ฮ่องเต้องค์ก่อนสละราชบัลลังก์กลายเป็นไท่ซ่างหวงในปัจจุบัน และไม่ยื่นมือเข้ามายุ่งเรื่องในราชสำนักอีก ปล่อยให้โอรสเพียงองค์เดียวจัดการสะสางไม่ว่าเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ในรา
