แค้นข้าไม่ใช่หรือ

หมอตำแยมาถึงก็สั่งให้พาเข้าห้องทำคลอด “ข้าอุ้มนางเอง” เว่ยเฉาเห็นว่าหลี่เฉียงเจ็บอยู่จึงเข้าไปอุ้มเสียงอวิ๋น ทว่าสหายเก่าที่ใบหน้าซีดเซียวกลับแย่งหน้าที่นั้นของเขาไปดื้อ ๆ เดี๋ยวก็ตายก่อนเจอหน้าลูกหรอก แต่ตายเสียได้ก็ดีเขาจะได้มีหวัง มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่ถือสาหาความ ทว่าในใจนั้นด่าเจ้าหน้าตายนั่นไปหลายต่อหลายยกแล้ว

หลี่เฉียงจับมือเสียงอวิ๋นบีบแน่นยิ่งเห็นนางเจ็บปวดทรมานเขาก็ยิ่งเจ็บตามไปด้วย “เจ้ารีบหน่อยไม่เห็นรึว่าฮูหยินของข้าเจ็บ” เขาตวาดหมอทำคลอดเสียงดัง จนหมอหญิงผู้นั้นลนลาน

เสียงอวิ๋นเห็นท่าไม่ดีจึงกัดฟันเอ่ย “ท่านออกไปก่อน” หากเขาอยู่ด้วยจะทำให้ผู้อื่นหวาดกลัวไม่มีสมาธิ อาจทำให้นางและเด็กน้อยในครรภ์เป็นอันตรายได้

ก็เขาห่วงนางนี่นาต้องไล่ออกไปด้วยหรือ หลี่เฉียงขมวดคิ้วยังคงจับมือฮูหยินตนแน่นไม่ยอมปล่อย

“นายท่านออกไปก่อนเถิดเจ้าค่ะ ห้องทำคลอดไม่เหมาะให้บุรุษอยู่”

ทำไมเขาจะอยู่ไม่ได้ทุกส่วนของร่างกายนางก็เห็นมาหมดแล้ว

เสียงอวิ๋นเห็นสีหน้าของหลี่เฉียงก็รู้ว่าเขาจะพูดอะไร พอเห็นเขาเริ่มอ้าปากนางก็กระแอมไอแล้วใช้สายตาไล่เขา ไร้เหตุผลเสียจริง จะเอาเรื่องพวกนี้มาพูดต่อหน้าผู้อื่