ราชโองการ

ค่ำคืนนั้นจูเหวินและจางหมิงจึงต้องช่วยกันดูแลจิ่นซาง ส่วนภายในห้องนั้น จวบจนใกล้สว่างหลี่เฉียงถึงปล่อยให้เสียงอวิ๋นได้พัก แม้นางจะหลับไปกี่ครั้งต่อกี่ครั้งเขาก็ปลุกนางขึ้นมากินจนอิ่ม

“จูเหวินเจ้าไปปลุกนายท่านกับฮูหยินเร็วเข้า กงกงรอสักครู่พอดีเมื่อคืน...”

“จางหมิงข้าสอนเจ้าอุ้มนายน้อยแล้วไหนลองอุ้ม ถ้าเจ้าอุ้มได้ข้าจะไปตาม แต่ถ้าเจ้าอุ้มไม่ได้เจ้าเป็นคนไป” ต้องรีบขัดจังหวะไม่เช่นนั้นเจ้าหมอนี่คงพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกมาทั้งหมด

จางหมิงเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าเขาอุ้มไม่ได้ยังจะกลั่นแกล้งเขาอีก สะบัดหน้าใส่จูเหวินแล้วไปเคาะประตูห้องที่ด้านในไร้การเคลื่อนไหว “ฮูหยิน นายท่าน กงกงมามอบราชโองการให้ท่านทั้งสองรีบตื่นเร็วขอรับ”

เสียงอวิ๋นปวดระบมไปทั้งตัว แม้แต่นิ้วยังแทบกระดิกไม่ไหวด้วยซ้ำ มองหลี่เฉียงที่เปลือยกายกอดนางอยู่ แล้วก้มมองตัวเอง เราทั้งสองไม่มีเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้น เมื่อย้อนคิดถึงค่ำคืนที่ผ่านมาใบหน้าก็ร้อนผ่าว สารเลวหลี่เฉียงกินนางทั้งคืน พอเห็นเขาขมวดคิ้วเริ่มรู้สึกตัวนางจึงแสร้งหลับ ทว่าเพราะความอ่อนเพลียทำให้เสียงอวิ๋นหลับไปอีกครั้งอย่างไม่รู้ตัว

หลี่เฉียงจูบขม