All Chapters of ข้าว่าจะไม่รักท่านแล้ว: Chapter 31 - Chapter 40

“ท่านควรไปหาม่านถิง ไม่ใช่มาระบายกับข้า” เสียงอวิ๋นตวาด“นี่เจ้ากล้าไล่ข้าเชียวรึ”เสียงอวิ๋นเดินถอยหลังหลายก้าวหลีกหนี ทว่าไม่ทันหลี่เฉียงสาวเท้ามาถึงตัวนางในพริบตาแล้วบีบต้นแขนเต็มแรง ทนต่อความเจ็บจ้องมองเขาอย่างไม่ยินยอม เหตุใดนางจะไม่กล้า ด่าว่าเขาชั่วช้าก็ทำมาแล้ว เพียงแต่ครั้งนั้นที่เขากับม่านถิงร่วมมือกันสังหารนางก็เก็บคำพูดรุนแรงเหล่านั้นไว้ เพราะนางอยากมีชีวิตอยู่และทวงแค้นสองคนนี้ ทว่าครั้งนี้นางโกรธที่เขาผิดคำพูดจนเอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจออกมาอย่างไม่ตั้งใจ“เจ้ารักข้ามากไม่ใช่รึไง ไล่ตบตีชาวบ้านเพียงเพราะพวกนางยิ้มให้ข้า วันนี้กลับมองข้าด้วยสายตารังเกียจ เจ้ายังเป็นฮูหยินของข้าอยู่เสียงอวิ๋น ร่างกายของเจ้าทุกส่วนยังมีข้าเป็นเจ้าของ” หลี่เฉียงระดมจูบนางด้วยความโมโห เขาเกลียดสายตาอวดดีไม่ยินยอมที่นางมองมา จึงอยากสั่งสอนความอวดดีของนาง ทำให้นางหลาบจำไม่กล้าอวดดีกับเขาอีกเสียงอวิ๋นดิ้นขัดขืน หากแต่แรงน้อยนิดของนางสู้แรงมหาศาลของเขาไม่ได้ ถูกเขาอุ้มขึ้นโยนบนตั่งแข็ง ๆ ในห้องหนังสือ ความเจ็บที่แผ่นหลังยังไม่ทันลดลงเขาก็คร่อมทับปิดทางหนีของนาง ริมฝีปากถูกเขาครอบครองอย่างรุนแรง นั่นไม

ต้านเป่าหันไปหาหลี่เฉียงก้มคำนับ “เรียนนายท่านวันนั้นที่ฮูหยินและแม่นางม่านถิงตกน้ำ หลังจากนายท่านออกจากจวนแม่นางม่านถิงก็ไปหาฮูหยินที่ศาลบรรพชน แม่นางม่านถิงสั่งให้ฮูหยินประทับลายนิ้วมือในใบหย่า ฮูหยินไม่ยอมแม่นางม่านถิงจึงกรอกชาให้ฮูหยินดื่มแล้วบอกว่าเป็นนายท่านสั่งการ ชานั้นมีพิษไร้สีไร้กลิ่น ยามนั้นฮูหยินหนาวสั่นไร้แรงสู้จึงตกเป็นรอง ข้าน้อยได้ยินทั้งสองกันคุยถึงอดีต ฮูหยินบอกไม่เคยผลักแม่นางม่านถิงตกน้ำ แม่นางม่านถิงยอมรับแล้วบอกว่าแม้ฮูหยินจะป่าวประกาศก็ไม่มีใครเชื่อเพราะภาพมันฟ้อง ฮูหยินเจ็บปวดจากยาพิษนอนขดตัวอย่างทรมาน พวกข้าน้อยกำลังปรึกษากันว่าควรปรากฏตัวรึไม่ ไม่ทันตัดสินใจก็มียอดฝีมือเข้ามาจัดการพวกข้าน้อย แววตาเขาดุดันโกรธเกรี้ยว จัดการพวกข้าน้อยด้วยความเดือดดาล แล้วพาฮูหยินออกจากจวนไป แล้วก็...แม่นางม่านถิงแย่งคุณชายกงหยางมาจากฮูหยินขอรับ”“เจ้าพูดเหลวไหล ข้าไม่เคยทำร้ายเสียงอวิ๋น ไม่เคยทำเช่นที่เจ้าพูด” ม่านถิงแผดเสียงเกรี้ยวกราดจะให้หลี่เฉียงรู้ด้านมืดของตนไม่ได้ “พี่หลี่เฉียงท่านต้องเชื่อข้า”หลี่เฉียงหาได้สนใจม่านถิงเขามองเสียงอวิ๋นอย่างรู้สึกผิด “เสียงอวิ๋นเจ้าเชื่อ

เว่ยเฉาออกจากถ้ำมาด้วยสีหน้าหลากหลายอารมณ์ เขาเดินตามหาเสียงอวิ๋นหลายรอบแต่ก็ไม่พบนาง ถามคนของเขาที่เดินผ่านไปมาต่างได้คำตอบเดียวกันว่าไม่เห็น “ตามหาให้ทั่วทุกซอกมุมของเขาลั่ววั่ง ส่งคนไปที่จวนเสนาบดีถามคนของหลี่เฉียงว่าเห็นนางรึไม่”ประมาณหนึ่งชั่วยามคนที่ส่งเข้าไปสอบถามที่จวนเสนาบดีกลับมารายงานว่า เสียงอวิ๋นยังไม่กลับจวน เว่ยเฉาเดินหาทั่วเขาลั่ววั่ง ทุกซอกทุกมุมก็ไม่พบ เห็นเพียงปิ่นปักผมที่นางใช้แทงหลี่เฉียงตกอยู่ตรงโขดหินข้างลำธารยามนั้นที่หลี่เฉียงกอดเสียงอวิ๋นไว้เขาปักปิ่นนั้นคืนให้ภรรยาด้วยสีหน้าเจ็บปวด เว่ยเฉาสาแก่ใจยิ่งที่หลี่เฉียงถูกเสียงอวิ๋นจัดการ หากแต่ยามนี้เขาคงต้องร่วมมือกับหลี่เฉียงตามหาเสียงอวิ๋นเสียแล้ว “ไปแจ้งเจ้านั่นว่าจูฮูหยินหายตัวไป”ภายในถ้ำต้านเป่าเข้ามาพยุงผู้เป็นนาย “เหตุใดนายท่านไม่บอกฮูหยินไปขอรับว่าท่านช่วยข้าน้อยไว้และตั้งใจส่งข้าน้อยให้นาง” ต้านเป่ามองผู้เป็นนายที่ยามนี้สีหน้ายุ่งเหยิงเกินบรรยาย คงทำใจไม่ได้ที่เห็นฮูหยินหันหลังจากไปอย่างเด็ดขาดหลี่เฉียงมั่นใจมาตลอดว่าเสียงอวิ๋นรักเขา ทว่ายามนี้คนที่เคยพร่ำบอกรักเขาหันหลังไปจากเขาอย่างเด็ดขาด เริ่มต้นด

“เขาไม่ยอมรักษาจนแผลอักเสบ ยามนั้นแทบเอาชีวิตไม่รอดก็ไม่ยอมแตะต้องยา จากแผลเล็กกลายเป็นแผลใหญ่ เป็นแผลเก่าเรื้อรังรักษาไม่หาย ทุกครั้งที่อากาศเย็นเขาจะทุกข์ทรมานอย่างที่เจ้าเห็น เขาไม่ยอมพักผ่อนเอาแต่ออกตามหาเจ้า ดูสภาพเขายามนี้สิไม่ต่างจากซากศพเดินได้เลย”“พระองค์พาหม่อมฉันมาดูเขาเพื่อกล่อมให้หม่อมฉันใจอ่อนรึเพคะ พระองค์ไม่ใช่หม่อมฉันย่อมไม่รู้ว่ายามนั้นหม่อมฉันเจ็บแค่ไหน อีกอย่างพระองค์เป็นผู้อาวุโสที่หม่อมฉันเคารพนับถือ ไม่ควรพูดมดเท็จว่าจะพาหม่อมฉันไปดูหมีตัวใหญ่บาดเจ็บ พระองค์โกหกเช่นนี้ครั้งต่อไปหม่อมฉันคงไม่เชื่อคำพูดพระองค์อีกแล้ว”“โอ๋ ๆ ยายหนู...ยายหนูฟังก่อนลุงผิดไปแล้ว อย่าโกรธเลยนะ หากเจ้าหน้างอเช่นนี้เดี๋ยวลูกในท้องจะหน้าย่นเอาได้นะ ลุงจะไม่ทำอีกแล้วมาเกี่ยวก้อยสัญญากัน สาบานด้วยเกียรติของไท่ซ่างหวงจะไม่พาเสี่ยวเสียงของเรามาเจอเจ้าหน้าเหม็นนั่นอีก” เจ้าเด็กคนนี้ใจแข็งเสียจริง ยามนี้คนแก่อย่างเขาแทบกินไม่ได้นอนไม่หลับ เด็กสองคนนี้ทำให้คนแก่สบายใจบ้างไม่ได้เลยหรือ “คิดเผื่อเจ้าหนูในท้องบ้างก็ดีนะ เด็กควรมีพร้อมพ่อแม่ ในอนาคตหากเขาถามเจ้าว่าพ่อเขาอยู่ไหนเจ้าจะตอบอย่างไร”“ก

หลี่เฉียงยอมกินยาเพราะคำพูดของจางหมิง กลัวว่านางจะไม่ยอมกลับจวนไปพร้อมเขา ยามนี้ตื่นเต้นจนเริ่มคิดคำพูดยามพบหน้านางไว้ล่วงหน้า ‘เสียงอวิ๋นข้าผิดต่อเจ้า ข้าไม่ขอให้เจ้าอภัยให้เพียงแต่ขอร้องเถิดนะ ชั่วชีวิตนี้ให้ข้าเป็นคนดูแลเจ้าได้รึไม่’ ออกจะเลี่ยนไปหน่อย แบบไหนดีล่ะ ‘ฮูหยินข้าขอโทษที่ทำเจ้าเจ็บช้ำ ข้าต้องเก็บม่านถิงไว้ข้างกายเพราะนางเป็นสายให้ต้วนอ๋อง’ แบบนี้ก็ดูเป็นข้อแก้ตัว เพราะมารู้ว่าม่านถิงเป็นสายก็วันที่นางส่งจดหมายลับออกไปซึ่งวันนั้นเป็นวันเดียวกับวันที่เสียงอวิ๋นถูกจูเหวินพาตัวออกจากจวน เขายังคงเก็บม่านถิงไว้ใกล้ตัว หนึ่งเพราะยังไม่เชื่อว่านางจะเป็นสาย สองเพื่อดักจับสิ่งที่นางลักลอบสื่อสารกับต้วนอ๋อง ทว่าก็มีเพียงครั้งเดียวเท่านั้นหลังจากนั้นมาม่านถิงก็ระวังตัวมาตลอดเขาจึงวางแผนจับตัวกงหยางมาอย่างเอิกเกริกเพราะในจดหมายลับม่านถิงขอร้องให้ต้วนอ๋องกำจัดกงหยางและต้านเป่า ที่เขาไม่รู้เลยคือก่อนหน้านั้นม่านถิงแย่งคู่หมั้นเสียงอวิ๋นมาและแสร้งตกน้ำไปเอง เพราะเขาไม่เคยสืบสาวหาความจริง เขาคิดว่าความจริงคือสิ่งที่ตามองเห็น ทำให้เขาพลาดทำผิดร้ายแรง‘ฮูหยินข้ารักเจ้าคนเดียวไม่เคยนอกลู่