All Chapters of ข้าว่าจะไม่รักท่านแล้ว: Chapter 11 - Chapter 20

ถอดใจตอนนี้ทันรึไม่นะ ยืดลำตัวบิดไปมาไล่ความเมื่อย เหลือบเห็นใบหน้าคุ้นเคยเดินเข้ามาแล้วยกมุมปากอย่างเหยียดหยาม สายตาที่มองมาสื่อความหมายว่านางทำไม่ได้ เสียงอวิ๋นฮึกสู้ขึ้นทันใด แผ่นหลังตั้งตรงศึกษาการทำบัญชีตามที่ผู้ดูแลจ้งสอนอย่างจริงจัง“ตรงนี้ผิด ตรงนี้ผิด ตรงนี้ก็ผิด”สามีชี้จุดที่นางทำผิดติด ๆ กัน เสียงอวิ๋นเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลานั้นแล้วสะบัดหน้าหนีอย่างไม่พอใจ “ถ้าจะมาเยาะเย้ยข้ากลับไปเถอะ”เสียงอวิ๋นย่นคิ้วไม่สบอารมณ์ เพราะสามีแค่มาหยิบของบางอย่างจากผู้ดูแลจ้งแล้วก็จากไปจริง ๆเหอะ!! ไปไหนก็ไปเถิดไม่อยากเห็นหน้าเสียหน่อยใช้เวลากับการทำบัญชีมาทั้งวันเนื้อตัวเมื่อยขบไปหมด กลับถึงจวนก็เปิดผ้าพันแผลที่แขนออกเพื่อใส่ยา ห้าวันแล้วแผลอักเสบที่บวมแดงในตอนแรกเริ่มคันยุบยิบใกล้หายเป็นปกติ ส่วนที่หน้าผากสองวันก็ยุบตกสะเก็ดหมดแล้ว ต้องขอบคุณยาของเว่ยเฉาที่ใช้ดีเหนือคาด คราแรกคิดว่าจะเป็นยาพิษเพราะเขากับสามีไม่ลงรอยกันคงไม่ประสงค์ดีกับนางไปด้วย ทว่าผิดคาดยามที่หมดสติท่านน้าที่ช่วยชีวิตนางไว้ใส่ยาตัวนี้ให้ ตื่นมาความปวดเจียนขาดใจก็เบาลง เสียดายก็แต่ยาในซองเล็กนั่นที่ถูกน้ำฝนชะล้างละลายไป

“เป็นอันใดไป สีหน้าเจ้าไม่สู้ดีนัก”“กระหม่อมแค่นึกบางเรื่องที่ไม่ควรนึกถึง”“ฮูหยินของเจ้า?”“นางทำร้ายม่านถิงอีกแล้ว กระหม่อมเกินจะอดทนแล้วฝ่าบาท กระหม่อมต้องการหย่ากับนาง”“เรารู้ว่าเจ้าทรมานแต่หลี่เฉียงเสด็จพ่อไม่ยอมเป็นอันขาด เสี่ยวเสียงไม่ได้ทำสิ่งใดผิด อีกอย่างหากเสด็จพ่อรับรู้ว่าเจ้าตั้งใจเข้าหาเสี่ยวเสียงเพื่อทวงแค้นให้สตรีอื่น เรานึกไม่ออกจริง ๆ ว่าเจ้าจะหนีบทลงโทษครั้งนี้พ้นได้อย่างไร”“กระหม่อมจะยอมรับโทษแต่โดยดี เรื่องนี้กระหม่อมผิด ไท่ซ่างหวงคงไม่สังหารกระหม่อมกระมัง”“เรายังไม่มั่นใจเจ้ากลับมั่นใจเพียงนั้น เอาอย่างนี้ดีรึไม่เจ้าไปตรวจการที่ชายแดนเหนือพาคนรักของเจ้าไปด้วยจะได้ไม่ต้องกังวลว่าจะถูกเสี่ยวเสียงทำร้ายอีก”หลี่เฉียงครุ่นคิดการที่นำม่านถิงมาอยู่ใกล้เสียงอวิ๋นมีแต่นางจะถูกทำร้าย ทว่าช่วงนี้เขากับเว่ยเฉาห้ำหั่นกันดุเดือด แม้รู้ว่าเว่ยเฉาไม่ทำร้ายสตรีแต่ถ้ามีผู้อื่นแทรกแซงอยู่เบื้องหลังขึ้นมาเล่า เขาไม่อยากเสี่ยงจึงพาม่านถิงมาพักที่จวน ทว่าเหตุการณ์ครั้งนี้ที่นางถูกผลักตกน้ำ เขาควรพานางออกให้ห่างจากเสียงอวิ๋น มิเช่นนั้นนางก็จะถูกเสียงอวิ๋นทำร้ายไม่จบไม่สิ้นหากเขา

เสียงอวิ๋นเจ็บปวดและสิ้นหวัง ดึงเอาเรี่ยวแรงทั้งหมดออกมา ความเจ็บทรมานเจียนขาดใจ ทำให้เสียงอวิ๋นยิ่งดิ้นรนเอาตัวรอด จอกชาในมือม่านถิงถูกแย่งมาได้ เสียงอวิ๋นจับยัดเข้าไปในปากม่านถิง ในเมื่อจอกชานี้มีพิษคนลงมืออย่างม่านถิงก็มารับพิษเป็นเพื่อนนางเถอะม่านถิงถูกดึงทึ้งที่กลุ่มผม ในปากอมจอกชาที่เสียงอวิ๋นยัดเข้ามาจนปวดกราม ขมวดคิ้วอย่างประหลาดใจ ไม่ควรมีเรี่ยวแรงต่อต้าน ทว่าเสียงอวิ๋นกลับใช้แรงดึงผมนางจนเจ็บได้ แถมยังยัดจอกชาเข้าปากนางได้อีก จอกชานี้มีพิษและนางไม่มียาแก้ด้วย สารเลวนัก เกิดโทสะขึ้นอย่างฉับพลันม่านถิงตบใบหน้างดงามที่เหนือกว่านางอย่างเคียดแค้น เมื่อร่างอรชรที่งดงามกว่าหมอบลงพื้น ม่านถิงก็เอ่ยเสียงเย็น “เสี่ยวเสียงของข้า เจ้าจะทรมานจนตายไม่มีผู้ใดช่วยเจ้าได้” ม่านถิงเอ่ยจบก็หมุนกายระหงก้าวฉับ ๆ ออกจากห้อง ต้องรีบไปหายาแก้พิษเสียงอวิ๋นกอบกุมท้องหลับตาลง ครั้งนี้นางไม่หวังให้สามีมาช่วย ผิดหวังมามากพอแล้ว และครั้งนี้จะไม่หวังอะไรลม ๆ แล้ง ๆ อีก เขาอยากช่วยหรือไม่อยากช่วย นางจะไม่เรียกร้องอ้อนวอนเขาอีกต่อไป นับจากนี้นางพอแล้ว จะไม่รักเขาอีกแล้วภายในห้องบรรพชนอากาศเย็น แต่เสียงอว

ประตูกระท่อมเปิดออกแผ่วเบาเสียงอวิ๋นยังไม่ลืมตา กลิ่นคุ้นเคยของเครื่องหอมรุ่ยเหน่าโชยเข้าจมูกยามลมพัด ครั้งนี้เขามาด้วยตัวเองหากเป็นก่อนหน้าเสียงอวิ๋นคงดีใจจนเนื้อเต้น ทว่ายามนี้ดีใจไม่ออก รู้สึกได้ถึงอ้อมแขนแกร่งที่อุ้มนางขึ้นเหนือตั่ง เขากระชับอ้อมแขนแล้วพานางออกจากกระท่อม อ้อมแขนของเขามั่นคงอบอุ่น หัวใจหนักอึ้งคลายลง ร่างทั้งร่างผ่อนคลายโดยสมบูรณ์ ความเคยชินจากกลิ่นกายเขาทำให้เสียงอวิ๋นลืมระวังตัวไปชั่วขณะ ขดตัวรับไออุ่นคำพูดของม่านถิงก้องอยู่ในหู ข้ากับพี่หลี่เฉียงตั้งใจมอบให้เจ้า มอบความตายนี้ให้เจ้า เสียงอวิ๋นบอกตัวเองให้ระวังตัวนางไม่กล้าหลับทั้งที่เหน็ดเหนื่อยมาก ทำได้เพียงแสร้งหลับตา ทุกครั้งที่เขาเคลื่อนไหวนางก็เกร็งทุกทีเขาพานางควบม้าออกจากที่แห่งนี้ ลมหนาวกรีดกรายบาดใบหน้า เสียงอวิ๋นหนาวจนตัวสั่น นึกย้อนไปยามที่จมน้ำ เกิดความรู้สึกหายใจไม่ออกขึ้นมาชั่วขณะ ไม่รู้เพราะเขารู้สึกได้ถึงการสั่นรุนแรงของนาง หรือเพราะเขาเองก็หนาว ห่อตัวนางด้วยผ้าคลุมไหล่ของเขาและโอบนางจนรู้สึกอุ่น แม้กระทั่งใบหน้าก็ถูกคลุมไว้อย่างมิดชิด นับเป็นเรื่องแปลกที่เขาใส่ใจเรื่องเล็กน้อยพวกนี้หลี่เฉียงล

“ข้าต้องทำงาน จะมัวนอนทั้งวันได้อย่างไร” เสียงอวิ๋นตอบโดยไม่มองหน้า นั่งลงประจำตำแหน่งคีบอาหารใส่ปาก หากเป็นเมื่อก่อนคงคีบอาหารให้เขา ถามไถ่กิจวัตรประจำวันของเขา มองสีหน้าเขาแล้วประเมินความเมื่อยล้า จากนั้นก็จะนวดขมับให้อย่างเอาใจ ดูแลใส่ใจขนาดนั้นยังไม่ได้รับเศษเสี้ยวความรักจากเขาเลยหลี่เฉียงจับจ้องฮูหยินของตนที่ผิดปกติชัดเจน “เช่นนั้นออกไปพร้อมกันข้าจะส่งเจ้าก่อนเข้าราชสำนัก”“ยุ่งยากท่านพี่เปล่า ๆ ข้าไปเองสะดวกกว่า ไยท่านพี่จะต้องเสียเวลาอ้อมไปอ้อมมา”“เห็นว่าเจ้าไม่สบายอยู่ แต่ถ้าเจ้าต้องการแบบนั้นข้าก็ไม่ขัด” หลี่เฉียงลุกจากเก้าอี้สะบัดแขนเสื้อออกไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัว สิ่งที่ทำให้เขาหงุดหงิดคือนางเอาแต่ไล่เขาตั้งแต่เมื่อคืน เขาควรดีใจที่ตัววุ่นวายไม่มาเกาะแกะอีก เหตุไฉนจึงหงุดหงิดเช่นนี้เล่า คงเพราะเคยชินที่มีนางเกาะแกะซินะจางหมิงรับหน้าที่คุ้มกันฮูหยินมาฝึกงานที่ร้าน เสียงอวิ๋นเรียนรู้อย่างตั้งใจ ทว่าถึงอย่างไรก็ยังยากอยู่ดี“ฮูหยินข้าน้อยว่าควรจ้างอาจารย์มาสอน ผู้ดูแลจ้งสอนอะไรไปท่านก็ลืมหมด ตกลงฮูหยินไม่เข้าใจรึแสร้งโง่ขอรับ”“จางหมิง เจ้าไสหัวไปไกล ๆ ข้าหน่อย” เสียงอวิ๋นตวาดอ