บททั้งหมดของ หย่าขาดจากสามี ราชินีคนนี้จะขอทวงบัลลังก์: บทที่ 11 - บทที่ 20

“ตูตู รีบเอายานอวกาศออกมาโชว์สิ!”เจียงหนานเซิงยื่นมือออกไป ตูตูรีบปิดกล่องกระดาษทันที เขาส่ายหน้าให้เจียงหนานเซิงด้วยท่าทางตื่นตระหนก“ไม่ได้! จะเอาออกมาไม่ได้นะ”“เอาออกมาโชว์สิ!” เจียงหนานเซิงพูดเสียงต่ำ “กว่าฉันจะช่วยทำยานอวกาศจนเสร็จได้ไม่ใช่เรื่องง่ายนะ เธอมัวแต่อึกๆ อักๆ แบบนี้มันขายหน้าคนอื่นรู้ไหม!”ตูตูใช้ตัวเองบังกล่องกระดาษ ไม่ยอมให้เจียงหนานเซิงเปิดกล่องเจียงหนานเซิงพยายามดึงตูตูออก แต่ตูตูกอดกล่องไว้แน่นทันใดนั้น กล่องกระดาษก็เกิดพลิกคว่ำหลอดพลาสติกที่อยู่ข้างในร่วงกระจายออกมาทั้งหมดสิ่งที่ร่วงออกมาพร้อมกับหลอดพลาสติก คือกระดาษโน้ตสีชมพูแผ่นหนึ่งตัวหนังสือบนกระดาษโน้ต ถูกถ่ายทอดขึ้นจอขนาดใหญ่ผ่านกล้องวิดีโอบนนั้นเขียนว่า ‘จ้างแค่ 1440 บาท จะให้คนอดหลับอดนอนทำยานอวกาศให้เธอ ไปแดกขี้เถอะ!ตูตูทรุดตัวลงนั่งกับพื้น มองหลอดพลาสติกมากมายกลิ้งไปตามเวทีครูโจวที่ยืนอยู่ด้านล่างเวทีถามด้วยความตกใจ “ตูตู หนูไม่ได้ทำการบ้านวิชางานประดิษฐ์เลยเหรอ?”“ไม่ใช่นะ ผมทำแล้ว!”ปากเล็กๆ ของตูตูสั่นระริก น้ำตาคลอหน่วยครูโจวหยิบกระดาษโน้ตขึ้นมา ถามเขาว่า “แล้วกระดาษแผ่นนี้

“ได้ๆๆ ตามใจเธอ～” เจียงหนานเซิงไม่ใส่ใจคำพูดของโจวโจวเลยสักนิดการแข่งขันในโรงเรียนอนุบาลของเหล่าไฮโซนั้นดุเดือดมาก มีเด็กๆ ที่ทำงานฝีมือได้ดีกว่าและเขียนสุนทรพจน์ได้ดีกว่าโจวโจวอีกเยอะเจียงหนานเซิงได้ดูผลงานของเด็กคนอื่นๆ ที่ได้เป็นผลงานยอดเยี่ยมแล้วรอบหนึ่งเธอรู้สึกว่าโอกาสที่โจวโจวจะได้ที่หนึ่งนั้นมีน้อยมากโจวโจวนำผลงานของตัวเองขึ้นไปบนเวทีเธอสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว กระโปรงลายสก็อตสีแดง ซึ่งเป็นชุดเครื่องแบบนักเรียน และมีผมมวยกลมๆ สองข้างบนหัวโจวโจวมีใบหน้าที่น่ารักสดใส ขนตาเป็นแพยาว ทำให้ดวงตาของเธอดูคมเข้มมากขึ้นแต่พอโจวโจวขึ้นไปบนเวที ก็มีผู้ปกครองบางคนกระซิบกระซาบกันเบาๆ ว่า “คุณหนูบ้านตระกูลฟู่คนนี้ ดูอวบขึ้นรึเปล่า?”มีคนเยาะเย้ยเบาๆ ว่า “แบบนี้ยังเรียกว่าอวบอีกเหรอ?”ผู้ปกครองสองคนมองตากัน แล้วแอบหัวเราะเหล่าภรรยาเศรษฐีต่างเลี้ยงดูลูกสาวของตัวเองอย่างประณีตบรรจง ทุกคนมีรูปร่างเพรียวบาง แต่โจวโจวกลับดูแข็งแรงบึกบึน ท่ามกลางบรรดานักเรียนหญิงในโรงเรียนเดียวกัน เธอถือเป็นคนแปลกแยกจากพวกโจวโจวโชว์ผลงานของเธอให้ผู้ปกครองและคณะกรรมการที่อยู่ด้านล่างเวทีเห็นมันค

“ย่า! โจวโจวตีผมอีกแล้ว!”ตูตูร้องไห้สะอึกสะอื้น โจวโจวลดแขนลงแล้วกำมือแน่นเธอเกิดมาแรงเยอะ ตอนเด็กๆ ควบคุมแรงไม่ค่อยได้จึงเผลอทำตูตูเจ็บตัวไปหลายครั้ง ตั้งแต่นั้นมา คุณย่าก็คอยจับตาดูโจวโจวตลอดตูตูที่เห็นแบบนั้นก็ชอบวิ่งไปฟ้องคุณย่า เพราะคุณย่ามักจะเข้าข้างเขาตลอดคุณย่าทำหน้าบึ้งเดินเข้ามา หยิบดอกไม้สีแดงที่ติดอยู่บนเสื้อโจวโจวออก“ฟู่ชิงโจว เธอทำร้ายเด็กคนอื่นในโรงเรียนอนุบาล เธอไม่คู่ควรกับดอกไม้สีแดงนี้! ฉันจะไปบอกครูให้ตัดสิทธิ์การรับรางวัลของเธอทั้งปีเลย!”ตูตูยังคงแกล้งร้องไห้อยู่บนตักคุณย่า เขาเอามือปิดหน้าแล้วแอบหันไปมองโจวโจวโจวโจวยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น น้ำตาเริ่มเอ่อคลอน้ำตาเริ่มไหลลงมา เธอไม่อยากร้องไห้ แต่ก็กลั้นไม่อยู่หอกระเรียนเหลืองที่เจียงหว่านเยวี่ยช่วยเธอต่อพังจนหมดรูป ไม่สามารถซ่อมกลับมาได้อีกแล้วโจวโจวน้ำตาไหลพราก เธอรู้สึกเหมือนยืนอยู่ท่ามกลางซากปรักหักพัง ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปดีทันใดนั้น ก็มีร่างเพรียวบางมาบังเธอไว้ข้างหลังเป็นคุณแม่“ท่านประธานเยี่ย ฟู่กุยตู้เป็นคนทำลายหอกระเรียนเหลืองก่อน ชิงโจวแค่ผลักเขาเบาๆ เองนะคะ”คุณนายใหญ่ฟู่ชี้นิ้วไปท

คุณนายใหญ่ฟู่หัวเราะเยาะหลานสาวตัวเองที่ดูไร้เดียงสา “ถ้าไปอยู่กับแม่ หนูอาจจะไม่มีเงินจ่ายค่าเทอมด้วยซ้ำ!”เธอรู้ว่าโจวโจวยังเด็กเกินกว่าจะคาดเดาได้ว่าตัวเองจะต้องเจอกับอะไรบ้างในอนาคตสายตาที่คุณนายใหญ่ฟู่มองเจียงหว่านเยวี่ย เต็มไปด้วยความเคียดแค้น“ฉันจะรอดูว่าคนที่เรียนจบแค่ปริญญาตรีอย่างแก จะเลี้ยงดูโจวโจวได้ยังไง!”“ตอนนี้โจวโจวยังไม่รู้หรอกว่าชีวิตของเธอกำลังตกต่ำลง เธอกับตูตูถูกกั้นด้วยเหวลึกที่ไม่อาจก้าวข้ามได้แล้ว!”“ไม่ว่าแกจะพยายามแค่ไหน โจวโจวก็ไม่มีทางไปถึงระดับเดียวกับตูตูได้หรอก!”เจียงหว่านเยวี่ยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “ลูกทั้งสองคนของฉันคลอดออกมาจากท้องเดียวกัน สิ่งที่ตูตูมี โจวโจวก็ต้องมี”“ในเมื่อตระกูลฟู่ไม่สามารถมอบความยุติธรรมให้ได้ ฉันก็จะพาโจวโจวไปเอง จะช่วยให้เธอเติบโตในแบบที่เธอต้องการ!”เจียงหว่านเยวี่ยกำลังจะพาโจวโจวออกไป ก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งถือกระเป๋าเอกสารเดินเข้ามาในหอประชุมชายวัยกลางคนที่เดินนำหน้า สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวราคาถูกกับกางเกงสแล็คสีดำ เจียงหว่านเยวี่ยหรี่ตาลง บังเอิญได้เจอคนรู้จักซะแล้ว“ผู้…ผู้อำนวยการ?” เสียงอาจารย์ใหญ่ดังขึ้นด้วยความตก

เจียงหว่านเยวี่ยเปิดกล่องของขวัญ ภายในมีสร้อยข้อมือไพลินวางอยู่เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย หยิบสร้อยข้อมือขึ้นมาแล้วถาม "สร้อยข้อมือนี่ยาวเท่าไหร่""14.2"ชายหนุ่มตอบทันควันเจียงหว่านเยวี่ยยิ้ม แต่ในลำคอรู้สึกขมปร่า"นั่นมันขนาดข้อมือของหนานเซิง"เธอยื่นมือออกไปนอกหน้าต่าง สร้อยข้อมือไพลินที่ส่องประกายร่วงหล่นจากฝ่ามือเธอฟู่หานชวนขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาคมกริบปรากฏระลอกคลื่นแห่งอารมณ์ "เธออิจฉาหนานเซิง ถึงได้พยายามหาเรื่องฉันนัก""ฉันกับหนานเซิงรู้จักกันมามากกว่ายี่สิบปี ถ้าพวกเราสองคนจะมีอะไรกันจริง เธอไม่มีสิทธิ์แทรกเข้ามาหรอก"คำพูดของฟู่หานชวนราวกับไปสะกิดความทรงจำอันเลือนรางบางอย่างของเจียงหว่านเยวี่ยกระจกมองหลังสะท้อนรอยยิ้มที่แตกสลายของเธอ"คุณยังจำได้ไหมเมื่อสามปีก่อน มีอยู่คืนหนึ่ง คุณออกไปหาเจียงหนานเซิงกะทันหัน ปล่อยให้ฉันไปโรงพยาบาลคนเดียว วันนั้นฉันไข้ขึ้น 39 องศา หมอประจำบ้านก็ลาพัก พวกคนรับใช้ก็เลิกงานหมดแล้ว ฉันหวังว่าเธอจะขับรถไปส่ง..."ในขณะที่เจียงหว่านเยวี่ยเล่า ฟู่หานชวนก็เริ่มนึกออก"เธอก็นั่งแท็กซี่ไปโรงพยาบาลได้ไม่ใช่เหรอ"ทำไมเจียงหว่านเยวี่ยถึงเก็บเรื