All Chapters of หย่าขาดจากสามี ราชินีคนนี้จะขอทวงบัลลังก์: Chapter 41 - Chapter 50

เสียงของชายหนุ่มแข็งกระด้าง “ผมสามารถทำให้สัญญาทั้งหมดที่เซ็นไปกลายเป็นเศษกระดาษไร้ค่าได้! คุณจะลองไปขึ้นศาลกับผมก็ได้ ให้ศาลเป็นผู้ตัดสินว่าตลอดเจ็ดปีที่พวกเราแต่งงานกัน ผมควรให้เงินคุณเท่าไหร่”เขาต้องการบอกให้เจียงหว่านเยวี่ยรู้ว่า เมื่อก่อนเขายอมให้เงินเจียงหว่านเยวี่ยมากมายขนาดนั้น เป็นเพราะเขาใจดีมีเมตตาแต่พอถึงเวลาที่เขาไม่อยากให้แล้ว เขาก็จะทำให้เจียงหว่านเยวี่ยรู้ซึ้งว่าโลกแห่งความเป็นจริงมันโหดร้ายแค่ไหนเจียงหว่านเยวี่ยที่กำลังเผชิญคลื่นยักษ์และพายุคลั่งอยู่ในขณะนี้ กลับรู้สึกสงบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเพราะว่าจิตใจของเธอเข้มแข็งมาก“ฟู่หานชวน ฉันรู้ว่าชนชั้นและอำนาจจะคงอยู่ไปตลอดกาล แต่นายไม่มีทางอยู่บนจุดสูงสุดนั่นได้ตลอดรอดฝั่งหรอก!”ภายในห้องทำงานของประธานบริษัท ฟู่หานชวนกำลังอึ้งสนิท เขารู้สึกเหมือนตัวเองเพิ่งจะหูฝาดไปเขารู้สึกขบขันอย่างมาก “ยังเพ้อฝันไม่เลิกอีก? เจียงหว่านเยวี่ย ต่อให้เธอจะพยายามอีกสามสิบปี ก็ไม่มีวันขึ้นมาอยู่จุดเดียวกับผมได้หรอก!”ช่องว่างระหว่างชนชั้น เป็นสิ่งที่ถูกกำหนดมาตั้งแต่เกิดแล้ว!เขาไม่เห็นว่าเธอจะมีอะไรดีสักอย่างเด็กสาวบ้านนอ

ตูตูบ่นออกมาด้วยความหงุดหงิด“ตูตู!”เสียงเรียกของเจียงหนานเซิงดังขึ้น ตูตูก็พุ่งตัวออกไปทันที“พี่เซิง! ทำไมถึงมาช้านักล่ะครับ!”“เพราะว่าพี่แวะซื้ออันนี้ให้เธอไงล่ะ!”เจียงหนานหยิบหน้าไม้กลคันหนึ่งออกมาจากด้านหลัง“ว้าว!” ตูตูเห็นหน้าไม้กลที่ตัวเรือนเป็นสีดำสนิท ดวงตาก็ส่องประกายวิบวับทันทีเจียงหนานเซิงรู้สึกพอใจมาก เธอรู้ว่าตูตูชอบของอะไรพวกนี้ ขณะที่เจียงหว่านเยวี่ยไม่ยอมให้เขาแตะต้องของแบบหน้าไม้กลเด็ดขาด“พอมีหน้าไม้กลแล้ว ผมดูยิ่งใหญ่มากเลยใช่มะ!”ตูตูหยิบหน้าไม้กลขึ้นมาถือด้วยความตื่นเต้น ทำท่ายิงหน้าไม้แบบเท่ๆ ให้ดู“พี่เซิง ลูกธนูล่ะ! เอาลูกธนูมาให้ผมสิ!”เจียงหนานเซิงเอาลูกธนูทำจากเหล็กที่มีปลายแหลมคมให้เขาตูตูลูบลูกธนูที่ทำจากเหล็กเย็บเฉียบด้วยท่าทางหวงแหน “ในที่สุดก็ไม่ต้องใช้ลูกธนูพลาสติกแล้ว! พี่เซิง ผมชอบพี่ที่สุดเลยครับ!”“เด็กผู้ชายควรจะเล่นธนูและลูกธนูของจริงที่มีพลังทำลายล้างแบบนี้แหละ! แบบนี้ถึงจะสมเป็นชายชาตรีหน่อย!”ตูตูเอาลูกธนูเหล็กใส่เข้าไปในหน้าไม้กลด้วยความกระตือรือร้น เขาถือหน้าไม้ด้วยความตื่นเต้นแล้วหันเล็งไปรอบๆเจียงหนานเซิงสังเกตเห็นโจว

บริเวณหน้าห้องเรียนมีบอดี้การ์ดสิบกว่าคนยืนล้อมลู่ฟ่าง ฟู่หานชวนยืนอยู่หน้าบันไดทางขึ้น เขามองมาทางลู่ฟ่างราวกับตัวเองเป็นเทพเจ้าที่กำลังจ้องมองมดตัวหนึ่ง“โจวโจว มาทางนี้ กลับบ้านกับพ่อ!”ฟู่หานชวนใช้น้ำเสียงแข็งกร้าว เมื่อเห็นว่าโจวโจวเดินไปทางลู่ฟ่าง เขาหมดความอดทนกับลูกสาวของตัวเองเต็มทีแล้วโจวโจวหันไปส่ายหัวให้ฟู่หานชวน “หนูจะกลับบ้านกับคุณลุง”ฟู่หานชวนหัวเราะเย็นชา “เขาจะพาหนูไปที่ไหน? เขามีบ้านหรือไง? โจวโจว ถ้าหนูตามเขาไปก็ต้องไปนอนข้างถนน!”“โจวโจว!” เสียงเรียกของเจียงหว่านเยวี่ยดังแทรกเข้ามาโจวโจวหันไปเห็นเจียงหว่านเยวี่ยก็รีบโบกไม้โบกมือด้วยความดีใจเธอกับลู่ฟ่างถูกบอดี้การ์ดที่ฟู่หานชวนเรียกมาล้อมเอาไว้ ทำให้เธอไม่สามารถฝ่าออกไปหาเจียงหว่านเยวี่ยได้“หม่ามี๊!”เจียงหว่านเยวี่ยทั้งสงสารทั้งรู้สึกผิด “หม่ามี๊ติดธุระก็เลยมาช้า ขอโทษนะโจวโจว คราวหน้าหม่ามี๊สัญญาว่าจะไม่ปล่อยให้หนูต้องนั่งรอที่โรงเรียนอนุบาลอีก”โจวโจวไม่โกรธ “หนูรู้ค่ะ หม่ามี๊มีเรื่องที่สำคัญมากๆ ต้องจัดการ เรื่องสำคัญนั่นจะเปลี่ยนชีวิตของหม่ามี๊ได้! โจวโจวไม่อยากเป็นตัวถ่วงของหม่ามี๊ค่ะ”คำพูดของ

เสิ่นอั้นถอนหายใจ "มัวแต่รอรถพยาบาล เลือดผมคงไหลหมดตัวพอดี ประธานฟู่คิดจะฆ่ากันให้ตายหรือไง!”สถานการณ์ของเสิ่นอั้นไม่อาจรอช้าได้ เจียงหว่านเยวี่ยไม่อยากเสียเวลาโต้เถียงกับเจียงหนานเซิง"ลงมา! อย่ามัวชักช้า แล้วก็เลิกพูดมากได้แล้ว!""ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมา..."เจียงหนานเซิงพูดยังไม่ทันจบ จู่ๆ ก็รู้สึกถึงแรงกดดันที่มองไม่เห็นปกคลุมทั่วร่าง เมื่อเธอสบตากับเจียงหว่านเยวี่ย ขนทั่วร่างก็ลุกชันในทันที เธอที่นั่งอยู่บนมอเตอร์ไซค์แทบจะทรงตัวไม่อยู่เจียงหนานเซิงไม่เคยรู้สึกถึงพลังที่น่าขนลุกขนพองเช่นนี้จากเจียงหว่านเยวี่ยมาก่อนหัวใจเธอเต้นระส่ำ"พี่หว่านเยวี่ย พี่อย่าทำเป็นเก่งนักเลย""ทำตัวจู้จี้จุกจิกแบบนี้เหมือนจะไม่ใช่นิสัยของเธอนะ เจียงหนานเซิง!"เจียงหนานเซิงเบ้ปาก ถ้าเจียงหว่านเยวี่ยอยากตายนักเธอก็ไม่ห้ามหรอก จะให้ดีก็ล้มหน้าคะมำให้จมูกหักฟันร่วงหมดปากไปเลย!เจียงหนานเซิงลงจากรถมอเตอร์ไซค์เจียงหว่านเยวี่ยยื่นมือออกไปข้างหน้า "เอากุญแจรถมาให้ฉัน"เจียงหนานเซิงโยนกุญแจรถทิ้งไป เจียงหว่านเยวี่ยรับได้อย่างมั่นคงเจียงหว่านเยวี่ยหันไปบอกกับลู่ฟ่าง "พี่คะ พาโจวโจวไปที่โรงแรมก่

โจวโจวยืนอึ้งอยู่กับที่ หัวใจดวงน้อยๆ ของเธอได้รับความกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงเป็นความผิดของเธอเหรอ?ถ้าเธอยอมกลับบ้านตระกูลฟู่กับพ่อดีๆ ลุงเสิ่นอั้นก็คงไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้แต่คนที่ยิงลูกธนูใส่เธอ คือตูตูที่มีสายเลือดเดียวกันนะพวกเขาเคยสนิทกันมากแต่เมื่อเวลาผ่านไป เพราะความแตกต่างทางร่างกาย ตูตูก็เริ่มปฏิบัติต่อเธอแย่ลงเรื่อยๆก่อนเธอจะพบว่าในบ้านตระกูลฟู่ นอกจากแม่ที่ปฏิบัติต่อเธอและตูตูอย่างเท่าเทียมกันแล้ว แม้แต่พ่อก็ยังให้ความสำคัญกับตูตูมากกว่า"ตูตู! ต่อให้นายมาขอโทษ ฉันก็จะไม่ให้อภัยนายหรอก!" โจวโจวตะโกนออกมาเธอถามฟู่หานชวน "พ่อคะ หนูขอไม่เป็นลูกสาวของพ่อได้ไหม? หนูต้องทำยังไง ถึงไม่ต้องกลับไปบ้านตระกูลฟู่อีก?"เธออยากหลุดพ้นจากพันธนาการพวกนี้ แต่เธอไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรใบหน้าของฟู่หานชวนเย็นชา ราวกับถูกน้ำแข็งปกคลุมจนหนาเตอะ"ฟู่ชิงโจว! ลูกใช้นามสกุลฟู่! หนูจะเป็นลูกสาวของพ่อ! เป็นคนตระกูลฟู่ตลอดไป!""งั้น...หนูขอไม่ใช้นามสกุลฟู่ได้ไหมคะ?" โจวโจวถาม "หนูจะใช้นามสกุลของคุณแม่"ความมืดมิดอึมครึมปกคลุมทั่วร่างของฟู่หานชวนเจียงหนานเซิงกอดอกพลางหัวเราะเยาะ "พี