บททั้งหมดของ ข้าคือภรรยาชายเก็บฟืน: บทที่ 11 - บทที่ 20

แสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามาตามช่องหน้าต่างของเรือนทำให้หลี่เจินรู้สึกตัวตื่น วันนี้นางตื่นสายมากคงเป็นเพราะนางได้หลับไปช่วงรุ่งสาง แต่เปาเป่าบุตรชายของนางก็ยังไม่ตื่นเช่นกัน และสิ่งที่น่าตกใจคือตัวของเด็กชายนั้นร้อนมาก เขากำลังไม่สบายหลี่เจินนางรีบลุกพรวดจากที่นอนด้วยหัวใจที่สั่นระรัว กุลีกุจอเอาน้ำใส่อ่างเล็กและเช็ดตัวให้บุตรชาย เด็กน้อยตัวร้อนราวกับไฟ ริมฝีปากเล็กๆ นั้นแดงก่ำ นางสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขาที่ร้อนผ่าวและรัวเร็ว นางไม่เคยเจอเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน มันทำให้นางรู้สึกกลัว มือนางสั่นน้อยๆ ในขณะเช็ดตัวให้บุตรชาย เพราะนี่คือครั้งแรกที่ต้องดูแลเด็กเล็กที่ป่วย เห็นเด็กน้อยผวาทุกครั้งที่นางใช้ผ้าเช็ดไปตามเนื้อตัวของเขา ดวงตาเด็กน้อยหรี่ขึ้นมองนาง นัยน์ตานั้นแดงเรื่อมีหยาดน้ำเอ่อคลอ เพียงเห็นใบหน้านางเขาก็คลี่ยิ้มออกมา ไม่งอแงแม้แต่น้อย ยอมให้นางเช็ดตัวโดยง่าย นางรู้สึกสงสารจับใจ หัวใจของนางราวกับจะอ่อนแอไปด้วย นี่คงเป็นความรู้สึกของคนเป็นแม่ นี่หรือคือกรรมที่นางต้องชดใช้ เหตุใดความทุกข์ทรมานจึงไม่เกิดแก่นางเพียงผู้เดียวกันเล่าที่นี่ไม่มีโรงพยาบาลมีเพียงหมอชาวบ้านและการใช้ยาต้ม ย

หลี่เจินเมื่อเดินออกมาก็เห็นเป็นเด็กผู้ชายตัวอวบอ้วนผู้หนึ่ง ที่ดูจากรูปร่างแล้วก็คงจะอายุมากกว่าเปาเป่าของนางอยู่หลายปี แต่เสียงของบุตรชายนางและเจ้าเด็กอ้วนนามต้าสุ่ยผู้นั้นที่คุยกันทำให้นางต้องชะงักฝีเท้าลง"พี่ต้าสุ่ยท่านมาหาข้ามีสิ่งใดหรือขอรับ"เด็กน้อยเอ่ยถามพร้อมกับเปิดประตูรั้วไม้เตี้ยๆ ให้อีกฝ่าย ต้าสุ่ยเมื่อเดินเข้ามายังลานด้านหน้าเรือนให้รู้สึกแปลกประหลาดเมื่อตอนนี้รอบๆ เรือนนั้นดูสะอาดสะอ้านแปลกตา จางต้าสุ่ย บุตรชายของบ้านตระกูลจางที่อยู่ไม่ไกลจากเรือนของหลี่เจินมากเท่าใดนัก ปีนี้เขามีอายุได้เก้าหนาวแล้ว ครอบครัวของพวกเขานั้นทำนาและเก็บของป่า ต้าสุ่ยนั้นเป็นเพื่อนเล่นเพียงคนเดียวที่เปาเป่าให้ความสนิทสนมด้วยและเป็นคนเดียวที่คอยปกป้องเขาไม่ให้เด็กในหมู่บ้านนั้นกลั่นแกล้งรังแก ครอบครัวจางนั้นก็น่าสงสารอยู่ไม่น้อย บิดาของต้าสุ่ยเองก็ต้องเข้าร่วมกับกองทัพเช่นกันทั้งๆ ที่มารดาของเขาพึ่งจะคลอดน้องสาวได้เพียงห้าเดือน นั่นทำให้พวกเขานั้นลำบากมาก แต่ก็ยังมีใจแบ่งอาหารให้เปาเป่าอยู่บ่อยครั้งต้าสุ่ยกวาดสายตาไปด้านหลังของเด็กน้อย เขากำลังมองหาใครบางคน ซึ่งใครคนนั้นก็คือมารดาของเด็กน

เพราะความอยากรู้อยากเห็นแท้ๆ จึงทำให้นางพาตัวเองมาในสถานที่ที่ไม่น่ามอง แม้จะรู้ว่าการค้ามนุษย์ย่อมไม่น่าดูชม แต่ก็ไม่นึกว่ามันจะแย่กว่าที่คิดเอามากๆ สิ่งที่นางเคยคาดเดาและจินตนาการเอาไว้ทำให้ได้รู้ว่า นางโลกสวยเกินไป ภาพของคนที่ถูกขังอยู่ในกรงเยี่ยงสัตว์ทำให้นางรู้สึกหดหู่ในใจยิ่งนัก ในอกนั้นสั่นไหว สองขาที่ก้าวเดินไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาเสียดื้อๆ มันต้องทำกันถึงเพียงนี้เชียวหรือ บางคนนั้นดูอ่อนแรงเอนซบเกาะลูกกรง สายตาหมดสิ้นความหวังดูเลื่อนลอย บางคนนั้นถึงกับต้องถูกล่ามกันเลยทีเดียว พวกเขาเหล่านี้ล้วนเป็นทาสแรงงาน สถานที่แห่งนี้นั้นมีทาสถูกแบ่งออกเป็นหลายระดับ แต่คนพวกนี้ล้วนไม่มีผู้ใดที่อยากจะเป็นทาส สตรีที่เป็นทาสบำเรอเหล่านั้น ภายใต้ใบหน้างดงามที่มีรอยยิ้มประดับแต่ดวงตากลับขมขื่น พวกเขาเหล่านี้หากเจอนายที่ดีก็ถือว่าเป็นวาสนา แต่หากเจอนายที่ไม่ดีก็ต้องยอมรับชะตาแม้ใจนั้นอยากจะซื้อทาสเหล่านี้ แต่ตอนนี้กิจการของนางยังไม่ต้องการคนงาน นางจึงตัดสินใจหันหลังกลับ ขืนเดินต่อไปคาดว่าเงินที่มีติดกายอยู่เพียงน้อยนิดคงได้หมดไปกับความใจอ่อนและจิตใจที่ดีเกินควรของนาง ลำพังตอนนี้ชีวิตของนางเองยังไม่

เถ้าแก่หวังนั่งมองหลี่เจินนับเงินด้วยความเอ็นดู สตรีนางนี้เขารู้จักกับนางเพียงไม่นานก็ให้นึกเอ็นดูนางเป็นอย่างมาก นางนั้นขยันขันแข็งและมีความสามารถซึ่งหาได้ยากในสตรีรุ่นราวคราวเดียวกันกับนาง ดูจากท่าทาง การวางตัวและสติปัญหาของสตรีนางนี้แล้ว นางย่อมมิใช่หญิงสาวชาวบ้านธรรมดา ดูเอาเถอะวันนี้เพียงแค่วันเดียวนางสามารถทำเงินได้หลายร้อยตำลึงทอง"เถ้าแก่เจ้าคะ"หลี่เจินหลังจากนั่งนับเงินด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เก็บเงินใส่ถุงผ้าเอาไว้อย่างมิดชิดก็หันมาเอ่ยเรียกเถ้าแก่หวัง เมื่อนึกบางอย่างขึ้นมาได้ "ว่าอย่างไรเล่าแม่นางเฉียน"เถ้าแก่หวังที่ขานรับนางพร้อมกับเดินมานั่งลงตรงหน้า เมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่ายว่าคงมีเรื่องที่ต้องการจะปรึกษาเขา"ข้าอยากจะซื้อจวนสักหลัง ท่านพอจะแนะนำข้าได้หรือไม่เจ้าคะ""หือ ซื้อจวนเช่นนั้นหรือ"เมื่อเห็นเถ้าแก่หวังทำท่าครุ่นคิด นางจึงรีบอธิบายเพิ่มเติม"ใช่เจ้าค่ะ ข้าอยากจะซื้อจวนเล็กๆ สักหลังหรือถ้าได้ร้านค้าที่เขาปิดตัวลงแล้วขายถูกๆ ก็จะดีมาก"เมื่อเห็นว่านางเอ่ยเช่นนั้นเถ้าแก่หวังก็พอจะรู้ถึงจุดประสงค์ของอีกฝ่าย"เจ้าต้องการจะเปิดร้านค้าเช่นนั้นหรือ""เอ่อ มันก็ไม่เชิงว

"แม่เปาเป่า แม่เปาเป่า อยู่หรือไม่"เสียงเรียกที่ดังขึ้นด้านหน้าเรือน ทำให้หลี่เจินที่กำลังรดน้ำผักอยู่หลังเรือนต้องชะโงกหน้าออกมาดูว่าคือผู้ใด พบว่าเป็นพี่สาวจางที่ยืนอยู่กับต้าสุ่ย จึงรีบตะโกนตอบกลับไป"อยู่เจ้าค่ะ สักครู่นะเจ้าคะ"นางตะโกนตอบอีกฝ่ายพร้อมกับเก็บอุปกรณ์ในมือ ถอดผ้ากันเปื้อนออก เมื่อเห็นว่าบุตรชายที่หว่านเศษอาหารให้ไก่อยู่ในเล้ากำลังจะวิ่งออกไปจึงรีบเอ่ยขึ้น"เปาเป่ามาล้างมือก่อนลูก"เมื่อล้างมือของบุตรชายและตัวเองเสร็จเรียบร้อยจึงเดินออกมาเปิดประตูให้อีกฝ่าย ในอ้อมแขนของจางชีฮุยนั้นอุ้มบุตรสาวตัวน้อยของนางมาด้วย ใบหน้าของสตรีตรงหน้าดูตื่นเต้นยินดี ส่วนต้าสุ่ยนั้นรีบเข้ามาอุ้มเปาเป่าของนางขึ้นขี่หลังจนนางตกใจรีบเอ่ยปากถาม"พี่สาวจางมีอันใดหรือไม่ เกิดอะไรขึ้น"จางชีฮุยกล่าวบอกนางด้วยรอยยิ้มกว้างในทันที"พวกผู้ชายเขากลับมากันแล้ว เราไปรอต้อนรับพวกเขาในตัวอำเภอกันเถอะ"ได้ยินเช่นนั้นหลี่เจินถึงกับใบ้กิน ไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว นางรู้สึกว่าทำสิ่งใดไม่ถูกยืนโง่งมอยู่เช่นนั้น จนจางชีฮุยต้องเข้ามาคว้าข้อมือแล้วดึงนางให้ออกเดิน"เร็วเข้าเถิด ท่านผู้นำและชาวบ้านพวกเขาก็จะไปรอต