ตอนที่12

แสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามาตามช่องหน้าต่างของเรือนทำให้หลี่เจินรู้สึกตัวตื่น วันนี้นางตื่นสายมากคงเป็นเพราะนางได้หลับไปช่วงรุ่งสาง แต่เปาเป่าบุตรชายของนางก็ยังไม่ตื่นเช่นกัน และสิ่งที่น่าตกใจคือตัวของเด็กชายนั้นร้อนมาก เขากำลังไม่สบาย

หลี่เจินนางรีบลุกพรวดจากที่นอนด้วยหัวใจที่สั่นระรัว กุลีกุจอเอาน้ำใส่อ่างเล็กและเช็ดตัวให้บุตรชาย เด็กน้อยตัวร้อนราวกับไฟ ริมฝีปากเล็กๆ นั้นแดงก่ำ นางสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขาที่ร้อนผ่าวและรัวเร็ว นางไม่เคยเจอเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน มันทำให้นางรู้สึกกลัว มือนางสั่นน้อยๆ ในขณะเช็ดตัวให้บุตรชาย เพราะนี่คือครั้งแรกที่ต้องดูแลเด็กเล็กที่ป่วย เห็นเด็กน้อยผวาทุกครั้งที่นางใช้ผ้าเช็ดไปตามเนื้อตัวของเขา ดวงตาเด็กน้อยหรี่ขึ้นมองนาง นัยน์ตานั้นแดงเรื่อมีหยาดน้ำเอ่อคลอ เพียงเห็นใบหน้านางเขาก็คลี่ยิ้มออกมา ไม่งอแงแม้แต่น้อย ยอมให้นางเช็ดตัวโดยง่าย นางรู้สึกสงสารจับใจ หัวใจของนางราวกับจะอ่อนแอไปด้วย นี่คงเป็นความรู้สึกของคนเป็นแม่ นี่หรือคือกรรมที่นางต้องชดใช้ เหตุใดความทุกข์ทรมานจึงไม่เกิดแก่นางเพียงผู้เดียวกันเล่า

ที่นี่ไม่มีโรงพยาบาลมีเพียงหมอชาวบ้านและการใช้ยาต้ม ยาจีนและยาสมุนไพร ในหมู่บ้านนั้นมีหมอแต่นางไม่อยากทิ้งบุตรชายไว้คนเดียวเขาตัวร้อนเกินไปมันจะเป็นอันตราย ส่วนโรงหมอนั้นอยู่ในตัวอำเภอยิ่งไกลออกไปอีก

หลี่เจินนางนั้นคิดไม่ตกสงสารบุตรชายยิ่งนักเหตุใดจึงเจอแต่เรื่องแย่ๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่านางมีแหวนวิเศษและนางก็ได้ใส่กล่องยาที่มียาหลากหลายชนิดเอาไว้ในนั้นด้วย ใบหน้างามพลันยิ้มกว้าง เพียงแค่นางสัมผัสแหวน กล่องยาที่นางอยากได้ก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้า หลี่เจินนางรู้สึกตื่นเต้นมาก 

"รอแม่สักครู่นะเปาเป่า"

นางใช้ผ้าผืนเล็กที่บิดน้ำจนหมาดวางลงบนหน้าผากของบุตรชาย ก่อนจะรีบเข้าครัวจุดเตาไฟเพื่อต้มน้ำ เขาจะต้องมีอะไรรองท้องก่อนจึงจะกินยาได้ นางนำโจ๊กสำเร็จรูปและน้ำผลไม้ออกมาจากแหวน ใช้เวลาไม่นานก็ได้โจ๊กหอมกรุ่นมาหนึ่งถ้วย เทน้ำผลไม้ใส่ถ้วยอีกใบแล้วเก็บกลับเข้าไปในแหวนดังเดิม

หลี่เจินเดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง นางเอ่ยเรียกเด็กน้อยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"เปาเป่าลุกขึ้นมาทานข้าวก่อนนะลูก"

เปาเป่าที่ฝืนลืมตาขึ้น ส่งยิ้มอ่อนให้มารดา ก่อนจะลุกขึ้นตามการประคองของมารดา หลี่เจินนางใช้หมอนลองแผ่นหลังของเด็กน้อย แล้วจึงหันไปหยิบถ้วยข้าวต้มที่มีควันลอยกรุ่นมาถือไว้ในมือ

"กินข้าวก่อนนะ เดี๋ยวแม่จะป้อนเจ้าเอง"

เปาเป่าเขาอยากจะเอ่ยตอบมารดาแต่ในลำคอนั้นกลับแห้งผากจึงทำได้เพียงพยักหน้าตอบรับ

หลี่เจินส่งยิ้มให้บุตรชายก่อนจะตักข้าวต้มเป่าไล่ความร้อนแล้วป้อนให้กับเขา ข้าวต้มภายในถ้วยหมดไปอย่างรวดเร็วเป็นที่น่าพอใจมาก อย่างน้อยเขายังทานได้มาก จากนั้นจึงส่งน้ำให้เขาจิบ กล่องยาของนางนั้นมีเม็ดยาลดไข้สำหรับผู้ใหญ่ หลี่เจินนางจึงแบ่งยาออกเป็นสี่ส่วนแล้วให้เด็กน้อยกินไปเพียงส่วนเดียว

"มา กินยาก่อนจะได้หายไวไว"

เปาเป่าจ้องมองยาในมือของมารดา เขาไม่เคยเห็นยาเช่นนี้มาก่อน ยาที่เขาเคยกินล้วนเป็นยาต้มสีดำและมันขมมาก แต่เขาก็ยอมกินยาที่มารดาส่งให้อย่างว่าง่าย แม้ว่าเขาจะไม่ชอบกินยาเลย แต่หากเขาดื้อเขากลัวว่ามารดาจะไม่รักเขา แต่ยานั้นกลับไม่ได้ขมมากเช่นดังที่เขาคิด ยาต้มที่เขาเคยดื่มมันขมมากกว่านี้หลายเท่านักแล้วยังเหม็นมากอีกด้วย และมารดาก็ยังใจดีมากๆ ให้เขาดื่มน้ำที่มีสีสวย รสหวานอมเปรี้ยว มันอร่อยมากและมีกลิ่นหอมอีกด้วย

"อร่อยหรือไม่"

หลี่เจินเอ่ยถามบุตรชายเมื่อเห็นเขาดื่มน้ำผลไม้ในถ้วยจนหมด

"มันอร่อยมากขอรับท่านแม่"

เสียงแหบแห้งของเด็กน้อยที่เอ่ยตอบทำให้นางสงสารจับใจ จึงยกมือขึ้นลูบศีรษะของเขาแผ่วเบา อุณหภูมิที่สัมผัสกับฝ่ามือของนาง ทำให้นางนั้นเบาใจขึ้น ตัวของเขาไม่ร้อนเหมือนเมื่อครู่แล้ว เพียงอุ่นๆ เท่านั้น

"หากอร่อยเจ้าก็ต้องรีบหายไข้รู้หรือไม่ แม่มีของอร่อยๆ ให้เจ้ากินอีกเยอะเลย"

หลี่เจินนางบอกบุตรชายอย่างอ็นดู ก้มลงจุมพิตศีรษะทุยเล็กอย่างอ่อนโยน

"นอนพักผ่อนให้มาก สักพักแม่จะมาปลุกทานข้าวทานยาอีกที"

นางบอกบุตรชายพร้อมกับประคองเขาให้ล้มตัวลงนอน ห่มผ้าให้เด็กน้อยที่ดวงตาหรี่ปรือแล้วเขาก็หลับไปในทันที 

หลี่เจินนางมองเจ้าตัวเล็กที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงเก่าๆ ผ้าห่มและฟูกนอนล้วนเก่าและบางมากแล้ว ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นช่วงหน้าร้อน แต่กลางคืนนั้นหนาวจับใจ และร่างกายของเด็กน้อยตอนนี้ก็อ่อนแอมาก เขาคล้ายดังเด็กที่ขาดสารอาหาร นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้เด็กน้อยนั้นล้มป่วย เตียงหลังนั้นก็เล็กมาก แม้นางจะนอนกับบุตรชายได้อย่างสบายแต่ก็ไม่สะดวกมากนัก จะขยับตัวแรงๆ ก็เกรงว่ามันจะล้มครืนลงมา

นางคงต้องเปลี่ยนเตียง และเปลี่ยนในขณะที่เด็กน้อยนั้นหลับจะเป็นการดีที่สุด นางเกรงว่าเขาจะหวาดกลัวและคิดว่ามีภูตผีปีศาจมาสิงมารดาตนหากเห็นนางนำข้าวของออกจากแหวน และเป็นการป้องกันไม่ให้ผู้อื่นรับรู้ แม้เปาเป่าจะเป็นเด็กรู้ความเชื่อฟังนางแต่เขาก็ยังเด็กหากพลั้งปากพูดไปทั้งนางและเด็กน้อยอาจจะมีอันตราย

คิดได้ดังนั้นนางจึงนำฟูกของเด็กน้อยมาปูเอาไว้ในห้องโถง ก่อนจะไปอุ้มเขาออกมานอน คงเป็นเพราะยานั้นกำลังออกฤทธิ์เด็กน้อยจึงได้หลับสนิท นางวางเขาลงอย่างเบามือแล้วห่มผ้าให้ 

หลี่เจินนางเคลื่อนย้ายข้าวของภายในห้องออกมาอย่างทุลักทุเลเพื่อให้มีพื้นที่ว่างสำหรับวางเตียงหลังใหม่ ฟูกนอนอันเก่านั้นถูกรื้อออกมาและนางก็ลงมือรื้อเตียงหลังเล็กที่ชำรุด นางใช้ขวานผ่าฟืนของผู้เป็นสามีทั้งตีทั้งงัดจนเตียงหลังเก่ากลายเป็นเศษไม้ ใช้เวลาเพียงไม่นานห้องทั้งห้องก็กลายเป็นพื้นที่โล่ง

หลี่เจินนางยกยิ้มอย่างพอใจทีหนึ่งก่อนจะสัมผัสลงบนแหวน เตียงหลังใหญ่ของนางก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า มันกินพื้นที่ไปเกินครึ่งของห้อง เหลือเพียงพื้นที่ปลายเตียงที่นางยืนอยู่ให้พอได้ใช้วางข้าวของ โชคดีว่าเตียงของนางนั้นเป็นเตียงไม้ แม้รูปแบบจะดูแปลกตาไปบ้างสำหรับคนที่นี่แต่ก็ใช่ว่าจะสั่งทำขึ้นมาไม่ได้ นางมองที่นอนหนานุ่ม ผ้าห่มนวมนุ่มนิ่มสีฟ้าสดใสอย่างสุดแสนคิดถึง อดไม่ไหวจนต้องทิ้งตัวลงไปนอนเกลือกกลิ้ง คว้าหมอนใบใหญ่มากอดฟัด เปาเป่าต้องชอบมันมากแน่ๆ เมื่อคิดถึงเด็กน้อยใบหน้างามก็ยกยิ้มอ่อนโยน ลุกขึ้นไปโอบอุ้มเจ้าตัวน้อยที่ตอนนี้ตัวเย็นเพราะไข้ลดลงแล้ว ยาของนางนี่ดีเสียจริง หากนำออกมาขายมันต้องยอดเยี่ยมมากแน่ๆ 

หลี่เจินนางค่อยๆ วางเจ้าตัวเล็กแสนขี้เซาลงบนที่นอนนุ่มอย่างเบามือ เด็กน้อยเพียงขยับกายคว้าเอาหมอนข้างมาก่ายเกยเท่านั้น ท่าทางนั้นดูน่าเอ็นดูเป็นอย่างมากจึงโน้มใบหน้าลงไปหอมแก้วขาวๆ หอมกรุ่นนั้นทีหนึ่ง ต่อไปนางจะทำให้แก้มเล็กๆ นี้กลายเป็นซาลาเปานุ่มนิ่มให้ได้

เมื่อห่มผ้าให้เจ้าตัวเล็กเรียบร้อยแล้ว หลี่เจินนางก็เอาหีบทั้งหมดใส่เอาไว้ใต้เตียง ตรงปลายเตียงวางตู้ใบเล็กได้หนึ่งใบก็เต็มพื้นที่ มีที่ว่างตรงประตูให้พอได้เดินเข้าออก เมื่อนางนำเตียงออกจากแหวน แหวนก็มีพื้นที่ว่างขึ้น ปรากฏสีขาวขึ้นมา นางจึงนำหีบทรัพย์สินมีค่าเก็บเอาไว้ในแหวน นางคงต้องทดสอบแหวนวงนี้ว่ามันมีความสามารถอะไรบ้าง

มองดูเวลาก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว บุตรชายป่วยเช่นนี้นางคงต้องพับเก็บความคิดที่จะออกไปในตัวอำเภอเอาไว้ก่อน รีบเดินเข้าครัวไปทำอาหาร เมื่อจุดเตาไฟเรียบร้อย นางก็หุงข้าวก่อนเป็นสิ่งแรก ก่อนจะนำกุ้งและเนื้อหมูที่ซื้อเก็บเอาไว้ในตู้เย็นออกมาจากแหวน ปรากฏว่ามันยังคงสดใหม่อยู่ แหวนวงนี้สามารถคงสภาพของที่ใส่เข้าไปให้คงเดิมไม่เน่าไม่เสีย แต่น่าเสียดายเมื่อนางลองเอาหัวกุ้งใส่กลับเข้าไปเมื่อนำออกมามันก็ยังเป็นหัวกุ้งไม่มีตัวงอกออกมา นำเนื้อหมูชิ้นเล็กใส่เข้าไปเมื่อนำออกมาก็ไม่ใหญ่ขึ้นเช่นเดิม หลี่เจินนางหัวเราะขำกับความคิดตัวเองอยู่สักพักราวกับคนบ้า นางคงดูการ์ตูนหรือคาดหวังมากเกินไป ท่านตาก็บอกแก่นางอยู่ว่านางมาชดใช้กรรมเก่า นางจะหวังสบายไม่ต้องดิ้นรนได้อย่างไร แต่เท่าที่มีก็ถือว่าระดับเทพและได้รับความเมตตามากแล้ว ข้าวของที่ได้มาหากนางวางแผนอย่างดี และใช้มันอย่างคุ้มค่า มันก็มากพอที่นางจะใช้มันสร้างเม็ดเงินเป็นทุนในการต่อยอดกิจการของนางต่อไปในภายหน้า 

แต่นางก็จำได้ว่าท่านตาบอกว่าของที่ใส่มันเข้าไปในแหวนจะไม่มีวันหมดไป หากนำมันออกมาใช้จนหมดเมื่อใส่กลับไปอีกครั้งมันจะกลับมาเต็มเช่นเดิม ท่านตาหมายถึงสิ่งใดกันนะ

สิ่งใดที่เจ้ารักที่สุดเล่า สิ่งใดที่เจ้ารักที่สุดมันจะคงอยู่กับเจ้าตลอดไป

เสียงแหบที่ดังราวกับสายลมพัด นางจำมันได้ดีว่าเป็นเสียงของผู้เฒ่าชรา ก่อนรอบกายจะกลับมาเงียบสงบดังเดิม

"ขอบพระคุณเจ้าค่ะ"

หลี่เจินนางเอ่ยขอบคุณอีกฝ่ายแผ่วเบา แล้วจึงสัมผัสลงบนแหวน นึกถึงสิ่งที่นางรักด้านหน้าพลันปรากฏกล่องเครื่องมือทำกินของนางด้านในนั้นเต็มไปด้วยเครื่องสำอางอย่างดี นางจึงลองแกะเนื้อแป้งด้านในตลับใบหนึ่งออกแล้วใส่ตลับแป้งใบนั้นกลับไปในแหวน เมื่อนำกลับออกมาอีกครั้งปรากฏว่ามีแป้งอยู่เต็มตลับดังเดิม สร้างความตื่นเต้นยินดีแก่นางมาก ต่อไปนางคงต้องหาลู่ทางในการเปิดกิจการของนาง ตอนนี้นางคิดเอาไว้แล้วว่านางจะสานฝันของตัวเองอีกครั้ง นางจะเปิดสถานเสริมความงามแบบครบวงจร สตรีทุกนางในที่แห่งนี้จะต้องกลายเป็นลูกค้าของนาง