ตอนที่13

เมื่อค้นพบจุดหมายของตัวเองอีกครั้งหลี่เจินนางจึงลงมือทำอาหารด้วยรอยยิ้ม จิตใจนั้นโปร่งโล่งขึ้น นางจะเดินตามความฝันที่ครั้งหนึ่งมันเคยพังทลายลง แต่ในครั้งนี้มันจะต้องดีกว่าเดิมเพราะนางมีอีกคนอยู่เคียงข้าง นางยังมีอนาคตของบุตรชายที่รอคอยให้นางผลักดันเขาให้มีอนาคตที่สดใส บุตรชายของนางจะต้องไม่มีมารดาเป็นเพียงสตรีขี้เมาไร้ประโยชน์ เขาจะต้องภูมิใจที่มีนางเป็นมารดา

หลี่เจินนางลงมือสับหมูด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มวันนี้นางจะทำขนมจีบกุ้งให้บุตรชายได้กิน เมื่อสับหมูเสร็จก็ต่อด้วยการสับกุ้ง จัดการกับของสดเสร็จเรียบร้อยก็หันมาเตรียมเครื่องผสมต่างๆ โดยโขลกรากผักชี กระเทียมและพริกไทยเข้าด้วยกัน นำมาผสมกับกุ้งสับ หมูสับ และต้นหอมซอย เติมเครื่องปรุงเล็กน้อยแล้วนวดทุกอย่างด้วยมือพักเอาไว้ จากนั้นจึงหันมาเตรียมส่วนผสมที่จะทำแผ่นเกี๊ยว 

หลี่เจินนางมองหาภาชนะสำหรับผสมแป้งจนได้อ่างไม้ขนาดพอเหมาะมาใบหนึ่ง จากนั้นจึงนำแป้งสาลีมาใส่ในอ่างไม้ แล้วทำหลุมตรงกลาง ตอกไข่ไก่ใส่ลงไป ใส่เกลือเล็กน้อยตามด้วยน้ำมัน แล้วค่อยๆ ตะล่อมๆ ผสมแป้ง เติมน้ำเปล่าลงไปทีละนิดๆ แล้วค่อยๆ นวดให้ส่วนผสมเข้ากันดีจากนั้นก็นำผ้าขาวสะอาดมาคลุมแป้งเอาไว้เป็นการพักแป้ง

ระหว่างรอแป้งหลี่เจินนางก็เดินเข้ามาดูบุตรชาย เมื่อเห็นว่าตัวของเขาไม่ร้อนขึ้นมาอีกก็เบาใจเดินกลับเข้าไปในครัวอีกครั้ง เตรียมซึ้งนึ่งตั้งไฟเอาไว้แล้วหันมาเจียวกระเทียมเตรียมเอาไว้ ต่อด้วยการทำน้ำจิ้มขนมจีบง่ายๆ โดยการนำซีอิ๊วดำ ซีอิ๊วขาว น้ำตาลทรายและน้ำส้มสายชูมาผสมรวมกัน ตั้งไฟให้เดือดก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย หากต้องการรสที่จัดขึ้นก็เพียงเติมพริกที่นางซอยแยกเอาไว้ต่างหากใส่ลงไป

เมื่อเห็นว่าแป้งน่าจะใช้ได้แล้วก็นำออกมานวดอีกครั้งจนเนื้อแป้งเนียนละเอียดจึงนำมาวางบนเขียงไม้ โรยแป้งดิบลงไปเล็กน้อย รีดจนแป้งเป็นแผ่นบางๆ แล้วตัดเป็นแผ่นสี่เหลี่ยมขนาดพอเหมาะ นำแผ่นแป้งที่ได้มาตัดมุมออกทั้งสี่ด้านอีกครั้ง แล้วนำมาห่อไส้ที่เตรียมเอาไว้จับจีบให้สวยงามแล้วนำไปนึ่ง เพียงไม่นานก็ได้ขนมจีบหน้าตาน่าทานโรยหน้าด้วยกระเทียมเจียวก็เป็นอันเสร็จสมบูรณ์ กลิ่นหอมของขนมจีบและกระเทียมเจียวนั้นหอมตลบอบอวลไปหมด

หลี่เจินนางคิดว่าจะผัดผักเพิ่มอีกจานเพื่อกินคู่กับข้าวสวยร้อนๆ เป็นอันต้องล้มเลิกความคิดนั้น เมื่อมาดูข้าวที่หุงด้วยไม้ฟืนครั้งแรกของนางปรากฏว่าข้าวนั้นยังไม่สุก มันทั้งแข็งและดิบ ดังนั้นมันจึงกลายมาเป็นข้าวผัดไข่ที่ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย

เปาเป่าที่กำลังหลับใหล เขารู้สึกหิวมากเมื่อได้กลิ่นความหอมของอาหารลอยเข้ามาในจมูก แต่ความนุ่มนิ่มราวกับนอนอยู่บนก้อนเมฆทำให้เขาไม่อยากที่จะลืมตาตื่น เขาเพียงหรี่ตาที่หนักอึ้งขึ้นมองเพียงเล็กน้อย เห็นเป็นสีฟ้าของท้องฟ้าที่สดใส เขาคงกำลังฝันอยู่และกลิ่นหอมนั้นก็เป็นเพียงแค่ความฝันเช่นกัน

"เจ้าแมวน้อยของแม่ลุกขึ้นมาทานข้าวได้แล้ว"

หลี่เจินเมื่อยกอาหารขึ้นโต๊ะเรียบร้อยแล้วก็ตรงมาปลุกบุตรชาย นางโน้มกายเข้าไปหาร่างเล็กๆ ที่ขดกายอยู่ใต้ผ้าห่มนวมผืนใหญ่อย่างน่าเอ็นดู นิ้วเรียวเกี่ยวเอาเส้นผมนุ่มออกจากใบหน้าเล็กๆ นั้นเอ่ยกับเขาอย่างอ่อนโยน

"ท่านแม่ ข้าหลับแล้วฝันไปขอรับ"

เปาเป่าน้อยงัวเงียตื่นขึ้นมาเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อเห็นใบหน้าของผู้เป็นมารดา

"ฝันว่าอย่างไร หืม คนเก่ง ไหน ลองเล่าให้แม่ฟังซิ"

หลี่เจินนางเอ่ยถามเจ้าตัวเล็ก ใช้หลังมือแตะหน้าผากของเขา เมื่อเห็นว่าอุณหภูมินั้นปกติดีแล้วจึงลูบเส้นผมนุ่มที่ยุ่งเหยิงให้เป็นทรง

เปาเป่าน้อยที่ใช้ศีรษะเล็กๆ ของตนซุกอกมารดาราวกับลูกแมวน้อยกำลังออดอ้อน เอ่ยทั้งที่ยังหลับตาอยู่

"ข้าฝันว่านอนหลับอยู่บนก้อนเมฆก้อนใหญ่มันทั้งนุ่มและอุ่นมากๆ"

หลี่เจินได้ยินเช่นนั้นก็ยกยิ้มขึ้น หอมกระหม่อมน้อยๆ นั้นอย่างมันเขี้ยว

"ไหนลองลืมตาดูซิ ก้อนเมฆใหญ่ของเจ้าคล้ายกับฟูกนุ่มๆ ที่เจ้ากำลังนอนอยู่หรือไม่"

เปาเป่าที่ลืมตาขึ้นมองใบหน้าของมารดาที่กำลังส่งยิ้มให้เขาอย่างมึนงง ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ กายด้วยดวงตากลมโต 

"โอ้ ท่านแม่ข้ากำลังอยู่บนก้อนเมฆ"

เปาเป่าน้อยที่ผละจากอกของมารดา ลืมเลือนความเจ็บป่วย เขาลุกขึ้นกระโดดโลดเต้นแล้วล้มตัวลงนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอนหนานุ่มใบหน้านั้นเปี่ยมไปด้วยความสุข

หลี่เจินนางมองภาพนั้นด้วยรอยยิ้มกว้าง เอ่ยถามบุตรชายที่ดูท่าจะหายป่วยแล้วด้วยความยินดี

"ชอบหรือไม่"

เปาเป่ารีบกลิ้งมาหามารดา สองแขนเล็กยกขึ้นคล้องลำคออย่างต้องการให้มารดาอุ้ม นางจึงโอบอุ้มเขาเอาไว้ในอ้อมแขน

"ชอบขอรับ ชอบมากๆ"

เปาเป่าเอ่ยตอบมารดาด้วยรอยยิ้มเต็มหน้าจนสองตานั้นหยีเล็ก เขามีความสุขที่สุด

"เจ้าชอบก็ดีแล้ว แต่ตอนนี้ต้องไปทานข้าวก่อนเดี๋ยวเย็นชืดแล้วจะไม่อร่อย"

หลี่เจินนางอุ้มบุตรชายไปนั่งบนเก้าอี้ก่อนจะเช็ดหน้าเช็ดตาแล้วล้างมือให้เขา

เปาเป่ามองอาหารตรงหน้าพลางทำตาโต รีบเอามือปิดปากน้อยๆ นั้นเพราะกลัวว่าน้ำลายจะไหล กลิ่นของอาหารเหล่านี้คือกลิ่นเมื่อครู่ เมื่อได้เห็นด้วยตาและได้ดมกลิ่นใกล้ๆ ก็ยิ่งทำให้เขาหิว จนท้องน้อยๆ นั้นร้องออกมาให้อับอายมารดา

หลี่เจินที่หัวเราะเจ้าตัวน้อยด้วยความเอ็นดูเอ่ยกับเขา พร้อมกับคีบขนมจีบส่งเข้าปากเล็กๆ นั้น

"หิวก็กินเสีย มันเป็นของเจ้า"

เปาเป่าอ้าปากรีบรับอาหารที่มารดาป้อนให้ เคี้ยวมันจนปากเล็กจู๋ มันอร่อยมาก เขาเคี้ยวไปยิ้มไปนัยน์ตากลมโตนั้นฉ่ำวาว เพียงไม่นานอาหารบนโต๊ะก็หมดเกลี้ยง มารดายังใจดีให้เขากินลำไยแห้งต้มเม็ดบัวหวานชื่นใจเป็นของหวานล้างปาก มารดาของเขาดีที่สุด งดงามที่สุดและยังเก่งที่สุดอีกด้วย

ใช้เวลาเพียงไม่กี่วันเปาเป่าน้อยก็กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม แก้มของเขาดูเหมือนมันจะป่องๆ ขึ้นมาแล้ว ในระหว่างที่รอให้เปาเป่าหายดี นางก็ได้นำแป้งมาแกะออกจากตลับใส่เอาไว้โถกระเบื้องที่นางนำมาต้มเพื่อเป็นการฆ่าเชื้อ กว่าจะได้เต็มโถก็ใช้เวลาไปไม่น้อยเลยทีเดียวเพราะนางต้องแกะแป้งออกแล้วใส่ตลับเปล่ากลับเข้าไปในแหวนเพื่อให้แป้งเต็มเช่นเดิม ทำวนอยู่เช่นนั้นจนแป้งเต็มโถ ดูเหมือนจะง่ายแต่ก็รู้สึกเหนื่อยล้าไปหมดเหมือนกัน

หลี่เจินนางจะใช้แป้งผัดหน้าเป็นสินค้าตัวแรกที่จะเป็นใบเบิกทางในการเปิดกิจการของนาง นางสำรวจดูเครื่องประทินโฉมของเจ้าของเดิมที่มีอยู่เต็มหีบ แป้งผัดหน้าที่มีอยู่หลายตลับนั้นล้วนมีเนื้อสัมผัสที่แตกต่างกัน บางตลับนั้นทำมาจากข้าวบดละเอียด แล้วยังมีบางตลับที่มีส่วนผสมของตะกั่ว แม้ว่าตะกั่วจะทำให้ผิวหน้าขาวขึ้นแต่มันก็เป็นอันตราย นอกจากนี้ยังมีตลับที่ทำจากผงไข่มุกแม้จะเป็นแป้งที่ดีมาก แต่ก็มีราคาแพง สตรีชาวบ้านธรรมดาล้วนไม่มีโอกาสที่จะได้ใช้หรือซื้อหาได้

ส่วนแป้งของนางนั้นคงไม่ต้องพูดถึงคุณสมบัติเพราะเป็นแป้งที่ผลิตขึ้นในยุคที่เทคโนโลยีทันสมัย ปลอดภัยและคุณภาพดีเยี่ยมอย่างแน่นอน และยังอัดแน่นไปด้วยประสิทธิภาพยังมีส่วนผสมจากผงทองคำและผงไข่มุกช่วยให้ผิวกระจ่างใสเรียบเนียน ช่วยเพิ่มความชุ่มชื้นให้กับผิวพร้อมกับปกป้องผิวจากการเกิดริ้วรอย เนื้อแป้งเนียนละเอียด ไม่เป็นคราบ สามารถกลืนเข้ากับผิวได้อย่างเป็นธรรมชาติ พร้อมกับให้การปกปิดได้อย่างดีเยี่ยม แล้วเช่นนี้เงินทองจะไปไหนเสีย เพียงแค่นางต้องลงแรงให้มากหน่อยก็เท่านั้น

หลี่เจินนางยังออกแบบบรรจุภัณฑ์เอาไว้อย่างหลากหลาย เพื่อใช้สำหรับบรรจุเครื่องสำอางของนางให้กลมกลืนไปกับยุคสมัยนี้ แต่ก็เพิ่มลวดลายให้ดูงดงามและดึงดูดขึ้น เพราะนางวางแผนเอาไว้ว่าจะนำลิปสติกที่มีอยู่หลากหลายสีออกมาขายด้วย ยังมีดินสอเขียนคิ้วและบรัชออนปัดแก้ม นางต้องรวบรวมเงินจำนวนมากในการดำเนินกิจการ

แต่ถึงแม้ว่านางจะต้องเร่งหาเงินมากแค่ไหน แต่ก็ไม่อาจที่จะละเลยผู้เป็นบุตรชาย เมื่อรู้สึกเหนื่อยล้าจากการทำงาน หลี่เจินนางจึงเดินมาหาบุตรชายที่นั่งเล่นอยู่ตรงลานด้านหน้าเรือน เอ่ยชวนเขาไปเดินสำรวจบริเวณรอบๆ เรือน นางพบว่าด้านหลังของเรือนนั้นยังมีแปลงผักที่บิดาของเปาเป่าน้อยปลูกเอาไว้ แต่มันถูกปล่อยปละละเลยจนมีต้นหญ้าขึ้นอยู่เต็ม ส่วนผักนั้นตอนนี้มันกลายเป็นอาหารของไก่ที่กำลังคุ้ยเขี่ยหาอาหารอยู่สี่ตัว

"แม่คิดว่าเราคงต้องปลูกมันใหม่ทั้งหมด"

หลี่เจินนางก้มลงเอ่ยผู้เป็นบุตรชาย

"ข้าจะช่วยท่านแม่ถอนหญ้าและปลูกมันเองขอรับ"

หลี่เจินนางจึงตอบแทนความน่ารักของเจ้าตัวน้อยด้วยการลูบศีรษะของเขาแผ่วเบา

"เด็กดี"

"เช่นนั้นตอนนี้เจ้าช่วยแม่จับไก่ทั้งหมดมาขังเอาไว้ก่อนก็แล้วกันนะ"

จากนั้นสองแม่ลูกจึงช่วยกันจับไก่มาขังเอาไว้ เพราะสภาพของเล้าไก่ในตอนนี้ไม่อาจที่จะขังไก่เอาไว้ได้ คงต้องซ่อมแซมมันเสียก่อน 

"เปาเป่า อาเป่า เจ้าอยู่หรือไม่"

เสียงตะโกนเรียกที่ดังขึ้นด้านหน้าเรือน ทำให้สองแม่ลูกต้องหันไปมอง

"เสียง ท่านพี่ต้าสุ่ย ขอรับท่านแม่"

กล่าวจบเด็กน้อยก็รีบวิ่งตรงไปยังหน้าเรือน นางได้แต่มองตามแผ่นหลังเล็กๆ นั้นอย่างเป็นห่วง กลัวว่าเขาจะหกล้มจนได้รับบาดเจ็บ ก่อนจะเร่งฝีเท้าตามออกไป