All Chapters of ข้าคือภรรยาชายเก็บฟืน: Chapter 21 - Chapter 30

หลี่เจินนอนลืมตาโพลงอยู่ในความมืดไม่อาจที่จะข่มตาให้หลับลงได้ มีบุตรชายนอนหลับสนิทซุกซบอยู่ในอ้อมแขน กว่าเขาจะยอมนอน นางต้องเอ่ยปลอบเขาอยู่นาน รู้สึกขุ่นเคืองบิดาของเขาเป็นอย่างมาก เรื่องราวในวันนี้ที่ได้รับรู้มาจากจางต้าเสิ่นทำให้นางรู้เลยว่า อาการหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกมันเป็นเช่นไร คำพูดของจางต้าเสิ่นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวจางต้าเสิ่นกล่าวว่า หยางซานตงแท้จริงแล้วเขาเป็นบุตรชายของเจ้าเมืองซีโจว เขาเองก็ไม่รู้ว่าเหตุใดจึงเป็นเช่นนั้นไปได้ ตอนอยู่ด้วยกันที่เมืองซีโจวอีกฝ่ายไม่ได้เอ่ยสิ่งใดกับเขาและไม่ได้มีท่าทีใดๆ เขารับรู้เพียงว่าอีกฝ่ายดูจะไม่ค่อยชอบเจ้าเมืองผู้นั้น แต่ในสนามรบท่านเจ้าเมืองกำลังเพลี่ยงพล้ำให้ศัตรู หยางซานตงกลับเสี่ยงชีวิตเข้าไปช่วยเหลือโดยไม่คำนึงถึงชีวิตตัวเอง ซึ่งเขาเองก็ไม่เข้าใจและตั้งแต่นั้นเขาก็ไม่ได้เจอกับอีกฝ่ายอีกเลย จนกระทั่งมารู้ในภายหลังว่าหยางซานตงคือบุตรชายของท่านเจ้าเมืองที่หายสาบสูญไปเมื่อหลายปีก่อน จากเหล่าทหารที่พูดกันไปทั้งกองทัพ ว่าบุรุษผู้นั้นคือทายาทตระกูลอวิ๋น ตระกูลของท่านเจ้าเมือง หยางซานตงหรืออวิ๋นซานตงกลายเป็นผู้นำทัพแทนผู้เป็นบิดา และสา

หยางซานตงก้าวเท้าออกมาจากห้องนอนในตอนเช้าตรู่พร้อมกับบุตรชายตัวน้อยเพื่อเข้าครัวเตรียมอาหารสำหรับคนป่วย สายตาคมกวาดมองไปรอบๆ เรือนด้วยความประหลาดใจ นางเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ ไม่คิดเลยว่านางจะเปลี่ยนไปได้มากมายถึงเพียงนี้ ภายในเรือนนั้นดูสะอาดสะอ้านข้าวของทุกอย่างถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบภายในห้องครัวล้วนครบครันไปด้วยข้าวของต่างๆ และผ่านการใช้งานในทุกๆ วัน เท่าที่เขาจำได้นางไม่เคยที่จะเหยียบย่างเข้ามาในห้องครัวมาก่อน เขาเคยคิดเอาไว้เมื่อเขาไม่อยู่เรือนหลังนี้คงจะคล้ายดังเรือนร้าง บุตรชายคงต้องอยู่อย่างยากลำบาก คิดไม่ถึงว่าทุกอย่างจะตรงกันข้ามไปหมด"ท่านแม่ทำอาหารได้อร่อยมากๆ เลยนะขอรับ ข้าชอบอาหารที่ท่านแม่ทำที่สุด"นี่เป็นประโยคที่เท่าไหร่เขาก็ไม่อาจนับได้จากการที่บุตรชายกล่าวชื่นชมมารดาของเขา เด็กน้อยดูมีความสุขทุกครั้งเมื่อกล่าวถึงมารดา รูปร่างอวบอ้วนเจ้าเนื้อของเจ้าตัวเป็นเครื่องยืนยันคำพูดนั้นได้เป็นอย่างดีด้านนอกเรือนยังอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของมวลดอกไม้ ทุกสิ่งให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด ทุกสิ่งอย่างล้วนบ่งบอกว่านางล้วนทำมันอย่างตั้งใจและใส่ใจแสงแดดที่สาดส่องลอดเข้ามาทางช่องหน้า

วันนี้หลี่เจินลุกขึ้นตั้งแต่เช้าตรู่ด้วยความกระตือรือร้น แต่ก็ยังตื่นสายกว่าผู้เป็นสามีอยู่ดี เมื่อนางลุกขึ้นมาก็ไม่เห็นอีกฝ่ายแล้ว เมื่อเข้ามาในครัวนางก็ต้องยิ้มกว้างออกมาเพราะตอนนี้ตุ่มน้ำทุกใบนั้นล้วนถูกเติมจนเต็ม นางจึงลงมือทำอาหารเช้าไว้รอท่าสามี นางคิดเอาไว้ว่าวันนี้นางจะเปิดใจพูดคุยทุกอย่างกับเขา จะบอกกล่าวถึงกิจการที่นางกำลังทำ นางมีหลายสิ่งหลายอย่างที่อยากจะบอกกับอีกฝ่าย อยากจะปรึกษา อยากจะให้เราทั้งสองมีส่วนร่วมในสิ่งต่างๆ ร่วมกัน นางอยากจะสร้างความมั่นคงโดยมีเขาอยู่เคียงข้าง คำว่าครอบครัวมันคือการก้าวเดินไปด้วยกันแต่ทว่าหลังจากที่ทำอาหารเสร็จก็เกิดเสียงโหวกเหวกดังขึ้นด้านหน้าเรือน เมื่อชะโงกหน้าออกไปดูคิ้วเรียวสวยนั้นพลันขมวดมุ่น มีบุรุษรูปร่างสูงใหญ่หลายคนกำลังขนหีบหลายใบเข้ามายังหน้าเรือนของนาง หลี่เจินจึงวางมือจากทุกอย่างเพื่อออกมาเอ่ยถามพวกเขา ดูจากการแต่งกายแล้ว พวกเขาเหล่านี้คล้ายดังพวกทหารเมื่อเดินออกมานางก็เห็นว่าสามีของนาง เขากำลังยืนพูดคุยอยู่กับกลุ่มคนเหล่านั้น ทุกคนดูเคารพยำเกรงเขา และนางก็ยังเห็นพี่ชายจางยืนอยู่ตรงนั้นด้วยเมื่อเห็นหน้าอีกฝ่ายหัวใจที่เคยฟูฟ่อ

การเคลื่อนไหวภายใต้ผ้าห่มทำให้สองสามีภรรยาที่นอนกอดก่ายกันอยู่จำต้องลืมตาขึ้น มองสบตากันด้วยความฉงน เมื่อมีบางอย่างกำลังแยกพวกเขาออกจากกัน ก่อนจะเห็นกลุ่มผมสีดำหนานุ่มค่อยๆ เคลื่อนขึ้นมาแทรกกลางระหว่างพวกเขาทั้งสอง"ท่านพ่อ ท่านแม่"แล้วใบหน้ากลมป้อมของเด็กน้อยก็ปรากฏขึ้น มันดูกระจ่างสดใส ดวงตากลมโตของเด็กน้อยที่จ้องมองทั้งสองแวววาวระยิบระยับ เมื่อเขาลืมตาตื่นขึ้นมาเขาดีใจมากที่เห็นว่าบิดามารดานั้นนอนกอดกันอยู่ เป็นเช่นนี้ย่อมแสดงว่ามารดาของเขาหายโกรธเคืองบิดา และรักบิดาเช่นเดียวกับที่รักเขาแล้วใช่หรือไม่"เปาเป่า"หลี่เจินตกใจจนหัวใจกระตุกวูบ รีบก้มลงมองสำรวจเรือนร่างของตัวเองก่อนจะระบายลมหายใจออกมาเมื่อพบว่าเรือนร่างของนางมิได้เปล่าเปลือยอย่างที่คิด นางเพลียมากจนไม่รู้ว่าผู้เป็นสามีเช็ดเนื้อเช็ดตัวและสวมใส่เสื้อผ้าให้นางเรียบร้อยแล้ว มือบางจึงยกขึ้นโอบกอดบุตรชายตัวน้อยที่ตอนนี้ใบหน้าน่าเอ็นดูนั้นกำลังระบายไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข"นอนต่ออีกหน่อยได้หรือไม่ขอรับ ข้าอยากให้ท่านทั้งสองกอดข้า"ในตอนนี้แสงตะวันสาดส่องเข้ามาจนสว่างจ้าไปทั่วห้อง เสียงเล็กเอ่ยขึ้นอย่างออดอ้อนและดวงตากลมโตที่

หลี่เจินยืนมองขบวนรถม้าที่มาส่งสินค้าสำหรับสร้างเรือนของนางอย่างตกตะลึง รถม้าหลายสิบคันแล่นเข้ามาจอดเรียงรายอยู่หน้าเรือนของนาง อิฐและกระเบื้องมากมายถูกลำเลียงเข้ามาจนเต็มลานบ้าน ด้านหลังยังมีไม้ขนาดใหญ่ ที่ใช้ทั้งแรงวัวและแรงคนขนมันเข้ามา นี่สามีของนางจะสร้างเรือนสำหรับบุตรของเขาถึงสิบคนหรืออย่างไรกันนางได้แต่ครุ่นคิดด้วยใบหน้าที่แดงก่ำเพราะเขาดูจะตั้งใจเป็นอย่างมาก สายตาที่อีกฝ่ายทอดมองนาง ทำให้นางสะบัดร้อนสะบัดหนาว สายตากล้าคมนั้นคล้ายดังจะกลืนกินนางอยู่ตลอดเวลา ยิ่งคิดไปถึงค่ำคืนวสันต์ของทั้งสอง ใบหน้าของนางยิ่งร้อนผ่าวจนแทบจะระเบิด หากเขาแนบสนิทกับนางเช่นนั้นในทุกค่ำคืน นางคงต้องตายคาอกเขาในสักวันเป็นแน่ นางพึ่งได้ค้นพบว่าความต้องการของเขาคล้ายดังไม่มีที่สิ้นสุด เหตุใดสามีของนางถึงได้กลายเป็นคนหมกมุ่นกับเรื่องนี้ไปเสียได้ หรือเป็นเพราะนางและเขาพึ่งจะได้แนบชิดกันฉันสามีภรรยา จึงทำให้เขายังคงลุ่มหลงในตัวนาง ยิ่งคิดนางก็ยิ่งกระดากอาย จึงได้แต่เดินหนีเข้าเรือนไปการสร้างเรือนหลังใหม่ดำเนินไปอย่างรวดเร็วโดยมีหยางซานตงเป็นผู้คุมงานด้วยตัวเองทุกขั้นตอน เขาบอกว่าอยากให้ทุกอย่างนั้นออกมา