All Chapters of ข้าคือภรรยาชายเก็บฟืน: Chapter 31 - Chapter 40

เฉินอวี่จูเดินเข้ามาคล้องแขนของหลี่เจิน แล้วกล่าวขึ้นเสียงอ่อนเสียงหวาน ไม่เหมือนน้ำเสียงที่เอ่ยเมื่อครู่แม้แต่น้อย"เจ้าค่ะ จูจูเอง พี่สาวท่านสบายดีหรือไม่เจ้าคะ รู้หรือไม่ว่าทุกคนต่างก็คิดถึงท่าน"แม้นางกับพี่สาวผู้นี้จะเป็นศัตรูกันอย่างเปิดเผย แต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะแสดงออกให้คนนอกนั้นรับรู้ ตระกูลเฉินนั้นถือหน้าตาเป็นสำคัญเพราะเป็นถึงตระกูลนายอำเภอที่ปกครองอำเภอแห่งนี้ หากคนในตระกูลเดียวกันยังไม่รักใคร่กลมเกลียวแล้วจะไปปกครองผู้อื่นได้เช่นไร คำพูดเหล่านี้ถูกบิดากรอกหูมาตั้งแต่เด็ก แต่นางคงลืมไปแล้วกระมังว่าพี่สาวของนางผู้นี้หาใช่คนในตระกูลเฉินอีกต่อไปแล้ว นางคือคนของตระกูลสามีต่างหากเล่าหลี่เจินมองใบหน้าของน้องสาวต่างมารดาแล้วยกยิ้มขึ้น ท่าทางอ่อนหวานของสตรีนางนี้ช่างขัดหูขัดตานางยิ่งนัก จึงค่อยๆ ดึงแขนของนางออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่ายอย่างนุ่มนวลแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดเบาๆ ราวกับรังเกียจสัมผัสของอีกฝ่ายหนักหนา แล้วน้ำเสียงเรียบเฉยก็เอ่ยขึ้น"เช่นนั้นหรือ"ท่าทางนั้นทำให้เฉินอวี่จูพลันสะอึก ใบหน้าที่พยายามปั้นแต่งแข็งค้าง อีกฝ่ายไม่คิดจะไว้หน้านางแม้แต่น้อย การกระทำนั้นไม่

ตลอดหลายวันมานี้หลี่เจินหัวหมุนอยู่กับกิจการของนางแทบจะไม่ได้พัก หอเหม่ยฮวากลายเป็นที่รู้จักภายในเวลาอันรวดเร็ว ผู้คนมากมายหลั่งไหลกันเข้ามาจนทุกคนต้องทำงานกันตัวเป็นเกลียว แม้จะเหนื่อยมากแต่ก็คุ้มค่ากับสิ่งที่ได้กลับคืนมา ตอนนี้นางกลายเป็นสตรีที่มั่งคั่งที่สุดในอำเภอซีซาแห่งนี้แล้วกระมัง และเพื่อเป็นแรงกายแรงใจให้กับทุกคน นางจึงกำหนดให้วันนี้เป็นวันที่ทุกคนจะได้รับค่าตอบแทน แม้พวกเขานั้นจะปฏิเสธที่จะรับมันเพราะเพียงแค่ได้กินอิ่มนอนอุ่นได้รับความเมตตาจากผู้เป็นนายนั่นก็ถือว่าเป็นวาสนามากแล้ว แต่หลี่เจินกลับไม่ได้คิดเช่นนั้น คนในยุคนี้แบ่งแยกชนชั้นอย่างชัดเจน เมื่อเป็นทาสก็ต้องทำงานตามที่ผู้เป็นนายสั่ง แต่นางนั้นมาจากยุคที่ทุกคนมีสิทธิ์เท่าเทียมกัน นางไม่อาจที่จะทำใจเอาเปรียบคนเหล่านี้ได้ พวกเขาเป็นดังคนในครอบครัวมิใช่เป็นเพียงบ่าวหรือทาสรับใช้ มีชีวิตมีจิตใจ เมื่อไม่อาจที่จะขัดผู้เป็นนายได้จึงต้องยอมรับ ของขวัญ ที่ผู้เป็นนายมอบให้ด้วยความตื้นตันใจหลังจากที่เจอน้องสาวต่างมารดาในวันนั้น คนในตระกูลเฉินก็แวะเวียนมาที่หอเหม่ยฮวา ตามที่นางคาดเดาเอาไว้ เพื่อที่จะมาให้เห็นกับตากระมังว่านางนั

ดวงตาวาววับของภรรยาที่จ้องมองมา ทำให้ลำคอของหยางซานตงแห้งผาก มองริมฝีปากอวบอิ่มที่เม้มเข้าหากันแน่นแล้วคลายออกแต่ทว่ามันกลับเริ่มสั่นระริก ดวงตาที่เมื่อครู่นั้นดูกราดเกรี้ยว เมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมเอ่ยปากเสียทีบัดนี้มันดูรวดร้าว"ไม่เป็นไรในเมื่อท่านไม่อยากเอ่ยก็ไม่เป็นไร"น้ำเสียงแหบเครือเอ่ยขึ้นก่อนร่างบอบบางจะลุกออกจากตักของเขา"เจินเอ๋อ อย่าโกรธพี่เลยนะ เป็นสตรีไร้ยางอายนางนั้นต่างหาก"หยางซานตงกอดกระชับร่างบางเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยนางออกจากอ้อมแขน เพียงเห็นดวงตาหม่นหมองนั้นดวงใจของเขาก็แทบร้าวราน เขากลืนน้ำลายลงคอแล้วเอ่ยถึงเหตุการณ์น่าโมโหนั้นจนหมดเปลือก ไม่คิดปิดบังแม้แต่น้อย สายตาคมมองใบหน้างดงามที่มืดครึ้มลงเรื่อยๆ ของภรรยาเมื่อเขานั้นเอ่ยถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น มองนางด้วยสายตาละห้อย"พี่สาบานได้ ว่าไม่ได้ล่วงเกินหรือเกินเลยกับนางแม้แต่น้อย"ตบท้ายด้วยการยืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเอง ไม่ว่าสตรีคนใดก็ไม่อาจที่จะทำให้เขาหวั่นไหวได้อีกแล้ว หัวใจและร่างกายของเขามันตอบสนองเพียงสัมผัสจากภรรยาเท่านั้นหลี่เจินหรี่ตามองผู้เป็นสามี สายตานั้นไล่มองเขาจนคนถูกมองใจไม่ดี นางไม่เชื่อเขาหรือ แล

แล้วงานเลี้ยงฉลองครบรอบวันเกิดของท่านนายอำเภอเฉินก็มาถึง ผู้คนในอาภรณ์งดงามหรูหราต่างหลั่งไหลเข้ามาร่วมอวยพรให้กับเจ้าของงานเลี้ยงผู้เป็นใหญ่ในอำเภอซีซาแห่งนี้ ผู้ที่มาร่วมงานต่างเป็นคนใหญ่คนโตและมีหน้ามีตาในสังคมชั้นสูงทั้งสิ้น และในครั้งนี้ดูท่าว่าจะจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่กว่าในทุกปี คาดว่าคงมีสิ่งพิเศษเป็นแน่เฉินอวี่จูในอาภรณ์งดงามหรูหรา ใบหน้าหวานนั้นถูกแต่งแต้มจนงามล้ำต่างได้รับคำชื่นชมและความสนใจจากผู้คนที่มาร่วมงาน นางหยัดยิ้มกว้างเคียงคู่มากับบุรุษรูปร่างสูงโปร่งใบหน้าหล่อเหลาคล้ายดังบัณฑิตผู้ทรงภูมิที่เหล่าสตรียังไม่ออกเรือนต่างชม้ายชายตามอง แม้ข้างกายของเขานั้นจะมีฮูหยินเช่นนางเคียงกายอนิจจาสายตาชื่นชมระคนอิจฉาเหล่านั้นหาได้ทำให้นางรู้สึกพอใจไม่ อันว่ามนุษย์นั้นมิรู้จักพอย่อมจะเป็นคำกล่าวที่มิได้เกินจริงแม้แต่น้อย รัก โลภ โกรธ หลง หากมันจะมีอย่างพอดีก็คงมิมีอันใดผิด แต่หากทะเยอทะยาน อยากได้ อยากมีมากจนเกินไปก็สามารถสร้างหายนะให้แก่ชีวิต แต่ดูเหมือนจิตใจของนางจะมืดบอดเกินกว่าจะมองเห็นเสียแล้ว ภายในจิตใจยังครุ่นคิดถึงแต่ชายอื่น ผู้ซึ่งมีฐานะเป็นสามีของพี่สาวต่างมารดา สายตาหวานน

จบสิ้นกันเสียทีหลี่เจินมองบ่าวไพร่ที่ลากเอาคนทั้งสองไปคุมขังเอาไว้ก่อนตามคำสั่งของเจ้าของจวนเพื่อรอคำตัดสินในวันรุ่งขึ้น กลิ่นอายและคราบความใคร่ที่ทั้งสองทิ้งเอาไว้ทำให้หลี่เจินรู้สึกพะอืดพะอมใบหน้าของนางประเดี๋ยวซีดขาวประเดี๋ยวแดงก่ำ จนต้องรีบหันกายเร่งฝีเท้าตามทุกคนออกไประหว่างที่ทุกคนกำลังพากันออกไปยังห้องโถงกลางเพื่อหารือเรื่องการตัดสินโทษของเฉินอวี่จูที่ได้กระทำการทุกอย่าง หยางซานตงที่เห็นว่าใบหน้างามของภรรยานั้นแดงก่ำจึงคิดขึ้นได้ว่านางนั้นก็อาจจะโดนพิษยาปลุกกำหนัดด้วยเช่นกัน จึงโน้มใบหน้าลงมากระซิบชิดใบหูเล็ก"เจินเอ๋อ ให้พี่ขับพิษกำหนัดให้ก่อนดีหรือไม่ ยังพอจะมีเวลานะ"คำของผู้เป็นสามีทำให้หลี่เจินตัวแข็ง มองอีกฝ่ายอย่างไม่อยากจะเชื่อ สายตาพราวระยับที่สื่อความนัยนั้นทำให้นางสะบัดร้อนสะบัดหนาว สถานการณ์เช่นนี้เขายังมีอารมณ์คิดเรื่องอย่างว่า"นี่ท่าน...ข้ามิได้ถูกพิษกำหนัดเสียหน่อย"หลี่เจินฟาดฝ่ามือลงบนบ่าแกร่งของบุรุษบ้าตัณหาเต็มแรง ก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินตามทุกคนไปยังห้องโถงไม่อาจที่จะทนมองหน้าอีกฝ่ายที่หื่นไม่ดูเวล่ำเวลาหยางซานตงยิ้มให้กับท่าทางเขินอายของภรรยาตัวน้อย ก่อนคิ้