Semua Bab พ่ายรักศรัณย์: Bab 31 - Bab 40

เวลาผ่านไปหลังจากที่คิดอยู่นานว่าจะทำอะไรต่อดีหลังจากนี้ วานิลก็ตัดสินใจได้แล้วว่าเธอจะเปิดร้านดอกไม้ กิจการของเธอเริ่มต้นทีละนิด เพราะแถวนี้มีแต่ร้านอาหารเต็มไปหมดแต่ยังไม่มีร้านดอกไม้เลย แบบนั้นเธอถึงไม่ต้องมีคู่แข่งที่ไหนทุกอย่างมันดีขึ้นเรื่อยๆ ร้านของเธอเริ่มเป็นที่รู้จัก ขายดีขึ้นเรื่อยๆ จนเธอต้องเปิดรับสมัครพนักงานช่วยขายหน้าร้าน และตอนนี้ท้องของเธอก็โตมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วด้วย ทำอะไรลำบากมากขึ้นเธอเลยต้องมีคนช่วยวานิลก็ไม่คิดเหมือนกันว่าเธอจะมาลงเอยกับเรื่องแบบนี้ เธอเคยมีความฝันว่าอยากจะทำอะไรสักอย่างทำงานที่เป็นนายตัวเอง ตอนนี้เธอทำได้แล้วล่ะ ได้เปิดร้านเล็กๆ ตามความฝันของตัวเอง"พี่วานิล สวัสดีค่ะ""อ้าวมาแล้วเหรอ? พี่นึกว่าเราเป็นอะไรซะอีก ว่าจะโทรถาม เห็นมาช้า""โดนอาจารย์ดักไว้สั่งงานอยู่พักใหญ่เลยค่ะ แต่เสร็จแล้วก็รีบมาเลยนะคะ""อ๋อ จ้ะๆ"ผู้ช่วยของวานิลชื่อว่า เจียอี เป็นนักศึกษาที่กำลังหางานพาร์ทไทม์ทำอยู่ เธอเลยรับเข้ามาทำงานด้วย เห็นว่าเป็นผู้หญิงด้วยกันเลยไม่น่าจะอันตรายอะไร แถมเธอยังมีพี่ชายเป็นหมออีกด้วย ชื่อว่า จางเหว่ย คนที่เธอรู้จักก็มีอยู่เท่านี้แหละ เพราะ

5 ปีต่อมาหนุ่มน้อยวัยห้าขวบเศษลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของวานิล น้องตะวัน กำลังวิ่งเล่นอยู่หน้าร้านดอกไม้ของผู้เป็นแม่ ร้านของวานิลได้ขยับขยายกว้างขึ้นมากกว่าเดิม มีพนักงานเพิ่มขึ้นตามการขยับขยายของร้านเพราะลูกค้าเยอะมากขึ้น รายได้ก็คงที่มาหลายปีและมันก็ดีขึ้นในทุกๆ เดือน"ตะวันครับ ระวังด้วยนะครับ""ฮะแม่นิล"ตะวันแม้จะอายุห้าขวบ แต่เพราะอยู่ท่ามกลางคนที่พูดหลายภาษา เด็กน้อยจึงติดพูดหลายภาษามาด้วยเลย ทั้งภาษาไทยที่แม่พูดด้วย ภาษาท้องถิ่นที่นี่ ภาษาอังกฤษ"แม่นิลฮะ ตะวันไปวิ่งเล่นตรงร้านของลุงโจวนะฮะ""ครับผม อย่าไปดื้อนะครับ""ค้าบ"ที่นี่ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก และด้วยความที่วานิลกับลูกก็อยู่ที่นี่กันมานาน เธอมีคนรู้จักเยอะแยะมากมาย ในฐานะคุณนายร้านดอกไม้ ทุกคนเรียกเธอแบบนี้ น้อยนักที่จะมีคนเรียกชื่อเล่นจริงๆ ของเธอ"ลุงโจว!""อ้าว นึกว่าใคร""ตะวันมาวิ่งเล่นฮะ""ระวังด้วยล่ะตะวัน""ฮะลุงโจว"เด็กน้อยวิ่งเล่นพร้อมกับทักทายพ่อค้าแม่ค้าที่อยู่ในระแวกที่ตัวเองกำลังวิ่งผ่าน ทุกคนต่างพากันเอ็นดูเพราะตะวันเป็นเด็กดีไม่เกเร สิ่งที่ชอบทำมากที่สุดคือวิ่งเล่นไปเรื่อยๆ ตามประสาเด็ก ชอบทักทายคนนั้นคนน

"นี่ไงครับ ร้านดอกไม้ของตะวัน" เด็กน้อยจูงมือชายหนุ่มจนกระทั่งมาถึงร้านดอกไม้ของผู้เป็นแม่ ซึ่งอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่นัก"โอ้โห มีแต่ดอกไม้สวยๆ ทั้งนั้นเลยครับ""สวัสดีครับ รับช่อดอกไม้แนวไหนดีครับ อยากได้ไปเซอร์ไพรส์เนื่องในโอกาสอะไร แจ้งพนักงานในร้านจัดการให้ได้เลยนะครับ" พนักงานคนนึงเดินออกมาทักทายกับศรัณย์ด้วยภาษาอังกฤษ"ครับ ขอเลือกดูก่อนนะครับ""แม่นิลฮะ ตะวันกลับมาแล้ว""ตะวันลูก ไปเล่นที่ไหนมาครับ""......" ศรัณย์มองตามหลังของเด็กน้อยที่กำลังวิ่งเข้าไปข้างใน ทั้งชื่อและน้ำเสียงตอบกลับของผู้หญิงคนนึง มันช่างคุ้นเอามากๆ จนกระทั่งเจ้าของน้ำเสียงหวานนั้นปรากฏตัวออกมาตรงหน้าร้าน พร้อมกับย่อตัวนั่งลงพูดคุยกับเด็กน้อยที่เดินเข้าไปอย่างยิ้มแย้มใช่! เขาจำได้ ต้องเป็นเธออย่างแน่นอน แต่ทำไมเธอถึงเป็นแบบนั้นล่ะ ทำไมเธอถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้ หรือเป็นเพราะไม่ได้เจอกันนานตั้ง 6 ปีเชียวนะ"ตะวันพาคุณลุงคนนั้นกลับมาด้วยฮะ คุณลุงบอกว่าอยากซื้อดอกไม้ อยากได้ดอกไม้แบบเดียวกับตะวัน""เหรอครับ..." พอตอบรับลูกชายเสร็จ วานิลก็ค่อยๆ มองออกไป วินาทีนั้น เธอทั้งอึ้ง ตกใจ และทำอะไรไม่ถูกเลย เธอยืนนิ่งมองผู

หลังจากวันนั้นศรัณย์ก็ยังคงตามดูอยู่อย่างเงียบๆ โดยที่ไม่ให้วานิลรู้ตัว เขาอยากจะเข้าไปหาเด็กน้อยที่หน้าตาคล้ายคลึงกับเขาอย่างกับแกะ แต่ก็ยังกลัวเพราะวานิลเป็นคนที่พูดแล้วทำจริงเขาไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะมีคนใหม่ไม่เคยเชื่อเลยสักนิด เพราะเธอเคยบอกเองว่ารักครั้งแรกมันทำให้เธอเจ็บจนไม่อยากมีใครอีก ยิ่งมาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกเขามั่นใจว่า เธอจะยิ่งไม่อยากมีใครอีกเลยและถ้าความจริงแล้วเธอไม่มีใคร ตะวันก็ต้องเป็นลูกของเขา ซึ่งเรื่องนี้ก็ยังไม่ได้ปักใจเชื่ออะไรขนาดนั้น ถึงเขาจะเชื่อไปมากกว่า 70% แล้วก็เถอะ แต่เขาจะเชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์ได้ก็ต่อเมื่อมีหลักฐานเท่านั้นวันนี้ก็เช่นเดียวกัน ศรัณย์แอบดูอยู่ห่างๆ มองเด็กชายตัวน้อยที่กำลังพูดคุยอยู่กับใครบางคน ซึ่งมองจากการแต่งตัวแล้ว ดูเหมือนจะเป็นคุณหมอเลย หรือว่าจะเป็นคุณหมอพ่อของตะวันกันนะ เขายืนรอจนกระทั่งผู้ชายคนนั้นเดินออกไปเขาจึงรีบเดินเข้าไปหา"ตะวันครับ""อ้าว คุณลุงสวัสดีครับ""สวัสดีครับ มาเที่ยวเล่นอีกแล้วล่ะสิ""ครับ""อยากกินอะไรไหม เดี๋ยวลุงซื้อให้""ไม่ครับ ตะวันแค่มาเดินเล่น ไม่ได้มาซื้อของ""อ๋อ..."เด็ดเดี่ยวพูดจาฉะฉาน ไม่ต่างอะไรจ

เวลาต่อมาณ โรงพยาบาลแห่งนึงในฮ่องกง"มึงนี่มันจริงๆ เลยนะ รู้ไหมว่ามันทำแบบนี้ผิด""รู้""รู้แต่ก็ยังทำ ไอ้เวร!" เพื่อนหมอด่าเข้าให้มันก็ไม่แปลกที่เขารู้จักคนเยอะ การที่มีเพื่อนสนิทเป็นหมอสักคนมันก็ไม่ใช่เรื่องน่าตกใจอะไรเลยสำหรับคนอย่างเขา"ผลออกเร็วสุดกี่วัน""วันนี้ถ้ามึงรอได้""เออ กูรอ""ไอ้ห่า มึงจะไม่ให้กูออกเวรพักเลยเหรอวะ?""ทำแค่นี้ทำบ่น จะไปเอาเด็กที่ไหนล่ะ" ศรัณย์รู้แกวอยู่แล้ว ปากบอกว่าจะไปพักแต่ความจริงก็แค่จะกลับไปหาสาวที่ตัวเองดีลไว้มากกว่า"เรื่องของกู!""ทำงานให้กูแค่นี้ไม่ตายหรอก รีบทำกูอยากรู้ผล""เออสัส!"เขารู้ว่าทำแบบนี้มันผิด และถ้าหากวานิลรู้เธอได้โกรธเขาเป็นฟืนเป็นไฟแน่ แต่ในเมื่อเธอไม่ยอมบอกอะไรเลยแบบนี้เขาก็ต้องหาทางรู้เอาเอง แม้มันจะผิดมากก็ตาม"มึงจะอยากรู้เรื่องนี้ไปทำไมวะ รึว่าไปไข่ทิ้งไว้""เรื่องมันยาว""ระหว่างรอผล มันก็น่าจะนานพออยู่แหละ เล่ามา ไม่งั้นกูไม่ให้ผลตรวจ""....." ศรัณย์ถอนหายใจใส่ ก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้กับเพื่อนหมอฟัง เขาดูตกใจแต่ก็ไม่แปลกใจ ที่ตกใจเพราะไม่คิดว่าจะมีผู้หญิงที่กล้าต่อกรกับผู้ชายอย่างศรัณย์ และเธอกล้าที่จะยกปืนเพื่อล