Semua Bab พ่ายรักศรัณย์: Bab 41 - Bab 50

วานิล Talk หลังจากที่เขาใช้เส้นสายของตัวเองจนได้รู้ว่า ตะวันเป็นลูก เขาก็ตามยุ่งวุ่นวายกับฉันกับลูกไม่เลิกเลย ต่อให้ฉันจะพูดอะไรแรงๆ พูดอะไรที่มันทำให้คนอย่างเขาต้องเสียใจ เขาก็ไม่ได้สนใจ แถมยังยิ้มตอบเหมือนกำลังกวนอารมณ์ฉันอยู่ด้วยตอนนี้ฉันไม่เหมือนคนเดิมแล้วก็จริง แต่เขากำลังจะทำให้ฉันต้องกลับไปเป็นคนเดิมก็เมื่อไหร่ที่ฟางเส้นสุดท้ายมันขาดลง ฉันก็พร้อมที่จะระเบิดลงใส่เขาทันทีเหมือนกันอย่ามาเล่นกับใจคนอย่างฉัน มันก็จริงอยู่ที่หลายปีมานี้ฉันไม่ได้จับมีดจับปืนเลย แต่ก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะลืมอาชีพเก่าของตัวเองเพล้ง!"นี่คุณ!""ผะ ผมขอโทษ มือมันลื่น ผมไม่คิดว่ามันจะหล่นง่ายแบบนี้""มันใช่ของเล่นไหม ฉันบอกตั้งกี่ครั้งแล้ว ว่าให้ระวังมากกว่านี้ นี่มันของซื้อของขายนะ รู้ไหมว่าฉันเสียกำไรไปตั้งเท่าไหร่ กับของที่คุณทำแตกเนี่ย!""ผมขอโทษจริงๆ เดี๋ยวค่าใช้จ่ายตรงนี้ผมจะรับผิดชอบเอง"ฉันต่อว่าเขาไปยกใหญ่ เพียงเพราะเขาถือแจกันมาและมันตกลงพื้นจนแตก ความจริงพวกอุบัติเหตุอะไรแบบนี้ ฉันไม่เก็บเอามาใส่ใจหรอก ถ้าเป็นพนักงานคนอื่น ฉันคงไม่อะไรแบบนี้ แต่นี่เป็นเขาฉันถึงได้ต่อว่ายกใหญ่แบบนี้"พี่นิล! เป็

ตกเย็นวันเดียวกันวานิลเผลอหลับไปเพราะเหนื่อยล้าจากการที่ไม่ได้นอนทั้งคืน เธอตื่นขึ้นมาตอนบ่าย ก่อนจะฝากลูกไว้กับศรัณย์เพราะต้องกลับไปเอาเสื้อผ้า เอาของใช้ต่างๆ มาเตรียมพร้อมสำหรับเฝ้าลูกในคืนนี้ร้านดอกไม้ก็ต้องปิดเพราะเธอต้องดูแลลูกก่อน หลายอย่างหยุดชะงักไปหมด แต่เธอก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรหรอก เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นกันได้โรงพยาบาลขณะที่กำลังจะเดินเข้าไปในห้องพักของลูกชาย เธอชะงักเพราะเสียงจากคนด้านในที่กำลังสนทนากัน ก่อนจะค่อยๆ แง้มประตูเพื่อดูสองคนด้านใน เธอเห็นศรัณย์กำลังป้อนข้าวให้ตะวันอยู่ และดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะเจริญอาหารมากด้วย ปกติเวลาป่วยแกจะไม่ค่อยกินอะไรเท่าไหร่จู่ๆ ภาพตรงหน้ามันก็ดันทำให้เธอยิ้มออกมา ที่ผ่านมาเธอไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะได้มาเจอเธอกับลูกแบบนี้ ไม่เคยคิดเลยเขาปรากฏตัวเข้ามาในชีวิตของอีกครั้ง หลังจากที่ไม่ได้เจอกันหลายปี แม้เธอจะพยายามไล่ให้เขาออกไปจากชีวิต แต่มันก็ไม่เหมือนเดิมแล้วเพราะตอนนี้เธอมีลูกและตะวันก็เป็นลูกของเขาเธอโกหกไม่ได้แล้วล่ะ ตอนนี้แค่ต้องคิดว่าจะเอายังไงต่อ จะทำแบบนี้ต่อไป หรือจะยอมให้เขากลับเข้ามาในชีวิตอีกครั้งแต่นั่นก็เป็นเรื่องในอนาคตแ

สวนสนุกในฮ่องกงวานิลพาลูกชายมาเที่ยวเพราะสัญญาเอาไว้ว่าถ้าหายดีแล้วจะพาไปเที่ยว และครั้งนี้มันก็ไม่พ้นศรัณย์ตามมาอีกเหมือนเดิม ไม่ว่าเธอจะทำอะไร ไปที่ไหน จะต้องมีเขาอยู่ตรงนั้นด้วยตลอด และด้วยความที่ลูกชายก็อยากให้เขาไป เธอเลยขัดอะไรไม่ได้ จึงต้องนั่งรถมาพร้อมกับเขา"วันนี้เราไปเที่ยวสวนสนุกแล้ว ไปไหนต่อกันอีกดีครับ""อืม...""เที่ยวสวนสนุกแล้ว แม่ว่ากลับบ้านจะดีกว่านะครับ เดี๋ยวตะวันจะไม่สบายอีก" วานิลพูดขัด"แต่ตะวันหายดีแล้วนะฮะ""นั่นสิคุณ ลูกก็หายดีแล้วนะ" ศรัณย์พูด"เที่ยวแค่สวนสนุกก่อนนะครับ เอาไว้โรงเรียนปิดเมื่อไหร่ แม่จะพาไปเที่ยวอีก แม่สัญญา" วานิลให้คำมั่นสัญญากับลูกชายเป็นมั่นเป็นเหมาะ โดยที่ไม่ได้สนใจว่าศรัณย์จะพูดอะไร เธอทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ฟังคำพูดของเขาเลยด้วยซ้ำ"แต่ตะวันกลัวว่าจะไม่ได้เที่ยวกับคุณลุงอีก""คุณลุงเขาก็ต้องไปทำงานนะครับ ทุกคนมีงานเป็นของตัวเอง ขนาดตะวันยังต้องไปโรงเรียนเลย""ก็ได้ฮะ..."เด็กน้อยทำหน้าเศร้า เพราะกลัวว่าจะไม่ได้เจอกับคุณลุงอีก ไม่นานนักก็มาถึงสวนสนุก และคนที่พาตะวันขึ้นไปเล่นของเล่นต่างๆ ก็คือศรัณย์ ส่วนวานิลนั้นก็รออยู่ข้างล่างตลอดเวลา

ตกดึกในคืนเดียวกัน"ดึกแล้วนะ คุณควรจะนอนได้แล้วสิ ไม่ใช่มาทำงานอยู่แบบนี้" ศรัณย์พูด แต่ถึงจะดึกแล้วเขาเองก็ยังไม่ยอมกลับเหมือนกัน จนตอนนี้ส่งลูกชายนอนหลับเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาก็มานั่งเฝ้าวานิลทำงานของเธอต่อ"ก่อนจะบอกให้ฉันไปนอน คุณควรกลับไปมากกว่า""ขอนอนที่นี่ได้ไหม?""ไม่มีที่สำหรับคุณ" ตอบกลับเสียงเรียบเฉย"ใจร้าย" พูดเสียงแผ่ว"บ้านตัวเองก็มี กลับไปนอนบ้านของตัวเองสิ จะมานอนบ้านของคนอื่นทำไม""ไม่ใช่บ้านของคนอื่นนะครับ" เจ้าตัวรีบเถียง ถึงเธอจะมองว่าเขาเป็นคนอื่น แต่เขาไม่เคยมองเธอเป็นคนอื่นเลย"คุณกับฉันเราไม่ได้เป็นอะไรกัน อย่ามาใช้คำคำนี้กับฉัน!""....." พอถูกพูดแบบนั้นใส่พ่อมาเฟียหน้าหวานก็ถึงกับหน้าหงอยไปเลยทันที"ประตูอยู่โน่น เชิญออกไปได้แล้ว""ผมไม่กลับ""นี่! ฉันไล่ขนาดนี้แล้วนะ ยังจะกล้าอยู่อีกเหรอ""ทำไมครับ คุณจะเอาปืนมายิงผมอีกหรือไง?""......" ขณะที่กำลังจัดดอกไม้อยู่นั้น วานิลก็ได้แต่ข่มอารมณ์ เพราะเขารู้ว่าเธอไม่ทำจริง และก็ไม่สามารถทำได้ เขาถึงได้กล้าพูดคำคำนี้ออกมา กล้าที่จะท้าทายเธอ ทั้งที่เขาก็รู้ดี เพราะคนอย่างเธอไม่ควรที่จะท้าทายเลย"เราเองก็โตแล้วนะครั

ตอนเย็นหลังเลิกเรียน"คุณลุง...ไม่ใช่ๆ พ่อคร้าบ" เพราะติดเรียกคุณลุงไปแล้ว วันนี้เป็นวันแรกที่ได้รู้ว่าศรัณย์คือพ่อแท้ๆ เลยยังปรับตัวไม่ได้"สวัสดีครับหนุ่มน้อย""อ้าว คุณพ่อมาคนเดียวเหรอครับ?" ตะวันถามพร้อมกับมองไปที่รถ แต่กลับไม่พบผู้เป็นแม่"ครับ แม่นิลให้พ่อมารับ ขายของอยู่ก็เลยไม่ได้มารับ""อ๋อครับ"ปกติตะวันจะขึ้นรถรับส่งกลับบ้าน แต่วันนี้ศรัณย์อาสาที่จะมารับกลับแทน เขาดีใจที่วันนี้วานิลยอมทุกๆ อย่าง ใจดีจนยิ้มแก้มปริอยู่ทั้งวันบนรถ.."คุณพ่อเราจะไปไหนเหรอครับ ทำไมไปทางนี้" ขณะที่กำลังกลับบ้าน หนุ่มน้อยเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย เพราะจำทางกลับบ้านได้ ไม่ได้กลับไปทางนี้"แม่นิลของตะวันสั่งให้ซื้อกับข้าวไปครับ เราต้องแวะซื้อของกันก่อน ตะวันจะได้ซื้อช็อคโกแล็ตด้วยไงครับ""ว้าว โอเคครับ""แหม...พอพูดเรื่องขนมแล้วอารมณ์ดีขึ้นมาเชียวนะครับ""ตะวันชอบขนมครับ""รู้แล้วครับ กินเก่งแบบนี้ไง ถึงได้แก้มยุ้ยขนาดนี้""ง่า คุณพ่อชอบล้อแก้มของตะวันเหมือนแม่นิลเลยครับ""....." ศรัณย์หันไปยิ้มให้กับลูกชาย คิดในใจไปด้วยว่า เหมือน เหมือนมาก เหมือนแบบคนคนเดียวกัน แม้นิสัยจะถอดแบบของแม่มา แต่ใดใดแล้วห