Semua Bab พ่ายรักศรัณย์: Bab 11 - Bab 20

วันถัดมาเรื่องเมื่อคืนเธอจำได้ทั้งหมดเลย ถึงจะเมาแต่เธอก็ยังมีสติ อีกอย่างตรงนั้นของเธอก็เจ็บซะขนาดนี้ เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นตอนนี้แค่กำลังเขินมากกว่า และก็ไม่รู้ด้วยว่าจะเข้าหน้ากับเขาติดได้ยังไง ยังไม่ได้เป็นอะไรกันเลย แต่ดันมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันไปซะแล้วทำไมกันนะ ทำไมถึงต้องเป็นผู้ชายคนนี้ด้วย ที่ผ่านมาเธอไม่เคยเปิดใจให้กับใครเลย ไม่เคยมีใครได้เข้าถึงตัวของเธอ แต่กับผู้ชายคนนี้ เธอกลับกล้าที่จะให้เขาเข้าถึงตัว และมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันเธอหลงระเริงไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน มันไปแบบไม่รู้ตัวเลยวันนี้ศรัณย์ไม่ได้มาทำงาน เพราะเขาลาหยุดอยู่สามวัน หลังจากเมื่อคืนที่แยกย้ายกันไป เธอเองก็ไม่รู้เลยว่าเขาจะไปที่ไหนต่อ แต่ถ้าได้เจอกัน เธอก็คงต้องพูดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน"โอย~""....." เสียงร้องโอดโอยที่ดังแว่วมา ทำให้หญิงสาวหันไปมองทันที เธอเห็นเรนลูกน้องคนสนิทของตัวเองกำลังนั่งบีบนวดตามร่างกายของตัวเองอยู่"เป็นอะไรเรน?""ระบมสิครับถามได้""นายไปทำอะไรมา""......" เจ้าตัวไม่ได้ตอบ เพียงแต่ถอนหายใจใส่แทน นี่ไม่รู้จริงๆ เหรอว่าตัวเองเป็นต้นเหตุเนี่ย ครูฝึกไม่อยู่ก็แทน

บ้านของวานิล"คุณวานิลครับ ดูนี่สิครับ""รัณ! ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเอามา นายทำบ้าอะไรเนี่ย!!" เธอต่อว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า เพราะเขากำลังอุ้มลูกหมาตัวน้อยๆ อยู่บอกแล้วว่าอย่าไปหามาเพราะเธอไม่มีเวลาดูแล เธอไม่ได้ต้องการเพื่อนไม่ได้เหงาอะไร เธอต้องทำงานจะเอาเวลาไหนไปดูแลมัน"ผะ ผมเก็บมันได้ระหว่างทางครับ""อะไรนะ!""คือตอนขับรถมา เห็นมันวิ่งอยู่ข้างทาง ผมลงไปเดินดูแล้ว ไม่เจอตัวอื่นๆ หรือแม่มันเลย สงสัยถูกทิ้งครับ""....." เธอเงียบไม่ตอบ จะว่าก็ไม่ได้ด้วยสิ เธอไม่ใช่คนใจร้ายที่จะทำร้ายสัตว์นะ แต่สถานะของเธอที่อยู่แบบนี้จะเลี้ยงได้ไง เธอไม่ได้อยู่บ้านทั้งวันสักหน่อย"เดี๋ยวผมดูแลมันเองครับ แต่คงต้องขออนุญาตพามันมาตอนที่มาหาคุณวานิล""แล้วนายจะเลี้ยงยังไง นายก็ต้องทำงาน""ตอนไปทำงานก็เอาอาหารเทไว้ แล้วก็ไปทำงานไงครับ"".....""ผมอยากเลี้ยง สงสารมันนะครับ เดินอยู่ตัวเดียวในทางเปลี่ยวๆ ตัวเล็กแบบนี้จะดูแลตัวเองยังไง" เรื่องนี้เรื่องจริง ไม่ได้อยู่ในแผน แต่พอเก็บหมาน้อยมันมาได้แล้วเขากลับคิดจะเอามันเข้ามาเพื่อเอาใจเธอ เพราะรู้ว่าวานิลใจอ่อนง่าย"เฮ้อ...นายนี่มันจริงๆ เลยนะ""ขอโทษครับ""ปล่

บ้านวานิล"นอนตรงนี้แหละ" วานิลพูดพร้อมกับวางฟูกผืนหนาลงข้างๆ เตียงของเธอ ที่จริงจะให้นอนคนละห้องแต่พอมาคิดๆ ใหม่แล้ว มือเจ็บสองข้างแบบนี้จะทำอะไรเองได้ล่ะที่ให้นอนด้วยก็เพื่อความปลอดภัยแหละ สภาพแบบนี้เผลอๆ เธอคงต้องพาเข้าห้องน้ำด้วยอีก"ให้ผมนอนด้วยเหรอครับ ที่ห้องคุณวานิล?""นายจะนอนกับเรนก็ได้นะ เดี๋ยวโทรตามให้" พูดจบก็หยิบโทรศัพท์เตรียมจะโทรออกไปหาลูกน้องคนสนิทของตัวเอง แต่แล้วก็ถูกแทรกด้วยคำปฏิเสธของอีกฝ่าย"มะ ไม่เอาครับ""งั้นก็อย่าถาม อย่าเรื่องมาก""ผมแค่ตกใจน่ะครับ ตอนแรกก็เข้าใจว่าจะได้นอนห้องรับแขกอะไรแบบนี้"คิดแบบนี้ก็มีแผนแหละ แต่เหมือนแผนการจะล่มไม่เป็นท่าเลย อุตส่าห์ได้โอกาสมานอนที่บ้านของเธอแล้วแท้ๆ แต่กลับถูกขัดด้วยเรื่องนี้ซะได้นี่"มือนายเจ็บ จะทำอะไรเองได้ อาบน้ำเข้าห้องน้ำ หรือแม้กระทั่งหยิบจับยังลำบากเลย จะยืนแอ่นฉี่เองรึไง?""....." พอได้ยินอย่างนั้นใบหน้าของเขาก็ร้อนขึ้นมาทันที ไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับเขาเลย เชื่อแล้วว่าเธอเป็นคนตรงๆ พูดตรงๆ เล่นเอาเขาไปไม่เป็นเลยใช้ชีวิตมาตั้งเท่าไหร่ผ่านอะไรมาก็ตั้งเยอะ ไม่เคยต้องถูกผู้หญิงมาพูดว่าจะจับส่วนนั้นให้ยืนฉี่เลย

เวลาต่อมา"แผลนายเหมือนจะติดกันสนิทแล้วนะ แต่หมอยังไม่ให้ยกของหนัก เดี๋ยวแผลปริได้""ครับ"ครั้งแรกที่วานิลได้เปิดแผลของศรัณย์ ทุกครั้งที่เปิดแผลและทำความสะอาดเธอจะไม่อยู่ด้วย ส่งเขาที่ห้องทำแผลของโรงพยาบาลแล้วเธอจะนั่งรอด้านนอก จนกระทั่งวันนี้เปิดผ้าพันแผลออกเห็นเพียงรอยเย็บสีแดงจางๆ เพราะเป็นหน้ามือหรือเปล่านะมันเลยมองไม่ค่อยชัด"พักให้หายดีอีกซักอาทิตย์นึงก็ได้ ไปทำงานตอนนี้นายก็ต้องใช้มือยกของอยู่ดี""แล้วยังให้ผมอยู่ที่นี่อีกไหมครับ""มือของนายมันเป็นยังไงบ้างล่ะ กำมือได้หรือเปล่า จับแฮนด์รถขับได้ไหม?""อืม...น่าจะไม่ได้นะครับ สงสัยผมคงต้องอยู่ต่อ""นายนี่มันเจ้าเล่ห์จริงๆ เลย""ผมขออยู่ต่อนะครับ""อืม แต่ทำอะไรเองได้แล้ว ก็แยกไปนอนห้องรับแขกก็แล้วกัน""ได้ครับ"แบบนี้ก็เข้าทางเลยสิ เพราะไม่ได้อยู่ในสายตาของเธอในช่วงตอนกลางคืน เขาจะได้มีเวลาทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการจะทำ ทุกอย่างมันจะได้เสร็จเรียบร้อย ก่อนที่มันจะบานปลายไปมากกว่านี้แต่พอคิดแบบนั้นแล้ว นึกถึงอนาคตที่เขาจะต้องจากเธอ ทำไมถึงได้รู้สึกไม่เป็นตัวเองแบบนี้ล่ะจากหน้าที่มันกำลังกลายเป็นความรักแล้วอย่างนั้นเหรอ"รัณ รัณ!"

ตกดึกปึก!เสียงปิดประตูรถ วานิลลงมาจากรถเงียบๆ โดยที่มีลูกน้องคนสนิทเป็นคนมาส่งก่อนที่เรนจะขับรถออกไป จากนั้นเธอก็เดินเข้าไปในบ้านแต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรต่อ เสียงรถมอเตอร์ไซค์ก็ดังเข้ามาจอดในบ้านของเธอราวกับว่าตามกันมาติดๆ"รัณทำไมกลับมาเร็ว?"หมับ!"ผมขอโทษเรื่องนั้นนะครับ" เจ้าตัวโผเข้ากอดแน่น ทำเอาเธอตกใจอยู่ไม่น้อยเลยเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้ผลักเขาออกไปเพราะที่นี่ไม่ได้มีใคร"รัณ...""ผมขอโทษนะครับที่ใจร้อน" พอผละตัวออกมาศรัณย์ก็นั่งคุกเข่าก้มหน้าต่อหน้าของเธอราวกับว่ากำลังลงโทษตัวเองที่ก่อนหน้านั้นทำตัวไร้มารยาทกับเธอ"ลุกขึ้นได้แล้ว""คุณวานิลโกรธผม""ใช่ฉันโกรธ แต่ตอนนี้หายแล้ว แต่ถ้านายไม่ลุกขึ้นฉันจะโกรธอีกรอบ""....." พอได้ยินอย่างนั้นเขาก็รีบลุกขึ้นทันที "คือผม...""ไม่ต้องพูดแล้ว""ผมผิดเองครับที่ตอนนั้นใจร้อน""ทำไมตามมาเร็ว?""ผมขอผู้จัดการกลับก่อนครับ"".....""คุณวานิลครับ""อืม...""ผู้ชายคนนั้นเป็นใครครับ ทำไมสนิทกับคุณวานิลขนาดนั้น"รู้อยู่แล้วแหละว่าจะต้องถูกถามแบบนี้ ตอนนั้นที่ยังไม่ได้พูดอะไรเพราะสถานที่มันไม่ใช่ที่ที่จะต้องพูดเลย เธอไม่ได้มีอะไรปิดบัง เพราะงั้นเลย