All Chapters of พ่ายรักศรัณย์: Chapter 21 - Chapter 30

บ้านวานิล"นายหาอะไรของนายอยู่รัณ?" วานิลเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่ารัณกำลังทำเหมือนกับว่ากำลังหาอะไรบางอย่างอยู่ เขาดูเคร่งเครียดราวกับว่าของที่ตัวเองกำลังหามันเป็นของสำคัญมาก และพอได้ยินเสียงเรียกของเธอเขาก็สะดุ้งทันทีเลยเหมือนกัน"คะ คุณวานิล!""ตกใจอะไรขนาดนั้น นายหาอะไรอยู่" เธอทำหน้างงอยู่ไม่น้อย ทั้งที่ถามดีๆ น้ำเสียงปกติ แต่เขากลับหันมามองเหมือนตกใจมากที่เห็นเธอ"เอ่อคือ...ผมหาของอยู่ครับ มันหล่นหาย""ของอะไรล่ะ จะได้ช่วยหา""มะ ไม่เป็นอะไรครับ เดี๋ยวผมหาเองดีกว่าครับ""....." เธอไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่ยืนมองนิ่งๆ เงียบๆ เพราะไม่รู้ว่าศรัณย์กำลังหาของอะไร "สร้อย แหวน กำไล หรือของอย่างอื่น?""เอ่อ...เอกสารสำคัญน่ะครับ ผมทำหล่นจากระเป๋า ไม่รู้หล่นตรงไหน""อ๋อ เดี๋ยวช่วยเดินหาละกัน""มะ ไม่ต้องครับ!""อะไรของนาย คนจะช่วยหา เป็นอะไรอีก?""คุณวานิลไม่ต้องช่วยหาหรอกครับ เดี๋ยวผมหาเองดีกว่า บางทีผมอาจจะลืมไว้ที่รถหรือห้องพักตัวเองน่ะครับ หาไม่เจอแถวนี้ค่อยกลับไปดู""ตามใจ"เธอเดินกลับออกมาจากตรงนั้น และระหว่างทางที่เดินกลับเธอก็เห็นบางอย่างหล่นอยู่ตรงมุมเสา มันเป็นกระดาษที่เหมือนจะถูกพับจนเล็ก

เวลาผ่านไป"ฉิบหายแล้วไง!" เรนลูกน้องคนสนิทสบถออกมาขณะที่กำลังตรวจตราอยู่ด้านล่าง เขาก็ได้เจอกับใครบางคนที่มาในสถานะอีกแบบนึงเขาคือศรัณย์ที่ไม่ใช่ศรัณย์คนเดิม แต่เป็นศรัณย์ที่เป็นตำรวจ เขาเดินเข้ามาพร้อมกับลูกน้องอีกสองคน ถึงที่นี่ใครจะสามารถเข้าออกก็ได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคนที่ไม่ใช่ลูกค้าจะสามารถเข้าออกได้ตามใจตัวเอง และที่สำคัญ สถานที่แบบนี้มันไม่ใช่สถานที่ที่ตำรวจจะมาเดินเล่นเลยด้วยเรนพาบอดี้การ์ดไปขวางเอาไว้ ไม่ยอมให้ศรัณย์กับลูกน้องของเขาเดินเข้าไปข้างใน"อย่าเข้าไปเลยดีกว่าครับ""ทำไมจะเข้าไม่ได้?""คุณก็น่าจะรู้ว่าคุณวานิลเป็นคนยังไง ถ้าคุณวานิลลงมาเห็นคุณมาถึงที่เขาแบบนี้ คิดว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นครับ?""......" เขาเงียบไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับ เพราะรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันทำให้เธอโกรธมากแค่ไหนและมันก็จริงอย่างที่ลูกน้องคนสนิทของเธอพูด ถ้าเธอลงมาเห็น คงได้เกิดการปะทะกันแน่ๆ"กลับไปจะดีกว่านะครับ ที่นี่ไม่มีอะไรให้คุณตรวจสอบหรอก ทุกอย่างถูกกฎหมาย และมันก็ไม่ใช่ที่ที่ตำรวจจะมาเดินเล่นด้วย ทางเรามีบอดี้การ์ดคอยดูแลความสงบอยู่แล้วครับ""วานิลล่ะ?""เจ้านายของผมเข้มแข็งพอครับ เธอไม

โรงพยาบาล"คุณวานิล!""พี่นิล""....." วานิลตื่นขึ้นมาแบบสะลึมสะลือ เห็นเรนลูกน้องคนสนิทกับไลลายืนอยู่ข้างๆ เธอกำลังงงเพราะจำอะไรแทบไม่ได้เลย"พี่นิลเป็นยังไงบ้างคะ" เสียงหวานๆ เอ่ยถามขึ้น"อืม ไลลา...""อย่าเพิ่งขยับตัวนะครับ หมอสั่งไว้ไม่งั้นแผลจะฉีกได้" ลูกน้องคนสนิทรีบห้ามตอนแรกเธอก็งงอยู่ไม่น้อยเลยเหมือนกัน ทว่าภาพทุกอย่างมันค่อยๆ ชัดเจนขึ้นในหัวแล้ว ใช่! เธอถูกลูกน้องของศรัณย์ยิง และตอนนี้เธอก็คงอยู่ที่โรงพยาบาลสินะ"นี่ฉันสลบไปตั้งแต่เมื่อไหร่?""ตั้งแต่เมื่อคืนเลยครับ หมอบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก เพราะกระสุนถากที่แขน แต่ก็เสียเลือดมากเหมือนกัน เลยทำให้คุณวานิลหมดสติครับ""....." เธอพยักหน้า ไม่อยากจะเชื่อเลยเหมือนกัน ว่าตัวเองจะต้องมาถูกยิงแบบนี้ ที่สำคัญมันไม่ตายซะด้วยนี่สิ"นอนพักก่อนนะครับ เดี๋ยวผมไปตามหมอมาตรวจ""ฉันจะกลับ...""ดะ เดี๋ยวค่ะพี่นิล จะกลับได้ยังไงคะ พี่นิลเพิ่งฟื้น อีกอย่างหมอก็ยังไม่มาตรวจอาการเลย ยังกลับไม่ได้หรอกค่ะ""แล้วนี่เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง อย่าบอกนะว่าหมอนั่นพามา?""พอรู้ว่าพี่นิลถูกยิงคุณเจย์ก็รีบมาหาเลย แต่ตอนนี้เห็นว่าไปจัดการอะไรบางอย่างกันเลยใ

เวลาต่อมา"อึกอาา..." ศรัณย์รู้สึกตัวขึ้นมาหลังจากที่เขาหลับไปอยู่ร่วมเดือน แม้จะรอดจากคมกระสุนแต่ก็ปางตายเหมือนกัน เพราะกระสุนฝังลึกเข้าไปเฉียดกับอวัยวะสำคัญเพียงนิดเดียวเท่านั้น"เป็นไงล่ะมึง""....." ชายหนุ่มค่อยๆ ปรับสายตามองเจ้าของน้ำเสียงที่ทักทายขึ้น ปรากฏว่าเป็นเพื่อนสนิทของตัวเอง "อึก กูยังไม่ตายอีกเหรอวะ?""ผิดหวัง?""เหอะ!""เออมึงยังไม่ตาย""ช่วยกูมาเหรอวะ?""อืม""ช่วยมาทำห่าไรวะ ไม่ปล่อยให้กูตาย""มึงนี่ก็ฉลาดนะ ฉลาดทุกอย่าง แต่โง่เรื่องผู้หญิง มึงนี่มันยังไงวะไอ้รัณ?""ทำไม?""ยอมตายเพียงเพราะผู้หญิงคนเดียว?"".....""ก่อนมึงจะทำอะไร มึงช่วยตั้งสติและคิดก่อนได้ไหมวะ?"เพื่อนสนิทของเขารู้มาว่า ศรัณย์วางแผนให้ลูกน้องของตัวเอง หลอกล่อกลุ่มของเพื่อนวานิล เพื่อที่เขาจะได้ไปดักรอเธออยู่ที่บ้าน"นี่ถ้ากูไม่เอะใจ แล้วรีบตามมึงไป มึงคิดไหมว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น""วานิล... เป็นยังไงบ้าง?""รอดตายมาได้ แทนที่มึงจะเป็นห่วงตัวเอง มึงกลับเป็นห่วงผู้หญิงคนนั้นเนี่ยนะ""......""เออๆ ช่างแม่งเหอะ กูไม่รู้เรื่องของผู้หญิงคนนั้น เพราะฝั่งนั้นก็ปิดข่าวเงียบเหมือนกัน ส่วนกูเองก็ต้องปิดข่าวมึ

วานิลย้ายมาอยู่ที่ฮ่องกงหลังจากที่จัดการอะไรต่อมิอะไรเสร็จ เธอซื้อตึกเล็กๆ สองชั้นเอาไว้ แต่ก็ยังไม่ได้คิดว่าจะทำอะไรกับตึกนี้ เพราะเพิ่งจะมาเริ่มต้นใหม่เธอเลยต้องวางแผนก่อน อะไรๆ ก็ยุ่งวุ่นวายไปหมดเพราะเธอมาเริ่มต้นใหม่จริงๆ แบบไม่มีใครเลย เงินที่เอามาก็เป็นเงินในส่วนของเธอที่ทำงานและเก็บมาโดยตลอดเธอไม่มีใคร ไม่มีเพื่อนที่นี่ เธอตัวคนเดียว ยังดีที่เธอเองก็เก่งภาษาอยู่บ้างเพราะแบบนั้นมันจึงไม่เป็นปัญหาอะไร"อึก..." วานิลรีบเอามือปิดปากของตัวเอง จู่ๆ มันก็รู้สึกพะอืดพะอมแปลกๆ รู้สึกจุกอยู่ตรงคอเหมือนมีอะไรมาอุดจนแทบหายใจไม่ออก เหมือนจะอ้วกแต่ก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้น และเป็นแบบนี้มาหลายวันแล้วเหมือนกันเธอคิดว่าไม่ได้เป็นอะไรเลยไม่ได้ไปหาหมอ บวกกับก่อนหน้านั้นเธอเพิ่งจะผ่านเรื่องราวแย่ๆ มา ผลพวงมันอาจจะมาจากตรงนี้ เลยทำให้เธอไม่ค่อยสบายทว่าพอนานเข้าอาการของเธอกลับไม่ดีขึ้นเลย เหมือนว่ามันจะเป็นหนักมากกว่าเดิม จากที่รู้สึกแค่พะอืดพะอมก็กลับกลายเป็นว่าเธอนั้นอาเจียนออกมาจริงๆ ไม่ว่าจะกินอะไรเข้าไปเธอก็อาเจียนออกมาหมดเลยและมีผลข้างเคียงจากอาการนี้ด้วย เธอเริ่มมีอาการเวียนหัว มึนหัว รู้สึกร