บ้านวานิล"นายหาอะไรของนายอยู่รัณ?" วานิลเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่ารัณกำลังทำเหมือนกับว่ากำลังหาอะไรบางอย่างอยู่ เขาดูเคร่งเครียดราวกับว่าของที่ตัวเองกำลังหามันเป็นของสำคัญมาก และพอได้ยินเสียงเรียกของเธอเขาก็สะดุ้งทันทีเลยเหมือนกัน"คะ คุณวานิล!""ตกใจอะไรขนาดนั้น นายหาอะไรอยู่" เธอทำหน้างงอยู่ไม่น้อย ทั้งที่ถามดีๆ น้ำเสียงปกติ แต่เขากลับหันมามองเหมือนตกใจมากที่เห็นเธอ"เอ่อคือ...ผมหาของอยู่ครับ มันหล่นหาย""ของอะไรล่ะ จะได้ช่วยหา""มะ ไม่เป็นอะไรครับ เดี๋ยวผมหาเองดีกว่าครับ""....." เธอไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่ยืนมองนิ่งๆ เงียบๆ เพราะไม่รู้ว่าศรัณย์กำลังหาของอะไร "สร้อย แหวน กำไล หรือของอย่างอื่น?""เอ่อ...เอกสารสำคัญน่ะครับ ผมทำหล่นจากระเป๋า ไม่รู้หล่นตรงไหน""อ๋อ เดี๋ยวช่วยเดินหาละกัน""มะ ไม่ต้องครับ!""อะไรของนาย คนจะช่วยหา เป็นอะไรอีก?""คุณวานิลไม่ต้องช่วยหาหรอกครับ เดี๋ยวผมหาเองดีกว่า บางทีผมอาจจะลืมไว้ที่รถหรือห้องพักตัวเองน่ะครับ หาไม่เจอแถวนี้ค่อยกลับไปดู""ตามใจ"เธอเดินกลับออกมาจากตรงนั้น และระหว่างทางที่เดินกลับเธอก็เห็นบางอย่างหล่นอยู่ตรงมุมเสา มันเป็นกระดาษที่เหมือนจะถูกพับจนเล็ก
หลังจากวันนั้น วานิลก็ไม่ได้เจอกับศรัณย์อีกเลย เขาไม่เคยมาให้เห็นไม่ว่าจะที่ทำงานหรือที่บ้านของเธอ หรือเขาอาจจะมา เพียงแต่เธอไม่รู้ว่าเขามาตอนไหนก็เท่านั้นครืด ครืด ครืด"อืม"( เจ้ ผมว่าเจ้ต้องมาดูอะไรที่นี่แล้วนะ ข้อมูลใหม่ เหมือนจะสำคัญกับเจ้ด้วยแหละ รีบมานะครับ )วานิลไม่ได้ตอบอะไร เธอวางสายและหันไปหยิบเสื้อคลุมแขนยาว จากนั้นก็บิดรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ออกไปด้วยความเร็ว ไม่นานนักก็ไปถึงสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งไม่น่าจะเรียกบริษัทได้ เหมือนจะเป็นแหล่งรวมตัวของสามแฝดมากกว่า"ฉันมาแล้ว""ทางนี้เจ้"หลังจากที่รู้ว่าศรัณย์เข้ามาเพื่อจะหาข้อมูลบางอย่างจากเธอ เธอก็ให้เจ้าสามแฝดช่วยหาข้อมูลของผู้ชายคนนี้ เธอรู้แล้วว่าข้อมูลที่เธอได้รับมาข้อมูลที่เขาสมัครงานคือข้อมูลปลอมทั้งหมดเลยเธอเข้าไปในห้องมืดๆ ห้องนึง ตรงหน้าของเธอคือหน้าจอของคอมพิวเตอร์และหลายๆอย่างตั้งเรียงกันอยู่ ทรานส์ คือคนที่นั่งอยู่หน้าจอคอม ไทป์ คือคนที่เดินออกไปรับเธอ ส่วน ไทม์ ก็นั่งอยู่ข้างๆ กัน"ได้เรื่องว่ายังไง?""ผมแฮกเข้าระบบของตำรวจ เพราะเอะใจว่าข้อมูลของประชาชนไม่น่าจะถูกปิดได้มิดชิดขนาดนี้ แล้วก็เจอจริงๆ"พูดจบทรานส์ก็เ
เวลาผ่านไป"ฉิบหายแล้วไง!" เรนลูกน้องคนสนิทสบถออกมาขณะที่กำลังตรวจตราอยู่ด้านล่าง เขาก็ได้เจอกับใครบางคนที่มาในสถานะอีกแบบนึงเขาคือศรัณย์ที่ไม่ใช่ศรัณย์คนเดิม แต่เป็นศรัณย์ที่เป็นตำรวจ เขาเดินเข้ามาพร้อมกับลูกน้องอีกสองคน ถึงที่นี่ใครจะสามารถเข้าออกก็ได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคนที่ไม่ใช่ลูกค้าจะสามารถเข้าออกได้ตามใจตัวเอง และที่สำคัญ สถานที่แบบนี้มันไม่ใช่สถานที่ที่ตำรวจจะมาเดินเล่นเลยด้วยเรนพาบอดี้การ์ดไปขวางเอาไว้ ไม่ยอมให้ศรัณย์กับลูกน้องของเขาเดินเข้าไปข้างใน"อย่าเข้าไปเลยดีกว่าครับ""ทำไมจะเข้าไม่ได้?""คุณก็น่าจะรู้ว่าคุณวานิลเป็นคนยังไง ถ้าคุณวานิลลงมาเห็นคุณมาถึงที่เขาแบบนี้ คิดว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นครับ?""......" เขาเงียบไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับ เพราะรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันทำให้เธอโกรธมากแค่ไหนและมันก็จริงอย่างที่ลูกน้องคนสนิทของเธอพูด ถ้าเธอลงมาเห็น คงได้เกิดการปะทะกันแน่ๆ"กลับไปจะดีกว่านะครับ ที่นี่ไม่มีอะไรให้คุณตรวจสอบหรอก ทุกอย่างถูกกฎหมาย และมันก็ไม่ใช่ที่ที่ตำรวจจะมาเดินเล่นด้วย ทางเรามีบอดี้การ์ดคอยดูแลความสงบอยู่แล้วครับ""วานิลล่ะ?""เจ้านายของผมเข้มแข็งพอครับ เธอไม
casino will ณ ห้องประชุม"วานิล...เธอไหวไหม?""หะ หือ?" เสียงของนิค หรือโอนิกซ์ ปลุกเธอให้ตื่นจากภวังค์ ขณะที่กำลังนั่งร่วมประชุมกับเพื่อนๆ เธอกลับไม่มีสมาธิเอาซะเลย"ฉันถามว่าเธอไหวไหม ไปพักก่อนไหมล่ะ เดี๋ยวงานฉันจัดการต่อให้เอง""ไม่เป็นไร ทำต่อเลย"ถึงตอนนี้เธอจะพยายามนั่งฟัง แต่ทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่เข้าหัวของเธอเลยสักนิดเดียว เธอพยายามแล้ว พยายามที่จะตั้งสติ พยายามที่จะมีสมาธิจดจ่อกับงานแล้ว แต่ก็ไม่รู้ทำไม ใบหน้าของศรัณย์และน้ำเสียงของเขา ยังตามหลอกหลอนชีวิตประจำวันของเธอไม่หยุด ราวกับว่าเขายังอยู่กับเธอ ไม่ได้ไปไหนหลังจากเสร็จการประชุม ทุกคนต่างก็แยกย้ายกลับ วานิลก็กลับไปอยู่ที่ห้องทำงานของตัวเอง รอจนกระทั่งตกเย็น"ให้ผมขับรถไปส่งนะครับ สีหน้าคุณวานิลดูไม่ค่อยดีเลย ไม่สบายหรือเปล่าครับ หน้าซีดมาหลายวันแล้วนะ""ฉันไม่เป็นอะไร แค่ช่วงนี้นอนไม่ค่อยหลับ""ให้ผมไปส่งเถอะครับ ขับรถกลับเองแบบนี้ จะเกิดอุบัติเหตุเปล่าๆ""อืม...""เดี๋ยวผมไปเอารถมารับนะครับ""ไม่ต้องหรอก เดินไปพร้อมกันนี่แหละ"วานิลเดินไปที่ลานจอดรถพร้อมกับลูกน้องคนสนิท ยอมรับว่าหลายวันมานี้สภาพร่างกายของเธอมันไม่ดีเลย
โรงพยาบาล"คุณวานิล!""พี่นิล""....." วานิลตื่นขึ้นมาแบบสะลึมสะลือ เห็นเรนลูกน้องคนสนิทกับไลลายืนอยู่ข้างๆ เธอกำลังงงเพราะจำอะไรแทบไม่ได้เลย"พี่นิลเป็นยังไงบ้างคะ" เสียงหวานๆ เอ่ยถามขึ้น"อืม ไลลา...""อย่าเพิ่งขยับตัวนะครับ หมอสั่งไว้ไม่งั้นแผลจะฉีกได้" ลูกน้องคนสนิทรีบห้ามตอนแรกเธอก็งงอยู่ไม่น้อยเลยเหมือนกัน ทว่าภาพทุกอย่างมันค่อยๆ ชัดเจนขึ้นในหัวแล้ว ใช่! เธอถูกลูกน้องของศรัณย์ยิง และตอนนี้เธอก็คงอยู่ที่โรงพยาบาลสินะ"นี่ฉันสลบไปตั้งแต่เมื่อไหร่?""ตั้งแต่เมื่อคืนเลยครับ หมอบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก เพราะกระสุนถากที่แขน แต่ก็เสียเลือดมากเหมือนกัน เลยทำให้คุณวานิลหมดสติครับ""....." เธอพยักหน้า ไม่อยากจะเชื่อเลยเหมือนกัน ว่าตัวเองจะต้องมาถูกยิงแบบนี้ ที่สำคัญมันไม่ตายซะด้วยนี่สิ"นอนพักก่อนนะครับ เดี๋ยวผมไปตามหมอมาตรวจ""ฉันจะกลับ...""ดะ เดี๋ยวค่ะพี่นิล จะกลับได้ยังไงคะ พี่นิลเพิ่งฟื้น อีกอย่างหมอก็ยังไม่มาตรวจอาการเลย ยังกลับไม่ได้หรอกค่ะ""แล้วนี่เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง อย่าบอกนะว่าหมอนั่นพามา?""พอรู้ว่าพี่นิลถูกยิงคุณเจย์ก็รีบมาหาเลย แต่ตอนนี้เห็นว่าไปจัดการอะไรบางอย่างกันเลยใ
อีกครั้งที่วานิลต้องเข้าโรงพยาบาล และครั้งนี้เธอก็หลับไปนานอยู่พอสมควรเลยเหมือนกัน เพราะเสียเลือดมาก บวกกับร่างกายอ่อนแอ พอฟื้นตื่นขึ้นมาเธอก็เห็นเพื่อนๆ ทุกคนมายืนล้อมอยู่รอบเตียงแล้ว"แมวเก้าชีวิตจริงๆ นะ" เจย์เลอร์ทักทายขึ้น"อือ...มายืนหัวหงอกหัวดำอะไรกันเต็มห้องเลยวะเนี่ย หลบไปมัวตาฉิบหาย!" คนเป็นสิบคน มายืนอยู่ล้อมรอบเตียงของเธอราวกับเจ้ากรรมนายเวร แถมไอ้สามแฝดนั่นก็ชอบเปลี่ยนสีผมกันเป็นว่าเล่นอีกต่างหาก"นิล... หมอนั่นไม่มีใครรู้ว่ามันไปไหน มันจะตายหรือไม่ตายไม่มีใครรู้" โอนิกซ์พูดขึ้น ท่ามกลางความเงียบงัน วานิลมองหน้าของเขา แต่ไม่ได้ตอบอะไร จนกระทั่งเธอขยับตัวออกมานั่งอยู่ตรงข้างเตียง"ถือซะว่าหายกันก็แล้วกัน จากนี้ไปไม่ต้องรู้จักกันอีก" วานิลรู้สึกว่าไม่อยากจะตามอะไรต่อแล้ว ขอให้ทุกอย่างมันจบลงเท่านี้เถอะ ไม่ต้องเจอคนอย่างเขาอีก"แล้วเธอจะเอายังไงต่อ?""นิค...""หือ?""ฉันมีเรื่องอยากจะขอร้อง""ว่ามาสิ""ไว้ฉันออกจากโรงพยาบาลก่อน""มีอะไรหรือเปล่า?""......"เวลาผ่านไป จนกระทั่งวานิลออกจากโรงพยาบาล เธอให้เรนลูกน้องคนสนิทของตัวเอง พามาที่กาสิโน นัดทุกคนให้มาเจอกันที่นี่ เพราะเ
เวลาต่อมา"อึกอาา..." ศรัณย์รู้สึกตัวขึ้นมาหลังจากที่เขาหลับไปอยู่ร่วมเดือน แม้จะรอดจากคมกระสุนแต่ก็ปางตายเหมือนกัน เพราะกระสุนฝังลึกเข้าไปเฉียดกับอวัยวะสำคัญเพียงนิดเดียวเท่านั้น"เป็นไงล่ะมึง""....." ชายหนุ่มค่อยๆ ปรับสายตามองเจ้าของน้ำเสียงที่ทักทายขึ้น ปรากฏว่าเป็นเพื่อนสนิทของตัวเอง "อึก กูยังไม่ตายอีกเหรอวะ?""ผิดหวัง?""เหอะ!""เออมึงยังไม่ตาย""ช่วยกูมาเหรอวะ?""อืม""ช่วยมาทำห่าไรวะ ไม่ปล่อยให้กูตาย""มึงนี่ก็ฉลาดนะ ฉลาดทุกอย่าง แต่โง่เรื่องผู้หญิง มึงนี่มันยังไงวะไอ้รัณ?""ทำไม?""ยอมตายเพียงเพราะผู้หญิงคนเดียว?"".....""ก่อนมึงจะทำอะไร มึงช่วยตั้งสติและคิดก่อนได้ไหมวะ?"เพื่อนสนิทของเขารู้มาว่า ศรัณย์วางแผนให้ลูกน้องของตัวเอง หลอกล่อกลุ่มของเพื่อนวานิล เพื่อที่เขาจะได้ไปดักรอเธออยู่ที่บ้าน"นี่ถ้ากูไม่เอะใจ แล้วรีบตามมึงไป มึงคิดไหมว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น""วานิล... เป็นยังไงบ้าง?""รอดตายมาได้ แทนที่มึงจะเป็นห่วงตัวเอง มึงกลับเป็นห่วงผู้หญิงคนนั้นเนี่ยนะ""......""เออๆ ช่างแม่งเหอะ กูไม่รู้เรื่องของผู้หญิงคนนั้น เพราะฝั่งนั้นก็ปิดข่าวเงียบเหมือนกัน ส่วนกูเองก็ต้องปิดข่าวมึ
เวลาต่อมา"อะ ข้อมูลที่มึงอยากได้""ทำไมมาเป็นเอกสาร?" ศรัณย์เอ่ยถามอย่างงงๆ เพราะที่ให้ไปสืบมาให้เขาก็แค่อยากได้ภาพหรือข่าวสารเท่านั้น ไม่ได้อยากรู้ข้อมูลอะไรแบบนี้"คนของกูบอกว่าไม่มีใครรู้ว่าเธอหายไปไหน ตอนนี้ลูกน้องคนสนิทของเธอเป็นคนขึ้นดูแลงานแทน ส่วนเธอนั้นไม่มีใครรู้ว่าหายไปไหน""หมายความว่าไง?""คนหายไปทั้งคนพร้อมข้อมูลมึงคิดว่าไง?"".....""ไม่ตาย ก็หายสาบสูญ สร้างตัวตนใหม่ ลบตัวตนเก่าคนจะได้ตามไม่เจอ""แล้วเธอจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรวะ?" ศรัณย์ถาม"งั้นมึงก็ลองใช้ประสบการณ์ตำรวจของมึงพิจารณาดูก็แล้วกันว่าเพราะอะไร""....." ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเพราะอะไร เธอจะทำแบบนั้นไปทำไม หรือเพราะต้องการที่จะหนีจากเขา หรือหนีอะไร ทำไมต้องทำแบบนี้"ข้อมูลมีเท่านี้แหละ ถ้ามึงไม่เชื่อก็ลองไปดูเองก็แล้วกัน""อืม..."ศรัณย์ได้แต่คิด ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงทำแบบนั้น หรือว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ จู่ๆ เธอก็หายไปพร้อมกับข้อมูล ราวกับว่าเป็นคนหายสาบสูญ ถ้าคนไม่รู้จักก็คงคิดว่าเธอไม่เคยมีตัวตนอยู่บนโลกนี้และคนที่ทำเรื่องนี้ได้จะต้องเป็นคนที่มีอิทธิพลมากๆ เพราะการลบข้อมูลของคนคนนึงที่แม้แ
เวลาต่อมาสนามบินประเทศไทย"ระวังนะครับตะวัน" ฉันร้องห้ามลูกชาย เมื่อลงมาจากเครื่องเจ้าตัวก็วิ่งไปรอบๆ เหมือนกำลังตื่นเต้น ก็ปกติแหละสำหรับเด็กที่เพิ่งจะได้ออกมาจากโลกของตัวเอง ตะวันไม่เคยไปเที่ยวไหนไกลขนาดนี้มาก่อนเลย"มันแปลกตามากเลยครับแม่""ตะวันครับตะวัน""ปล่อยเถอะครับ แกยังไม่เคยเห็น คนของผมก็อยู่กันเยอะแยะ เขาไม่ปล่อยให้นายน้อยของเขาคลาดสายตาหรอก""....." ฉันไม่ได้ตอบอะไร ถึงเขาจะพูดอย่างนั้นก็เถอะนะ แต่คนเป็นแม่อ่ะ ยังไงก็ห่วงลูกอยู่แล้ว"รถจอดอยู่ทางนี้ครับ" ลูกน้องของเขาเดินมาบอก"มากันเถอะครับนิล ตะวันครับมาขึ้นรถเร็ว""ครับคุณพ่อ"สมกับเป็นเขาจริงๆ นะ แค่เจ้านายกลับมาจากต่างประเทศ ลูกน้องนี่ขนกันมารุมล้อมต้อนรับราวกับว่าจะมีคนมาดักทำร้ายงั้นแหละ ฉันอุตส่าห์จะกลับมาอย่างเงียบๆ แต่นี่คงไม่เงียบแล้วล่ะจะว่าไปหลายปีที่ฉันไม่เคยได้กลับมา อะไรต่อมิอะไรมันเปลี่ยนแปลงไปเยอะเหมือนกันเลยนะเนี่ย มันดูแปลกตาไปเยอะเลย แม้บางอย่างจะอยู่ที่เดิม แต่ก็ปรับเปลี่ยนไปไม่ใช่น้อย"เราจะไปที่ไหนกันครับคุณพ่อ""บ้านของพ่อไงครับ""แล้วแม่นิลมีบ้านที่นี่ไหมครับ""มีครับ""เราจะไปเที่ยวไหนกันบ้างค
เช้าแสนสดใสของวันรุ่งขึ้น"เฮือก!!" วานิลสะดุ้งตื่น เธอรีบลุกขึ้นและมองรอบๆ ตัวเอง พอเห็นว่าพระอาทิตย์ขึ้นจนสว่างจ้าแล้วเธอก็รู้ได้ทันทีว่า มันสายมากแล้ว "รัณ!"ร่างบางรีบลุกขึ้นก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือมาเปิดดู ให้ตายสินี่มันจะสิบโมงแล้ว เธอนอนตื่นสายขนาดนี้ได้ยังไงกัน"ให้ตายสิโอ้ย! ตื่นสายได้ยังไงวะเนี่ย!" เธอบ่นพึมพำกับตัวเองขณะที่กำลังเร่งรีบแต่งตัว เพราะเธอจะลงไปสภาพแบบนี้ไม่ได้หรอกพอแต่งตัวเสร็จเธอก็รีบเดินออกไปที่ประตู แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้เปิดออกไปประตูก็ถูกผลักเปิดเข้ามาซะก่อนแกร๊ก~"คุณ!""ตื่นแล้วเหรอครับ ผมว่าจะขึ้นมาดูอยู่พอดี" ศรัณย์พูด"ตะวันล่ะคุณ?""ไปเรียนแล้วครับ""ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุกฉันล่ะ นี่ฉันสายเลยนะ ไหนจะต้องเปิดร้านอีก""ไม่เห็นต้องเร่งรีบเลยครับ พนักงานของคุณเขาจัดการกันเรียบร้อยหมดแล้วนะครับ""....""ทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้วครับ ลงมากินข้าวสิ ผมเตรียมให้แล้ว""เฮ้อ...ตกใจหมด!""ตกใจทำไมครับ มีผมอยู่ทั้งคนนะครับ""ปกติฉันเป็นคนไม่ตื่นสายนะ เล่นมาตื่นสายแบบนี้ ใครบ้างจะไม่ตกใจ""มากินข้าวเถอะครับ""อืม..."วานิลรีบเดินตามศรัณย์ลงไปด้านล่าง เขาทำอาหารไว้ให
"อุ๊บ! อื้อ!!~"วานิลทำตัวไม่ถูก จู่ๆ ศรัณย์ก็โน้มหน้าลงมาจูบปากกับเธอ เรียวลิ้นสอดเข้าไปในปากเล็ก ตวัดไปมาเหมือนควานหาอะไรในปากของเธอ"อื้ม...!!""อืม...อยู่นิ่งๆ สิครับ" น้ำเสียงของอีกฝ่ายแหบพร่า แม้เธอจะขัดขืนแต่เขาก็ไม่ได้หยุดการกระทำของตัวเองนี่มันเป็นครั้งแรกเลยมั้งที่เธอได้จูบกับใคร และมันก็น่าตกใจไม่น้อย เพราะตอนนี้กำลังยืนอยู่ตรงหน้าระเบียง"อืม...""พะ พอ อืม..." วานิลพยายามเบี่ยงหน้าหลบ แต่แล้วก็ถูกเขาประคองให้กลับมาอยู่ในท่าเดิม เริ่มที่จะขัดขืนยากขึ้น เพราะมือทั้งสองข้างถูกล็อคเอาไว้ บวกกับร่างกายที่เหมือนจู่ๆ ก็ร้อนวูบวาบขึ้นมาบอกไม่ถูก"ระ รัณ...!" คราวนี้เธอผลักเขาออกไปได้สำเร็จ แต่ถึงจะจูบกับเธอต่อไม่ได้ ก็ใช่ว่าเขาจะหยุดการกระทำของตัวเองเสียหน่อยจมูกโด่งเริ่มซุกไซ้ตามลำคอขาวต่อจากนั้น คลอเคลียอยู่กับใบหูของเธอจนมาถึงหน้าอก ทำอยู่อย่างนั้นไม่ยอมหยุด เหมือนกับแมวน้อยที่กำลังคลอเคลียเจ้านาย"อะ อืม...พอแล้ว""ตัวคุณหอมจัง""ระ รัณ...""ผมไม่เคยรังเกียจคุณ ผมรักคุณ ผมรักคุณ...""อะ อือ...หยะ หยุดก่อน" เพราะเขาไม่ได้พูดอย่างเดียวเนี่ยสิ มือสองข้างก็เล้าโลม จับตรงนั้นตรง
ตกกลางคืน หลังจากที่ผ่านช่วงเวลาแสนหวานกับศรัณย์มา วานิลกำลังนั่งคิดอะไรอยู่คนเดียวเงียบๆ จนกระทั่งศรัณย์เดินเข้ามา"คิดอะไรอยู่ครับ""มีเรื่องให้ต้องคิดน่ะค่ะ" วานิลตอบ"พอจะบอกผมได้ไหม ว่าคุณกำลังคิดเรื่องอะไร?""....." วานิลเงียบ ก่อนจะถอนหายใจออกมา การกระทำแบบนี้เหมือนจะเป็นส่วนหนึ่งของเธอไปแล้ว "ฉันมีเรื่องจะบอกคุณ""ครับ?""ฉันคิดว่าเรื่องนี้คุณเองก็ยังไม่รู้ และถ้าฉันเล่าออกไป คุณอาจจะรังเกียจคนอย่างฉันไปเลยก็ได้""ไม่ ผมจะไม่...""ฟังฉันก่อนสิ" วานิลรีบพูดดักขึ้น เขายังไม่รู้เลยว่าเธอจะพูดเรื่องอะไรให้ฟัง บางทีถ้าเขาได้ยินแล้วเขาอาจจะรับไม่ได้และเลิกรักเธอไปเลยด้วยและที่เธอเลือกที่จะพูดเอาตอนนี้ เพราะหลายครั้งที่ผ่านมาเธอไม่มีความกล้าซะเลย ยิ่งเธอนึกถึงเรื่องเหล่านั้น มันก็ยิ่งตอกย้ำความรู้สึกของเธออยู่ตลอด"พูดมาสิครับ...""ฉันเคยติดคุก แต่คุณคงรู้แล้ว ฉันถูกอดีตแฟนใส่ร้ายเรื่องยาเสพติด ฉันเลยต้องติดคุก เพราะไม่มีพยาน ไม่มีหลักฐาน ไม่มีคนมาช่วยเรื่องคดี""ใช่ ผมรู้เรื่องนี้แล้ว""เรื่องข้างใน...""ครับ?""ขอโทษนะ ที่เพิ่งบอกเอาตอนนี้ แต่ทุกครั้งที่นึกถึงมัน ฉันก็ยังเจ็บใจอยู
หลายเดือนต่อมาร้านดอกไม้ Tawan Flower Shop"อะไรเนี่ย?" วานิลพึมพำกับตัวเอง เพราะจู่ๆ ตรงหน้าของเธอก็มีช่อดอกไม้ใหญ่อยู่ตรงหน้า และดูเหมือนว่าจะมีคนยืนถือมันอยู่ด้วย"จ๊ะเอ๋!~""คุณ! เล่นอะไรเนี่ย ตกใจหมด!""เซอร์ไพรส์ครับ""ร้านดอกไม้อยู่ตรงนี้แท้ๆ คุณไปอุดหนุนร้านอื่นเหรอ?" ถามเสียงแข็งเหมือนหาเรื่อง"ปะ ป่าวนะครับ ผมสั่งมาจากร้านตรงที่บริษัทที่ผมไปทำงาน ซื้อจากร้านคุณ คุณก็รู้น่ะสิ แบบนั้นก็ไม่เซอร์ไพรส์หรอก""......" ก็ไม่อะไรหรอก แค่แกล้งเขาเล่นก็เท่านั้นแหละ"ดอกไม้สวยๆ สำหรับคนสวยๆ ของผมครับ""อื้ม...ขอบใจนะ""หิวกาแฟจังเลยครับ""เข้าไปข้างในสิ""ไปนั่งด้วยกันนะครับ""อ๊ะ! ดะ เดี๋ยว! ฉันยังทำงานอยู่นะ!"เหมือนศรัณย์จะไม่ฟังอะไรเลย เขาจับแขนของวานิลแล้วดึงเธอเข้าไปในร้าน และตอนนี้ร้านขยับขยายไปอีกเพราะซื้อคูหาใกล้ๆ กันรวมเป็นร้านเดียวไปแล้ว เป็นร้านดอกไม้ที่มีคาเฟ่อยู่ด้วย พอจัดด้วยดอกไม้สวยๆ แล้ว เรียกลูกค้าได้ไม่น้อยเลย โดยเฉพาะคนที่ชอบมาถ่ายรูป"อะไรของคุณเนี่ย!?""พนักงานก็เต็มร้าน ไม่เห็นต้องทำเองเลยครับ""ก็คนมันว่าง จะให้ฉันทำอะไร ทำไม่ให้ฉันทำแบบนี้""ตอนนี้ไม่ว่างแล้วน
เวลาผ่านไปร่วมเดือน"ตะวัน!!" วานิลตะโกนเรียกลูกชาย พร้อมกับเท้าเอวยืนรออยู่ตรงบันได เพราะนี่มัน 7:45 แล้วแต่ลูกชายยังมัวแต่โอ้เอ้อยู่ได้ ศรัณย์นี่แหละตัวดีเลย คอยอยู่เบื้องหลังคอยให้ท้ายกันอยู่แบบนี้ไงตะวันถึงได้เป็นแบบนี้"มาแล้วคร้าบแม่นิล..." เสียงหวานของหนุ่มน้อยดังมาแต่ไกล"สายแล้วนะ มัวทำอะไรกันอยู่!" เธอถามเสียงเข้ม"เสร็จแล้วครับ เสร็จแล้ว""คุณ...!" กำลังจะบ่นแต่ก็ถูกเขาพูดแทรกซะก่อน ราวกับว่ารู้ว่าเธอจะบ่นยังไงเลยชิงพูดก่อน"ขอโทษครับ ผมลืมดูเวลา จะรีบไปส่งเดี๋ยวนี้เลย""....." วานิลยืนมองนิ่ง ส่ายหน้าเล็กน้อยให้กับสองพ่อลูกคู่นี้ที่กำลังพากันวิ่งไปที่รถ มันน่าจริงๆ เลยนะสองพ่อลูกคู่นี้"มีอะไรกันเหรอพี่นิล?" เจียอีเดินเข้ามาถาม"จะอะไรซะอีกล่ะนอกจากสองพ่อลูกคู่นี้""หึหึ ดูเขาเข้ากันได้ดีเลยนะ" เจียอีหัวเราะใส่ ตอนแรกที่รู้ความจริงว่าพ่อของตะวันเป็นใครก็ตกใจอยู่นะ แต่ตอนนี้ก็ชินแล้วล่ะ"เข้ากันได้ดีเกินน่ะสิ หัวจะปวด โอ้ยยย!""เอาน่าพี่ อย่าไปเคร่งนักเลย""พี่ไม่ได้เคร่งนะ แต่เขากำลังจะทำให้ตะวันเสียคน ตะวันเคยตรงเวลา มีระเบียบเรียบร้อย แต่พอมีเขาที่ทำให้ทุกอย่าง ตะวันเปลี
ตอนเช้าวันถัดมา"ตะวันดูมีความสุขนะครับ" ศรัณย์เอ่ยขึ้น ขณะที่กำลังยืนมองลูกชายวิ่งเล่นอยู่กับบอดีการ์ดของเขา แกดูสนุกสนานมีความสุขเอามากๆ เลย"เขาเป็นเด็กที่แบบ ไม่ค่อยชอบเล่นกับเด็กวัยเดียวกันเท่าไหร่" วานิลตอบ"เหมือนกับคุณเลย""อืม...เหมือนฉัน""ดีนะครับ เพราะคุณเป็นคนที่แข็งแกร่ง เป็นคนที่จิตใจแข็งแรง เป็นคนที่เก่ง อดทน""......""ผมอยากให้คุณกับลูก ย้ายมาอยู่ที่นี่จัง""ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ได้ ฉันต้องทำงาน""ถ้าอะไรมันลงตัวมากกว่านี้ ตึกนั้นก็ทำเป็นร้านไปเลยดีกว่าไหม ห้องข้างบนก็ทำเป็นที่เก็บของ ส่วนคุณกับลูกก็ย้ายมาอยู่ที่นี่ มีแม่บ้านคอยจัดการงานบ้านให้ คุณจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเยอะ""เรื่องนั้นฉันยังไม่คิดหรอก มันไกลเกินที่ฉันจะคิด""......" ศรัณย์ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาเข้าใจเธออยู่ จะย้ายบ้านอะไรทั้งทีมันก็ต้องมีความพร้อม ไม่ใช่ปุบปับจะย้ายเข้ามาอยู่ได้เลย ถึงมันจะไม่ได้ไกลกันก็ตาม"เข้าไปข้างในกันดีกว่าครับ ผมมีอะไรให้คุณดูด้วย""อะไร?"ศรัณย์พาวานิลไปที่ห้องทำงานของเขา ก่อนจะยกกล่องบางอย่างออกมาจากชั้นบนตู้ จากนั้นก็หยิบของในกล่องออกมา ซึ่งมันเป็นอัลบั้มรูปถ่ายเก่าๆ หลายใบมาก"เอ
บ้านพักของศรัณย์ตกกลางคืน"ฝันดีนะครับคนเก่ง""ครับคุณพ่อ""นอนหลับนะครับ พรุ่งนี้เรามีกิจกรรมรออยู่""ตะวันมีความสุขจังเลยครับ""พ่อก็มีความสุขมากครับ" ศรัณย์หอมหัวของลูกชายครั้งแล้วครั้งเล่า มันมีความสุขมากจริงๆ สุขแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ถ้าเป็นไปได้เขาอยากจะพาตะวันกับวานิลไปที่บ้านของเขาทุกหลังที่มีเลยด้วยซ้ำ"คุณพ่อไปนอนกับแม่นิลใช่ไหมครับ""ใช่ครับ""อย่าทะเลาะกันนะครับ""โอเคครับผม ไม่ทะเลาะกันแน่นอน""ฝันดีครับ พ่อรัณ..""ฝันดีครับตะวันของพ่อ"หลังจากที่ส่งลูกชายเข้านอนเรียบร้อยแล้วศรัณย์ก็กลับเข้ามาที่ห้องนอนของตัวเอง"ตะวันหลับละเหรอ?" วานิลเอ่ยถาม เพราะเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเจอกับเขาพอดี เธอกำลังเช็ดผมที่กำลังเปียก"อื้ม หลับแล้ว""แกเป็นยังไงบ้าง""ชอบห้องนอนมากเลยล่ะครับ""คุณไปอาบน้ำสิ""เดี๋ยวผมเช็ดผมให้ก่อนดีกว่าครับ"วานิลยังไม่ทันได้พูดอะไรศรัณย์ก็เดินมาแย่งผ้าเช็ดผมของเธอไปก่อนแล้ว เขากำลังเช็ดผมให้กับเธอ มองหน้าของเธอผ่านกระจกตรงหน้า"คุณชอบไหม?""ชอบอะไร?""ที่นี่ไงครับ คุณชอบไหม""ฉันมาก็เพราะตะวันอยากมาแค่นั้น""บอกว่าชอบสักนิดก็ได้นะครับ""ฉันเป็นคนที่พูดตามใจ
วันหยุดสุดสัปดาห์สุดท้ายก็ได้มาจริงๆ แถมต้องมาพักค้างคืนด้วย เพราะลูกชายตัวดีดันอยากนอนพักค้างคืน เพราะอยากเล่นน้ำ อยากวิ่งเล่น วานิลเองก็ขัดใจลูกชายไม่ได้ เธอเลยต้องเออออตามไปด้วยเลยศรัณย์ขับรถพาเธอมาที่บ้านหลังนึง ซึ่งมันอยู่นอกชานเมือง ไม่ใช่บ้านหลังใหญ่อะไร แต่ดูแล้วก็ร่มรื่น และดูเงียบสงบดีไม่น้อยเลย เหมาะสำหรับคนที่ไม่ชอบวุ่นวายกับใครแหละ"นี่บ้านของคุณเหรอ?""ครับ มีแม่บ้านอยู่ ผมจ้างพวกเขามาคอยดูแล อยู่กับผมมานานแล้วเหมือนกันครับ""คุณไม่ค่อยกลับมาแบบนี้ เขาไม่พากันลาออกหมดหรือไง""ผมก็ไม่ได้ว่านี่ครับ เขาทำงานข้างนอกได้ แต่พอผมกลับมา พวกเขาก็ต้องมาทำงานบ้านให้กับผม""ชิ! เป็นคนรวยนี่มันดีจริงๆ นะ""พูดอย่างกับตัวเองไม่เคยรวย เป็นถึงเจ้าแม่บ่อนเชียวนะ""อย่าพูดให้ลูกได้ยินนะ! นั่นมันก็แค่อดีต ก็แค่โชคหล่นทับ""หึหึ~""เลิกพูดเรื่องนี้นะ ไม่งั้นฉันทุบหัวคุณแน่"ศรัณย์มองแต่ไม่ได้ตอบอะไร เขาได้แต่ยิ้ม และก็นึกในใจ ว่าเธอก็ยังเป็นเธอเหมือนเดิม ผู้หญิงที่ปากแรงแต่ความจริงเป็นคนใจดี ถึงจะกล้าถามอย่างที่ปากตัวเองพูดจริงๆ ก็เถอะ"เข้าไปในบ้านสิครับตะวัน""ครับ"เด็กน้อยรีบวิ่งนำหน้