บททั้งหมดของ ยัยตัวร้ายกับนายสายโหด: บทที่ 41 - บทที่ 50

“ขอโทษนะครับ ผมว่าไม่ได้อภิสิทธิ์เกินไปเหรอครับ คือคุณลลินเป็นลูกสาวท่านประธาน มีเพียงเกียรตินิยมที่มาจากอเมริกาว่าเก่ง แต่อย่าลืมนะครับว่าเรียนกับการทำงานจริงมันต่างกัน” พอนายดนัยพูดจบประโยคนั้นก็มีเสียงฮือฮาขึ้นมาอีกครั้ง นายดนัยมองฉันยิ้ม ๆ หึ เย้ยไป“ผมว่า ให้เธอลองทำตำแหน่งอื่นก่อนดีไหมครับ เหมือนทดลองงาน แล้วค่อยให้คณะกรรมการท่านโหวตว่าเธอสมควรได้รับตำแหน่งรองประธานบริษัทหรือไม่ หรือทุกคนคิดว่าไงครับ” นายนั่นหันมาพูดใส่ฉันแล้วหันไปขอความคิดเห็นกับท่านอื่น ๆ ต่อ ตอนนี้ทั้งห้องประชุมเงียบจนแทบได้ยินเสียงหายใจของกันและกันเลยล่ะ คุณพ่อของฉันมีสีหน้าที่เป็นกังวลอย่างได้ชัด“ขอโทษนะคะทุกท่าน ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ถึงลินจะมารับรองตำแหน่งท่านประธานวันนี้วันแรก แต่ใช่ว่าลินจะไม่รู้เรื่องที่เกี่ยวกับบริษัทที่เป็นของตระกูลเลยนะคะ แน่นอนที่สุดที่คุณดนัยกล่าวว่า เรียนกับทำงานมันต่างกันงั้นลินขอพิสูจน์ให้ทุกท่านได้รู้ถึงความสามารถของลินเลยนะคะ” ฉันพูดจบก็หันไปหานายดนัยที่ตอนนี้ยังแสร้งยิ้มให้ฉันอยู่“เวกัส อ้อนี่เวกัส เลขาของดิฉันเองค่ะ เวกัสแจกเอกสาร”ฉันแนะนำนายเวกัสกับคณะกรรมการก่อนจะสั่งให้เ

พลั่ก ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของลิน ผมก็เห็นไอ้หน้าอ่อนนั่นมันยืนอยู่ในห้อง มันคือใคร คำ คำนี้มันอยู่ในหัวของผม และดูเหมือนคนในห้องจะตกใจเล็กน้อย ผมตรงดิ่งไปกระชากคอเสื้อไอ้หน้าอ่อนนั่น และกำปั้นของผมที่ลอยไปอยู่ตรงหน้าหมอนั่นหมับไม่ทันที่กำปั้นของผมจะถูกใบหน้าหมอนั่นก็โดนลินจับไว้ซะก่อน ผมตวัดสายตามาหาลินอย่างโกรธ คนอุตส่าห์อารมณ์ดีหลังจากตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็น ไอ้เราก็กะว่าจะชวนไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน แต่ดูสิอะ ผมท้าวความก่อนที่ผมจะมาที่บริษัทลินแล้วกันเหตุการณ์ก่อนผมมาที่บริษัท‘โอ๊ย กี่โมงแล้ววะเนี่ย’ผมพูดกับตัวเองหลังจากที่ลุกขึ้นมาแล้วควานมือไปหาร่างบางที่ผมนอนกอด แต่ไม่เจอ จนทำให้ผมลืมตาดู และตอนนี้ก็เป็นเวลาสิบโมงเช้าแล้ว ผมหยิบเสื้อผ้าตัวเมื่อวานขึ้นมาใส่ แล้วจัดการเดินหาลินจนทั่วแต่ก็ไม่พบ หวังว่าคงไม่โกรธนะ ผมเดินออกจากห้อง ก็เห็นไอ้สองเสือมันนอนเฝ้าประตูอยู่โฮก กรัน กรันผมมองมันยิ้ม ๆแล้วเดินเข้าไปหามันทั้งสองตัว‘ไง เจ้าของไปไหนแล้ว ฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวจะเอาของกินมาฝาก ไก่เหลืองใช่มะ ฉันได้ยินเสียงนายแกแว่ว ๆ ว่าไก่เหลืองนายชอบ ฉันไปละ” โฮกกรัน กรันผมบอกเสือสองต

“จะอีกนานไหมครับคุณลิน ปรับความเข้าใจกันเสร็จหรือยัง กระผมหิวแล้วครับ” นายนั่นก็พูดทันที แถมยังมองหน้าผมกวน ๆ อีกด้วย“ไปสิ ไปกินข้าวเถอะค่ะพี่มาร์ท” เธอก็เอ่ยชวนและลุกขึ้น“เฮียครับ อย่าหึงเลย ผมไม่มีทางชอบยัยโหดอย่างยัยลินแน่นอน”นายเวกัสพูด ผมก็อมยิ้มเพราะมันทำให้คนตัวเล็กหันไปมองมันอย่างเคืองแทบจะทันที“พูดอะไรระวังปากด้วยไอ้เวรตอนนี้แกอยู่ในสถานะเลขาไม่ใช่เพื่อน เดี๋ยวความแตกขึ้นมา เกมของฉันก็จบเห่กันพอดี” ลินรีบพูดทันที“โอ๊ะ กระผมลืมตัว ต้องขอโทษด้วยนะครับท่านรองประธาน แล้วก็ไม่ต้องเรียกชื่อผมแบบนั้นด้วย บอกว่าเว ชอบเรียกจังไอ้ชื่อเฉพาะเนี่ย เฮ้อ”และนายนั่นก็ทำหน้ากวนๆ ใส่ลิน จนลินต้องถลึงตาใส่มันอีกครั้ง“ไปกันได้แล้ว” ผมพูด“เฮียเลี้ยงนะ”นายเวกัสอะไรนั่นก็หันมาหาผม ผมจึงพยักหน้าตอบมัน แต่ผมไปสนิทกับมันตอนไหนวะ ถึงเรียกผมว่าเฮียเนี่ย แล้วเราสามคนก็ออกมาขึ้นลิฟต์ลงไปยังชั้นล่างทันที และทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก ผมก็กำลังจะเดินไปยังประตูแต่ก็ถูกลินดึงไว้ก่อน เธอพาผมไปยังหน้าประชาสัมพันธ์ที่มีสาวหน้าหวานยืนก้มหน้าอยู่“เที่ยงแล้วไม่ใช่เหรอ” ลินเอ่ยถามผู้หญิงตรงหน้า“เอ่อค่ะ” สา

‘ลินครับ ลินเป็นใครกันแน่’ ประโยคนี้ฉันถึงกับสะดุ้งทันที ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยถามนะ เขาเคยถามมาแล้ว แต่ฉันยังไม่ยอมตอบเขาต่างหาก แต่ครั้งนี้ในเมื่อเขาถามฉันก็จะตอบ เขาจะได้เลิกถามฉันซะที ที่สำคัญฉันจะได้ไม่มีความลับอะไรปิดเขาอีก แต่ไม่ทันที่ฉันจะตอบอะไรก็มีเสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นมาซะก่อน“ฮัลโหล ว่าไง” ฉันถามคนปลายสาย ใช่คนที่โทรมานั่นไม่ใช่ใคร แต่เป็นยัยนาว โทรมาทำไมก็ไม่รู้เบื่อจริง ๆ“อะไรนะ ฉันให้แกกับปีเตอร์จัดการไปแล้วไม่ใช่เหรอ”ฉันตกใจทันที ที่ปลายสายบอกว่าไอ้ณรงค์ที่มันแทรกซึมเข้าไปในองค์กรนั้นไม่ยอมตอบอะไรพวกมันเลย ทั้งทรมานก็แล้ว จนทำให้ไอ้ปีเตอร์หัวหมุน อยากจะฆ่ามันวันละหลาย ๆ รอบ และที่ทนไม่ไหวโทรมาก็เพราะว่ายัยนาวกลัวนายปีเตอร์ฆ่าไอ้ณรงค์ซะก่อน แล้วพอฉันเงยหน้าไปมองก็เห็นพี่มาร์ทมองมาด้วยความสงสัย“ช่างมันเถอะ แล้วนี่แกอยู่ไหน” ฉันถามยัยนาวอย่างเหนื่อยหน่ายใจ บางทีการอยู่ในจุดสูง ๆ มันก็ทำให้เราล้านะ‘ฉันอยู่เมืองไทย ปีเตอร์ก็ด้วย รวมทั้งนายณรงค์นี่ด้วย ต่างก็อยู่เมืองไทย’ฉันแทบจะบ้าตาย เมื่อยัยนี่บอกว่าอยู่เมืองไทย แถมยังพานายณรงค์มาด้วย เหอะ พวกมันคิดอะไรอยู่“นี่แกจ

หลังจากนั้นเราทั้งสองคนก็ขับรถไปที่ k ผับ ทันที ฉันรู้สึกมีความสุขมาก แถมยังหันไปมองคนข้างกายเป็นระยะ และก็เห็นเขายิ้มอย่างมีความสุขเหมือนกัน“แน่ใจนะคะ ว่าถ้าเห็นความโหดของลินแล้ว จะไม่เลิกรักลิน”ฉันถามคนข้างกายยิ้ม ๆ เขาก็หันมาตอบฉันทันทีที่รถติดไฟแดงเป็นสัญญาณว่าให้หยุด“ไม่ครับ ความรักที่พี่มีให้ลินมันมาจากหัวใจ ต่อให้ลินจะเลวร้ายน่ากลัว ฆ่าคนอีกกี่คนพี่ก็รัก เพราะพี่ก็ฆ่าคนเหมือนกัน รักลินนะครับ”ฉันถึงกับยิ้มขึ้นมา เมื่อน้ำเสียงของเขามันบ่งบอกถึงความหนักแน่น สายตาที่มองฉันมันทำให้ฉันรู้ว่า เขาไม่มีทางโกหก หลังจากจบบทสนทนานี้แล้วรถก็มุ่งตรงสู่จุดหมายปลายทางทันทีไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง รถของพี่มาร์ทก็จอดอยู่ที่จอดรถวีไอพีหน้าผับของพี่คิมทันที เราทั้งสองคนเลือกที่จะเข้าด้านหน้าคลับ เพราะมันจะได้ไม่เป็นที่สนใจของใคร ทั้งผับก็ยังเพิ่งจะแค่ทุ่มกว่า ๆ คนไม่เยอะมาก เลยไม่ต้องกลัวว่าจะเป็นจุดสนใจ ฉันกับพี่มาร์ทจึงมุ่งไปยังชั้นสองห้องวีไอพีที่ฉันคาดว่าตอนนี้ทุกคนคงรออยู่แล้ว แต่ฉันก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อยัยปรางค์ยังไม่มา เห็นแต่พี่ตินที่ยังนั่งอยู่ ฉันกับพี่มาร์ทจึงเดินไปนั่งโซฟาที่ว่างอยู่ทันที