All Chapters of ยัยตัวร้ายกับนายสายโหด: Chapter 31 - Chapter 40

เช้าวันใหม่ของฉันก็มาถึง เฮ้อ ขี้เกียจชะมัดเลย พลั่กประตูห้องพักถูกผลักเข้ามาโดยพยาบาล เขามาถึงจับฉันวัดนู่นวัดนี่ โดยไม่คุยไม่พูดกับฉันสักคำ ปกติแล้วพยาบาลคนที่เข้ามานี่คลั่งฉันจะตายไปมักชวนฉันพูดนู่นนี่จนฉันรำคาญ แล้วทำไมวันนี้มาแปลก เป็นอะไรหรือเปล่า แถมสายตาที่มองฉัน ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่ แต่ก็ดีจะได้ไม่ต้องรำคาญหู หลังจากนั้นพยาบาลก็ออกไป หลักจากที่แจ้งให้ฉันทราบว่า อีกสองวันออกจากโรงพยาบาลได้“ว่าไงแก อะไรอีกล่ะ ได้งาบคุณคิมหันต์แล้วหรือไง”ฉันถามปลายสาย หลังจากที่รับโทรศัพท์แล้ว“นี่แกยัยเตย แกเห็นข่าวหรือยัง” เสียงมันดูลุกลี้ลุกลนแปลก“ก็ข่าวของแกนะสิยัยเตย รู้ไหมดังเป็นพลุแตกเลยนะ ลงหน้าหนังสือพิมพ์ทุกฉบับแถมยังออกสื่อแทบทุกช่องเลยด้วย” ยัยกีวี่ตอบฉันรัว ข่าวอะไรของมันวะ“ข่าวอะไรของแกยัยกีวี่ ทำไมเสียงตกอกตกใจอย่างกับเป็นเรื่องคอขาดบาดตายงั้นล่ะ” ฉันถามมัน“นี่แกยังไม่เห็นข่าวเหรอ ตายล่ะ งั้นแกรอแป๊บนะ เดี๋ยวส่งไปให้ดู บาย”มันพูดจบก็วางสายไป อะไรของมันวะ น่าเบื่อจริงติ๊ง! เสียงยัยกีวี่ส่งข่าวที่ว่ามาให้ดูแน่ ๆฉันกดโทรศัพท์รุ่นสมาร์ตโฟนใหม่ล่าสุด เลื่อนขึ้นไปดูเรื่อย ๆ มือฉ

“แล้วนายไม่สงสัยใครบ้างเลยเหรอ” มันยังคงถามผมต่อ ปกติมันจะไม่ถามมาก แสดงว่ามันไปเห็นหรือเจออะไรดี ๆ มาแน่“นายมีอะไรจะบอกฉันกันแน่กวิน มัวแต่อมพะนำอยู่ได้ ฉันไม่ชอบแกก็รู้” ผมตอบมัน“ฉันไม่ไว้ใจผู้จัดการสมภพว่ะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน” มันพูดจบผมก็มองหน้ามันทันที“บ้าน่าแกก็ คุณสมภพเขาทำงานกับเรามานานไม่น่าจะใช่เขาหรอก” ผมตอบแต่ในหัวผมกลับคิดเป็นอีกอย่าง“ก็นั่นน่ะสิ แต่อะไรไม่รู้มันบอกฉันว่า นายสมภพไม่น่าไว้ใจ”ไอ้วินมันตอบในสิ่งที่มันยังไม่หยุดสงสัย ผมมองหน้ามันนิ่ง ๆ อย่างคนที่เดาอารมณ์ไม่ถูก“งั้นแกก็จับตามองแล้วกัน โอเค้”ผมบอกมันและบอกด้วยสายตาว่าไปให้พ้น อยากอยู่คนเดียว ผมก็คิดอะไรมากมายและอีกประเด็นที่ผมคิดก็คือนายสมภพผู้จัดการบริษัทที่ทำงานกับผมมานาน จนผมไว้วางใจ ประวัติการทำงานของเขาขาวสะอาด ไม่เคยยักยอกเงินบริษัท ไม่เคยโกง แล้วจะให้ผมคิดว่าเขาเป็นหนอนบ่อนไส้ เป็นคนคาบข่าวไปบอกไอ้โทมัสได้ไงล่ะแต่อีกใจผมมันก็คิดว่าประเด็นของนายสมภพนี่มันก็น่าคิดนะ เพราะข้อมูลบริษัทเราทั้งหมด แผนการใหม่ต่าง ๆ มีผม ไอ้กวินทร์ นายสมภพและคณะกรรมการเท่านั้นที่รู้ หากจะบอกว่าคณะกรรมการเป็นหนอนบ่อนไส้

“แล้วนี่แกมาทำไมเหรอ” ยัยมีนเมื่อเห็นฉันนั่งเรียบร้อยแล้ว ก็เข้ามาถามทันที“ฉันแค่จะมาขอบใจแกที่ยอมตีสนิทกับไอ้ดนัยให้น่ะ ขอบใจนะ ว่าแต่แกเจ็บตรงไหนหรือเปล่า เห็นยัยแพรวบอกว่าคนของไอ้โทมัสคุมตัวไอ้ดนัยแจเลย” ฉันเอ่ยขอบคุณยัยนี่เสร็จ ก็ไม่ลืมซักถามด้วยความเป็นห่วง“ไม่เป็นอะไรเลยจ้ะ คนสวยซะอย่าง สบายใจได้” ยัยมีนพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม“ก็ดี ที่ไม่เป็นอะไร ฉันรับรองเสร็จจากงานนี้ ฉันจะพาพวกแกไปเที่ยว” ฉันพูดจบยัยมีนก็ทำตาลุกวาวทันที เหอะ เรื่องเที่ยวนี่ไวกันจริง ๆ“เอ่อ ว่าแต่แกจะจัดการยังไงกับนายดนัยงั้นเหรอ” ฉันเลิกคิ้วขึ้นด้านหนึ่ง เมื่อยัยแพรวถามว่าฉันจะทำยังไง ฉันกระตุกยิ้มมุมปากให้มันหนึ่งที“ได้เวลาที่ฉันต้องเข้าบริษัทจริง ๆ ซะแล้ว ฉันจะเชือดไก่ให้ลิงดู จะได้รู้ว่าไม่ควรมาเล่นกับบริษัทของฉัน” ฉันพูดด้วยสายตาเหี้ยม ๆ ทุกคนคงสงสัยล่ะสิ ว่าฉันจะทำอะไร ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวรู้แน่ เตรียมรับมือได้เลย“แล้วนี่แกจะไปไหนต่ออะ” ยัยมีนเลือกถามฉันหึ จ้างให้ฉันก็ยังไม่ยอมออกจากห้องนี่ง่าย ๆ หรอก เรื่องอะไรล่ะ นี่ก็เพิ่งจะเที่ยงครึ่งเอง ยังไม่มีอะไรต้องไปไหนสักหน่อย ฉันแกล้งล้มตัวลงนอนที่โซฟา แล้ว

ปัง ปัง ปังปัง ปังเสียงปืนอีกหลายนัดดังตามมาติด ๆ ทำให้ผมกับลินรีบลงจากรถโดยใช้ประตูรถขวางวิถีกระสุนไว้ ปัง ปังปัง ปัง ผมและลินจึงยิงสวนมันออกไปบ้าง และเท่าที่ดูตอนนี้มันมีประมาณแปดคน เพราะคนขับรถหนึ่งนั้นลินยิงไปแล้ว ผมคาดว่ามันน่าจะมาคันล่ะห้าคน และที่บอกว่าเหลือแปดเพราะคนเมื่อกี้ผมเป็นคนสอยมันเอง“พวกมันมีอยู่แปดคน ลินรอพี่ตรงนี้นะ พี่จะอ้อมไปทางด้านหลังพวกมัน พี่จะเก็บห้า ส่วนลินสาม โอเคไหม” ผมพูดจบก็มองหน้าเธอด้วยสายตาเป็นห่วงสุดฤทธิ์“ไม่ค่ะ คนละสี่เท่ากัน เราสองคนคนละครึ่ง” เธอปฏิเสธผมทันควันปัง ปัง“อย่ามัวมุดหัวอยู่หลังรถสิวะ แน่จริงอะโผล่หัวออกมาสิ” เสียงมันคนหนึ่งตะโกนออกมาท้าทายผม สาบานเลย ผมเก็บมันไว้แน่“อย่าดื้อนะลิน พี่ห้า ลินสาม” ผมหันมาคุยกับร่างบางตรงหน้าอีกครั้ง“ไม่ค่ะ” ผมจบเธอก็วิ่งออกไปทันที“ลิน!!”“ปัดโธ่เว้ย”ผมได้แต่มองตามไปด้วยความเป็นห่วง เพราะตอนนี้ผมเห็นเธออ้อมไปด้านหลังแล้ว ปัดโธ่เอ้ย โหดคูณสองสินะปัง ปัง ปังผมยิงสวนมันตรงหน้า เพื่อเรียกความสนใจปัง ปังมันก็ยิงสวนกลับมาที่ผมเหมือนกัน ผมหันไปมองลินอีกครั้ง เห็นลินอยู่ข้างหลังพวกมันเรียบร้อยแล้ว ผม

ร่างใหญ่กอดรัดร่างบางจากทางด้านหลัง แผ่นหลังข่าวเนียน ลาดไหล่บางเบา ถูกร่างสูงนามว่าคุณาวุฒิฟอนเฟ้นขบเม้มจนเกิดรอยแดง ชายหนุ่มวกกลับเข้ามาที่ต้นคอขาวของหญิงสาวแล้วทำการขบเม้มอีกครั้ง ก่อนจะไล่ต้อนขบเม้มติ่งหูเล็กทำให้หญิงสาวเกิดความสยิว ชายหนุ่มก็ยังไม่ลดละที่จะปลุกเร้าหญิงสาวให้ตื่นไปกับรสสัมผัสของเขาขณะที่หญิงสาวนั้น หัวใจเริ่มจะแกว่งไกวเพราะความที่ด้อยประสบการณ์ทำให้ชายหนุ่มชักนำไปได้โดยง่าย ชายหนุ่มพยายามอย่างยิ่งที่จะทำให้หญิงสาวเคลิบเคลิ้มคล้อยตาม แต่หญิงสาวก็ไม่ยอมแพ้พยายามต่อต้านความรู้สึกภายใน“อ๊ะ ปล่อยสิ อื้อ”ร่างบางพยายามครางประท้วง หากแต่ชายหนุ่มหาได้สนใจไม่พรึ่บร่างบางถูกจับหันมาหาร่างแกร่ง ก่อนที่ปากหนาจะตะโปมจูบร่างบางอย่างเอาเป็นเอาตาย เมื่อร่างบางไม่ยอมเปิดปาก ร่างใหญ่จึงย้ายเป้าหมายมาที่ซอกคอขาวแล้ววกกลับขึ้นไปจูบริมฝีปากบางใหม่อีกครั้ง“อ๊ะ อย่า อื้อ” ร่างบางพยายามห้ามเมื่อมือของร่างหนาเริ่มอยู่ไม่สุข แต่ก็ถูกริมฝีปากหนานั้นประกบปิดปากอีกครั้ง ชายหนุ่มไล่ต้อนเรียวลิ้นเล็กที่พยายามหลบหลีกเรียวลิ้นหนา ทั้งสองเกี่ยวกระหวัดรัดลิ้นไปมาอย่างสนุกสนาน คุณาวุฒิค้นพบว่าร