บททั้งหมดของ ยัยตัวร้ายกับนายสายโหด: บทที่ 1 - บทที่ 10

ณ โรงเรียนเอกชนชื่อดังในกรุงเทพมหานคร ช่วงพักกลางวันที่โรงอาหารของโรงเรียนนั้น มักจะเต็มไปด้วยผู้คนทั้งอาจารย์และนักเรียนเพื่อไปรับประทานอาหารกลางวันทั้งสิ้น ทั้งยังมีเสียงคุยเล่นกันของเหล่านักเรียนอย่างสนุกสนาน บ้างก็นินทาอาจารย์ว่าอาจารย์ท่านนั้นโหดบ้างท่านนี้ใจดีบ้าง บางคนก็บ่นว่าทำไมการบ้านเยอะจังแน่ล่ะ แต่เรื่องที่เหล่านักเรียนต้องเมาท์มอยเป็นประจำเลยก็คือ เรื่องของความรัก เขาทั้งหลายจะนำเหตุการณ์ข่าวสารข้อมูลมาแชร์กันเพื่อความสนุกสนานเพิ่มสีสันในการรับประทานอาหารกลางวัน หนึ่งในกลุ่มนักเรียนทั้งหลายนั้นคงขาดไม่ได้เลยคือกลุ่มของ ลลิน กลุ่มของลินหรือลลินนั้น มีด้วยกันอยู่ 3 คน คือ เปรมมิกา สุภาวดีร่วมด้วยตัวลินเอง เพื่อนทั้งสองของลินนั้นรู้ว่าลินชอบใครและสถานะของลินเป็นอย่างไร ถึงลินจะรู้ว่าเขาคนนั้นมีแฟนแล้วก็เถอะเธอมักคิดเสมอว่า ชอบไปแล้วนี่นาให้เลิกคงไม่ใช่เรื่องง่าย วันนี้ก็เช่นกัน ในระหว่างทานข้าว สายตาของเธอก็จะคอยมองมาร์ทหรือคุณาวุฒิอยู่เสมอ“นี่ ยัยลินถ้าจะมองขนาดนั้นอะนะ ฉันว่าแกควรไปบอกชอบพี่เขาตรง ๆ เถอะ จะได้จบ ๆ กันไป ฉันเห็นแกคอยมองหาพี่เขาเป็นคนไม่มีตัวตนแบบนี้ ฉั

ตอนนี้ฉันกำลังเต้นอยู่กลางฟลอร์ที่ชั้นล่างของผับ เหล่าผีเสื้อราตรีก็โยกย้ายส่ายสะโพกกันอย่างเมามัน ยัยปรางค์กับยัยมีนก็เต้นอย่างไม่สนใจใครเลยค่ะ ปกติฉันก็ไม่ค่อยชอบหรอกนะคะที่มาเต้นอะไรแบบนี้ แต่ถูกยัยปรางค์มันบังคับมา เหนือสิ่งอื่นใดเลยฉันก็แค่อยากคลายเครียดบ้างอิอิ เต้นอยู่สักพักก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาเต้นกับฉัน หน้าตาก็ดีอยู่นะคะ เห็นว่าชื่อเตแต่ฉันไม่สนใจหรอกคะเพราะหมอนี่ไม่ใช่สเปกฉัน ฉันก็แค่คุยกับเขาตามมารยาทเท่านั้นเอง และตอนนี้ฉันรู้สึกว่าเหมือนนายเตอะไรเนี่ยมือไม้ของมันเริ่มจะอยู่ไม่สุขแล้วล่ะ มันลวนลามฉัน!ฉันสงบสติอารมณ์สักพักก็ตวาดมันกลับไปแข่งกับเสียงเพลง จากตอนแรกที่สนุก ตอนนี้บอกเลยค่ะว่าไม่ ฉันโกรธมาก ๆ เลยล่ะ จนฉันทนไม่ไหวฉันต้องบอกเพื่อนฉันก่อน“มึง ยัยปรางค์ ยัยมีน เต้นกันไปก่อนนะ ฉันหมดอารมณ์แล้วว่ะ เข้าห้องน้ำก่อน เดี๋ยวฉันมา” ฉันพูดด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก“เฮ้ย เป็นไรวะ เมื่อกี้ยังสนุกอยู่เลย หรือว่าไอ้นั่นมันจะลวนลามแก”ยัยปรางค์พูดด้วยสีหน้าตกใจ“ก็เออนะสิ แม่งอารมณ์เสียฉิบ” ฉันพูดอย่างโกรธ ๆ“แล้วนี่จะไปเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอ ให้ฉันไปเป็นเพื่อ

ห้องเสื้อที่นี่ก็สวยดีเหมือนกันนะเนี่ย ซื้อไปใส่ดีกว่าเสื้อผ้าแบรนด์เนมด้วย อิอิ หลังจากที่เราทานข้าวเสร็จเนี่ยต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไป จริง ๆ ฉันก็อยากช็อปปิงกับเพื่อน แต่ว่ายัยมีนต้องเข้าไปเช็กของที่จะต้องส่งลูกค้าน่ะสิส่วนยัยปรางค์ฉันให้มันตามเรื่องหนอนบ่อนไส้ที่อยู่เมืองไทย เพราะหลังจากที่ปีเตอร์ส่งข่าวมาบอกว่าในองค์กรของเรามีหนอนบ่อนไส้จริง ๆ แต่ว่าหนอนตัวนี้มันอยู่ที่เมืองไทยซึ่งยังไม่รู้ว่าเป็นใคร ยัยปรางค์จึงต้องคอยจับตาดูคนในองค์กรที่ฐานในเมืองไทยเป็นพิเศษ ดังนั้นจึงเหลือฉันแค่คนเดียวที่ว่างงานออกมาช็อปปิงคนเดียวเฮ้อออไม่ชอบเลยช็อปคนเดียว เอ๊ะ แต่เดี๋ยวนะฉันรู้สึกเหมือนมีคนตามมาด้วยแหละ แต่พอหันไปก็ไม่เห็นใครหึ อยากตามก็ตามไปไม่สนหรอก เจอก็แค่เชือดเท่านั้นเอง จากที่คิดได้ดังนั้นฉันจึงเข้าไปเลือกชุดต่อ เมื่อเลือกชุดได้ตามต้องการแล้วฉันก็เอาชุดที่เลือกทั้งหมดนั้นเตรียมเข้าไปลองในห้องลองชุดทันทีตอนนี้ฉันก็อยู่ข้างในห้องลองชุดแล้วละค่ะ ฉันถอดเสื้อคลุมออก ตามด้วยเสื้อสายเดี่ยว ซึ่งตอนนี้ทั้งตัวของฉันเหลือแค่บราเซียร์กับกางเกงที่ยังไม่ได้ถอดเท่านั้นเองแกร๊ก!“เฮ้ย กรี๊ดด.....

Z…z…Z…Z…z…z…“ยัยลิน ตื่นได้แล้ว ตื่นนนนนนน” ใครมันปลุกฉันแต่เช้าวะ คนยิ่งง่วง ๆ อยู่“นี่ยัยลินตื่น เป็นเจ้าบ้านอะไรวะ มาให้แขกปลุก ลุกได้แล้ววว”อ้อฉันรู้แล้วว่าเสียงใคร เสียงยัยมีนนี่เอง“โอ๊ย นี่แกจะรีบปลุกไปไหนเนี่ย ยิ่งง่วง ๆ อยู่”ฉันพูดกับมันอย่างไม่สบอารมณ์และมองหายัยปรางค์แต่ไม่เห็น กำลังจะถามกับยัยมีน แต่ยัยปรางค์ก็ออกมาจากห้องน้ำซะก่อน“นี่แกลืมไปแล้วเหรอ ว่าวันนี้เราต้องไปมหาลัยที่พ่อฉันถือหุ้นอยู่ เพื่อไปประชุมนะฮะ!” เสียงยัยปรางค์มาเลย “แล้วนอกจากนั้น แกจะไม่ไปดูเด็กเราหน่อยเหรอ ไม่รู้ป่านนี้เรียนเป็นไงมั่ง” เสียงยัยมีนว่าเด็ก เด็กที่ไหนวะ หรือว่า อ๋อน้องแพรวคนในองค์กรฉันนี่แหละ น้องมันเข้าปีหนึ่งปีนี้แถมยังเรียนวิศวซะด้วยไอ้แพรวมันน่ารักนะ นิสัยมันก็พอ ๆ กันกับพวกฉันเลย แต่ไอ้แพรวมันจะถนัดคอมมาก มันชอบคิดระบบความปลอดภัยใหม่ ๆ ให้องค์กรตลอด เป็นเด็กที่พวกฉันสามคนรัก เพราะมันเปรียบเสมือนน้องสาวของพวกฉันสามคนเลยล่ะ เมื่อคิดได้ฉันก็ลุกไปอาบน้ำโดยไม่หันมาคุยกับพวกมันอีกเลย“โอ๊ย นี่พวกแก เสร็จกันยัง เร็ว ๆ ดิ” เสียงฉันเร่งยัยพวกนั้นเองแหละค่ะ แฮ่ ๆ“แป๊บ/แป๊บ” เสียงมันสอ

ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนตักไอ้บ้ามาร์ทนะสิ หลังจากที่ออกจากห้องประชุมฉันก็เปิดประเด็นเรื่องของไอ้แพรวทันที ฉันพูดโดยใช้เหตุผลจนน้องมันรับปาก แต่นั่งอยู่ดี ๆ ก็ต้องตกใจเมื่อไอ้บ้ามาร์ทมันกระชากฉันให้ไปนั่งบนตักมันแทนโซฟา ฉันบอกให้ปล่อยก็ไม่ปล่อย ฉันจึงยิ้มใส่มันด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ ฉันจึงยอมเรียกมันว่าพี่ แต่สุดท้ายมันก็ไม่ยอมปล่อย ฉันก็นึกว่าใช้ลูกอ้อนแล้วจะได้ผลแต่ไม่ใช่เลย และที่หนักกว่านั้นก็คือเขาบอกเพื่อน ๆ ของเขาว่าฉันคือคู่หมั้นจนฉันนี่อายไปหมดแล้ว แล้วอยู่ดี ๆ เพื่อนเขาที่ชื่อคิมหันต์ก็โวยวายขึ้นมาว่า มีคู่หมั้นตอนไหน แต่ยังไม่ทันที่เขาจะตอบอะไรก็โดนยัยมีนตอกหน้าให้ซะก่อน ซึ่งนั่นทำให้ฉันก็ขำนะแต่คนตัวโตนี่สิขำจริงจังมาก ๆ อะ จนฉันหยิกเขาและว่าเขาไปนิดหน่อยจนเขาหน้าเสียจากที่ขำอยู่กลายเป็นเพื่อนเขาที่ขำแทน เขามองเพื่อนเขาอย่างคาดโทษ แล้วมองฉันแบบเคือง ๆแต่นั่นไม่เท่ากับที่เขาแอบหอมแก้มฉันหรอก เขินจนตัวจะแดงอยู่แล้วเนี่ย พอเผลอก็โดนขโมยหอมแก้มตลอดบางครั้ง ที่คุยกันอย่างสนุกเขาก็มุดหน้าลงที่ซอกคอฉัน ฉันก็ขยับหนีบ้างแต่มันก็ไม่ได้ไกลเพราะเขากอดฉันอยู่ จึงทำให้ฉันหนีไม่ถนัด เมื่อเป็นอย