บททั้งหมดของ ยัยตัวร้ายกับนายสายโหด: บทที่ 21 - บทที่ 30

ตอนนี้ฉันหงุดหงิดสุด ๆ เลยล่ะ เพราะพี่มาร์ทไล่ฉันออกมารอข้างนอกกับยัยเตยน่ะสิ มันน่าไหม แล้วนี่ก็เข้าไปนานแล้วนะไม่รู้เมื่อไหร่จะเสร็จ คนยิ่งหงุดหงิดอยู่แม่งเอ้ย ยัยเตยเน่านี่ก็ลอยหน้าลอยตาใส่ฉันสุดฤทธิ์ ฉันก็ทำเป็นไม่สนใจ เหมือนมันไม่มีตัวตน ฉันอยากให้ออกมาไว ๆ จังก่อนที่ฉันจะฆ่ายัยเตยเน่านี่“ไง เห็นหรือยังว่ายังไงฉันก็สำคัญกับเขามากกว่าเธอ” ยัยเตยเน่าพูดฉันมองหน้ามันนิ่ง ๆ เงียบ ๆ ไม่ได้สนใจ“นี่ฉันพูดด้วยไม่ได้ยินหรือไง” มันกระชากแขนฉันก่อนจะตะโกนใส่หน้าฉันอีก“มีปากก็พูดไปเถอะ เพราะสุดท้ายเขาก็เลือกฉัน” ฉันพูด“เธอแน่ใจได้ไงว่าเขาจะเลือกเธอ หึ” ยัยเตยเน่าพูดพร้อมมองฉันเย้ย ๆ“หึ จะยั่วให้ฉันตบเธองั้นสิ ไร้สาระฉันไม่ทำหรอก” ฉันพูดมันชักสีหน้าใส่ฉันนิดนึง“แกไม่ทำฉันทำตัวเองก็ได้ แล้วเรามาดูกันว่าพี่มาร์ทเขาจะเลือกใคร” ยัยเตยเน่าพูดก่อนจะแสยะยิ้มใส่ฉัน จากนั้นยัยเตยเน่าก็นำน้ำในแก้วเทราดตัวเองตั้งแต่หัวลงมาจนเสื้อผ้าและผมเริ่มเปียก ฉันมองดูยัยบ้านี่นิ่ง ๆ แล้วหล่อนก็เริ่มยีผมตัวเองจนยุ่งเหยิง จากนั้นเพี้ยะเพี้ยะ เพี้ยะ เพี้ยะมันตบหน้าตัวเองสี่ครั้งติด แล้วมองหน้าฉันยิ้ม ๆ มันกร

ณ สนามบินสุวรรณภูมิเฮ้อเมื่อไหร่ยัยลินจะมาเนี่ย ฉันรอนานแล้วนะ คอยดูนะมาแม่จะบ่นให้หูดับเลย เซ็ง ฮั่นแน่ สงสัยล่ะสิว่าฉันคือใคร ไม่บอกหรอก เดี๋ยวรายละเอียดส่วนตัวไปเจอในเรื่องของฉันกันนะทุกคน....“โอ๊ย คนทำไมเยอะจังวะ แล้วจะมองเห็นไหมเนี่ย” ตอนนี้ฉันอยู่ที่สนามบินแล้วกำลังมองหายัยนาวอยู่ ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหนของมัน ฉันยังไม่เจอเลย เริ่มจะอารมณ์เสียแล้วนะ ถ้ามองไม่เห็นจะกลับก่อนจริง ๆ ด้วย“เฮ้ ลินทางนี้” นั่นไงเสียงมันมาแล้วยัยนาว“นี่แก ยืนทำไมตรงนั้น รีบมาสิ ฉันเริ่มเบื่อแล้วนะ มองตั้งนานก็ไม่เจอ”ฉันบ่นทันทีเลยล่ะ“โหยนี่ยัยลิน น้อย ๆ หน่อยเหอะ ต้องเป็นฉันมากกว่าหรือเปล่าที่ต้องพูดแบบนั้น ฉันรอแกมายี่สิบนาทีแล้วนะแกเพิ่งมาเนี่ย แล้วไปอารมณ์เสียที่ไหนมา ถึงมาพาลลงใส่ฉัน”“พูดมากยัยนาว ไปขึ้นรถ”ฉันค้อนใส่มันก่อนจะบอกให้มันไปขึ้นรถ ก็คิดดูสิว่ามันบ่นฉันยิบ ๆ เลย หายใจทางไหนก็ไม่รู้ ไม่รู้ว่ามันกับไอ้ปีเตอร์คบกันได้ยังไง ฉันล่ะงง พอทุกอย่างเรียบร้อย ฉันก็พามันขับรถกลับมาที่คอนโดฉันทันที“เฮ้อ เหนื่อยชะมัดยาดเลย” เอาอีกแล้ว พอเข้ามาในห้อง ยัยนาวก็บ่นอีกแล้ว“เอ้อ นี่ ยัยลิน สภาพแกทำอะ

ฉันหันกลับมาหาคนที่สามและหันไปต่อยมัน ตุบ ฉันต่อยไอ้คนที่สามหน้าหันและทำท่าจะเข้าไปซ้ำอีกหมับฉันโดนล็อกจากทางด้านหลังโดยไอ้สองตัวที่เหลือที่เข้ามาจับแขนฉันไว้สองข้าง ฉันดิ้นอย่างแรงแต่ไม่หลุด และฉันหันไปเห็นพี่มาร์ททำท่าจะเข้าไปช่วยฉันจึงหันหน้าไปหายัยปรางค์ว่าให้จับเขาไว้อย่าให้มายุ่ง ซึ่งฉันมัวแต่หันไปสนใจเขาทำให้ฉันไม่ระวังตัวเพี้ยะหน้าฉันสะบัดไปตาบแรงตบที่มันตบลงมา ฉันมองหน้ามันอย่างโกรธ ๆ มันยิ้มเหี้ยมใส่ฉันแล้วตุบ อั๊กมันต่อยเข้าที่ท้องของฉันจนฉันหลุดเสียงออกมา นาน ๆ ทีโดนจุกชะมัดญาติเลยให้ตายเถอะ ตอนนี้ฉันไม่สนแล้วตอนแรกก็กะแค่เบา ๆ แต่มันทำฉันเจ็บเพราะฉะนั้นไปหยอดข้าวต้มที่โรงบาลก็แล้วกัน ฉันยึดไอ้สองคนที่จับฉันไว้เป็นหลักแล้วกระโดดถีบคนที่ตบฉันเต็มแรง“โอ๊ะ” เสียงมันร้องออกมาฉันจึงจัดการไอ้คนที่จับแขนฉันอยู่ทั้งสองข้างด้วยการทุ่มมันสองคนพร้อมกัน อย่างแรง หึ สงสัยแขนหัก เห็นมันนอนนิ่งโดยไม่ทำอะไร หันไปเห็นคนที่ตบฉันเมื่อกี้ทำท่าจะทำร้ายฉันอีกรอบ ฉันจึงกระโดดใช้สองขาหนีบที่คอของมันไว้แน่นแล้วพลิกลงทันที ตัวมันหมุนขึ้นก่อนจะเพล้งตุ้บมันตกใส่โต๊ะทำให้โต๊ะหักกลางทันที ซึ

งั้นก็แสดงว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอกับนายปีเตอร์นี่ไม่เคยมีอะไรเกินเลยงั้นสิ ผมถูกหลอกงั้นเหรอ ผมไล่เธอ ครั้งแรกไล่ให้ออกจากชีวิต ครั้งสองไล่ให้ออกจากห้อง ครั้งสามไล่ให้ไปไหนก็ไปไม่ต้องกลับมาเหยียบบริษัทอีกโอ๊ย ไอ้มาร์ทแกมันเลว นี่ผมไล่เธอถึงสามครั้งแล้วหรือนี่ มิน่าล่ะ วันนั้นเธอคงต้องเสียใจมากแน่ ๆ เพราะเธอตาแดงแต่ดูเธอวันนี้ไม่เหมือนลินที่ผมรู้จักเลย เธอนิ่ง เธอสงบ เธอคงโกรธผมมากสินะ แหงล่ะ ถ้าเป็นผมผมก็โกรธ แล้วเธอจะให้อภัยผมไหมเนี่ย ได้โปรดล่ะลิน อย่าทิ้งพี่เลยนะผมมองเธอด้วยสายตาสำนึกผิด แต่เธอไม่สนใจผมเลย ผมเริ่มใจไม่ดีละ ผมกลัว กลัวเธอจะทิ้งผมไปอีกครั้ง เหมือนที่เธอเคยหนีไปเรียนต่อเมืองนอก ผมยอมรับว่าผมชอบลิน จริง ๆ ผมชอบลินแต่ไม่กล้าบอก ผมจึงคบกับคนนั้นคนนี้ไปเรื่อย พอมาถึงวันนั้นวันที่เธอบอกชอบผม หัวใจผมเต้นแรงมาก แต่ทำไงได้ตอนนั้นผมเห็นเพื่อนผมยืนรออยู่ ผมไม่อยากถูกล้อว่ามีแฟนเป็นคนอ้วน ผมจึงพูดแบบนั้นออกไป และไม่คิดว่าเธอจะไปจากผมจริง ๆ พอรู้อีกครั้งผมก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ผมมองเธอด้วยสายตาอ้อนวอน อยากขอโทษ แต่เธอไม่สนใจผมเลย ผมควรทำอย่างไงดี“พี่คิมคะผับนี้นี่.. สร

“ไง จะหลบอยู่อีกไหม หึ”ลินพูด แต่ผมก็ยังไม่เห็นหน้าเธอ เพราะผมยังนั่งโต๊ะที่หันหลังให้ลินอยู่ ปึก มีดเล่มสั้น ๆ ปักมาที่โต๊ะข้างหน้าผม นี่เฉียดหัวผมไปนิดเดียวเองนะ จะฆ่ากันเลยรึไง โหดไปแล้วนะ“ยังจะหลบอยู่อีก จะออกมาไหม ถ้าไม่รับรองว่าเล่มต่อไปจะไม่ใช่โต๊ะ แต่เป็นหัวคน”เมื่อเธอพูดจบ ผมก็ลุกขึ้นเดินไปนั่งแทนที่ไอ้โทมัสทันที ผมมองเธอยิ้ม ๆ อย่างอ้อน ๆ แต่เธอนอกจากจะไม่ยิ้มให้ผมแล้ว ยังทำหน้านิ่งใส่ผมอีก แววตาของเธอที่มองผม เหมือนผมเป็นคนร้ายอย่างนั้นแหละ สายตาเธอแทบจะฆ่าผมให้ตายซะอย่างนั้น พระเจ้าช่วยลูกด้วย“มารยาทไม่มีเหรอ ถึงแอบฟังคนอื่นเขาคุยกัน”เธอถามผม ผมยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วมองเธอด้วยสายตาที่เป็นประกายวาววับ แต่เธอก็ยังมองผมนิ่งอยู่ดี ให้ตายเถอะเป็นหุ่นหรือไงวะ นิ่งอยู่ได้“ไม่ใช่คนอื่นสักหน่อย นี่เมียทั้งคนเลยนะ เมียที่ทั้งรักทั้งหลง หลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว หึงจนแทบจะบ้าตายแล้ว ที่เห็นเมียคุยกับคนอื่นเสียงหวาน ที่กับผัวนี่ อย่างกับจะฆ่ากันให้ตายอย่างนั้นแหละ อ๊ะ ๆ อย่ามองด้วยสายตาอย่างนั้นสิจ๊ะ เมียจ๋า ผัวกลัวนะ”ผมพูดจบก็ยิ้มให้เธอจนตาหยีเลย ถึงผมจะแอบกลัวสายตาที่เธอมองผมก็เถอ