Semua Bab ดอกไม้ในเปลวเพลิง: Bab 81 - Bab 90

ในวันเดียวกันนั้น จงเฝิ่นลู่ก็ได้รับต้อนรับคนจากวังหลวงที่นำข่าวร้ายมาแจ้งแก่พวกนางสองแม่ลูก ต่อไปนี้ระหว่างฉินอ๋องและนางไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว จงเฝิ่นลู่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำไปว่าฉินอ๋องเกลียดชังนางเพราะเรื่องร่วมมือกับเมิ่งหยางในการลักพาตัวสุ่ยเฉินเฟิง และนางก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าสุ่ยเฉินเฟิงรับรู้ถึงสิ่งที่นางร่วมมือกับผู้เป็นน้าชายและรอเวลาที่จะทวงคืนความแค้นนี้ หากมีหลักฐานชัดเจนสุ่ยเฉินเฟิงจะไม่ปล่อยนางไปอย่างแน่นอนฉินอ๋องพกพาสีหน้าเบิกบานใจมาที่จวนผู้บัญชาการกองกำลังทหารม้า สุ่ยฝานหรงออกมาต้อนรับที่หน้าจวน อ๋องหนุ่มไม่รอให้สหายเชื้อเชิญ เขาก้าวเท้ายาว ๆ เข้าไปในจวน จางชุนถือไหสุราตามมาด้วย ในมือเหลียงจื้อก็มีภาชนะใส่อาหารมาด้วย“เชิญที่ศาลากลางน้ำดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ วันนี้คงไม่ได้มาเรื่องงาน”สุ่ยฝานหรงบอกสหายผู้สูงศักดิ์ ฉินอ๋องเดินตรงไปที่ศาลากลางน้ำอย่างร่าเริง เมื่อเหลียงจื้อส่งภาชนะใส่อาหารให้สาวใช้ประจำจวนแล้วเขาก็ไปยืนอยู่นิ่ง ๆ ในที่ทางที่ควรจะเป็น แต่จางชุนนั้นเมื่อส่งไหสุราให้สาวใช้นำไปรินแจกจ่ายฉินอ๋องและสุ่ยฝานหรงแล้ว เขาเดินไปที่หัวสะพานแล้วก็ชะโงกซ้ายชะโงกขวา กวาดสา

ไม่กี่วันต่อมาฮ่องเต้เทียนตี้อันก็มีพระราชโองการพระราชทานรางวัลให้แก่บรรดาผู้ที่มีความดีความชอบร่วมปราบกบฏองค์ชายรองอย่างถ้วนหน้า บางคนได้เลื่อนตำแหน่ง บางคนได้ทรัพย์สิน บางคนได้ทั้งตำแหน่งและทรัพย์สิน ขึ้นอยู่กับคุณงามความดีที่ได้กระทำในครั้งนี้ฉินอ๋องได้รับพระราชทานดินแดนมาไว้ในความครอบครองจำนวนมาก หลัก ๆ ก็คือดินแดนศักดินาเดิมขององค์ชายรองนั่นเอง เขาไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นหรือดีใจมากมายเพราะทรัพย์สินที่มีอยู่เดิมก็มากแล้ว ในทางกลับกันเรื่องนั้นกลับเปิดโอกาสให้รัชทายาทได้ใกล้ชิดสุ่ยเฉินเฟิงเสียอีกเมื่อมีพระราชโองการแต่งตั้งให้สุ่ยฝานหรง ผู้บัญชาการกองกำลังทหารม้า เลื่อนขึ้นดำรงตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ ก็เป็นที่ฮือฮามากเพราะเป็นการก้าวข้ามผู้อื่นที่อาวุโสกว่าจำนวนมาก แต่ทุกคนก็ยอมรับได้เพราะสิ่งที่สุ่ยฝานหรงกระทำนั้นคือการปราบกบฏ ถวายอารักขาฮ่องเต้ให้ปลอดภัยด้วยความกล้าหาญ อีกทั้งยังให้น้องสาวคือสุ่ยเฉินเฟิงถวายอารักขาฮองเฮาและรัชทายาทให้พ้นจากการสังหารของกบฏอีกด้วยสุ่ยเฉินเฟิงได้รับการแต่งตั้งเป็นจวิ้นจวิน (ท่านหญิง) เป็นกรณีพิเศษ เมื่อพระราชโองการมาถึงจวน ฮูหยินเจียงจือไฉก็น้ำตาไหลพรากด้ว

ฉินอ๋องถามขึ้นมาว่า “เสด็จลุงอนุญาตแล้วหรือพี่สี่”รัชทายาทยิ้มกว้าง “อนุญาตแล้ว เมื่อข้าพูดคุยกับเฟิงเอ๋อร์เป็นที่เข้าใจกันดีแล้ว ก็จะมีพระราชโองการไปยังจวนแม่ทัพใหญ่ และมีพิธีอภิเษกสมรส แต่ตอนนี้ข้าไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นพูดคุยกับเฟิงเอ๋อร์เช่นไรดี”สุ่ยฝานหรงตัดสินใจตอบไปว่า “ก็บอกความรู้สึกออกไปตามตรง นางจะตอบรับหรือไม่ก็ขอให้รับให้ได้นะพ่ะย่ะค่ะ”รัชทายาทฟังแล้วก็รู้สึกแปลก ๆ แต่ด้วยความที่กำลังสุขใจจึงไม่ได้คิดอะไรมาก ฉินอ๋องถามว่า “ถ้าหากคุณหนูสุ่ยมีคนอื่นในใจแล้ว พี่สี่จะว่าอย่างไร”“เป็นไปไม่ได้ ข้าส่งคนไปสืบแล้ว นางไม่มีชายหนุ่มไปมาหาสู่” รัชทายาทยิ้มอย่างมั่นใจแล้วกล่าวต่อไปว่า “สำหรับคนที่ไร้วาสนาอย่างมือปราบวังหลวงผู้นั้น เฟิงเอ๋อร์ปฏิเสธไปแล้ว อีกทั้งเป็นเรื่องที่ผ่านมานานแล้ว”“พี่สี่รู้เรื่องของคุณหนูสุ่ยมากจังเลย”“แน่นอนสิ ตอนที่หลบภัยอยู่ที่เพิงพวกเราพูดคุยกันทุกวัน” ฉินอ๋องยิ่งหน้าซีดเซียว เหมือนมีใครซักคนมาบีบคอ เกิดอาการหายใจติดขัดขึ้นมาเชียว รัชทายาทยังกล่าวต่อไปอีกว่า“เฟิงเอ๋อร์คงไม่ปฏิเสธข้าหรอก อย่างไรเสียเราสองคนก็เคยนอนห้องเดียวกันแล้ว”“ห๊า!!!!” สุ่ยฝานหรงร้อ

“ข้ามาขอทานข้าวด้วยนะ” โดยไม่รอคำเชิญ ฉินอ๋องนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่งและชี้ให้สุ่ยฝานหรงนั่งลงบนเก้าอี้อีกตัว นางกำนัลรีบนำข้าวและตะเกียบมาวางให้ นางกำนัลอีกคนนำอาหารมาวางเพิ่มให้อีกสามอย่างอย่างรวดเร็ว พวกเขาจำได้ดีว่าเมื่อทั้งสามคนรวมตัวกัน รัชทายาทจะเจริญอาหารเป็นพิเศษ“พวกเจ้าคงรู้ข่าวแล้วสินะว่าข้าไม่สามารถอภิเษกเฟิงเอ๋อร์เป็นพระชายาได้” เมื่อกล่าวประโยคนี้ออกมา รัชทายาทก็วางตะเกียบ ลำคอตีบตันขึ้นมาทันที ฉินอ๋องโบกมือให้นางกำนัลออกไปพ้นบริเวณนั้น รัชทายาทกล่าวต่อไปอย่างขมขื่นว่า “หากจะให้นางเป็นสนม นางคงไม่ยอม”ฉินอ๋องคีบปลาทอดส่งเข้าปากตนเองอย่างสบายใจแล้วกล่าวว่า “นางไม่ยอมหรอก”“เสด็จพ่อทรงกริ้วมากเพราะข่าวลือนั่น ข้าเถียงไปหลายคำทำให้ทรงกริ้วจนประชวร ตอนนี้พระอาการก็ไม่ดีขึ้น ข้าไม่กล้าทำให้กริ้วอีก แต่ข้าก็ทุกข์ใจมาก”รัชทายาทหันมามองหน้าสุ่ยฝานหรงซึ่งนั่งฟังเงียบ ๆ อาหารก็ไม่แตะแม้แต่คำเดียว “ตอนนี้เฟิงเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้าง ข้าไม่กล้าสู้หน้านาง”ฉินอ๋องเป็นผู้ตอบว่า “นางสบายดี พี่สี่ไม่ต้องกังวล ท่านยังไม่เคยพูดเรื่องการแต่งงานกับคุณหนูสุ่ย จึงไม่ถือว่าผิดคำมั่นสัญญาอะไร”“

“หากยังกล้าสร้างความเดือดร้อนให้น้องสาวของข้า ข้าจะตัดมือข้างที่เขียนสร้างความเดือดร้อนทิ้งเสีย ตัดลิ้นที่พูดจาให้ร้ายออกเสีย พวกเจ้าจำเป็นต้องอยู่ให้ดีดี เงินที่ให้ไปก็จงใช้เลี้ยงดูลูกของเจ้า แล้วต่อไปอย่าให้ข้าเห็นหน้าพวกเจ้าอีก”ตลอดเวลาฉินอ๋องนั่งฟังเงียบ ๆ แต่สีหน้าเย็นชาขั้นสุดทำให้ไม่มีใครกล้าเงยหน้าขึ้นสบตาทหารเข้ามานำตัวหญิงสาวทั้งสองออกไปส่งตัวไปยังหน่วยงานที่รับผิดชอบ ความผิดของเหอฮวาและเปี้ยนวาเท่ากัน แม้เปี้ยนวาจะเป็นผู้ลงนามถวายฎีกา แต่ก็เป็นคำสั่งของเหอฮวา พวกนางถูกแห่ประจานรอบเมืองหลวง แล้วจึงถูกโบยหนักเจียนตาย ก่อนนำตัวไปทิ้งไว้นอกประตูเมืองหลวงฮูหยินเจียงจือไฉหอมแก้มทารกน้อยซ้ำแล้วซ้ำเล่า น้ำตาไหลออกมาเต็มตา สุ่ยเฉินเฟิงเองก็กอดเพียวเพียวอย่างอาลัยอาวรณ์จนกระทั่งพี่ชายต้องดึงตัวเด็กออกจากอ้อมกอดของน้องสาว แม้จะรักใคร่เอ็นดูทารกน้อยแต่ฮูหยินเจียงจือไฉและสุ่ยเฉินเฟิงรู้ดีว่านี่คือวิธีจบความวุ่นวายที่เหมาะสมเหอฮวาและเปี้ยนวาในสภาพถูกโบยบาดเจ็บสาหัสเดินทางกลับเมืองซู่ด้วยรถม้า มีทหารควบคุมขบวนและพี่เลี้ยงของเพียวเพียวก็ร่วมเดินทางไปด้วยเพื่อช่วยเลี้ยงเพียวเพียวระหว่าง