All Chapters of ดอกไม้ในเปลวเพลิง: Chapter 61 - Chapter 70

จะดำเนินการต่อไปอย่างไรคงต้องให้คนในวังตัดสินใจแล้ว แม่ทัพใหญ่จวงเจี้ยนพร้อมกลุ่มทหารคนสนิท เร่งเดินทางทั้งวันทั้งคืนแทบจะไม่พักม้า ใช้เวลาเดินทางห้าวันเต็ม เมื่อเข้ายามอิ๋นของวันที่ห้า เขาก็มานั่งหน้าหมองคล้ำที่ห้องอักษรจวนองค์ชายรองแล้ว กลุ่มทหารที่เดินทางมาด้วยนั่งรอนอกห้องอักษรองค์ชายรอง เทียนตี้ฮุ่ย รับฟังรายงานด้วยหน้าตาเคร่งเครียด “ตอนนี้คงไร้ความช่วยเหลือจากแคว้นต้าเลี่ยงแล้ว หากรอให้จื่อหยวนกลับมาถึงเมืองหลวง พวกเราก็คงหนีไม่พ้นข้อหาสมคบคิดกับศัตรู”แม่ทัพใหญ่จวงเจี้ยนยังคงข้องใจ “เหตุใดฉินอ๋องต้องบุกกองทัพแคว้นต้าเลี่ยงล่ะพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมส่งข่าวไปกราบทูลฝ่าบาทแล้วว่าแคว้นต้าเลี่ยงขอเป็นพันธมิตรกับต้าเจีย”องค์ชายรองกัดฟันแน่น กล่าวลอดไรฟันว่า “ก็ยังไม่มีพระราชโองการให้เข้าเฝ้า ท่านกลับให้ทหารต้าเลี่ยงกักขังเจ้าเมืองเหอ จื่อหยวนมีสายข่าวอยู่ทั่วไปหมด เท่านี้ก็รู้แล้วว่าไม่จริงใจที่จะเป็นพันธมิตร”“เป็นเพราะแม่ทัพเอี้ยนพ่ะย่ะค่ะ เขาใจร้อนห้ามก็ไม่ฟัง”“ท่านเองก็ไม่รอบคอบ”เมื่อมองเห็นแม่ทัพใหญ่จวงเจี้ยนก้มหน้านิ่ง องค์ชายรองก็เก็บความโกรธไว้ในอก กล่าวต่อไปว่า“จื่อหยวนก็เจ้

สถานการณ์ในท้องพระโรงของวังหลวงตึงเครียด เมื่อถูกควบคุมตัวมายังท้องพระโรง ฮ่องเต้ก็ประทับนิ่งบนบัลลังก์มังกร องค์ชายรอง เทียนตี้ฮุ่ย ยืนอยู่เบื้องหลังทางขวามือ วันนี้ไม่มีขันทีที่คอยรับใช้ใกล้ชิด เพราะถูกจับกุมไปคุมขังไว้แล้วอัครมหาเสนาบดีถือพระราชโองการสละราชสมบัติอยู่ในมือ องค์ชายรองสั่งการให้เขาอ่านเสียงดัง แต่อัครมหาเสนาบดีกลับมือสั่น เสียงก็สั่น เพียงเริ่มประโยคแรก เทียนตี้ฮุ่ยก็บอกว่า“ท่านอัครมหาเสนาบดีคงรู้สึกไม่สบาย เชิญท่านไปพักผ่อนก่อน”เมื่อสิ้นสุดถ้อยคำขององค์ชายรอง แม่ทัพใหญ่จวงเจี้ยนก็สั่งให้ทหารตรงเข้าล็อกแขนของอัครมหาเสนาบดีแล้วพาออกไปนอกท้องพระโรง ไม่แน่ว่าพาไปพักผ่อนในห้องรับรอง หรือพาไปคุมขังกันแน่ เพราะมีการลากลู่ถูกังอย่างไม่ปรานีปราศัยในท้องพระโรงเริ่มระส่ำระสาย ขุนนางใหญ่ท่านหนึ่งหันไปชี้หน้าแม่ทัพใหญ่จวงเจี้ยนแล้วตวาดเสียงดังว่า “มากไปแล้วนะ กล้าทำกับท่านอัครมหาเสนาบดีเช่นนี้”ยังไม่ทันขาดคำ ดาบในมือของแม่ทัพใหญ่จวงเจี้ยนก็ตวัดลงมา ร่างนั้นแยกออกเป็นสองส่วน เลือดกระเซ็นไปโดนเครื่องแต่งกายของขุนนางที่ยืนอยู่ใกล้ เสียงอุทานด้วยความตกใจดังขึ้น หลายคนเริ่มแตกตื

มื้อเย็นนี้ก็ยังเป็นอาหารแห้ง สุ่ยเฉินเฟิงไม่ได้จัดอาหารใส่จานให้วุ่นวาย แต่ส่งอาหารแห้งแต่ละห่อให้ฮองเฮา รัชทายาท และเหมยกุ้ย ส่วนตนเองก็เปิดห่อออกมาแล้วเติมอาหารลงไปในท้องที่ว่างเปล่า เป็นอาหารง่าย ๆ แต่เป็นมื้อที่อร่อยของพวกเขา ทุกคนจัดการกับมื้ออาหารของตนเองอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวก็ไม่เหลืออะไรเลยเมื่อรับประทานอาหารเสร็จแล้ว สุ่ยเฉินเฟิงและเหมยกุ้ยก็เริ่มจัดเตรียมที่นอน รัชทายาทมองดูหญิงสาวทั้งสองปูฟูกลงบนพื้นเรือนอย่างคล่องแคล่วแล้วนึกแปลกใจ ทั้งสองเป็นคุณหนูในห้องหอ ปกติคงไม่ได้หยิบจับอะไรเหล่านี้หรอกกระมัง ฮองเฮาก็หยิบหมอนบาง ๆ มาวางไว้สำหรับทุกคน“คืนแรกนี้ หม่อมฉันเฝ้ายามเองเพคะ คืนพรุ่งนี้ เหมยกุ้ยจะเฝ้ายาม เผื่อมีคนหรือสัตว์ร้ายเข้ามาใกล้ จะได้รับมือได้ทัน” สุ่ยเฉินเฟิงเอ่ยหลังจากปูฟูกเสร็จแล้วฮองเฮาตรัสว่า “เช่นนั้นคืนถัดไป เราจะเฝ้ายามเอง”สุ่ยเฉินเฟิงและเหมยกุ้ยรีบโบกมือปฏิเสธ สุ่ยเฉินเฟิงกล่าวว่า “หม่อมฉันและเหมยกุ้ยจะผลัดกันเข้าเวรยามเอง ขอเชิญฮองเฮาและรัชทายาทพักผ่อนให้สบาย หากทั้งสองพระองค์สบายดี พวกหม่อมฉันก็วางใจเพคะ”รัชทายาทกล่าวว่า “คืนที่สามข้าเฝ้ายามเองก็แล

รัชทายาทอารมณ์ดีมากแม้ว่าจะจับปลาไม่ได้เลย มื้อกลางวันเปลี่ยนจากหมูตากแห้งเป็นเนื้อกวางตากแห้ง มีการปรุงรสมาแล้วเรียบร้อย เผ็ดนิดหน่อย ทั้งสี่คนนั่งล้อมวงรับประทานมื้อกลางวัน ขวามมือของรัชทายาทก็คือฮองเฮา ซ้ายมือคือสุ่ยเฉินเฟิง ส่วนเหมยกุ้ยนั่งตรงข้าม“อิ่มแล้วหรือ ต้องการเพิ่มอีกหน่อยไหม แบ่งของข้าไปได้นะ” รัชทายาทเอ่ยถามเมื่อเห็นสุ่ยเฉินเฟิงวางห่ออาหารลง เขายื่นเนื้อกวางปรุงรสชิ้นใหญ่ให้สุ่ยเฉินเฟิง นางส่ายหน้าพลางบอกว่า“อิ่มแล้วเจ้าค่ะ พี่สี่ทานให้มากหน่อยเถิด จะได้อ้วนขึ้นอีกนิด” “เจ้าคิดว่าข้าผอมเกินไปหรือ ดูไม่ดีมากหรือ” “ไม่ใช่เช่นนั้นเจ้าค่ะ ไม่ใช่ดูไม่ดี แต่หากร่างกายได้รับอาหารเพียงพอ พี่สี่ก็จะแข็งแรงขึ้น” “เจ้าอยากให้ข้าแข็งแรงขึ้นหรือ” “เจ้าค่ะ ท่านป้าและกุ้ยเอ๋อร์ก็ล้วนอยากให้พี่สี่แข็งแรง” ฮองเฮาเอ่ยขึ้นเบา ๆ ว่า “ทานเยอะ ๆ อ้วนขึ้นอีกหน่อยก็จะดีมาก” เหมยกุ้ยก็กล่าวว่า “ถ้าอ้วนขึ้นอีกนิด พี่สี่จะสง่างามขึ้นอีกด้วยนะเจ้าคะ”รัชทายาทหัวเราะเบา ๆ มื้อกลางวันนี้รับประทานอาหารได้มากขึ้น เมื่อครั้งอยู่ในวังหลวงแม้ทั้งฮ่องเต้และฮองเฮาจะให้พ่อครัวปรับปรุงสูตรอาหารใหม่อย

ทางฉินอ๋องเมื่อได้ชัยชนะจากการทำศึกกับกองทัพแคว้นต้าเลี่ยงแล้วก็เร่งเดินทางกลับเมืองหลวงทันที ระหว่างทางได้รับสารด่วนจากเสนาบดีกรมกลาโหมแจ้งต่อฉินอ๋องว่าฮ่องเต้มีพระราชประสงค์ให้เข้าเฝ้าเบื้องพระพักตร์โดยด่วน ฉินอ๋อง เทียนตี้หย่ง และนายทหารคนสนิทจึงแยกตัวออกจากกองกำลังแคว้นต้าเจียทั้งหมด เพื่อให้คล่องตัวสามารถใช้ความเร็วในการเดินทางได้มากขึ้น องค์ชายรอง เทียนตี้ฮุ่ย ทราบข่าวการแยกตัวเดินทางของฉินอ๋องด้วยความกระหยิ่มใจ ยิ่งมีคนน้อย การควบคุมตัวก็จะทำได้ง่าย สิ่งหนึ่งที่องค์ชายรองไม่ทราบมาก่อนคือ เมื่อวันก่อนฉินอ๋องได้รับจดหมายลับจากเสนาบดีกรมกลาโหม บอกกล่าวถึงการสับเปลี่ยนกำลังอย่างผิดปกติภายในวังหลวง กำลังพลชุดใหม่ที่ปฏิบัติหน้าที่ล้วนแต่คนในปกครองขององค์ชายรอง สถานการณ์ของวังหลวงก็ถูกฉินอ๋องจับตาไว้เช่นกันความพยายามค้นหาตัวฮองเฮาและรัชทายาทยังคงดำเนินต่อไป องค์ชายรองมั่นใจว่าพวกเขาหลบซ่อนในที่ใดที่หนึ่งในวังหลวงอันกว้างใหญ่นี้ เพราะวังหลวงถูกปิดทางเข้าออกอย่างรัดกุมแล้ว ต่อให้มีปีกก็ไม่สามารถบินออกไปพ้นกำแพงวังได้ มีพลธนูซุ่มอยู่ตามจุดต่าง ๆ พร้อมยิงหากมีการเคลื่อนไหวที่ไม่ได้รับอน