All Chapters of ดอกไม้ในเปลวเพลิง: Chapter 41 - Chapter 50

หลังจากประกาศพระราชโองการพระราชทานสมรสแก่ฉินอ๋องและจงเฝิ่นลู่ผ่านไปสามวัน ฉินอ๋องก็มาเยือนจวนผู้บัญชาการกองกำลังทหารม้า จางชุนและเหลียงจื้อติดตามมาด้วย มีเพียงสุ่ยฝานหรงออกมาต้อนรับที่หน้าจวน ในระหว่างเดินไปยังห้องอักษร ต้องผ่านศาลากลางน้ำ ฉินอ๋องหันซ้ายหันขวากวาดตามองไปทั่วจวน สุ่ยฝานหรงเข้าใจกริยานั้นจึงเอ่ยว่า“ท่านแม่และเฟิงเอ๋อร์ออกไปธุระข้างนอกพ่ะย่ะค่ะ”ฉินอ๋องพยักหน้ารับทราบ เขาเดินตรงไปยังห้องอักษรด้วยสีหน้าหงอยเหงา“สายข่าวแจ้งมาว่า ชายแดนทางเหนือมีชาวต้าเลี่ยงเข้ามาตั้งถิ่นฐานอยู่เต็มไปหมด ส่วนใหญ่เป็นชายฉกรรจ์ ท่านส่งคนไปสอดส่องด้วยนะ”“กระหม่อมกำลังจะไปรายงานเรื่องนี้ที่จวนท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”ฉินอ๋องรีบโบกมือ “จวนข้าช่วงนี้ท่านอย่าไปเลย แต่ถ้าอยากฟังเสียงบ่นว่าจงเฝิ่นลู่กับมารดาของนางก็ไปได้นะ มีให้ฟังทั้งวัน”“พระชายาอารมณ์ไม่ดีหรือพ่ะย่ะค่ะ”ฉินอ๋องพยักหน้า สุ่ยฝานหรงกล่าวต่อไปว่า “ต่อไปคุณหนูจงก็ต้องแต่งเข้าจวนอ๋อง ได้ใกล้ชิดดูแลกัน เดี๋ยวก็จะดีขึ้นเองพ่ะย่ะค่ะ”“ช่างเถอะ ลูกสะใภ้คนไหนก็ไม่ถูกใจทั้งนั้นแหละ เรามาคุยเรื่องการสร้างอาวุธกันต่อดีกว่า”“พ่ะย่ะค่ะ”“เรื่องแร่

“ฮูหยินไม่ต้องรีบ เรื่องฤกษ์มงคลจวนอ๋องจะจัดการเอง”ฉินอ๋องรีบห้าม เมื่อยังหาทางออกไม่ได้ เขาก็จะขอยื้อเวลาไว้สักหน่อย อ๋องหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดตั้งแต่ได้ยินคำว่า หม่อมฉันเต็มใจเพคะ เขาเก็บยิ้มกลับคืนมา สีหน้าเย็นชาฮูหยินเสนาบดีกรมคลังถอนหายใจ รู้ทั้งรู้ว่าฉินอ๋องมิได้มีบุตรีของนางอยู่ในใจ แต่เป็นความปกติของสังคมที่ชนชั้นสูงก็มิได้แต่งภรรยาเอกด้วยความรักเสมอไป คำว่าความเหมาะสมมีความสำคัญกว่า ไม่เป็นไร บุตรีของนางสวยน่ารักเช่นนี้ อยู่ด้วยกันไปนาน ๆ ก็ผูกพันรักใคร่กันไปเองต่อไปบุตรีของนางจะต้องแต่งเข้าจวนอ๋อง การผ่อนปรนให้บ้างจะทำให้จงเฝิ่นลู่อยู่อย่างสุขสบาย นางจึงยังคงยิ้มแย้มพลางกล่าวว่า“หากท่านอ๋องจะหาฤกษ์ดีเองย่อมเป็นการดีเพคะ หม่อมฉันคิดว่าอย่างช้าไม่ควรเกินสองเดือนนี้”ฉินอ๋องนิ่งเงียบ ไม่ตอบรับ ไม่ปฏิเสธ ฉินอ๋องยังจำเหตุการณ์ที่เขาและสุ่ยฝานหรงต้องเสี่ยงอันตรายเมื่อต้องฝ่าป่าไม้กินเนื้อคนเพื่อขึ้นไปช่วยสุ่ยเฉินเฟิงที่ยอดเขาเกาชาน การสืบสวนหาข่าวทำให้แน่ใจว่าจงเฝิ่นลู่เป็นผู้ช่วยเหลือให้เมิ่งหยางลักพาตัวสุ่ยเฉินเฟิงไปยังยอดเขาเกาชาน เพียงแต่ยังไม่มีพยานหลักฐานเพียงพอจะเอาผิดนางไ

ชายแดนทางเหนือของแคว้นต้าเจียมีพื้นที่ติดกับแคว้นต้าเลี่ยง เมืองชายแดนที่อยู่เหนือสุดของแคว้นต้าเจียคือเมืองเฮย มีการติดต่อซื้อขายสินค้ากันตลอดมา แคว้นต้าเลี่ยงมีพื้นดินส่วนใหญ่เป็นดินปนทราย ยากที่จะทำการเพาะปลูกให้ได้ผลดี และพื้นที่บางส่วนเป็นทะเลทราย แห้งแล้งกันดาร สินค้าที่ซื้อจากเมืองเฮยส่วนใหญ่จึงเป็นพืชผลทางการเกษตร สินค้าที่นำมาขายคือสิ่งของที่แคว้นต้าเลี่ยงได้มาจากแคว้นอื่นที่แพ้สงครามแคว้นต้าเลี่ยงมีกองทัพที่แข็งแกร่ง ผู้นำทัพคือแม่ทัพเอี้ยน เป็นแม่ทัพใหญ่ที่มีความชำนาญการศึก เก่งกาจในการสู้รบ อุปนิสัยโหดร้าย มีเสียงเล่าลือว่าความสุขของเขาคือการดูเชลยศึกถูกทารุณด้วยวิธีการต่าง ๆ แม่ทัพเอี้ยนสามารถนั่งกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ในขณะมองดูผู้ใต้บังคับบัญชาใช้ไฟลนเท้าของเชลยศึกให้เปิดเผยความลับ เขาจะหัวเราะเสียงดังสนุกสนานเช่นเดียวกับคนทั่วไปที่ชมมหรสพในช่วงเวลานี้มีคนจากแคว้นต้าเลี่ยงเข้ามาในเมืองเฮยจำนวนมาก โรงเตี๊ยมเต็มหมดทุกแห่ง ส่วนหนึ่งมาเช่าเรือนเสมือนจะตั้งถิ่นฐานกันเลยทีเดียว ทั้งหมดล้วนเป็นชายฉกรรจ์ เมืองเฮยคึกคักกว่าปกติเจ้าเมืองเฮยเป็นชายวัยกลางคน ให้ความสำคัญกับเศรษ

เหล่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่ต่างก็ถวายความคิดเห็น บ้างก็ว่าควรยกทัพไปปราบปรามโดยเร็ว บ้างก็เห็นว่าการเจรจาสงบศึกจะทำให้ไม่ต้องเสียเลือดเนื้อ ประหยัดทั้งกำลังพลและงบประมาณ แต่ละฝ่ายต่างก็มีเหตุผลรองรับฮ่องเต้ตรึกตรองแล้ว ตรัสว่า “เจิ้นเห็นด้วยว่าควรเจรจาสงบศึก แต่ตอนนี้ต้าเลี่ยงยึดเมืองเฮยไปแล้ว ต้องเจรจาให้ต้าเลี่ยงถอนทัพออกไป พรุ่งนี้ให้คณะทูตออกเดินทางไปเจรจา จัดกำลังคุ้มครองไปด้วย”วันรุ่งขึ้นคณะทูตต้าเจียออกเดินทางไปยังเมืองเฮย สองสัปดาห์ต่อมาศีรษะของคณะทูตถูกส่งกลับมาครบทุกคน กำลังที่คุ้มครองไปรอดชีวิตเพียงผู้เดียว คือคนที่นำศีรษะกลับมานั่นเอง ความระส่ำระสายเกิดขึ้นทันที มีอารยชนที่ไหนประหารทูตท้องพระโรงวันนี้พูดคุยกันอื้ออึง เมื่อฮ่องเต้เสด็จมาประทับบนบัลลังก์ เสียงจึงเงียบลงได้ “ทุกท่านคงทราบกันแล้วว่าแคว้นต้าเลี่ยงไม่พร้อมจะเจรจา จำเป็นต้องส่งกองทัพไปปราบปราม มีผู้ใดจะอาสานำทัพหรือไม่”ฉินอ๋องก้าวออกมาทันที “ฝ่าบาท กระหม่อมขออาสานำทัพในครั้งนี้พ่ะย่ะค่ะ”เสนาบดีกรมคลังหน้าซีดลง หากฉินอ๋องไปทำศึกอยู่ชายแดน เห็นทีจงเฝินลู่คงต้องรอเข้าพิธีแต่งอีกนาน แต่เขาก็ไม่กล้าขัดแย้งฮ่องเต้ทอดพ

ในช่วงปลายเหมันตฤดู เริ่มต้นยามเหม่า ท้องฟ้าก็ยังไม่สว่าง ทหารเมืองเหอกลุ่มหนึ่งที่ทำหน้าที่รักษาการณ์ประจำประตูเมือง เมื่อได้รับหนังสือคำสั่งจากแม่ทัพใหญ่จวงเจี้ยนให้เปิดประตูเมืองรับทัพของแคว้นต้าเลี่ยงกลับยืนนิ่งกันทุกคน ทหารหนุ่มน้อยคนหนึ่งย้อนถามผู้ที่มาถ่ายทอดคำสั่งว่า“เหตุใดมิใช่คำสั่งของท่านเจ้าเมือง”ผู้ที่มาถ่ายทอดคำสั่งเป็นทหารที่มาพร้อมกับกองทัพหลวงตอบว่า “ข้ารับคำสั่งมาจากหัวหน้ากองให้รีบนำหนังสือคำสั่งนี้มาแจ้งแก่ท่านเท่านั้น ไม่ทราบเรื่องอื่นใด”ทหารหนุ่มน้อยนิ่งอึ้งแล้วจึงบอกว่า “ท่านรอสักครู่เถิด ข้าขอถามท่านเจ้าเมืองให้แน่ใจเสียก่อนว่าจะให้กองทัพต้าเลี่ยงเข้ามาในเมืองจริง ๆ”ทหารจากกองทัพหลวงจึงบอกว่า “จะไปสอบถามก็เร่งดำเนินการเถิด หากท่านเปิดประตูเมืองช้าข้าอาจจะโดนลงทัณฑ์”ในใจของทหารจากกองทัพหลวงก็กังขาหนังสือคำสั่งนี้เช่นกัน แต่เขามีหน้าที่เพียงนำหนังสือมาส่งเท่านั้น อย่างไรพวกเขาก็เป็นทหารแคว้นต้าเจียด้วยกัน รออีกซักหน่อยก็คงไม่เป็นไรทหารหนุ่มน้อยเกรงว่าหากตนเองละทิ้งประตูเมืองอาจไม่มีคนทัดทานคนจากกองทัพหลวง จึงให้เพื่อนร่วมงานสองนายรีบไปสอบถามเจ้าเมืองเหอ ยังไ